Psaumes 18 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Psaumes 18:1-51

Merci pour ta délivrance18 Voir 2 S 22.1-51.

1Au chef de chœur, de David, serviteur de l’Eternel. Il adressa à l’Eternel les paroles de ce cantique lorsque l’Eternel l’eut délivré de tous ses ennemis, et en particulier de Saül. 2Il dit ceci :

Je t’aime, ô Eternel, ma force !

3L’Eternel est ma forteresse, ╵mon rocher, mon libérateur.

Il est mon Dieu, le roc solide ╵où je me réfugie.

Il est mon Sauveur tout-puissant, ╵mon rempart et mon bouclier.

4Loué soit l’Eternel : ╵quand je l’ai appelé,

j’ai été délivré ╵de tous mes ennemis.

5La mort m’enserrait de ses liens,

et, comme un torrent destructeur, ╵me terrifiait.

6Oui, le séjour des morts ╵m’entourait de ses liens,

le piège de la mort ╵se refermait sur moi.

7Alors, dans ma détresse, ╵j’invoquai l’Eternel.

Vers mon Dieu, je lançai ╵mon appel au secours,

mon cri parvint à ses oreilles

et, de son temple18.7 Il s’agit du sanctuaire céleste où Dieu réside., il m’entendit.

8La terre s’ébranla ╵et elle chancela,

les fondements de ses montagnes ╵se mirent à frémir,

tout secoués par sa colère.

9De ses narines s’élevait ╵de la fumée,

et de sa bouche ╵surgissait un feu dévorant,

des charbons embrasés ╵en jaillissaient.

10Il inclina le ciel ╵et descendit,

un sombre nuage à ses pieds.

11Il chevauchait un chérubin18.11 Etres célestes, réels ou symboliques (80.2 ; 99.1 ; Gn 3.24 ; Ex 25.18). En Ez 1 ; 9 ; 10, les chérubins figurent comme les coursiers du char de l’Eternel, porteurs du trône divin. Ici, le chérubin apparaît comme sa monture. ╵et il volait,

le vent le portait sur ses ailes.

12Il s’enveloppait de ténèbres ╵pour se cacher dans leurs replis,

des nuages opaques ╵et l’obscurité de l’orage ╵formaient sa tente.

13De l’éclat brillant devant lui ╵jaillissaient des nuages,

de la grêle et des braises.

14L’Eternel tonna dans le ciel,

le Dieu très-haut ╵fit retentir sa voix

et il lança de la grêle et des braises.

15Et soudain, il tira ses flèches ╵pour disperser mes ennemis,

il lança de nombreux éclairs ╵pour les mettre en déroute.

16A ta menace, ô Eternel,

et au souffle tempétueux ╵de ta colère,

le fond des mers parut,

les fondements du monde ╵se trouvèrent à nu.

17Du haut du ciel, ╵il étend sa main pour me prendre,

me retirer des grandes eaux.

18Il me délivre ╵d’un ennemi puissant,

de gens qui me haïssent ╵et sont plus forts que moi.

19Ils m’affrontaient ╵au jour de mon désastre,

mais l’Eternel ╵a été mon appui.

20Il m’a retiré du danger, ╵l’a éloigné de moi,

il m’en a délivré, ╵à cause de son affection pour moi.

21L’Eternel a agi ╵en tenant compte ╵de ma conduite juste,

comme mes mains sont pures, ╵il m’a récompensé ;

22car j’ai suivi ╵les voies qu’il a prescrites,

je n’abandonne pas mon Dieu ╵pour m’adonner au mal.

23J’ai toujours ses lois sous les yeux,

je ne fait fi ╵d’aucun de ses commandements.

24Envers lui, je suis sans reproche,

je me suis gardé du péché.

25L’Eternel m’a récompensé ╵d’avoir agi avec droiture

et d’avoir gardé les mains pures sous ses yeux.

26Avec ceux qui sont bienveillants, ╵toi, tu te montres bienveillant.

Avec qui est irréprochable, ╵tu es irréprochable.

27Et avec celui qui est pur, ╵tu es toi-même pur,

et avec celui qui agit ╵de manière tordue, ╵tu empruntes des chemins détournés.

28Toi, tu sauves un peuple affligé,

tu fais baisser les yeux ╵aux orgueilleux.

29Tu fais briller ma lampe ;

ô Eternel, mon Dieu, ╵tu illumines mes ténèbres.

30Avec toi, je me précipite ╵sur une troupe bien armée,

avec mon Dieu, ╵je franchis des murailles.

31Parfaites sont les voies ╵que Dieu prescrit,

la parole de l’Eternel ╵est éprouvée.

Ceux qui le prennent pour refuge ╵trouvent en lui un bouclier.

32Qui est Dieu, sinon l’Eternel ?

Qui est un roc ? C’est notre Dieu !

33C’est Dieu qui m’arme de vaillance,

il me trace un chemin parfait.

