Esaïe 49 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Esaïe 49:1-26

Le deuxième chant du Serviteur

1Vous tous qui habitez les îles ╵et les régions côtières, ╵écoutez-moi !

Et vous peuples lointains, ╵prêtez-moi attention !

J’ai été appelé par l’Eternel ╵dès le sein maternel,

et il a mentionné mon nom ╵dès avant ma naissance.

2Il a fait de ma bouche ╵une épée acérée49.2 Voir Hé 4.12 ; Ap 1.16.,

il m’a couvert ╵de l’ombre de sa main49.2 Voir 51.16.,

et il a fait de moi ╵une flèche aiguisée ;

il m’a tenu caché, ╵dans son carquois.

3Il m’a dit : « Tu es mon serviteur, Israël ;

je manifesterai ╵ma splendeur au travers de toi. »

4Cependant, moi, j’ai dit :

« Je me suis fatigué pour rien,

c’est inutilement, ╵oui, c’est en pure perte, ╵que j’ai usé mes forces…

Mais l’Eternel me fera droit

et il tient en réserve ╵ma récompense. »

5Et maintenant, voici ╵ce que dit l’Eternel,

celui qui m’a formé ╵dès le sein de ma mère

pour que je sois son serviteur,

pour ramener Jacob à lui

et pour rassembler Israël ╵auprès de lui.

Je serai honoré ╵aux yeux de l’Eternel

et mon Dieu est la source de ma force.

6Et il a dit aussi : ╵« Tu ne seras pas seulement ╵mon serviteur

pour rétablir ╵les tribus de Jacob

et ramener ceux que j’ai préservés ╵du peuple d’Israël.

Car je t’établirai ╵pour être la lumière ╵des autres peuples

afin que mon salut parvienne ╵aux extrémités de la terre49.6 Voir 42.6. Cité en Ac 13.47. Allusion en Lc 2.32 (voir Jn 8.12 ; Ac 26.23).. »

7Voici ce que dit l’Eternel

qui délivre Israël, ╵qui en est le Dieu saint,

à l’homme méprisé

et détesté du peuple,

celui dont les despotes ╵ont fait leur serviteur :

Les rois t’apercevront, ╵et ils se lèveront,

les princes te verront, ╵ils se prosterneront,

afin d’honorer l’Eternel ╵qui est fidèle,

oui, le Saint d’Israël, ╵qui t’a choisi.

8Voici ce que dit l’Eternel :

Au moment favorable ╵je répondrai à ton appel,

et au jour du salut ╵je viendrai à ton aide.

Je te protégerai, ╵et je t’établirai

pour conclure une alliance avec le peuple

et pour relever le pays,

pour faire le partage ╵des patrimoines dévastés49.8 Cité en 2 Co 6.2. Voir 42.6.,

9pour dire aux prisonniers : « Sortez »,

et à ceux qui demeurent ╵dans les ténèbres :

« Montrez-vous ! »

Et ils se nourriront ╵partout le long des routes ;

ils trouveront des pâturages ╵sur toutes les collines.

10Ils n’endureront plus ╵ni la faim ni la soif,

la chaleur du désert et le soleil ╵ne les abattront plus

car celui qui les aime ╵les conduira

et il les mènera ╵auprès des sources d’eau49.10 Cité en Ap 7.16-17..

11Et toutes mes montagnes, ╵je les transformerai ╵en chemins praticables,

je remblaierai mes routes.

12Les voici, ils arrivent ╵des pays éloignés,

les uns viennent du nord, ╵les autres du couchant,

d’autres encore ╵de la région d’Assouan49.12 Assouan: dans le sud de l’Egypte. Selon le texte hébreu de Qumrân. Le texte hébreu traditionnel a Sinim, région non identifiée..

13O cieux, poussez des cris de joie !

O terre, éclate d’allégresse !

Faites retentir votre joie, montagnes,

parce que l’Eternel ╵a consolé son peuple

et qu’il a compassion ╵des affligés.

Le retour en grâce de Sion

14Cependant, Sion dit : ╵« L’Eternel m’a abandonnée,

oui, le Seigneur m’a oubliée. »

15Une femme oublie-t-elle ╵l’enfant qu’elle nourrit ?

Cesse-t-elle d’aimer ╵l’enfant qu’elle a conçu ?

Et même si les mères ╵oubliaient leurs enfants,

je ne t’oublierai pas !

16Voici, je t’ai gravée ╵dans le creux de mes mains,

je pense constamment ╵à tes remparts.

17Déjà tes fils49.17 Selon le texte hébreu traditionnel. Le texte hébreu de Qumrân et plusieurs autres versions anciennes ont : ceux qui te rebâtiront. accourent,

ceux qui te détruisaient ╵et qui te ravageaient

s’en iront loin de toi.

18Porte les yeux autour de toi, ╵regarde :

ils se rassemblent tous,

et ils viennent vers toi.

