1Si tu reviens, ô Israël, ╵si tu reviens à moi,
l’Eternel le déclare,
si tu ôtes de devant moi ╵tes abominations,
sans plus errer de çà, de là,
2si tu prêtes serment, disant : ╵« L’Eternel est vivant »,
si tu le fais ╵en respectant la vérité ╵dans la droiture et la justice,
alors les autres peuples ╵seront bénis par l’Eternel4.2 Voir Gn 12.2-3. Autre traduction : se béniront par l’Eternel.
et tireront de lui leur gloire.
3Car voici ce que l’Eternel déclare ╵aux hommes de Juda ╵et à Jérusalem :
Défrichez-vous un champ nouveau4.3 Voir Os 10.12.,
ne semez plus parmi les ronces !
4Purifiez-vous pour l’Eternel,
circoncisez vos cœurs,
ô hommes de Juda, ╵habitants de Jérusalem,
car sinon ma colère ╵jaillira comme un feu,
et elle brûlera
sans que nul ne l’éteigne
à cause de la perfidie ╵de vos agissements.
L’invasion qui vient
Alarme
5Adressez un appel ╵au peuple de Juda,
et qu’on le fasse entendre ╵dans tout Jérusalem !
Sonnez du cor ╵à travers le pays !
Criez à pleine voix et dites :
« Rassemblez-vous, ╵rallions les villes fortifiées ! »
6Dressez un étendard ╵du côté de Sion !
Mettez-vous à l’abri, ╵et ne restez pas là,
car je fais venir du nord un malheur,
et une grande catastrophe.
7Un lion surgit de son fourré,
celui qui détruit les nations ╵s’est mis en route,
il sort de son repaire
pour ravager votre pays,
pour dévaster vos villes
et les laisser sans habitants.
8C’est pourquoi, revêtez ╵des habits de toile de sac,
pleurez, lamentez-vous !
Car la colère ardente ╵de l’Eternel ╵ne se détourne pas de nous.
Désarroi
9Et il arrivera en ce jour-là,
l’Eternel le déclare,
que le roi perdra tout courage ╵et les ministres avec lui ;
les prêtres seront consternés
et les prophètes stupéfaits4.9 Il s’agit des faux prophètes qui ont annoncé la paix..
10Alors je répondis : ╵Ah, Seigneur Eternel,
tu as vraiment trompé ce peuple ╵et tout Jérusalem
quand tu leur as promis : ╵« Vous vivrez dans la paix »,
alors que maintenant ╵l’épée attente à notre vie.
Jugement
11En ce temps-là, ╵on dira à ce peuple ╵et à Jérusalem :
« Des hauteurs du désert, ╵arrive un vent torride,
il vient en direction ╵des membres de mon peuple.
Ce vent n’est destiné ╵ni à vanner le blé ╵ni à le nettoyer.
12C’est un vent violent
qui vient de tout là-bas ╵et il est à mes ordres.
Et, maintenant, c’est moi, ╵qui prononce sur eux ╵le jugement. »
13L’ennemi vient ╵pareil à des nuées d’orage,
ses chars sont comme l’ouragan,
et ses chevaux ╵plus légers que les aigles !
Malheur à nous : ╵nous sommes dévastés !
14Nettoie ton cœur ╵de sa méchanceté, Jérusalem,
et tu seras sauvée.
Jusques à quand ╵seras-tu habitée
de projets malveillants ?
15Une proclamation ╵se fait entendre depuis Dan4.15 Dan: tribu installée au nord d’Israël (Jos 19.47).,
et l’on annonce le malheur ╵sur les monts d’Ephraïm4.15 Zone montagneuse au centre du pays d’Israël, à une vingtaine de kilomètres de Jérusalem..
16Annoncez-le aux peuples,
avertissez Jérusalem :
Des assiégeants arrivent ╵d’un pays éloigné
et ils poussent leurs cris ╵contre les villes de Juda.
17Tels des gardiens d’un champ,
ils sont postés ╵tout autour de Jérusalem,
car elle s’est révoltée contre moi,
l’Eternel le déclare.
18Voilà ce que te valent ╵ta conduite et tes actes ;
tel sera ton malheur !
Oui, cela est amer,
cela pénétrera ╵jusqu’en ton cœur.
J’en suis malade
19Je suis bouleversé,
je me tords de douleur, ╵et mon cœur bat très fort !
C’est le tumulte en moi, ╵je ne peux pas me taire
car j’ai bien entendu ╵le son du cor,
le cri de guerre.
20On crie : « Désastre sur désastre ! »
Tout le pays est ravagé !
Soudain, mes tentes sont détruites
et mes abris en un instant.