34Grâce à lui, je cours comme une gazelle,

il me fait prendre position ╵sur les hauteurs.

35C’est lui qui m’entraîne au combat,

et me fait tendre l’arc de bronze18.35 Signe d’une force extraordinaire..

36Ta délivrance ╵me sert de bouclier,

de ta main droite, ╵tu me soutiens,

et ta sollicitude me grandit.

37Tu m’amènes à marcher ╵sur un chemin bien large,

mes jambes ne fléchissent pas.

38Je poursuis tous mes ennemis, ╵je les rattrape

et je ne reviens pas ╵sans les avoir exterminés.

39Je frappe : aucun ne peut se relever,

ils tombent sous mes pieds.

40Tu me rends fort pour le combat,

tu fais plier mes agresseurs : ╵les voilà à mes pieds.

41Tu mets mes ennemis en fuite,

et ceux qui me haïssent, ╵je les anéantis.

42Ils ont beau crier au secours, ╵personne ne vient à leur aide

et s’ils appellent l’Eternel, ╵celui-ci ne leur répond pas.

43Je les broie comme une poussière ╵qu’emporterait le vent.

Je les balaie ╵comme la boue des rues.

44En face d’un peuple en révolte18.44 Peut-être une allusion aux tribus nord-israélites, qui, durant sept ans, ont été en guerre contre David avant de le reconnaître comme roi de tout Israël (2 S 2 à 5), ou bien aux peuples non israélites assujettis par David (2 S 5 ; 8 ; 10)., ╵tu me fais triompher.

Tu m’établis chef d’autres peuples.

Un peuple qu’autrefois ╵je ne connaissais pas ╵m’est maintenant soumis.

45Au premier mot, ils m’obéissent,

et des étrangers me courtisent.

46Les étrangers perdent courage,

tremblants, ils quittent leurs bastions.

47Dieu est vivant ! Qu’il soit béni, ╵lui qui est mon rocher !

Que l’on proclame la grandeur ╵de ce Dieu qui est mon Sauveur !

48Ce Dieu m’accorde ma revanche,

il me soumet des peuples.

49Il me délivre de mes ennemis.

Oui, tu me fais triompher d’eux,

tu me délivres ╵des hommes violents.

50Aussi je publie tes louanges, ╵parmi les peuples ╵ô Eternel,

je te célèbre par mes chants18.50 Cité en Rm 15.9..

51Pour son roi, l’Eternel opère ╵de grandes délivrances.

Il traite avec bonté ╵l’homme qui de sa part ╵a reçu l’onction d’huile sainte,

David et sa postérité, ╵pour toute éternité.

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 18:1-50

Salmo 1818:0 Salmo 18 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit alang sa maestro sa mga mag-aawit. Ang awit ni David nga alagad sa Ginoo. Giawit niya kini ngadto sa Ginoo sa dihang giluwas siya sa Ginoo gikan kang Saulo ug sa uban pa niyang mga kaaway.

Ang Awit ni David sa Iyang Pagdaog

(2 Sam. 22:1-51)

1Ginahigugma ko ikaw Ginoo. Ikaw ang akong kusog.

2Ikaw, Ginoo, ang akong salipdanan nga bato,

ang akong lig-ong tagoanan ug manluluwas.

Ingon nga salipdanan nga bato, makatago ako diha kanimo.

Ikaw ang akong taming, gamhanang manluluwas ug dalangpanan.

3Dalaygon ka, Ginoo,

kay kon mangayo ako ug tabang kanimo

ginaluwas mo ako gikan sa akong mga kaaway.

4-5Ang kamatayon daw pisi nga milambod kanako ug daw lit-ag nga nagaatang sa akong agianan.

Ang kalaglagan daw bul-og sa baha nga nagakuso-kuso kanako.

6Busa sa akong kalisdanan nagpakitabang ako kanimo, Ginoo, nga akong Dios,

ug gidungog mo ang akong pag-ampo didto sa imong templo.

7Unya milinog, ug ang mga pundasyon sa mga bukid nauyog,

tungod kay nasuko ka, Ginoo.

8Nanggawas ang aso sa imong ilong,

ug sa imong baba nanggawas ang nagadilaab nga kalayo ug mga baga.

9Giablihan mo ang langit

ug nanaog ka nga nagatungtong sa mabagang dag-om.

10Nagsakay ka sa kerubin

ug tulin kining milupad samtang gipalid sa hangin.

11Gihimo mo ang kangitngit nga mosalipod kanimo.

Nagtago ka sa mabagang dag-om.

12Nagpangilat sa imong atubangan,

ug nagaulan ug mga ice18:12 ice: Sa uban nga Binisaya, yelo. ug nagadilaab nga mga baga.

13Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Halangdong Dios, nagdahunog gikan sa langit.18:13 Kining mga bersikulo sa Hebreo may sumpay pa nga, “mga ice ug nagadilaab nga mga baga.”