Aussi vrai que je suis vivant,

déclare l’Eternel,

tu t’en revêtiras ╵comme d’une parure,

et tu te les attacheras ╵comme la mariée sa ceinture.

19Car ton pays en ruine,

dévasté, désolé,

deviendra trop étroit ╵pour tous tes habitants ;

ceux qui te dévoraient ╵auront fui loin de toi.

20Tu entendras tes fils ╵dont tu étais privée

te répéter :

« Ce lieu est trop étroit pour nous.

Fais-nous donc de la place,

pour que nous puissions habiter ici ! »

21Alors tu te demanderas :

« Qui donc a mis, pour moi, ╵tous ces enfants au monde ?

J’étais privée d’enfants, ╵stérile,

et bannie en exil.

Qui donc a élevé ceux-ci ?

J’étais demeurée seule :

ceux-là, d’où viennent-ils ? »

22Voici ce que déclare ╵le Seigneur, l’Eternel :

Je ferai signe de la main ╵aux nations étrangères,

je dresserai mon étendard ╵en direction des peuples,

ils amèneront tes fils dans leurs bras,

ils chargeront tes filles ╵sur leurs épaules.

23Des rois s’occuperont de toi ╵comme s’ils étaient tes parents,

et leurs princesses ╵seront tes mères nourricières.

Ils se prosterneront ╵devant toi jusqu’à terre

et ils lécheront la poussière ╵attachée à tes pieds.

Et tu sauras alors ╵que je suis l’Eternel

et qu’on n’est pas déçu ╵quand on compte sur moi.

24Pourrait-on enlever ╵ce qu’a pris le guerrier ?

Les captifs du tyran49.24 D’après le texte hébreu de Qumrân et plusieurs versions anciennes. Le texte hébreu traditionnel a : du juste. ╵seront-ils délivrés ?

25Voici ce que dit l’Eternel :

Les captifs du guerrier ╵lui seront enlevés,

et la proie du tyran ╵va être délivrée.

Je ferai un procès moi-même ╵à ceux qui t’ont fait un procès

et je délivrerai ╵moi-même tes enfants.

26J’amènerai tes oppresseurs ╵à s’entredéchirer.

Et ils s’enivreront ╵du sang les uns des autres ╵comme de vin nouveau ;

alors tout le monde saura

que je suis l’Eternel ╵que c’est moi qui te sauve,

que je suis ton libérateur ╵le Puissant de Jacob.

Ang Pulong Sa Dios

Isaias 49:1-26

Ang Israel sama sa Suga sa Kanasoran

1Pamati kamo kanako, kamong anaa sa mga isla. Sa wala pa ako matawo gitawag na ako sa Ginoo nga moalagad kaniya. 2Gihimo niya ang akong mga pulong nga sama kahait sa espada. Gipanalipdan niya ako sa iyang gahom. Gihimo niya ako nga sama sa sinaw nga pana nga andam nang gamiton. 3Miingon siya kanako, “Israel, ikaw ang akong alagad. Pinaagi kanimo, pasidunggan ako sa mga tawo.” 4Apan miingon ako, “Ang akong paghago nakawang; giusikan ko ang akong kusog sa mga butang nga walay hinungdan.” Apan gitugyan ko lang kini sa Ginoo nga akong Dios; siya na ang mahibalong moganti kanako.

5Ang Ginoo naghimo kanako diha sa sabakan sa akong inahan nga mahimong iyang alagad aron magtigom ug dad-on pagbalik ang mga Israelinhon ngadto kaniya. Gipasidunggan ako sa Ginoo ug siya nga akong Dios mao ang naghatag kanakog kusog. 6Miingon siya, “Ikaw nga akong alagad, may dako pa akong buluhaton nga ipabuhat kanimo, gawas sa pagpabalik sa mga Israelinhon nga akong gipanalipdan. Himuon ko ikaw nga sama sa suga ngadto sa mga kanasoran aron maluwas ang tibuok kalibotan.49:6 tibuok kalibotan: sa literal, kinatumyan sa kalibotan.

7Miingon ang Ginoo, ang Manluluwas ug Balaang Dios sa Israel, ngadto sa tawo nga gikalagotan ug gitamay sa mga nasod, ug alagad sa mga pangulo, “Makita sa mga hari kon kinsa gayod ikaw ug manindog sila sa pagtahod kanimo. Ang mga pangulo moyukbo sa pagpasidungog kanimo. Mahitabo kini tungod kanako, ang Ginoo nga matinumanon, ang Balaan nga Dios sa Israel. Ako ang nagpili kanimo.”

Tukoron Pag-usab ang Jerusalem

8Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa hustong panahon nga luwason ko ikaw, tubagon ug tabangan ko ikaw. Panalipdan ko ikaw ug pinaagi kanimo maghimo akog kasabotan tali sa mga tawo. Tukoron mo pag-usab ang yuta sa Israel nga naguba, ug ihatag mo kini pagbalik sa akong katawhan. 9Moingon ka sa mga Israelinhon nga binihag ug binilanggo diha sa mangitngit nga dapit, ‘Gawas kamo! May kagawasan na kamo!’

