Nombres 32 – BDS & HTB

La Bible du Semeur

Nombres 32:1-42

L’installation de quelques tribus à l’est du Jourdain

1Les descendants de Ruben et de Gad avaient de très grands troupeaux. Ils constatèrent que les pays de Yaezer et de Galaad convenaient bien à l’élevage. 2Alors ils vinrent trouver Moïse, le prêtre Eléazar et les chefs de la communauté et leur dirent : 3Les villes d’Ataroth, de Dibôn, Yaezer, Nimra, Heshbôn, Elealé, Sebam, Nébo et Beôn32.3 Ces localités se trouvent toutes entre l’Arnon et le Yabboq et faisaient partie du royaume de Sihôn., 4c’est-à-dire ce territoire que l’Eternel a soumis aux Israélites, est un pays favorable à l’élevage. Or, tes serviteurs possèdent de nombreux troupeaux. 5Puis ils ajoutèrent : Si tu veux bien nous accorder une faveur, attribue à tes serviteurs la possession de ce pays et ne nous fais pas traverser le Jourdain.

6Moïse répondit aux membres des deux tribus : Vous voulez rester ici pendant que vos compatriotes vont à la guerre ? 7Pourquoi découragez-vous les Israélites de se rendre dans le pays que l’Eternel leur donne ? 8C’est exactement ce qu’ont fait vos ancêtres quand je les ai envoyés de Qadesh-Barnéa pour explorer le pays32.8 Pour les v. 8-9, voir 13.17-33.. 9Ils sont montés jusqu’à la vallée d’Eshkol, ils ont observé le pays et, à leur retour, ils ont découragé les Israélites d’aller dans le pays que l’Eternel leur destinait. 10L’Eternel s’est mis en colère ce jour-là au point qu’il fit ce serment32.10 Pour les v. 10-13, voir 14.26-35. : 11« Jamais ces hommes qui sont sortis d’Egypte et qui ont aujourd’hui vingt ans et plus ne verront la terre que j’ai promise par serment à Abraham, à Isaac et à Jacob, car ils ne m’ont pas obéi fidèlement, 12excepté Caleb, fils de Yephounné le Qenizien32.12 D’après Gn 15.19 et 36.11, les Qeniziens étaient une peuplade cananéenne, descendante d’Esaü. Les ancêtres de Caleb avaient sans doute des affinités avec cette peuplade (voir Jos 14.6, 14)., et Josué, fils de Noun, qui ont fidèlement obéi à l’Eternel. »

13L’Eternel se mit donc en colère contre Israël, et il les fit errer dans le désert durant quarante années jusqu’à l’extinction de toute la génération qui avait mal agi envers l’Eternel. 14Et maintenant, voilà que vous prenez le relais de vos pères comme une race de pécheurs, pour attiser encore davantage l’ardente colère de l’Eternel contre Israël. 15Car si vous refusez de lui obéir, il vous laissera encore traîner dans ce désert et vous causerez la perte de tout ce peuple.

16– Non, répondirent-ils à Moïse, nous construirons seulement des enclos ici pour nos troupeaux de moutons et de chèvres et des villes pour nos familles. 17Quant à nous, nous nous armerons sans tarder pour marcher à la tête des Israélites, jusqu’à ce que nous les ayons fait entrer dans le territoire qui leur revient. Nos familles seules resteront dans les villes fortifiées où elles seront à l’abri des habitants du pays. 18Nous ne rentrerons pas dans nos foyers avant que chacun des Israélites ait pris possession de l’héritage qui lui revient. 19Mais nous ne posséderons pas de territoire de l’autre côté du Jourdain et au-delà, puisque nous aurons déjà reçu notre patrimoine foncier de ce côté-ci, à l’est du Jourdain.

20Moïse leur répondit : Si vous tenez parole, si vous êtes prêts à combattre en présence de l’Eternel, 21si tous vos guerriers passent le Jourdain devant l’Eternel jusqu’à ce qu’il ait dépossédé ses ennemis devant lui, 22et si vous revenez seulement lorsque le pays sera soumis devant l’Eternel, alors vous aurez satisfait à vos obligations envers lui et envers Israël, et cette région-ci vous appartiendra en pleine propriété avec l’accord de l’Eternel. 23Mais si vous n’agissez pas ainsi, vous péchez contre l’Eternel. Sachez alors que les conséquences de votre péché retomberont sur vous ! 24Construisez-vous donc des villes pour vos familles et des enclos pour vos troupeaux ; puis tenez parole !

