Jérémie 20 – BDS & HLGN

La Bible du Semeur

Jérémie 20:1-18

Jérémie en prison

1Le prêtre Pashhour, fils d’Immer, qui était le responsable en chef du temple de l’Eternel20.1 Peut-être un descendant du chef du seizième groupe familial des prêtres (1 Ch 24.14). Il était chargé de punir ceux qui causaient des désordres dans le Temple (29.26)., entendit Jérémie prophétiser de cette manière ; 2alors, il fit battre le prophète, puis le fit attacher au pilori à côté de la porte supérieure de Benjamin, qui donne accès au temple de l’Eternel.

3Le lendemain, Pashhour détacha Jérémie du pilori. Celui-ci lui dit : Ce n’est plus Pashhour que l’Eternel t’appelle, mais « De toutes parts, c’est la terreur20.3 Voir v. 10 et 6.25 ; 46.5 ; 49.29. » !

4Voici, en effet, ce que déclare l’Eternel : Je vais t’abandonner à la terreur ainsi que tous tes amis ; ils tomberont sous l’épée de leurs ennemis, et tu en seras témoin. Je livrerai aussi tout le peuple de Juda au roi de Babylone, qui les déportera à Babylone et les fera périr par l’épée. 5Je livrerai encore toutes les richesses de cette ville, tout le produit de son travail, tout ce qu’elle a de précieux et tous les trésors des rois de Juda, tout cela je le livrerai à leurs ennemis, ils le pilleront, le prendront et l’emporteront à Babylone.

6Quant à toi, Pashhour, ainsi que tous ceux qui habitent chez toi, vous irez en captivité ; tu iras à Babylone20.6 Accompli probablement en 597 av. J.-C., lors de l’invasion des Babyloniens, car, peu après cette date (voir 29.2), c’est un dénommé Sophonie qui occupait sa fonction (29.25-26)., et c’est là que tu mourras, que tu seras enterré, ainsi que tous tes amis auxquels tu as prophétisé le mensonge.

Plaintes et réconfort

7Tu m’as séduit, ╵ô Eternel,

et je me suis laissé séduire !

Tu as usé de force ╵à mon égard ╵et tu l’as emporté.

A longueur de journée, ╵je suis un objet de risée,

tous se moquent de moi.

8Chaque fois que je parle, ╵c’est pour crier très haut :

J’annonce la violence20.8 Autre traduction : je dénonce la violence… ╵et la dévastation.

A longueur de journée, ╵ta parole, Eternel,

m’attire des outrages ╵et des insultes.

9Et lorsque je me dis :

« Je veux oublier sa parole

et je ne parlerai plus en son nom »,

il y a, dans mon cœur, ╵comme un feu qui m’embrase

enfermé dans mes os,

je m’épuise à le contenir ╵et n’y arrive pas !

10J’ai entendu les propos menaçants ╵que profère la foule :

« De toutes parts, c’est la terreur.

Dénoncez-le », crient-ils. ╵« Nous le dénoncerons ! »

Tous les gens qui étaient ╵avec moi en bons termes

guettent ma chute :

« Qu’il se laisse séduire,

et nous aurons gagné ;

alors nous le tiendrons ╵et nous nous vengerons de lui ! »

11Mais l’Eternel est avec moi ╵comme un puissant guerrier ;

ceux qui me persécutent ╵vont trébucher,

et ils ne l’emporteront pas.

Ils seront tout honteux ╵car ils ne réussiront pas.

Leur honte sera éternelle, ╵on ne l’oubliera pas.

12Toi, Seigneur des armées célestes, ╵tu éprouves le juste,

tu vois le cœur ╵et le tréfonds de l’être.

Que je voie donc ╵comment tu les rétribueras ;

en effet c’est à toi ╵que j’ai remis ma cause.

13Chantez à l’Eternel ! ╵Oui, louez l’Eternel

car il sauve le pauvre

de la main des méchants.

14Maudit soit à jamais ╵le jour où je suis né !

Que ce jour où ma mère ╵m’a fait naître en ce monde

ne soit jamais béni20.14 Pour les v. 14-18, voir Jb 3.1-19. !

15Maudit soit l’homme ╵qui porta la nouvelle ╵à mon père, en disant :

« Il t’est né un garçon »

et qui lui a causé ╵une très grande joie.

16Qu’il devienne semblable aux villes

que l’Eternel a renversées20.16 Allusion à la destruction de Sodome et de Gomorrhe, rapportée en Gn 19.23-25. ╵sans regretter sa décision !

Que, dès le point du jour, ╵il entende des cris,

et des clameurs ╵à l’heure de midi.

17Car il ne m’a pas fait mourir ╵dans le sein de ma mère,

qui serait devenue ma tombe

de sorte qu’à jamais ╵elle m’aurait gardé en elle !

