Jerusalem i sorg
1Ak ja, den travle by er nu folketom.
Den storslåede by sidder tilbage som en fattig enke.
Dronningen blandt byer blev degraderet til tjenestepige.
2Byen jamrer og græder natten lang.
Ingen kommer for at trøste hende i sorgen.
Alle de gamle venner har svigtet hende.
3Det judæiske folk blev mishandlet og ført bort som slaver.
De vansmægter nu i det fremmede uden at finde hvile.
De kunne ikke undslippe, da fjenden oversvømmede byen.
4Efter at templet blev ødelagt, er det forbi med højtid og fest.
Vejene op til Jerusalem er øde, og byens gader tomme.
Præsterne sørger, pigerne græder, hele byen er fortvivlet.
5Fjenderne gik af med sejren og plyndrede byen.
Det var Herrens straf for al folkets ulydighed.
Alle byens indbyggere blev ført bort som slaver.
6Glansen er fuldstændig gået af den før så herlige by.
Byens ledere var udhungrede som hjorte, der forgæves leder efter føde.
De var for udmattede til at undslippe deres forfølgere.
7Hjemløs og fattig sidder Jerusalem og mindes de skatte, hun1,7 Byer er i bibelsk poesi altid hunkøn. har mistet.
Ingen af hendes venner kom hende til hjælp mod fjendens angreb.
Hun blev hånet og spottet af den overlegne fjende.
8Ingen vil længere se op til Jerusalem, som de gjorde engang.
Hun blev ydmyget og plyndret på grund af sine mange synder.
Nu sidder hun og jamrer, afklædt og skamfuld.
9Jerusalem var utro mod Herren uden at tænke på følgerne.
Hun fik en frygtelig straf, og der er ingen, der trøster hende.
„Se min elendighed!” råber hun til Herren. „Min fjende foragter mig!”
10Katastrofen er ikke til at bære, for alt er tabt.
Ikke alene blev alle byens værdier plyndret,
men fremmede folkeslag brød ind i templet og vanhelligede det.
11Lidelsen ramte alle, som boede i byen.
Hungersnøden tvang dem til at sælge deres sidste ejendele for lidt mad.
Byen råber i sin nød: „Ak, Herre, se dog, hvor foragtet jeg er!
12Mon der findes en større smerte end min?
Hvad mener I, der står og ser på min ulykke?
Det er jo Herren selv, der har sendt sin straf.
13Nettet blev kastet ud over mig, og han fangede mig i fælden.
Dommen kom ned fra himlen som en fortærende ild.
Ensom og forladt sidder jeg her i min stadige pine.
14Om halsen på mig ligger en byrde, som tynger mig til jorden.
Alle mine synder har han lagt som et åg på mine skuldre.
Jeg kunne intet gøre mod de mægtige fjender, han sendte.
15På slagmarken ligger mine døde, tapre krigere.
Han sendte en mægtig hær mod mine unge soldater.
Han trampede på os, som man tramper druer i vinpersen.
16Resultatet er en stadig strøm af tårer.
Der er ingen til at trøste og hjælpe mig.
Alt er håbløst, for fjenden har besejret os totalt.”
17Selv om byen beder om nåde, er der ingen trøst at hente.
Det var Herren, der befalede nabofolkene at gå imod Israel.
De ser nu på Jerusalem som det værste skidt.
18„Trods mine lidelser,” siger Jerusalem, „ved jeg, at Herrens dom var retfærdig,
for vi gjorde oprør imod alle hans befalinger.
Forstå min smerte, alle I folkeslag: Mine indbyggere er ført bort som slaver.
19Uanset mit råb om hjælp blev jeg svigtet af mine nærmeste venner.
Mine præster og ledere bukkede under for hungersnøden,
forgæves søgte de efter mad nok til at overleve.
20Vær mig nådig, Herre, for jeg erkender min synd.
De, der vovede sig ud på gaden, blev dræbt af sværdet,
men de, der blev inde i husene, bukkede under for sulten.
21Ynkelige suk er alt, hvad jeg kan ytre, og der kommer ingen for at trøste mig.
Mine fjender fryder sig over den dom, du har afsagt over mig.
Gid du snart vil fælde dom over dem, ligesom du dømte mig.
22Åh, Herre, glem ikke al deres ondskab!
Straf dem, som du har straffet mig!
Mit hjerte er fuldt af sorg, og jeg sukker konstant.”
1Pagkamingaw sa Jerusalem, nga kaniadto daghag mga tawo! Bantogan kini kaniadto sa tibuok kalibotan, apan karon sama na sa usa ka biyuda. Kaniadto mao kini ang nagaunang siyudad, apan karon sama na kini sa ulipon. 2Sama siya sa babaye nga naghilak pag-ayo tibuok gabii; ang iyang mga luha nagatulo sa iyang mga aping. Wala gayoy bisan usa sa iyang mga hinigugma nga milipay kaniya. Giluiban siya sa tanan niyang mga higala, ug nahimo niya silang mga kaaway.
3Gipaantos ug gibihag ang katawhan sa Juda. Tua na sila magpuyo sa laing mga nasod diin lisod ang ilang kahimtang. Gigukod sila sa ilang mga kaaway, ug wala silay kaikyasan.
4Subo ang mga dalan paingon sa Jerusalem,1:4 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. kay wala nay nagaadto didto sa pagsaulog sa gitakda nga mga pista. Mingaw ang tanang mga pultahan niini. Nagaagulo ang iyang mga pari. Ang iyang mga putli ang babaye nagasubo pag-ayo. Pagkasubo sa gidangatan sa Jerusalem!
