Accablé par la maladie et le péché
1Un psaume de David, pour se rappeler au souvenir de Dieu.
2Eternel, dans ta colère, ╵ne me punis pas,
et, dans ton indignation, ╵ne me châtie pas !
3Vois : tes flèches m’ont atteint,
ta main m’a frappé :
4en mon corps, ╵plus rien n’est intact ╵sous l’effet de ta colère,
dans mes membres, rien n’est sain, ╵mon péché en est la cause.
5Je suis submergé ╵par mes fautes,
elles sont un poids ╵bien trop lourd pour moi.
6Mes plaies infectées suppurent :
ma folie en est la cause.
7Triste, accablé, abattu,
je me traîne tout le jour,
8je sens un feu dans mes reins,
plus rien n’est intact en moi.
9Je suis à bout, écrasé,
j’ai le cœur en désarroi, ╵je ne cesse de gémir.
10Eternel, tous mes désirs ╵je te les ai présentés,
et tous mes soupirs ╵sont connus de toi.
11Mon cœur bat violemment ╵et mes forces m’abandonnent,
mes yeux ont perdu ╵toute leur lumière.
12Ma plaie écarte de moi ╵mes amis, mes compagnons,
ceux qui me sont les plus proches ╵restent loin de moi.
13Ceux qui veulent me tuer ╵m’ont tendu des pièges,
ceux qui cherchent mon malheur ╵parlent pour me nuire,
ils murmurent des mensonges ╵à longueur de jour.
14Pourtant, moi je fais le sourd ╵pour ne pas entendre,
je reste la bouche close ╵comme si j’étais muet.
15Je suis comme un homme ╵qui ne peut entendre
et ne répond pas.
16Car c’est sur toi, Eternel, ╵que je compte.
Tu me répondras, ╵ô Seigneur, mon Dieu.
17J’avais demandé : ╵« Qu’ils ne puissent pas ╵rire de mon sort,
s’exalter à mes dépens ╵lorsque je chancelle. »
18Me voici près de tomber,
ma douleur est toujours là.
19Oui, je reconnais ma faute,
mon péché m’angoisse,
20alors que mes ennemis ╵sont pleins de vie, pleins de force,
et qu’ils sont nombreux ╵à me haïr sans raison.
21Ceux qui me rendent le mal ╵pour le bien que j’accomplis
me font le reproche ╵de vouloir chercher le bien.
22Eternel, ╵ne me laisse pas,
ô mon Dieu, ╵ne te tiens pas loin de moi !
23Viens en hâte à mon secours,
toi mon Seigneur, mon Sauveur !
สดุดี 38
(บทสดุดีของดาวิด คำทูลวิงวอน)
1ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงลงโทษข้าพระองค์ขณะที่ทรงกริ้ว
หรือตีสั่งสอนข้าพระองค์ขณะที่ทรงพระพิโรธ
2เพราะลูกศรของพระองค์ปักลึกในตัวข้าพระองค์
พระหัตถ์ของพระองค์วางเหนือข้าพระองค์อย่างหนักหน่วง
3ร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรมเพราะพระพิโรธของพระองค์
กระดูกของข้าพระองค์เสื่อมโทรมเพราะบาปของข้าพระองค์
4ความผิดของข้าพระองค์ท่วมท้นข้าพระองค์
เหมือนภาระอันหนักหน่วงเกินจะแบกไว้
5บาดแผลของข้าพระองค์ร้าวระบม
และกลัดหนองเพราะบาปอันโง่เขลาของข้าพระองค์
6ข้าพระองค์ถูกทำให้ทรุดลงและตกต่ำอย่างมาก
ข้าพระองค์คร่ำครวญอยู่วันยังค่ำ
7หลังของข้าพระองค์ปวดร้าว
ร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรม
8ข้าพระองค์อ่อนระโหยและบอบช้ำ
ข้าพระองค์ครวญครางด้วยความร้าวรานใจ
9ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ความปรารถนาทั้งสิ้นของข้าพระองค์เปิดเผยอยู่ต่อหน้าพระองค์
เสียงทอดถอนใจของข้าพระองค์ไม่ได้ถูกปิดกั้นจากพระองค์
10ใจของข้าพระองค์เต้นระรัว กำลังวังชาของข้าพระองค์ถดถอย
และตาของข้าพระองค์ก็มืดมัวไป
11เพื่อนฝูงปลีกตัวออกห่างเพราะบาดแผลของข้าพระองค์
เพื่อนบ้านหลบลี้หนีหน้า
12บรรดาผู้ที่หมายเอาชีวิตข้าพระองค์ก็วางกับดัก
บรรดาผู้ที่จะทำร้ายข้าพระองค์ก็พูดถึงแต่ความหายนะของข้าพระองค์
และคิดหาอุบายอยู่วันยังค่ำ
13แต่ข้าพระองค์เป็นเหมือนคนหูหนวกที่ไม่ได้ยิน
และเป็นเหมือนคนใบ้ที่พูดไม่ได้
14ข้าพระองค์กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่ได้ยินอะไร
ผู้ซึ่งไม่สามารถปริปากโต้ตอบ
15ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์รอคอยพระองค์อยู่
ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์ พระองค์จะทรงตอบ
16เพราะข้าพระองค์ทูลว่า “ขออย่าให้พวกเขากระหยิ่มยิ้มย่อง
หรือจองหองพองขนเมื่อเท้าของข้าพระองค์พลาดไป”
17เพราะข้าพระองค์กำลังจะล้มลงอยู่รอมร่อ
และความเจ็บปวดอยู่กับข้าพระองค์เสมอ
18ข้าพระองค์สารภาพความชั่วช้าของข้าพระองค์
ข้าพระองค์ร้อนใจในความบาปของตน
19ศัตรูตัวฉกาจของข้าพระองค์มีมากมาย
ผู้ที่เกลียดชังข้าพระองค์โดยไม่มีสาเหตุก็เหลือคณานับ
20คนที่ตอบแทนความดีของข้าพระองค์ด้วยความชั่ว
ให้ร้ายข้าพระองค์
ขณะที่ข้าพระองค์ใฝ่หาความดี
21ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพระองค์
ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขออย่าทรงห่างไกลข้าพระองค์
22ขอทรงรีบรุดมาช่วยข้าพระองค์เถิด
องค์พระผู้เป็นเจ้าพระผู้ช่วยให้รอดของข้าพระองค์