21Jusques à quand verrai-je ╵des étendards dressés
et entendrai-je ╵le son du cor ?
22Ah ! Mon peuple est stupide !
Il ne me connaît pas,
ce sont des enfants insensés
qui ne comprennent rien.
Ils n’ont d’habileté ╵que pour faire du mal,
mais ils ne savent pas ╵faire ce qui est bien.
Désolation
23Je regarde la terre :
elle m’apparaît chaotique et vide4.23 Voir Gn 1.2. ;
je regarde le ciel :
il n’a plus de lumière.
24Je regarde les monts :
ils sont bien secoués
et toutes les collines ╵sont ébranlées.
25Je regarde, et voici
que l’homme a disparu
et les oiseaux se sont enfuis.
26Je regarde, et voici :
la campagne fertile ╵n’est plus qu’un grand désert !
Toutes les villes ╵sont démolies ╵par-devant l’Eternel,
à cause de son ardente colère.
27Car ainsi parle l’Eternel :
Tout le pays est dévasté,
mais je ne le détruirai pas ╵entièrement.
28A cause de cela, ╵la terre sera dans le deuil,
et le ciel tout là-haut ╵s’obscurcira,
car je l’ai annoncé. ╵Je l’ai bien résolu,
je n’y renonce pas,
je ne reviendrai pas dessus.
Angoisse
29Au bruit des cavaliers ╵et des archers,
toute la ville prend la fuite.
On se réfugie dans les bois,
on escalade les rochers.
La ville est tout abandonnée,
et n’a plus d’habitants.
30Que fais-tu, ville dévastée ?
Tu te vêts d’écarlate,
tu mets des bijoux d’or,
tu fardes tes paupières ╵avec de l’antimoine,
c’est en vain que tu te fais belle :
tes amants4.30 tes amants: les nations avec lesquelles Juda cherche à s’allier (voir 2.18, 36). te méprisent,
ils veulent te tuer.
31J’entends comme la plainte ╵d’une femme en travail,
comme des cris d’angoisse ╵d’une mère accouchant ╵de son premier enfant :
ce sont les cris que pousse ╵Dame Sion :
elle suffoque
et elle tend les mains :
« Malheur à moi !
Je suis à bout de souffle ╵face aux tueurs. »
1Sinabi ng Panginoon, “O Israel, kung talagang gusto mong magbalik sa akin, bumalik ka na. Kung itatakwil mo ang kasuklam-suklam mong mga dios-diosan at hindi ka na hihiwalay sa akin, 2at kung susumpa ka sa pangalan ko lamang at mamumuhay nang tapat, matuwid at tama, magiging pagpapala ka sa mga bansa at pararangalan nila ako.”
3Sinabi ng Panginoon sa mga taga-Juda at taga-Jerusalem, “Baguhin nʼyo ang inyong mga sarili na para bang nagbubungkal kayo ng inyong lupa na hindi pa nabubungkal. At huwag nʼyong ihasik ang mabuti nʼyong binhi sa mga damong matinik. 4Linisin nʼyo ang inyong mga puso sa presensya ng Panginoon, kayong mga taga-Juda at taga-Jerusalem, dahil kung hindi ay mararanasan nʼyo ang galit kong parang apoy na hindi namamatay dahil sa ginawa nʼyong kasamaan.
Ang Parusang Darating sa Juda
5“Sabihin mo sa Juda at Jerusalem na patunugin nila ang trumpeta sa buong lupain. Isigaw nang malinaw at malakas na tumakas sila at magtago sa mga napapaderang lungsod. 6Balaan mo ang mga taga-Jerusalem4:6 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. na tumakas agad sila dahil magpapadala ako ng kapahamakan mula sa hilaga.”
7Ang tagapagwasak na sasalakay sa mga bansa ay parang leon na lumabas sa pinagtataguan nito. Nakaalis na siya sa lugar niya para wasakin ang lupain ninyo. Magigiba ang mga bayan ninyo hanggang sa hindi na ito matirhan. 8Kaya isuot nʼyo na ang damit na panluksa4:8 damit na panluksa: sa literal, sakong damit. at umiyak dahil matindi pa rin ang galit ng Panginoon sa atin. 9Sinabi ng Panginoon, “Sa araw na iyon, maduduwag ang hari at ang mga pinuno niya, masisindak ang mga pari, at mangingilabot ang mga propeta.” 10Pagkatapos, sinabi ko, “Panginoong Dios, nalinlang po ang mga tao sa sinabi nʼyo noon, dahil nangako po kayo na mananatiling payapa ang Jerusalem. Pero ang espada pala ay nakahanda nang pumatay sa amin.”
