Esaïe 44 – BDS & HLGN

La Bible du Semeur

Esaïe 44:1-28

Quand Dieu répandra son Esprit

1Et maintenant, écoute, ╵Jacob, mon serviteur,

Israël, toi que j’ai choisi,

2voici ce que déclare l’Eternel, ╵lui qui t’a fait,

qui t’a formé ╵dès le sein de ta mère

et qui est ton soutien :

Ne sois pas effrayé,

Jacob, mon serviteur,

toi, Yeshouroun44.2 Nom donné à Israël en Dt 32.15 ; 33.5, 26, signifiant : honnête, droit (par opposition à Jacob : trompeur)., ╵que j’ai choisi.

3Je répandrai des eaux ╵sur le sol altéré,

j’en ferai ruisseler ╵sur une terre aride,

oui, je répandrai mon Esprit ╵sur ta postérité

et ma bénédiction ╵sur ta progéniture.

4Ils germeront ╵au milieu de l’herbage

comme les peupliers ╵près des cours d’eau.

5Un tel confessera : ╵« Je suis à l’Eternel »,

tel autre se dira ╵un enfant de Jacob,

un autre encore ╵écrira sur sa main : ╵« Je suis à l’Eternel »

et il se parera ╵de ce nom d’Israël.

Le Premier et le Dernier

6Ainsi dit l’Eternel, ╵lui, le Roi d’Israël,

le Seigneur des armées célestes,

et qui l’a délivré :

Moi, je suis le premier ╵et je suis le dernier,

et en dehors de moi, ╵il n’y a pas de dieu44.6 Voir 48.12 ; Ap 1.17 ; 22.13..

7Qui est semblable à moi ?

Qu’il le déclare donc !

Qu’il fasse donc savoir ╵et qu’il m’expose

les événements du passé ╵depuis que j’ai fondé ╵il y a bien longtemps ce peuple.

Qu’il annonce d’avance ╵ce qui doit arriver !

8Ne vous effrayez pas ╵et n’ayez pas de crainte !

Depuis longtemps déjà, ╵je vous ai informés, ╵je vous l’ai fait savoir.

Vous êtes mes témoins.

Existe-t-il un autre Dieu que moi ?

Il n’y a pas d’autre Rocher !

Je n’en connais aucun !

Comment on fabrique des dieux

9Ceux qui fabriquent des idoles ╵ne sont tous que néant,

et ces œuvres qui leur sont chères ╵ne sont d’aucun profit.

Leurs témoins ne voient rien

et ils ne savent rien ;

ils connaîtront la honte.

10A quoi bon faire un dieu,

couler une statue,

qui ne procure aucun profit ?

11Voici : tous leurs fidèles ╵seront couverts de honte,

car ceux qui les ont fabriqués ╵ne sont que des humains !

Qu’ils se rassemblent tous

et qu’ils se tiennent là !

Ils seront effrayés ╵et confus tous ensemble.

12L’artisan ferronnier ╵appointe son burin,

le passe dans les braises

et, à coups de marteau, ╵façonne son idole,

avec la force de son bras.

Mais, sitôt qu’il a faim,

il n’a plus d’énergie,

et s’il ne boit pas d’eau,

le voilà qui faiblit44.12 Dans le v. 12, Esaïe décrit la fabrication d’une idole en métal ; dans les v. 13-20, d’une idole en bois, plus répandue (voir 40.20) que la première. !

13Et voici le sculpteur : ╵il a tendu sa corde,

trace l’œuvre à la craie

puis, avec le ciseau, ╵il l’exécute,

et il la dessine au compas.

Il la façonne ainsi ╵d’après la forme humaine,

et à la ressemblance ╵d’un homme magnifique

pour qu’elle habite un sanctuaire.

14Il a coupé des cèdres,

ou bien il s’est choisi ╵du cyprès ou du chêne

qu’il a laissé ╵devenir bien robuste

parmi les arbres des forêts,

ou bien il prend un pin ╵qu’il a planté lui-même,

que la pluie a fait croître.

15Or, l’homme se sert de ces bois ╵pour les brûler,

il en prend une part ╵pour se chauffer,

il allume le feu ╵pour y cuire son pain.

Avec le même bois, ╵il fait un dieu,

et il l’adore ;

il fabrique une idole

et se prosterne devant elle.

16La moitié de ce bois, ╵il l’a livrée au feu ;

grâce à cette moitié, ╵il mange de la viande,

il fait cuire un rôti, ╵et il s’en rassasie.

De ce bois il se chauffe et dit :

« Qu’il fait bon avoir chaud

et voir la belle flamme ! »

17Quant au reste du bois, ╵il en fait une idole, ╵il la prend pour son dieu,

il se prosterne devant elle ╵et il l’adore.

Il l’invoque et lui dit : ╵« Délivre-moi

car toi, tu es mon dieu ! »

18Ils sont sans connaissance, ╵ils ne comprennent rien.

On a bouché leurs yeux

afin qu’ils ne voient pas,

on a fermé leur cœur ╵afin qu’ils ne saisissent pas.