25Les descendants de Gad et de Ruben dirent à Moïse : Tes serviteurs obéiront aux ordres de mon seigneur. 26Nos enfants, nos femmes, nos troupeaux et tout notre bétail resteront ici dans les villes de Galaad, 27tandis que nous, tes serviteurs, tous ceux qui sont aptes à la guerre, nous passerons le Jourdain devant l’Eternel pour aller en guerre, comme mon seigneur l’a ordonné.

28Moïse donna des ordres à leur sujet au prêtre Eléazar, à Josué fils de Noun et aux chefs de tribus des Israélites32.28 Pour les v. 28-32, voir Jos 1.12-15.. 29Il leur dit : Si parmi les descendants de Gad et ceux de Ruben, tous les hommes aptes à la guerre traversent avec vous le Jourdain pour aller au combat devant l’Eternel, une fois que le pays vous sera soumis, vous leur donnerez la région de Galaad en propriété. 30Mais s’ils ne passent pas, prêts à combattre avec vous, ils s’installeront au milieu de vous dans le pays de Canaan.

31Les Rubénites et les Gadites déclarèrent : Nous ferons ce que l’Eternel a ordonné à tes serviteurs. 32Nous passerons équipés pour la bataille devant l’Eternel au pays de Canaan ; mais le territoire que nous posséderons comme patrimoine foncier se trouvera de ce côté-ci du Jourdain.

33Alors Moïse octroya aux descendants de Gad et de Ruben, ainsi qu’à la moitié de la tribu de Manassé, fils de Joseph, le royaume de Sihôn, roi des Amoréens, et celui d’Og, roi du Basan, c’est-à-dire leur pays avec leurs villes et les terres qui en dépendaient.

34Les hommes de Gad rebâtirent Dibôn, Ataroth, Aroër, 35Atroth-Shophân, Yaezer, Yogbeha, 36Beth-Nimra et Beth-Harân : autant de villes fortifiées avec des enclos pour les moutons et les chèvres.

37Les Rubénites rebâtirent Heshbôn, Elealé et Qiryataïm, 38Nébo et Baal-Meôn, dont les noms furent changés, et Sibma ; ils donnèrent de nouveaux noms aux villes qu’ils rebâtirent.

39Les descendants de Makir, fils de Manassé, envahirent le pays de Galaad32.39 Le nord de ce pays, le sud étant déjà occupé par la tribu de Gad., le conquirent et dépossédèrent les Amoréens qui s’y trouvaient. 40Moïse leur donna le pays de Galaad et ils s’y établirent. 41Yaïr, un autre descendant de Manassé, attaqua plusieurs villages et s’en empara ; il les appela villages de Yaïr32.41 Les villages de Yaïr se trouvent en Transjordanie, au sud du lac de Tibériade (Jg 10.3-5).. 42Nobah attaqua Qenath et s’empara des villes qui en dépendaient ; il leur donna son propre nom.

Het Boek

Numeri 32:1-42

Ruben en Gad

1Toen het volk Israël in het land van Jazer en Gilead aankwam, viel het de stammen van Ruben en Gad, die beide grote schaapskudden bezaten, op wat een prachtig land dat voor hun schapen was. 2Daarom gingen zij naar Mozes, de priester Eleazar en de andere stamleiders en zeiden: 3-4 ‘De Here heeft Israël gebruikt om de inwoners van deze hele streek te vernietigen: Atarot, Dibon, Jazer, Nimra, Chesbon, Eleale, Sebam, Nebo en Beon. De hele streek is uitstekend geschikt voor schapen, ideaal voor onze kudden. 5Sta ons alstublieft toe dat wij deze streek als ons deel nemen in plaats van het land aan de andere kant van de Jordaan.’ 6‘Willen jullie hier met de armen over elkaar blijven zitten, terwijl jullie broeders de rivier oversteken en aan de overkant de kastanjes uit het vuur halen?’ wilde Mozes van hen weten. 7‘Zijn jullie van plan het hele volk te ontmoedigen, zodat het niet durft over te steken naar het land dat de Here het heeft gegeven? 8Jullie gaan jullie vaders achterna! Ik stuurde hen vanuit Kades-Barnea op een verkenningstocht, 9maar toen zij genoeg hadden gezien en terugkeerden vanuit het dal van Eskol, ontmoedigden zij de Israëlieten zó dat deze het beloofde land niet durfden binnentrekken. 10-11 De toorn van de Here keerde zich in alle hevigheid tegen hen en Hij zwoer dat van allen die Hij uit Egypte had gered, niemand boven de twintig jaar het land dat Hij aan Abraham, Isaak en Jakob had beloofd, zou zien hoewel de Here deze belofte met een eed had bekrachtigd. Maar zij hadden geweigerd te doen wat Hij van hen had gevraagd. 12De enige uitzonderingen daarop waren Kaleb en Jozua, want zij volgden de Here met hun hele hart en riepen het volk op het beloofde land binnen te trekken. 13De Here liet ons veertig jaar in de woestijn heen en weer zwerven tot die opstandige generatie was gestorven. 14En hier staan jullie weer, een stel zondaars dat precies hetzelfde doet! Nu zijn er alleen meer van jullie, dus de toorn van de Here zal deze keer nog heviger zijn dan de vorige keer. 15Als jullie je op deze manier van de Here afkeren, zal Hij het volk nog langer in de woestijn laten blijven. Jullie zullen verantwoordelijk zijn voor de vernietiging van zijn volk en een ramp over deze hele natie brengen!’ 16‘Maar dat bedoelden we helemaal niet!’ begonnen zij haastig uit te leggen. ‘Wij zullen hier schaapskooien voor onze kudden en steden voor onze kinderen bouwen, 17maar wijzelf gaan gewapend met jullie mee, aan het hoofd van het leger, totdat jullie veilig bij jullie erfdeel zijn aangekomen. Maar dan moeten wij hier eerst ommuurde steden voor onze gezinnen bouwen om hen te beschermen tegen aanvallen van de plaatselijke bevolking. 18Wij zullen ons hier niet vestigen voordat het hele volk Israël zijn erfdeel heeft gekregen. 19Wij willen geen land aan de overkant van de Jordaan, wij hebben het liever hier, ten oosten van de rivier.’

