Bøn under forfølgelse
1Til korlederen: En sang af David.
Gud, jeg lovsynger dig.
Forbliv ikke tavs og afvisende,
2mens onde mennesker lyver om mig,
bagtaler mig med deres falske anklager.
3De taler ondskabsfuldt om mig,
hader mig, skønt jeg intet har gjort.
4Jeg elsker dem og går i forbøn for dem,
men alligevel anklager de mig groft.
5De gengælder mig ondt for godt,
belønner min venlighed med had.
6Lad en anklager stå frem
og føre sag mod min fjende i retten.
7Lad ham blive kendt skyldig,
lad hans selviske bønner blive afsløret.
8Gør hans livstid kort,
lad en anden overtage hans lederfunktion.
9Lad hans børn blive faderløse
og hans hustru enke.
10Lad dem tigge sig til dagligt brød
og blive jaget fra hus og hjem.
11Lad hans kreditorer overtage hans ejendom,
lad fremmede røve hans formue.
12Lad ingen vise ham barmhjertighed
eller have ondt af hans efterladte børn.
13Lad hans slægt dø ud,
så hans navn for altid er glemt.
14Husk hans forfædres ondskab,
tilgiv ikke hans mors synd.
15Herre, husk altid på hans synder,
men lad hans slægt blive glemt.
16Han havde ikke tanke for andres vel,
men forfulgte de fattige, pinte de fortvivlede til døde.
17Han elskede at forbande,
så lad ham være forbandet.
Han brød sig ikke om din velsignelse,
så lad være med at velsigne ham.
18At forbande andre var en livsstil for ham,
det gennemtrængte ham fuldstændigt.
19Lad hans forbandelser ramme ham selv og dække ham
som det tøj, han har på, det bælte, han bærer.
20Det skal være din straf mod de fjender,
der udslynger løgne og dødstrusler imod mig.
21Herre, frels mig for din æres skyld.
Lad mig opleve din nåde og godhed.
22For jeg er i stor nød,
mit hjerte hamrer af angst.
23Mit liv er kortvarigt som en skygge, der forsvinder,
det bliver viftet væk som en flue.
24Jeg er så udmattet af at faste, at mine knæ ryster,
jeg er kun skind og ben.
25Folk ser på mig med foragt,
de ryster på hovedet, når de ser mig.
26Hjælp mig, min Herre og Gud,
red mig, for du er trofast.
27Så vil de se, at det er dig, der griber ind.
De vil forstå, Herre, at det var dig, der reddede mig.
28Lad dem bare forbande,
for du velsigner mig.
Deres angreb vil mislykkes,
så de ydmyges, mens jeg fryder mig.
29Lad mine fjender blive gjort skamfulde,
lad ydmygelsen omgive dem som en kappe.
30Da vil jeg takke dig, Herre, af hele mit hjerte.
Jeg vil prise dig i alles påhør.
31For du er på de svages side,
du forsvarer dem overfor deres fjender.
Salmo 109109:0 Salmo 109 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit alang sa maestro sa mga mag-aawit. Awit kini ni David.
Ang Mulo sa Tawong Anaa sa Kalisod
1O Dios, nga akong ginadayeg, tubaga ang akong pagtawag kanimo.
2Kay gibutang-butangan ako sa daotan ug limbongang mga tawo.
Nagasulti silag bakak mahitungod kanako.
3Kanunay daotan ang ilang gipanulti batok kanako,
ug nasuko sila kanako bisan walay hinungdan.
4Bisan nakighigala ako kanila, nakiggira sila kanako;
apan giampo ko gihapon sila.
5Gibalosan nila akog daotan sa maayong gihimo ko kanila,
ug gibalosan nilag kasuko ang akong pagpakighigala kanila.
6Miingon sila,109:6 Miingon sila: Ang bersikulo 6-19 mahimong pulong sa mga kaaway o pulong batok sa iyang mga kaaway. “Mangita kita ug daotang tawo nga mosumbong kaniya sa hukmanan.
7Hinaut nga inighusay mogawas nga siyay sad-an.
Ug hinaut nga ang iyang pag-ampo isipon nga sala!
8Hinaut nga dili magdugay ang iyang kinabuhi
ug ihatag na lang ngadto sa uban ang iyang katungdanan.
9Hinaut nga mamatay na siya aron mailo ang iyang mga kabataan ug mabiyuda ang iyang asawa.
10Hinaut nga maglatagaw na lang ang iyang mga kabataan ug magpakilimos,
ug hinaut nga abugon109:10 abugon: Mao kini sa Septuagint; apan sa Hebreo, mangita. sila gikan sa ilang gubang pinuy-anan.
11Hinaut nga imbargohon sa iyang nautangan ang tanan niyang kabtangan,
ug hinaut nga kuhaon sa mga dumuduong ang iyang hinagoan.
12Ug kon mamatay na siya,
hinaut nga walay malooy kaniya ug sa iyang nailo nga mga kabataan.
13Hinaut nga mangamatay ang iyang mga kaliwat
aron malimtan na sila sa mosunod nga mga henerasyon.
14-15Hinaut nga dili pasayloon ug dili kalimtan sa Ginoo ang sala sa iyang mga ginikanan ug mga katigulangan;
ug hinaut nga malimtan na sila sa kalibotan.
16Kay wala gayod siyay kalooy;
gilisod-lisod hinuon niya ug gipamatay ang mga kabos, mga timawa, ug ang mga nawad-an ug paglaom.
17Gikalipay niya ang pagtunglo sa uban—hinaut nga sa iya kini mahitabo.
Nagdumili siya sa paghatag sa iyang panalangin sa uban—hinaut nga wala usay mopanalangin kaniya.
18Kabahin na sa iyang kinabuhi ang pagpanunglo;
daw mao na kini ang iyang kinaon,
ug midulot na kini hangtod sa iyang kabukogan.
19Hinaut magpabilin kaniya ang tunglo. Mahisama kini sa bisti nga ginasul-ob ug bakos nga kanunay ginabakos.”
20Ginoo, hinaut pa nga mao kana ang imong isilot sa mga nagabutang-butang ug nagasulti ug daotan mahitungod kanako.
21Apan tabangi ako, Ginoong Dios, aron ikaw mapasidunggan.
Luwasa ako tungod sa imong kaayo ug gugma.
22Kay kabos ako ug timawa, ug nasakit gayod ako.
23Hinay-hinay nang nagkawala ang akong kinabuhi
sama sa landong nga mahanaw panahon sa kagabhion.
Daw sama ako sa dulon nga gipapha.
24Wala nay kusog ang akong tuhod sa pagpinuasa.
Labihan na ako kaniwang.
25Nahimo akong talamayon sa akong mga kaaway.
Magpanglingo sila kon ila akong makita.
26Tabangi ako, Ginoo, nga akong Dios;
luwasa ako sumala sa imong gugma.
27Unya mahibaloan sa akong mga kaaway nga ikaw, Ginoo, ang nagluwas kanako.
28Gitunglo nila ako, apan ikaw mopanalangin kanako.
Maulawan sila kon sulongon nila ako,
apan ako nga imong sulugoon maglipay.
29Sama nga ang lawas naputos sa bisti,
hinaut nga mapuno sa kaulaw ang mga tawong nagbutang-butang kanako.
30Pasalamatan ko gayod ang Ginoo;
dayegon ko siya atubangan sa daghang katawhan.
31Kay ginalabanan niya ang mga tawong kabos aron maluwas sa mga nagahukom kanila sa kamatayon.