14Gipana mo ug kilat ang imong mga kaaway,

ug miikyas sila nga nagkatibulaag.

15Sa imong pagngulob ug pagpangusmo sa kasuko mimala ang dagat,

ug nakita ang yuta ilalom niini,

ug nakita usab ang pundasyon sa kalibotan.

16Gikan sa langit gigunitan mo ako ug gihaw-as gikan sa lawom nga tubig.

17Giluwas mo ako gikan sa akong gamhanang mga kaaway nga naglagot kanako,

kay wala akoy dag-anan kanila.

18Gisulong nila ako sa dihang anaa ako sa kalisod,

apan gipanalipdan mo ako, Ginoo.

19Giluwas mo ako sa katalagman kay nalipay ka kanako.

20Gipanalanginan mo ako tungod kay matarong ang akong kinabuhi

ug wala ako magpakasala.

21Kay gisunod ko ang imong mga pamaagi

ug wala ako mobiya kanimo, Ginoo, nga akong Dios.

22Gituman ko ang tanan mong sugo

ug wala ko lapasa ang imong mga tulumanon.

23Nahibalo ka nga walay ikasaway sa akong kinabuhi,

ug gilikayan ko ang pagpakasala.

24Gigantihan mo ako tungod kay nakita mo nga matarong ang akong kinabuhi

ug wala ako magpakasala.

25Matinumanon ka sa mga matinumanon kanimo,

ug maayo ka usab sa mga tawo nga maayo.

26Matinud-anon ka sa mga tawo nga matinud-anon kanimo,

apan makigbatok ka sa mga tawong daotan.

27Oo, ginaluwas mo ang mga mapainubsanon,

apan ginapaubos mo ang mga mapahitas-on.

28Ginoo nga akong Dios, ikaw ang akong kahayag.

Sa kangitngit ikaw ang akong suga.

29Sa imong tabang sulongon ko ang panon sa mga sundalo,

ug mahimo kong katkaton ang paril nga nagalibot sa lungsod.

30Hingpit ang imong pamaagi, O Dios.

Ang imong pulong kasaligan gayod.

Sama ka sa taming alang sa tanang nagadangop kanimo.

31Ikaw lang, Ginoo, ang Dios;

ikaw lang ang among salipdanan nga bato.

32Ikaw ang nagahatag kanako ug kusog

ug ang nagabantay sa akong paglakaw.

33Ginalig-on mo ang akong tiil sama sa tiil sa lagsaw, aron makalatas ako sa habog nga mga dapit.

34Ginabansay mo ako sa pagpakiggira;

ang akong mga bukton makabinat na sa bronsi nga pana.

35Gipanalipdan mo ako sama sa taming,

busa luwas ang akong kinabuhi.

Gitipigan mo ako pinaagi sa imong gahom,

ug pinaagi sa imong tabang nahimo akong bantogan.

36Gipalapdan mo ang akong agianan,

busa wala ako madakin-as.

37Gigukod ko ang akong mga kaaway ug naapsan ko sila.

Ug wala gayod ako mobalik hangtod nga nalaglag ko sila.

38Gihampak ko sila hangtod nga nangalup-og sila sa akong tiilan

ug dili na makabangon pa.

39Gihatagan mo ako ug kusog sa pagpakiggira

ug gipadaog batok sa akong mga kaaway.

40Gipakagiw mo ang akong mga kaaway

ug gilaglag ko sila.

41Nangayo sila ug tabang,

apan walay miluwas kanila.

Nanawag sila kanimo,

apan wala mo sila tubaga.

42Gidugmok ko sila hangtod nahisama na lang sila sa abog nga paliron sa hangin.

Gitunob-tunoban ko sila nga daw lapok sa kadalanan.

43Giluwas mo ako gikan sa mga nagarebelde.

Gihimo mo akong pangulo sa mga kanasoran.

Ang mga langyaw nagaalagad kanako.

44Nagayukbo sila kanako.

Ug inigkadungog nila bahin kanako, nagatuman sila sa akong mando.

45Nawad-an silag kaisog,

ug nanggawas sa ilang mga tagoanan nga nagakurog sa kahadlok.

46Buhi ka, Ginoo!

Dalaygon ka nga akong salipdanan nga bato!

Gibayaw ko ikaw tungod kay ikaw ang Dios nga akong Manluluwas.

47Gipanimaslan mo ako sa akong mga kaaway,

ug gipasakop mo kanako ang mga kanasoran.

48Ginaluwas mo ako gikan sa akong mabangis nga mga kaaway,

ug ginapadaog mo ako batok kanila.

49Busa pasidunggan ko ikaw taliwala sa mga kanasoran.

Ug awitan ko ikaw ug mga pagdayeg.

50Ginahatagan mo ug dagkong mga kadaogan ang imong pinili nga hari.

Ginahigugma mo si David ug ang iyang mga kaliwat sa walay kataposan.