5Ang iyang mga kaaway mao na ang nagadumala kaniya, ug kini nga mga kaaway nagmauswagon. Gipaantos sa Ginoo ang Jerusalem tungod sa iyang mga sala. Ang iyang mga lumulupyo gibihag sa mga kaaway. 6Nahanaw na ang katahom sa Jerusalem.1:6 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Zion. Ang iyang mga pangulo nahisama sa gutom nga mga usa nga walay makitang sabsabanan. Nahutdan silag kusog samtang nangikyas gikan sa nagagukod kanila. 7Karon nga anaa sa kalisod ang Jerusalem ug nagkatibulaag, nahinumdom siya sa tanan niyang bahandi kaniadto. Sa dihang nahulog siya sa kamot sa iyang mga kaaway, walay mitabang kaniya. Gitamay siya ug gikataw-an sa iyang mga kaaway sa iyang pagkalaglag.
8Dako kaayo ang sala sa Jerusalem, busa nahimo kini nga hugaw. Ang tanan nga mipasidungog kaniya kaniadto mitamay na kaniya, tungod kay nakita nila ang iyang kaulawan.1:8 kaulawan: sa literal, pagkahubo. Nagaagulo siya ug mitalikod tungod sa kaulaw. 9Ang iyang pagkahugaw makita sa tanan, apan wala siya maghunahuna sa iyang dangatan. Makalilisang ang iyang pagkalaglag, ug wala gayoy mitabang kaniya. Busa miingon siya, “O Ginoo, hatagig pagtagad ang akong mga pag-antos, kay gidaog ako sa kaaway.”
10Gipanguha sa kaaway ang tanan niyang bahandi. Nakita niya nga misulod ang mga pagano didto sa iyang templo—mga tawo nga gidid-an sa Ginoo nga mosulod sa templo. 11Ang iyang katawhan nagaagulo samtang nagapangita ug pagkaon. Gipabaylohan nilag pagkaon ang ilang mga bahandi aron padayon silang mabuhi. Miingon ang Jerusalem, “O Ginoo, tan-awa ako, kay gipakaulawan ako.” 12Miingon usab siya sa mga tawo nga nanglabay, “Wala ba kamoy pagpakabana? Tan-awa ninyo! Aduna bay adona bay nagaantos sama sa akong pag-antos? Kini nga pag-antos gipahamtang sa Ginoo kanako sa panahon sa iyang labihan nga kasuko. 13Gikan sa langit nagpadala siyag kalayo nga daw sa misunog sa akong mga bukog. Gibutangan niyag lit-ag ang akong agianan ug nalit-agan ako. Gihimo niya akong awaaw nga nagaantos sa tibuok adlaw. 14Gitigom niya ang akong mga sala ug gihimo kini nga daw higot nga miguyod kanako sa pagkabihag. Daw gibutangan akog yugo sa liog. Gipaluya ako sa Ginoo, ug gitugyan ngadto sa mga kaaway nga dili ko masuklan. 15Gisalikway sa Ginoo ang tanan kong sundalo. Nagtigom siyag mga sundalo sa paglaglag sa akong mga batan-ong lalaki. Ang mga lumulupyo1:15 Ang mga lumulupyo: sa Hebreo, Ang putli nga anak nga babaye. sa Juda daw mga ubas lang nga gitunob-tunoban sa Ginoo. 16Tungod niini, nagahilak ako ug daw nagabaha ang mga luha sa akong mga mata. Wala gayoy makalipay ug makadasig kanako. Alaot ang akong katawhan kay gipildi sila sa kaaway.”
17Nangayog tabang ang Jerusalem, apan wala gayoy mitabang kaniya. Pagbuot sa Ginoo nga ang mga nasod sa palibot sa mga kaliwat ni Jacob mahimong ilang kaaway. Isipon nila nga usa ka hugaw nga butang ang Jerusalem.
18Miingon ang Jerusalem, “Matarong ang Ginoo, apan wala ko tumana ang iyang sugo. Pamati kamong tanang katawhan, ug tan-awa ninyo ang akong pag-antos. Gibihag ang akong mga putli nga babaye ug mga batan-ong lalaki. 19Nangayo akog tabang sa akong mga kaabin, apan gilimbongan nila ako. Nangamatay sa siyudad ang akong mga pari ug mga tigdumala sa ilang pagpangitag pagkaon aron padayon silang mabuhi.
20“Sud-onga, Ginoo, ang akong kasakit! Labihan gyud ang akong kaguol. Daw sa gikumot ang akong kasingkasing tungod kay nagmasinupakon ako kanimo. Adunay pagpinatyanay sa mga kadalanan, ug bisan sa sulod sa mga balay adunay nangamatay. 21Nadungog sa mga tawo ang akong pag-agulo, apan wala gyoy usa nga milipay kanako. Nakabalita ang tanan kong mga kaaway sa akong pag-antos, ug nalipay sila nga imo kining gihimo kanako. Hinaut nga moabot ang adlaw sa pagsilot nga imong gisaad, aron mahisama usab sila kanako. 22Tan-awa ang ilang daotang gihimo. Siloti sila sama sa pagsilot mo kanako tungod sa akong pagkamasinupakon. Walay undang ang akong pag-agulo ug daw mawad-an na akog paglaom.”
