Psaumes 104 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Psaumes 104:1-35

Louange au Créateur

1Que tout mon être ╵bénisse l’Eternel !

O Eternel, mon Dieu, que tu es grand !

Tu es revêtu de splendeur, ╵et de magnificence,

2tu t’enveloppes de lumière ╵comme on se revêt d’un manteau,

et tu déploies le ciel ╵comme une tente.

3Tu fixes au-dessus des eaux du ciel ╵la charpente de tes hautes demeures,

tu fais des nuages ton char,

tu te déplaces ╵sur les ailes du vent,

4tu fais des vents tes messagers,

les éclairs étincelants sont tes serviteurs104.4 Cité en Hé 1.7 selon l’ancienne version grecque..

5Tu as fondé la terre sur ses bases

pour qu’elle reste inébranlable ╵à tout jamais.

6Les eaux de l’abîme la recouvraient ╵tout comme un vêtement,

sur les montagnes les eaux reposaient ;

7à ta menace, ╵elles se sont enfuies,

au bruit de ton tonnerre, ╵elles se sont vite élancées,

8gravissant des montagnes, ╵dévalant vers des plaines104.8 Autre traduction : et les montagnes se sont élevées et les vallées se sont creusées.

jusqu’à l’endroit ╵que tu leur avais assigné.

9Tu as fixé une limite ╵que les eaux ne franchiront plus,

et elles ne reviendront plus ╵pour submerger la terre.

10Tu fais jaillir des sources ╵pour alimenter des torrents

qui coulent entre les montagnes.

11Elles abreuvent ╵les animaux des champs,

et les onagres104.11 Les ânes sauvages. ╵y étanchent leur soif.

12Les oiseaux nichent sur leurs rives,

et chantent au sein du feuillage.

13De tes hautes demeures ╵tu arroses les monts,

la terre est rassasiée ╵par l’effet de tes œuvres.

14Tu fais pousser l’herbe pour le bétail,

et tu fais prospérer les plantes ╵cultivées par les hommes,

afin qu’ils tirent de la terre ╵le pain pour se nourrir.

15Le vin réjouit le cœur de l’homme

et fait resplendir son visage, ╵le rendant brillant plus que l’huile.

Le pain restaure sa vigueur.

16Les arbres, ouvrages de l’Eternel, ╵sont pleins de sève.

Tels sont les cèdres, ╵qu’il a plantés.

17C’est là que nichent les oiseaux

et la cigogne a sa demeure ╵dans les cyprès.

18Les bouquetins ont leurs retraites ╵sur les monts élevés,

et les rochers ╵sont le refuge des damans.

19Tu as formé la lune ╵pour marquer les dates des fêtes.

Le soleil sait quand il se couche.

20Tu fais descendre les ténèbres, ╵et c’est la nuit.

Alors les hôtes des forêts ╵se mettent tous en mouvement ;

21les lionceaux rugissent ╵après leur proie,

ils demandent à Dieu ╵leur nourriture104.21 Voir 147.9 ; Jb 38.39-40 ; Es 31.4..

22Mais dès que paraît le soleil, ╵ils se retirent

pour se coucher dans leurs tanières.

23Et l’homme sort ╵pour se livrer à son activité,

accomplir son travail ╵jusqu’à la nuit.

24Combien tes œuvres sont nombreuses, ╵ô Eternel,

tu as tout fait avec sagesse,

la terre est pleine ╵de tout ce que tu as réalisé ;

25voici la mer immense ╵qui s’étend à perte de vue,

peuplée d’animaux innombrables,

des plus petits jusqu’aux plus grands,

26les bateaux la parcourent,

ainsi que le monstre marin ╵que tu as fait pour qu’il y joue.

27Ils comptent sur toi, tous ces êtres,

pour recevoir leur nourriture, ╵chacun au moment opportun.

28Tu la leur donnes, ils la prennent,

ta main s’ouvre, et ils sont comblés ╵de bonnes choses.

29Tu te détournes, ╵ils sont épouvantés.

Tu leur ôtes le souffle, ╵les voilà qui périssent,

redevenant poussière.

30Et si tu envoies ton Esprit, ╵ils sont créés,

tu renouvelles l’aspect de la terre.

31Que l’Eternel ╵soit à jamais glorifié !

Qu’il se réjouisse de ses œuvres !

32Son regard fait trembler la terre,

il touche les montagnes ╵et elles fument.

33Je veux chanter pour l’Eternel ╵ma vie durant,

célébrer mon Dieu en musique ╵tant que j’existerai.

34Que mes paroles lui soient agréables !

Moi, j’ai ma joie en l’Eternel.

35Que les pécheurs soient ôtés de la terre !

Que les méchants n’existent plus !

Que tout mon être ╵bénisse l’Eternel !

Oui, louez l’Eternel !

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 104:1-35

Salmo 104

Pagdayeg ngadto sa Dios nga Magbubuhat

1Dayegon ko gayod ang Ginoo.

