Jérémie 4 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Jérémie 4:1-31

1Si tu reviens, ô Israël, ╵si tu reviens à moi,

l’Eternel le déclare,

si tu ôtes de devant moi ╵tes abominations,

sans plus errer de çà, de là,

2si tu prêtes serment, disant : ╵« L’Eternel est vivant »,

si tu le fais ╵en respectant la vérité ╵dans la droiture et la justice,

alors les autres peuples ╵seront bénis par l’Eternel4.2 Voir Gn 12.2-3. Autre traduction : se béniront par l’Eternel.

et tireront de lui leur gloire.

3Car voici ce que l’Eternel déclare ╵aux hommes de Juda ╵et à Jérusalem :

Défrichez-vous un champ nouveau4.3 Voir Os 10.12.,

ne semez plus parmi les ronces !

4Purifiez-vous pour l’Eternel,

circoncisez vos cœurs,

ô hommes de Juda, ╵habitants de Jérusalem,

car sinon ma colère ╵jaillira comme un feu,

et elle brûlera

sans que nul ne l’éteigne

à cause de la perfidie ╵de vos agissements.

L’invasion qui vient

Alarme

5Adressez un appel ╵au peuple de Juda,

et qu’on le fasse entendre ╵dans tout Jérusalem !

Sonnez du cor ╵à travers le pays !

Criez à pleine voix et dites :

« Rassemblez-vous, ╵rallions les villes fortifiées ! »

6Dressez un étendard ╵du côté de Sion !

Mettez-vous à l’abri, ╵et ne restez pas là,

car je fais venir du nord un malheur,

et une grande catastrophe.

7Un lion surgit de son fourré,

celui qui détruit les nations ╵s’est mis en route,

il sort de son repaire

pour ravager votre pays,

pour dévaster vos villes

et les laisser sans habitants.

8C’est pourquoi, revêtez ╵des habits de toile de sac,

pleurez, lamentez-vous !

Car la colère ardente ╵de l’Eternel ╵ne se détourne pas de nous.

Désarroi

9Et il arrivera en ce jour-là,

l’Eternel le déclare,

que le roi perdra tout courage ╵et les ministres avec lui ;

les prêtres seront consternés

et les prophètes stupéfaits4.9 Il s’agit des faux prophètes qui ont annoncé la paix..

10Alors je répondis : ╵Ah, Seigneur Eternel,

tu as vraiment trompé ce peuple ╵et tout Jérusalem

quand tu leur as promis : ╵« Vous vivrez dans la paix »,

alors que maintenant ╵l’épée attente à notre vie.

Jugement

11En ce temps-là, ╵on dira à ce peuple ╵et à Jérusalem :

« Des hauteurs du désert, ╵arrive un vent torride,

il vient en direction ╵des membres de mon peuple.

Ce vent n’est destiné ╵ni à vanner le blé ╵ni à le nettoyer.

12C’est un vent violent

qui vient de tout là-bas ╵et il est à mes ordres.

Et, maintenant, c’est moi, ╵qui prononce sur eux ╵le jugement. »

13L’ennemi vient ╵pareil à des nuées d’orage,

ses chars sont comme l’ouragan,

et ses chevaux ╵plus légers que les aigles !

Malheur à nous : ╵nous sommes dévastés !

14Nettoie ton cœur ╵de sa méchanceté, Jérusalem,

et tu seras sauvée.

Jusques à quand ╵seras-tu habitée

de projets malveillants ?

15Une proclamation ╵se fait entendre depuis Dan4.15 Dan: tribu installée au nord d’Israël (Jos 19.47).,

et l’on annonce le malheur ╵sur les monts d’Ephraïm4.15 Zone montagneuse au centre du pays d’Israël, à une vingtaine de kilomètres de Jérusalem..

16Annoncez-le aux peuples,

avertissez Jérusalem :

Des assiégeants arrivent ╵d’un pays éloigné

et ils poussent leurs cris ╵contre les villes de Juda.

17Tels des gardiens d’un champ,

ils sont postés ╵tout autour de Jérusalem,

car elle s’est révoltée contre moi,

l’Eternel le déclare.

18Voilà ce que te valent ╵ta conduite et tes actes ;

tel sera ton malheur !

Oui, cela est amer,

cela pénétrera ╵jusqu’en ton cœur.

J’en suis malade

19Je suis bouleversé,

je me tords de douleur, ╵et mon cœur bat très fort !

C’est le tumulte en moi, ╵je ne peux pas me taire

car j’ai bien entendu ╵le son du cor,

le cri de guerre.

20On crie : « Désastre sur désastre ! »

Tout le pays est ravagé !

Soudain, mes tentes sont détruites

et mes abris en un instant.

