Det stolte menneske
1Hvorfor er du så langt væk, Herre,
når jeg har allermest brug for dig?
2De gudløse undertrykker frækt de svage,
fanger dem med listige intriger.
3De praler af deres onde planer,
roser de grådige, men håner Herren.
4De er stolte og regner ikke med Gud.
De mener, han slet ikke eksisterer.
5De ser ud til at klare sig godt.
De ænser ikke straffen, der venter dem.
De blæser på deres modstandere.
6„Intet kan slå os ud,” siger de.
„Vi klarer alle problemer.”
7De har munden fuld af forbandelser, løgn og trusler,
deres ord skaber altid ødelæggelse.
8De ligger på lur i mørket og myrder de uskyldige,
de venter altid på et hjælpeløst bytte.
9Som løver kryber de sammen, klar til spring,
venter på at kaste sig over de svage.
Som jægere fanger de deres ofre i fælden
og slæber dem bort i deres net.
10De svage overmandes og segner,
falder under de gudløses magt.
11„Gud opdager det ikke,” siger de onde,
„han vil aldrig få noget at vide.”
12Grib ind, Herre! Løft din hånd og slå dem ned.
Glem ikke de svage og undertrykte.
13Skal de onde have lov at håne dig
og sige: „Han vil ikke kræve os til regnskab.”?
14Herre, du ser hver eneste ond handling.
Du ser det og straffer dem.
De nødstedte regner med dig, Gud,
for du er den, der hjælper de svage.
15Sæt en stopper for de ondes adfærd,
drag dem til ansvar for alle deres forbrydelser.
16Herre, du er konge for evigt og altid.
De gudløse skal ikke bo i dit land.
17Herre, du ved, hvad de undertrykte længes efter.
Du hører deres suk og trøster dem.
18Du forsvarer de sårbare og svage,
så ingen skal terrorisere dem længere.
Salmo 10
Pag-ampo alang sa Tabang sa Ginoo
1Ginoo, nganong nagpalayo ka man?
Nganong motago ka man sa panahon sa among mga kalisod?
2Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, gipaantos nila ang mga kabos.
Hinaut pa nga maunay sila sa ilang daotang mga tinguha.
3Gipasigarbo nila ang ilang daotang mga tinguha.
Gitunglo ug gisalikway ang Ginoo sa mga tawong hakog.
4Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, dili sila modangop kanimo.
Wala man gani sila maghunahuna mahitungod kanimo.
5Kanunay silang nagmauswagon.
Gibale-wala lang nila ang imong paghukom.
Gibiaybiay nila ang tanan nilang mga kaaway.
6Nagahunahuna sila nga dili sila matarog,
ug kanunay silang magmalipayon ug luwas sa katalagman.
7Ang ilang baba puno sa pagpanghimaraot, bakak, ug pagpanghulga.
Sayon ra alang kanila ang pagpanghimaraot sa uban.
8Mag-atang sila sa mga awaaw nga dapit ug pamatyon ang mga tawong inosente nga moagi.
Kanunay silang nagapangita ug ilang mabiktima.
9Daw liyon sila nga mag-atang sa tago nga dapit.
Panid-an nila ang ilang alaot nga mga biktima aron sa pagdakop kanila,
ug kon madakpan na gani nila, ila na dayon kining guroyon.
10Pinaagi sa ilang kusog dugmokon nila ang mga makalulooy nga biktima hangtod nga dili na kini makabangon.
11Moingon sila sa ilang kaugalingon nga wala magtagad ang Dios ug dili gayod siya makakita sa ilang gibuhat.
12Sige na, Ginoong Dios, siloti na ang mga daotan!
Ayaw pasagdi ang mga dinaog-daog.
13O Dios, nganong gibugalbugalan ka sa mga daotan?
Nagaingon pa sila nga dili kuno nimo sila silotan.
14Apan nakita mo ang nagaantos ug ang mga anaa sa kaguol,
ug andam ikaw sa pagtabang kanila.
Nagadangop kanimo ang mga makalulooy sama sa mga ilo,
ug ginatabangan mo sila.
15Kuhai ug kusog ang daotang mga tawo.
Siloti sila sa ilang kadaotan hangtod nga moundang na sila sa paghimo niini.
16Ginoo, hari ka sa walay kataposan.
Mahanaw sa kalibotan ang mga kanasoran nga wala moila kanimo.
17Nadungog mo, Ginoo, ang pag-ampo sa mga tinamay.
Tubaga sila ug lig-ona.
18Hatagi ug katarungan ang mga ilo ug mga dinaog-daog,
aron dili na sila hulgaon sa tawo nga gikan ra man sa yuta.