19Aucun ne réfléchit,

aucun n’a de savoir

ni assez de raison ╵pour se dire en lui-même :

« J’ai brûlé la moitié ╵de mon bois dans le feu,

j’ai aussi cuit du pain ╵sur les braises du bois,

j’ai rôti de la viande ╵dont je me suis nourri,

et de ce qui restait, ╵j’ai fait une abomination,

je me suis prosterné ╵devant un bout de bois ! »

20Il se repaît de cendres,

car son cœur abusé ╵l’a mené dans l’erreur,

il ne sauvera pas sa vie

et ne dira jamais :

« Ce que je tiens en main, ╵n’est-ce pas une tromperie ? »

L’Eternel rachète son peuple

21Souviens-toi de cela, ╵ô peuple de Jacob !

Souviens-toi, Israël : ╵tu es mon serviteur,

c’est moi qui t’ai formé, ╵tu es mon serviteur,

ô Israël, ╵je ne t’oublierai pas44.21 Selon le texte hébreu traditionnel. Le principal manuscrit hébreu de Qumrân et certaines versions anciennes ont : tu ne me décevras pas..

22J’ai effacé tes crimes ╵comme un épais nuage

et tes péchés comme un brouillard.

Reviens à moi,

car je t’ai délivré.

23Exulte d’allégresse, ô ciel,

car l’Eternel ╵est entré en action.

Poussez des cris de joie, ╵profondeurs de la terre !

Criez de joie, montagnes,

et vous aussi, forêts, ╵ainsi que tous vos arbres,

car l’Eternel a délivré Jacob,

il a manifesté sa gloire ╵en Israël.

Le retour de l’exil

24Voici ce que déclare ╵l’Eternel, ton libérateur,

celui qui t’a formé ╵dès le sein maternel :

Oui, c’est moi, l’Eternel, ╵qui ai fait toutes choses.

Moi seul j’ai déployé le ciel,

j’ai étendu la terre, ╵sans aucune aide.

25Je rends vains les présages ╵des diseurs de mensonges,

j’ôte la raison aux devins,

je repousse les sages,

je fais tourner leur science ╵en déraison44.25 Voir 1 Co 1.20..

26J’accomplis la parole ╵prononcée par mon serviteur

et je fais réussir les plans ╵annoncés par mes messagers.

C’est moi, moi qui ai dit ╵au sujet de Jérusalem :

« Qu’elle soit habitée ! »

et concernant les villes de Juda :

« Qu’elles soient rebâties ! »

Oui, j’en relèverai les ruines.

27J’ordonne aux eaux profondes :

« Asséchez-vous,

je vais tarir vos fleuves. »

28Et je dis de Cyrus44.28 Le décret de Cyrus, en 538 av. J.-C., (Esd 1.2-4 ; 6.3-5) autorisant la reconstruction du Temple, donnera le signal de la reconstruction de Jérusalem. : ╵« C’est mon berger,

et il accomplira ╵tout ce que je désire. »

Il dira de Jérusalem :

« Qu’elle soit rebâtie »,

et il dira du Temple :

« Posez ses fondations ! »

Ang Pulong Sang Dios

Isaias 44:1-28

Ang Promisa sang Dios sa Israel

1“Pero karon, pamati, O Israel nga akon alagad, ang katawhan nga akon pinili, nga mga kaliwat ni Jacob. 2Ako, ang Ginoo, amo ang naghimo kag nagbulig sa imo. Indi ka magkahadlok, ikaw nga akon alagad kag pinili ko nga katawhan. 3Kay hatagan ko ikaw sang tubig nga magapaumpaw sang imo kauhaw kag magabasa sang imo mamala nga duta. Gamhan ko sang akon Espiritu ang imo mga kaliwat kag bendisyunan ko sila. 4Magauswag sila pareho sa nagalambo nga tanom nga bugana sang tubig ukon mga kahoy sa higad sang mga sapa. 5May ara nga magasiling, ‘Ako iya sang Ginoo,’ kag may iban nga magasiling, ‘Kaliwat ako ni Jacob.’ May ara man nga magasulat sa ila kamot sang ngalan sang Ginoo, kag magakabig sang ila kaugalingon nga sakop sila sang katawhan sang Israel.

Wala sing Pulos ang mga Dios-dios

6“Amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Hari kag Manluluwas sang Israel, ang Makagagahom nga Ginoo: Ako amo ang ginsuguran kag ang katapusan sang tanan. Luwas sa akon wala na sing iban pa nga Dios. 7Sin-o bala ang pareho sa akon? Isugid niya sa akon atubangan kon ano ang nagkalatabo halin sang gintukod ko nga isa ka nasyon ang akon katawhan sang una nga panahon. Kag isugid man niya kon ano ang magakalatabo sa palaabuton. 8Indi kamo magkahadlok ukon magpakulba. Indi bala nga ginpahibalo ko na sang una pa ang akon katuyuan sa inyo? Kamo mismo ang akon mga saksi. May iban pa bala nga Dios luwas sa akon? Wala gid! Wala na ako sing may nahibaluan pa nga palalipdan nga bato luwas sa akon.” 9Wala sing pulos ang tanan nga nagahimo sang mga dios-dios. Kag ining mga dios-dios nga ila ginapakamahal wala sing bili. Sila mismo makapamatuod nga wala ini sing bili. Kay indi ini makakita kag wala sing may nahibaluan. Amo gani nga nagakahuy-an ang mga nagasimba sini. 10Buang-buang ang tawo nga nagahimo sang mga dios-dios nga indi man lang niya mapuslan. 11Pamati! Mahuy-an ang tanan nga nagasimba sa mga dios-dios, kay ang naghimo sini mga tawo man lang. Patipuna sila tanan sa pagdepensa sang ila kaugalingon. Mahadlok gid sila kag mahuy-an.