Ginoo nga akong Dios, gamhanan ka gayod.

Ang imong pagkadungganon ug pagkahalangdon daw mao ang imong bisti.

2Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa kahayag nga daw sa bisti

ug gibukhad mo ang langit nga daw sa tolda.

3Gitukod mo ang imong puloy-anan ibabaw pa sa kawanangan.

Gihimo mo ang mga panganod nga imong karwahe,

ug nagasakay ka nga ginapalid sa hangin.

4Gihimo mong imong mga mensahero ang hangin,

ug ang nagadilaab nga kalayo imong sulugoon.

5Gipahimutang mo ang kalibotan sa iyang pundasyon,

ug dili kini matarog hangtod sa kahangtoran.

6Daw panapton nga gitabon mo ang tubig sa kalibotan,

ug milapaw kini sa mga bukid.

7Sa nagadahunog mong pagmando, mipahawa ang tubig.

8Ug midagayday sila sa mga bukid ug sa mga kapatagan,

ug sa uban pang mga dapit nga giandam mo alang kanila.

9Gibutangan mo silag mga utlanan nga dili nila malapawan,

aron dili nila malunopan pag-usab ang kalibotan.

10Gipatubod mo ang mga tuboran diha sa mga yuta,

ug midagayday ang tubig taliwala sa mga bakilid.

11Busa ang tanang ihalas nga mga hayop, apil ang ihalas nga mga asno, nakainom.

12Ug duol didto sa tubig, adunay salag ang mga langgam, ug sa mga sanga sa kahoy nanag-awit sila.

13Gikan sa imong puloy-anan sa langit, gipaulanan mo ang mga bukid.

Ug tungod niining imong gihimo, nakadawat ug panalangin ang kalibotan.

14Gipatubo mo ang mga sagbot alang sa mga mananap,

ug ang mga tanom alang sa mga tawo

aron may makaon sila gikan sa ilang mga abot—

15may bino nga makalipay kanila,

may lana nga makapasinaw sa ilang dagway,

ug may pan nga makapabaskog kanila.

16Natubigan pag-ayo ang mga kahoyng sedro sa Lebanon nga ikaw mismo ang nagtanom.

17Didto nagasalag ang mga langgam,

ug ang mga langgam nga tabon nagasalag sa mga kahoy nga sipres.

18Ang ihalas nga mga kanding nagapuyo sa taas nga mga bukid,

ug ang mga gagmayng mananap nga daw koneho nanago sa mga kabatoan.

19Gibuhat mo ang bulan isip ilhanan sa panahon;

ug ang adlaw gipasalop mo sa hustong oras.

20Gihimo mo ang kangitngit;

ug pagkagabii manggawas ang daghang mga mananap sa kalasangan.

21Magngulob ang mga liyon samtang mangita sa pagkaon nga gihatag mo kanila.

22Pagsidlak sa adlaw mobalik sila sa ilang tagoanan ug didto mamahulay.

23Ang mga tawo manggawas sa ilang mga balay sa pagtrabaho hangtod sa pagsalop sa adlaw.

24Ginoo, pagkadaghan sa imong mga gipanghimo!

Gihimo mo silang tanan sumala sa imong kaalam.

Ang kalibotan napuno sa imong mga binuhat.

25Ang dagat labihan kalapad,

ug dili maihap ang mga binuhat nga nagpuyo niini, dagko ug gagmay.

26Ang mga barko nagalawig niini,

ug ang Leviatan nga imong binuhat maglangoy-langoy usab niini.

27Ang tanang buhing binuhat nagasalig kanimo sa paghatag kanila sa ilang pagkaon sa panahon nga kinahanglanon nila kini.

28Gihatagan mo sila ug pagkaon ug ila kining gikaon,

ug nangabusog sila.

29Apan kon pasagdan mo sila, mangahadlok sila;

kon kuhaon mo ang ilang gininhawa, mangamatay sila ug mobalik sa yuta nga maoy ilang gigikanan.

30Unya ipadala mo ang imong Espiritu ug adunay bag-ong binuhat pag-usab sa kalibotan.

31Hinaut nga ang imong gahom, Ginoo, magpadayon sa walay kataposan.

Hinaut nga malipay ka sa imong gipanghimo.

32Kon tutokan mo ang kalibotan, matay-og kini.

Kon hikapon mo ang mga bukid, moaso kini.

33Awitan ko ang Ginoo sa tibuok kong kinabuhi.

Awitan ko ug mga pagdayeg ang akong Dios samtang may kinabuhi pa ako.

34Hinaut nga malipay siya sa akong pagpamalandong.

Magkalipay ako diha sa Ginoo;

35apan hinaut nga malaglag ug mahanaw gikan sa kalibotan ang mga tawong daotan ug ang mga makasasala.

Dayegon ko gayod ang Ginoo.

Dayega ang Ginoo!