“Mahisama sila sa mga karnero nga manibsib sa daplin sa mga agianan o sa taas nga mga dapit. 10Dili sila gutomon o uhawon. Dili sila maunsa sa kainit sa adlaw o sa mainit nga hangin sa disyerto. Kay ako nga may kalooy kanila motultol kanila ngadto sa tuboran. 11Himuon kong dalan ang akong mga bukid nga ilang agianan. 12Moabot ang akong katawhan gikan sa layo, ang uban gikan sa amihan, ang uban sa kasadpan, ug ang uban gikan sa yuta sa Sinim.49:12 Sinim: Sa ubang mga kopya sa Hebreo, Aswan, nga usa ka dapit sa habagatan sa Ehipto.

13Pag-awit sa kalipay, O kalangitan! Paglipay, O kalibotan! Pag-awit kamong mga bukid! Kay lipayon ug kaloy-an sa Ginoo ang iyang katawhan nga nagaantos. 14Apan miingon ang katawhan sa Jerusalem,49:14 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. “Gisalikway na kami sa Ginoo. Gikalimtan na niya kami.”

15Apan mitubag ang Ginoo, “Makalimot ba ang usa ka inahan sa iyang anak nga masuso? Dili ba niya kaloy-an ang bata nga iyang gipanganak? Bisan malimot siya, ako dili gayod malimot kaninyo!

16“O Jerusalem, dili ko gayod ikaw kalimtan. Gisulat ko ang imong ngalan sa akong mga palad. Gihunahuna ko kanunay nga pabarogon ko pag-usab ang imong mga paril. 17Hapit na moabot ang mopabarog kanimo pag-usab,49:17 mopabarog kanimo pag-usab: Mao kini sa ubang karaang mga teksto; apan sa Hebreo, ang imong mga anak o kaliwat. ug ang mga naglaglag kanimo mobiya na kanimo. 18Tan-awa ang imong palibot; ang imong katawhan nagatigom na ug nagaduol kanimo. Ako, ang buhi nga Ginoo, manumpa nga ipasigarbo mo sila sama sa pagpasigarbo sa babayeng kaslonon sa mga alahas nga iyang gisul-ob. 19Nalaglag ka ug nahimong awaaw. Apan karon, ang imong yuta halos dili na paigo nga puy-an sa imong katawhan. Ug kadtong mga naglaglag kanimo mahilayo na. 20Ang imong katawhan nga natawo sa panahon sa imong pagsubo49:20 panahon sa imong pagsubo: Ang buot ipasabot, ang panahon sa pagkalaglag sa Jerusalem ug pagkabihag sa katawhan niini. moingon kanimo, ‘Gamay ra kaayo kining dapita alang kanamo. Hatagi kamig mas dako pang dapit nga kapuy-an.’ 21Unya moingon ka sa imong kaugalingon, ‘Kinsa bay nanganak niini kanila alang kanako? Nangamatay ang daghan kong katawhan,49:21 katawhan: sa literal, mga anak. Mao usab sa bersikulo 22 ug 25. ug tungod niini nasubo ako. Ang uban kanila gibihag ngadto sa ubang dapit, ug nahibilin akong nagainusara. Busa diin kini sila gikan? Kinsa ang nagsagop kanila?’ ”

22Mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, “Pamati! Sinyasan ko ang mga nasod, ug ibalik nila kanimo ang imong katawhan nga daw sa mga bata nga ginakugos.49:22 nga daw sa mga bata nga ginakugos tungod kay tabangan sila sa mga taga-Persia sa ilang pagpauli. 23Magaalagad kanimo ang mga hari ug mga rayna. Sila ang moatiman kanimo. Moluhod sila agig pagtahod kanimo, ug magpasakop gayod sila kanimo.49:23 magpasakop gayod sila kanimo: sa literal, tilapan nila ang abog sa imong mga tiil. Unya mahibaloan mo nga ako mao ang Ginoo, ug ang mga nagsalig kanako dili gayod mapakyas.”

24Makuha ba pagbalik ang gipang-ilog sa mapintas49:24 mapintas: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Syriac, ug sa Latin Vulgate; apan sa Masoretic Text, matarong. nga mga sundalo? Maluwas pa ba ang ilang gipangbihag?

25Apan mao kini ang giingon sa Ginoo, “Oo, maluwas mo ang gipangbihag sa mapintas nga mga sundalo ug makuha mo pagbalik ang ilang gipang-ilog. Kay makig-away ako sa mga nakig-away kanimo ug luwason ko ang imong katawhan. 26Ipakaon ko sa mga nagdaog-daog kanimo ang ilang kaugalingong lawas. Ug sama sa bino, mahubog sila sa ilang kaugalingong dugo. Unya masayod ang tanang mga tawo nga ako mao ang Ginoo, ang imong Manluluwas ug Manunubos, ang Makagagahom nga Dios ni Jacob.”