12Ang panday sang metal nagabutang sang metal sa baga. Dayon ginamaso niya ini sing tudo agod pormahon nga dios-dios. Nagaluya siya sa kagutom kag daw malipong sa kauhaw. 13Ang panday sang kahoy nagatakos sang isa ka utod nga kahoy. Ginakuritan niya sa dagway sang dios-dios, kag dayon ginakurtihan niya paagi sa iya mga gamit. Ginaporma niya ini sa matahom nga dagway sang tawo agod ibutang sa isa ka templo. 14Agod may gamiton siya nga kahoy, nagautod siya sang sedro, ukon sipres, ukon terebinto. Ini nga mga kahoy ginapatubo niya sa kagulangan. Nagatanom man siya sang kahoy nga pino, kag paagi sa ulan nagatubo ini. 15Ginagamit niya ang iban nga mga kahoy nga gatong, agod makapainit siya kag makaluto sang tinapay. Kag ang iban nga mga kahoy ginahimo niya nga dios-dios, kag ginaludhan niya kag ginasimba. 16Ginasunog niya ang iban nga mga kahoy kag nagasugba siya sang karne sa baga sini. Dayon nagakaon siya sang sinugba kag nagakabusog. Nagapainit-init man siya sa kalayo kag nagasiling, “Hay, maayo kay nainitan ako.” 17Kag ang iban nga mga kahoy, ginahimo niya nga dios-dios. Nagaluhod siya kag nagasimba sa sini nga mga dios-dios, kag nagapangamuyo nga nagasiling, “Luwasa ako, kay ikaw ang akon dios.”

18Ini nga mga tawo wala makahibalo ukon makaintiendi sa ila ginahimo. Ang ila mga mata natabunan kag indi sila makakita. Ang ila mga hunahuna natakpan, kag indi sila makaintiendi. 19Wala gid sila nagapamalandong kag nagahunahuna sa pagsiling, “Gin-gatong ko ang iban nga mga kahoy, kag nagluto ako sang tinapay kag nagsugba sang karne sa baga sini, kag ginkaon ko ini. Kag karon himuon ko bala nga makangilil-ad nga butang ang nabilin nga kahoy? Magasimba bala ako sa isa ka utod nga kahoy?”

20Daw pareho lang nga nagkaon siya sang abo. Ang nadulman niya nga hunahuna nagpatalang sa iya, kag indi niya maluwas ang iya kaugalingon. Indi niya mabaton nga ang dios-dios nga ara sa iya indi matuod nga dios.

21Nagsiling ang Ginoo, “Dumduma ini nga mga butang, O Israel, kay alagad ko ikaw. Ginhimo ko ikaw agod mag-alagad sa akon, kag indi ko gid ikaw pagkalimtan. 22Dulaon ko na ang imo mga sala pareho sang gal-om ukon ambon. Balik ka sa akon, kay luwason ko gid ikaw.”

23Magkanta ka sa kalipay, O kalangitan! Singgit sing matunog, O kalibutan! Magkanta kamo nga mga bukid, kag mga kahoy sa kagulangan. Kay himuon gid ini sang Ginoo. Luwason niya ang mga kaliwat ni Jacob; ipakita niya ang iya pagkagamhanan sa Israel.

24Amo ini ang ginasiling sang Ginoo nga inyo Manluluwas, nga nagtuga sa inyo: Ako ang Ginoo nga naghimo sang tanan nga butang. Ako lang gid ang naghumlad sang kalangitan kag nagtuga sang kalibutan. 25Ginpaslaw ko ang mga tagna sang butigon nga mga propeta. Kag ginapabuang ko ang mga manugpakot. Ginabaliskad ko ang mga ginahambal sang mga maalamon, kag ginahimo nga wala sing pulos ang ila nahibaluan. 26Ginatuman ko ang mga tagna sang akon alagad44:26 alagad: ukon, mga alagad. kag mga mensahero. Nagasiling ako nga ang Jerusalem pagaestaran liwat, kag ang iban pa nga mga banwa sang Juda nga nagkalaguba patindugon liwat. 27Kon magmando ako nga magmala ang suba, nagamala ini. 28Nagasiling ako kay Cyrus, “Ikaw ang manugbantay sang akon katawhan, kag himuon mo ang tanan ko nga naluyagan. Magamando ka nga patindugon liwat ang Jerusalem kag ang templo sini.”