11Darating ang araw na sasabihin ng Panginoon sa mga taga-Jerusalem, “Iihip ang mainit na hangin mula sa ilang patungo sa mga mamamayan ko, pero hindi ito para mapahanginan ang mga trigo nila. 12Ang malakas na hangin na itoʼy galing sa akin. Sasabihin ko ngayon ang parusa ko sa kanila.”
13Tingnan nʼyo! Dumarating ang kaaway natin na parang mga ulap. Ang mga karwahe niyaʼy parang ipu-ipo at ang mga kabayo niyaʼy mas mabilis kaysa sa mga agila. Nakakaawa tayo! Ito na ang ating katapusan!
14“Mga taga-Jerusalem, linisin ninyo ang kasamaan sa inyong puso para maligtas kayo. Hanggang kailan kayo mag-iisip ng masama? 15Ang kapahamakan ninyoʼy ibinalita na ng mga mensahero mula sa Dan at sa kabundukan ng Efraim. 16Inutusan silang bigyan ng babala ang mga bansa at ang Jerusalem na may mga sundalong sumasalakay mula sa malayong lugar na humahamon ng digmaan sa mga lungsod ng Juda. 17Pinaligiran nila ang Jerusalem na parang mga taong nagbabantay ng bukid, dahil ang Jerusalem ay naghimagsik sa akin. Ako, ang Panginoon, ang nagsasabi nito. 18Ang pag-uugali at masasama nʼyong gawa ang nagdala ng parusang ito sa inyo. Ito ang kaparusahan ninyo. Masakit ito! At tatagos ito sa inyong puso.”
Umiyak si Jeremias para sa Kanyang mga Kababayan
19“Ang sakit sa puso koʼy halos hindi ko na matiis at ganoon na lamang ang pagdaing ko. Kumakabog ang dibdib ko at hindi ako mapalagay. Sapagkat narinig ko ang tunog ng trumpeta at ang sigaw ng digmaan. 20Sunud-sunod na dumating ang kapahamakan. Ang buong lupain ay nawasak. Pati ang tolda koʼy agad na nagiba at napunit ang mga tabing. 21Hanggang kailan ko kaya makikita ang watawat ng digmaan at ang tunog ng trumpeta?”
22Sinabi ng Panginoon, “Hangal ang mga mamamayan ko; hindi nila ako nakikilala. Silaʼy mga mangmang na kabataan at hindi nakakaunawa. Sanay silang gumawa ng masama pero hindi marunong gumawa ng mabuti.”
Ang Pangitain ni Jeremias tungkol sa Darating na Kapahamakan
23Tiningnan ko ang lupain at nakita kong itoʼy wala nang anyo at wala nang laman. At nakita ko ring ang langit ay wala nang liwanag. 24Nakita ko ang mga bundok at mga burol na niyayanig. 25Nakita ko rin na walang tao at lumilipad ang mga ibon papalayo. 26Nakita ko na ang masaganang bukirin ay naging ilang. Nawasak ang lahat ng bayan dahil sa matinding galit ng Panginoon. 27Ito ang sinasabi ng Panginoon, “Ang buong lupain ay magigiba, pero hindi ko ito gigibaing lubos. 28Iiyak ang sanlibutan at magdidilim ang langit, dahil sinabi ko na ang kaparusahan at hindi ko na ito babaguhin. Nakapagpasya na ako at hindi na magbabago ang isip ko.”
29Sa ingay ng mga nangangabayo at mamamana, tumakas na sa takot ang mga mamamayan ng bawat bayan. Ang iba ay tumakas sa kagubatan at ang iba ay umakyat sa batuhan. Ang lahat ng bayan ay iniwanan at walang natirang naninirahan sa mga ito. 30Jerusalem malapit ka nang mawasak. Ano ang ginagawa mo? Bakit nakadamit ka pa ng magandang damit at mga alahas? Bakit naglalagay ka pa ng mga kolorete sa mga mata mo? Wala nang kabuluhan ang pagpapaganda mo. Itinakwil ka na ng iyong mga minamahal na kakamping bansa at gusto ka na nilang patayin.
31Narinig ko ang pag-iyak at pagdaing, na parang babaeng nanganganak sa kanyang panganay. Iyak ito ng mga mamamayan ng Jerusalem4:31 mga mamamayan ng Jerusalem: sa literal, anak na babae ng Zion. na parang hinahabol ang kanilang hininga. Itinataas nila ang kanilang mga kamay at nagsasabing, “Kawawa naman kami; at parang hihimatayin na, sapagkat nariyan na ang aming mga kaaway na papatay sa amin.”