20Toen zei Mozes: ‘Goed, als jullie doen wat jullie hebben gezegd en de wapens ter hand nemen om de oorlog van de Here te voeren 21en jullie troepen aan de overzijde van de Jordaan houden tot Hij onze vijanden heeft verdreven, 22dan mogen jullie, als het land helemaal aan de Here is onderworpen, terugkeren. Dan hebben jullie je plicht gedaan tegenover de Here en de rest van het volk Israël. En het land aan de oostzijde van de Jordaan zal jullie bezit zijn van de Here. 23Maar als jullie niet doen wat jullie hebben gezegd, zullen jullie tegen de Here hebben gezondigd en de straf voor die zonde niet ontlopen. 24Vooruit maar, bouw schaapskooien voor de kudden en steden voor de gezinnen en doe wat jullie hebben gezegd.’

25‘We zullen uw aanwijzingen precies opvolgen,’ beloofden de mannen van Gad en Ruben. 26‘Onze kinderen, vrouwen, kudden en het vee zullen hier in de steden van Gilead blijven. 27Maar al onze strijders zullen oversteken om voor de Here te vechten, precies zoals u hebt gezegd.’

28Toen gaf Mozes zijn toestemming en zei tegen de priester Eleazar, Jozua en de stamleiders van Israël: 29‘Als alle mannen van de stammen Gad en Ruben die zijn aangewezen om voor de Here te vechten, met jullie de Jordaan oversteken, moeten jullie als het hele land is veroverd, hun het land Gilead geven. 30Maar als zij weigeren met jullie op te trekken voor de strijd, moeten zij genoegen nemen met land tussen de rest van de stammen in het land Kanaän.’ 31En de stammen van Gad en Ruben zeiden opnieuw: ‘Wat de Here ons heeft opgedragen, zullen wij doen. 32Wij zullen de Here volledig bewapend in Kanaän volgen, maar ons eigen land zal hier zijn aan deze kant van de Jordaan.’ 33Zo wees Mozes het land van koning Sichon van de Amorieten en koning Og van Basan—al het land en de steden—toe aan de stammen Gad, Ruben en de tak van Manasse, de zoon van Jozef. 34-36De stam van Gad bouwde de volgende steden: Dibon, Atarot, Aroër, Atrot-Sofan, Jazer, Jogbeha, Bet-Nimra en Bet-Haran. Dit waren ommuurde steden met schaapskooien. 37-38 De stam van Ruben bouwde de steden Chesbon, Eleale, Kirjataïm, Nebo, Baäl-Meon, Musabboth-Sem en Sibma. Later gaven de Israëlieten deze steden, die zij eerst hadden veroverd en verwoest, andere namen. 39En de familie van Machir, een deel van de stam Manasse, trok naar Gilead en veroverde het. Zij verdreven de Amorieten die daar woonden. 40Daarom gaf Mozes Gilead aan de Machirieten en zij vestigden zich daar. 41De mannen van Jaïr, een ander deel van de stam van Manasse, veroverden vele steden en dorpen in Gilead en veranderden de naam van dat gebied in Havvoth-Jaïr (Dorpen van Jaïr). 42In diezelfde tijd leidde een zekere Nobach een leger naar Kenat en de omliggende dorpen en veroverde dat gebied. Hij noemde het gebied Nobach, naar zichzelf.