18A quoi bon être sorti de son sein

si c’est pour faire l’expérience ╵de la souffrance, ╵de l’affliction,

pour consumer ma vie ╵dans le mépris ?

Ang Pulong Sang Dios

Jeremias 20:1-18

Si Jeremias kag si Pashur

1Ang pari nga si Pashur, nga anak ni Imer, amo sadto ang pinakamataas nga opisyal sa templo sang Ginoo. Sang mabatian niya ang mga ginpanghambal ni Jeremias, 2ginpahanot niya siya kag ginpapriso didto sa puwertahan sang templo sang Ginoo nga ginatawag Puwertahan ni Benjamin. 3Pagkaaga, ginpaguwa ni Pashur si Jeremias. Nagsiling si Jeremias sa iya, “Pashur, gin-ilisan na sang Ginoo ang imo ngalan. Tawgon ka na subong nga Magor Misabib.20:3 Magor Misabib: buot silingon sa Hebreo, napalibutan sang kahadlok. 4Kay amo ini ang ginasiling sang Ginoo: Kahadlukan mo ang imo kahimtangan kag ang kahimtangan sang tanan mo nga abyan. Makita mo mismo sila nga pamatyon sang ila mga kaaway sa inaway. Itugyan ko ang bug-os nga Juda sa hari sang Babilonia. Ang iban nga mga pumuluyo sini iya pamatyon kag ang iban pagabihagon. 5Ipaagaw ko sa mga kaaway ang tanan nga manggad sang sini nga siyudad sang Jerusalem—ang tanan nila nga pinangabudlayan, ang tanan nga malahalon nga mga butang pati ang tanan nga manggad sang mga hari sang Juda. Dal-on ini tanan sang mga kaaway sa Babilonia. 6Kag pati ikaw, Pashur, kag ang bug-os mo nga panimalay, pagadal-on sa Babilonia. Didto ka mapatay kag ilubong, pati ang tanan mo nga abyan nga imo gintagnaan sing butig.”

Nagreklamo si Jeremias sa Dios

7O Ginoo, gindayaan kag gindaog mo ako. Nangin kaladlawan ako sa mga tawo, kag wala sing untat ang ila pagyaguta sa akon. 8Kon maghambal ako ginasinggit ko gid ang mensahi parte sa pagpamintas kag pagpanglaglag. Kag ining imo mensahi amo ang naghimo sa akon nga kaladlawan kag talamayon permi. 9Kon kaisa nagasiling ako nga indi na ako maghambal parte sa imo ukon magsugid sang imo mga mensahi. Pero indi ko mapunggan, kay ang imo pulong daw sa kalayo nga nagadabdab sa akon tagipusuon kag mga tul-an. Ginakapoy na ako sa pagpugong sini. 10Nabatian ko ang mga pagyaguta sang mga tawo. Ginasunod-sunod nila ang akon mga ginahambal nga, “Makahaladlok ang nagapalibot sa aton!” Nagasiling pa sila, “Isugid ta siya sa iya nga pagtraidor.” Bisan ang tanan ko nga abyan nagahulat sang akon pagkapukan. Nagasiling sila, “Basi kon madayaan siya. Dayon madaog naton siya kag mabalusan.”

11Pero kaupod ko ikaw, Ginoo. Pareho ka sa maisog nga soldado, gani ang mga nagahingabot sa akon malaglag kag indi magdaog. Mahuy-an gid sila kag indi magmadinalag-on, kag indi gid malimtan ang ila kahuy-anan hasta san-o. 12O Ginoo nga Makagagahom, nahibaluan mo kon sin-o ang matarong. Nahibaluan mo ang tagipusuon kag hunahuna sang tawo. Ipakita sa akon ang imo pagtimalos sa ila, kay gintugyan ko sa imo ang akon kaso.

13Magkanta kita kag magdayaw sa Ginoo! Kay ginaluwas niya ang mga bululigan sa kamot sang malaot nga mga tawo.

14Ginapakamalaot ko ang adlaw nga natawo ako! Wala ko ginapakamaayo ang adlaw nga ginbata ako sang akon iloy! 15Ginapakamalaot ko ang tawo nga nagbalita sa akon amay nga, “Lalaki ang imo anak!” nga nakapalipay gid sa akon amay. 16Kabay pa nga ina nga tawo mangin pareho sang mga banwa nga ginlaglag sang Ginoo nga wala sing luoy-luoy. Kabay pa nga mabatian niya ang mga singgit kag pag-ugayong sang mga tawo sa inaway sa bilog nga adlaw. 17Kay wala niya ako pagpatya sang ara pa ako sa tiyan sang akon iloy. Kuntani ang tiyan sang akon iloy amo na lang ang akon lulubngan, ukon ginbusong na lang niya kuntani ako hasta san-o. 18Ngaa nga natawo pa ako? Agod lang bala makita ko ang kagamo kag kalisod, kag mapatay ako sa kahuya?