21Jusques à quand verrai-je ╵des étendards dressés

et entendrai-je ╵le son du cor ?

22Ah ! Mon peuple est stupide !

Il ne me connaît pas,

ce sont des enfants insensés

qui ne comprennent rien.

Ils n’ont d’habileté ╵que pour faire du mal,

mais ils ne savent pas ╵faire ce qui est bien.

Désolation

23Je regarde la terre :

elle m’apparaît chaotique et vide4.23 Voir Gn 1.2. ;

je regarde le ciel :

il n’a plus de lumière.

24Je regarde les monts :

ils sont bien secoués

et toutes les collines ╵sont ébranlées.

25Je regarde, et voici

que l’homme a disparu

et les oiseaux se sont enfuis.

26Je regarde, et voici :

la campagne fertile ╵n’est plus qu’un grand désert !

Toutes les villes ╵sont démolies ╵par-devant l’Eternel,

à cause de son ardente colère.

27Car ainsi parle l’Eternel :

Tout le pays est dévasté,

mais je ne le détruirai pas ╵entièrement.

28A cause de cela, ╵la terre sera dans le deuil,

et le ciel tout là-haut ╵s’obscurcira,

car je l’ai annoncé. ╵Je l’ai bien résolu,

je n’y renonce pas,

je ne reviendrai pas dessus.

Angoisse

29Au bruit des cavaliers ╵et des archers,

toute la ville prend la fuite.

On se réfugie dans les bois,

on escalade les rochers.

La ville est tout abandonnée,

et n’a plus d’habitants.

30Que fais-tu, ville dévastée ?

Tu te vêts d’écarlate,

tu mets des bijoux d’or,

tu fardes tes paupières ╵avec de l’antimoine,

c’est en vain que tu te fais belle :

tes amants4.30 tes amants: les nations avec lesquelles Juda cherche à s’allier (voir 2.18, 36). te méprisent,

ils veulent te tuer.

31J’entends comme la plainte ╵d’une femme en travail,

comme des cris d’angoisse ╵d’une mère accouchant ╵de son premier enfant :

ce sont les cris que pousse ╵Dame Sion :

elle suffoque

et elle tend les mains :

« Malheur à moi !

Je suis à bout de souffle ╵face aux tueurs. »

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 4:1-31

1Miingon ang Ginoo, “O Israel, kon gusto mo gayod nga mobalik, balik na kanako. Kon isalikway mo ang imong mangil-ad nga mga dios-dios ug dili ka na mobiya kanako, 2ug kon manumpa ka sa ako lang gayod nga ngalan ug magkinabuhi nga kasaligan, husto ug matarong, mahimo ikaw nga panalangin ngadto sa mga nasod, ug ila akong pasidunggan.”

3Mao kini ang gisulti sa Ginoo ngadto sa mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, “Maingon nga ginadaro ang bantok nga yuta, bag-oha usab ninyo ang inyong gahi nga mga kasingkasing. Ayaw isabwag ang inyong maayong binhi sa sampinitan. 4Hinloi ninyo ang inyong mga kasingkasing atubangan sa Ginoo, kamong mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, kay kon dili, matagamtaman ninyo ang akong kasuko nga sama sa kalayo nga wala gayoy makapalong. Mahitabo kini tungod sa kadaotan nga inyong gihimo.

Ang Silot nga Modangat sa Juda

5“Ingna ang Juda ug Jerusalem: ‘Patingoga ang budyong sa tibuok yuta. Isinggit ug kusog nga magtapok sila ug managan ngadto sa pinarilan nga mga lungsod. 6Ipataas ang bandera sa pagpahibalo sa katawhan nga mangadto sila sa Jerusalem. Lihok na ug panago kamo dayon, kay magpadala akog dakong katalagman gikan sa amihan.’ ”

7Daw sa liyon nga migula sa iyang tagoanan ang tiglaglag sa mga nasod. Mibiya na siya sa iyang dapit sa paglaglag sa inyong yuta. Ang inyong mga lungsod panggub-on hangtod dili na kini kapuy-an. 8Busa pagbisti kamog sako sa pagpakita sa inyong pagsubo. Pagminatay kamog hilak kay anaa pa gihapon ang hilabihan nga kasuko sa Ginoo kanato. 9Miingon ang Ginoo, “Nianang adlawa, ang hari ug ang iyang mga opisyal mawad-an ug kaisog, ug ang mga pari ug mga propeta makurat.” 10Unya miingon ako, “O Ginoong Dios, gilimbongan mo gayod ang mga tawo tungod kay misaad ka nga moabot ang kalinaw sa Jerusalem. Apan diay ang espada andam na sa pagpatay kanila.”

11Moabot ang higayon nga moingon ang Ginoo sa katawhan sa Jerusalem, “Mohuyop ang init nga hangin gikan sa taas nga mga dapit sa kamingawan paingon sa akong katawhan. Apan dili kini hangin nga mopalid sa tahop sa ilang trigo. 12Labihan kini kakusog nga hangin nga magagikan kanako. Ipadayag ko karon kanila ang akong silot.”

13Tan-awa! Ang atong kaaway nagapadulong nga daw sa mga panganod. Ang iyang mga karwahe daw buhawi, ug ang iyang mga kabayo tulin pa sa mga agila. Alaot kita! Malaglag gayod kita.

14“Mga taga-Jerusalem, hinloi sa kadaotan ang inyong kasingkasing aron maluwas kamo. Hangtod kanus-a magpabilin ang pagkadaotan sa inyong hunahuna? 15Ang inyong kalaglagan gipamalita na sa mga mensahero gikan sa Dan ug sa mga kabungtoran sa Efraim. 16Gisugo sila nga pasidan-an ang mga nasod ug ang Jerusalem nga adunay mosulong nga mga sundalo gikan sa layong dapit. Gapanghagit sila ug away batok sa mga lungsod sa Juda. 17Gipalibotan nila ang Jerusalem nga daw mga tawong nagabantay ug uma, tungod kay nagrebelde ang Jerusalem kanako. 18Ang inyo mismong mga gawi ug binuhatan maoy naghatod kaninyo niini. Mao kini ang inyong silot. Pait kini kaayo, ug midulot kini sa inyong kasingkasing!”

Naghilak si Jeremias alang sa Iyang Katagilungsod

19Dili ko na maagwanta ang akong kaguol. Labihan gayod ang akong pag-agulo. Gikumot ang kasingkasing ug dili ako mahimutang. Kay nadungog ko ang tingog sa budyong ug ang singgit sa pakiggubat. 20Nagasunod-sunod ang mga katalagman. Nalukop sa kadaot ang tibuok nasod. Bisan ang akong mga tolda kalit lang nga naguba, ug ang mga kurtina niini nangagisi. 21Hangtod kanus-a ko pa padayon nga makita ang bandera sa pagpakiggira ug madungog ang tingog sa budyong?

22Miingon ang Ginoo, “Buang-buang ang akong katawhan. Wala sila makaila kanako. Sama sila sa mga batang walay panabot. Hanas silang mohimo ug daotan; dili sila mahibalong mobuhat ug maayo.”

Ang Panan-awon ni Jeremias bahin sa Umaabot nga Kalaglagan

23Nakita ko ang kalibotan. Hawan kini ug walay porma. Nakita ko usab ang kalangitan ug wala kini kahayag. 24Nakita ko ang mga bukid ug mga bungtod ug nangatay-og kini. 25Nakita ko usab nga wala nay mga tawo, ug ang tanang langgam nanglupad na. 26Nakita ko nga ang tabunok nga yuta nahimong disyerto. Ang tanang lungsod nalaglag tungod sa labihan nga kasuko sa Ginoo. 27Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Ang tibuok kayutaan mangaguba, apan dili ko kini laglagon sa hingpit. 28Ang kalibotan magsubo ug ang kalangitan mongitngit, kay nasulti ko na ang silot, ug dili ko na kini bakwion pa. Nakahukom na ako ug dili na mausab ang akong hunahuna.”

29Sa pagkadungog nila sa kabanha sa nagpadulong nga mga tigkabayo ug mga tigpana, nangikyas sa kahadlok ang mga lumulupyo sa matag lungsod. Ang uban nanagan ngadto sa kakahoyan, ug ang uban nanaka sa mga kabatoan. Gipamiyaan ang tanang lungsod ug wala nay namuyo niini. 30Unsay gibuhat mo, Jerusalem, nga laglagonon? Nganong nagasul-ob ka pa ug nindot nga bisti ug alahas? Nganong nangarte ka sa imong mga mata? Ang imong pagpatahom wala nay pulos. Ang imong mga hinigugma4:30 hinigugma: Ang buot ipasabot, ang mga kaabin nga mga nasod. misalikway na kanimo ug gusto ka na nilang patyon.

31Nakadungog akog tiyabaw ug agulo, sama sa usa ka babayeng nanganak nga primerisa. Tiyabaw kini sa mga lumulupyo sa Jerusalem4:31 mga lumulupyo sa Jerusalem: sa literal, anak nga babaye sa Zion. nga daw makabsan sa ginhawa. Giisa nila ang ilang mga kamot ug nagkanayon, “Pagkamakalulooy namo; daw mawad-an na kamig panimuot. Kay miabot na ang mopatay kanamo.”