1 Samuel 14 – BDS & HLGN

La Bible du Semeur

1 Samuel 14:1-52

L’exploit de Jonathan

1Un jour, Jonathan, le fils de Saül, dit à son écuyer : Viens, allons attaquer ce poste des Philistins qui est en face, de l’autre côté de la gorge.

Mais il ne prévint pas son père.

2Saül se trouvait alors à la sortie de Guibéa avec ses quelque six cents hommes sous le grenadier de Migrôn. 3Il y avait aussi comme prêtre portant l’éphod14.3 Qui contenait l’ourim et le toummim servant à consulter Dieu (v. 18 et 36-42). Ahiya, fils d’Ahitoub, frère d’I-Kabod, le fils de Phinéas et petit-fils d’Eli qui avait été prêtre de l’Eternel à Silo. Personne n’avait remarqué que Jonathan était parti.

4Dans le défilé que Jonathan cherchait à franchir pour atteindre le poste des Philistins se dressaient de part et d’autre deux pointes rocheuses appelées Botsets et Séné. 5L’une d’elles s’élève au nord en face de Mikmas et l’autre au sud en face de Guéba.

6Jonathan dit au jeune homme qui portait ses armes : Viens et attaquons le poste de ces incirconcis. Peut-être l’Eternel agira-t-il en notre faveur, car rien ne l’empêche de sauver par un petit nombre aussi bien que par un grand.

7Son serviteur lui répondit : Fais tout ce que tu as à cœur. Allons-y ! Je suis prêt à te suivre où tu voudras.

8Jonathan lui expliqua : Ecoute, nous allons nous faufiler jusqu’à ces hommes, puis nous nous découvrirons brusquement à eux. 9S’ils nous disent : « Halte ! Ne bougez pas jusqu’à ce que nous vous ayons rejoints », nous resterons sur place et nous ne monterons pas jusqu’à eux. 10Mais s’ils nous disent de monter jusqu’à eux, nous irons ; ce sera pour nous le signe que l’Eternel nous donne la victoire sur eux.

11Lorsqu’ils se montrèrent tous deux aux hommes du poste des Philistins, ceux-ci s’écrièrent : Tiens ! Voici des Hébreux qui sortent des trous où ils s’étaient cachés.

12Et s’adressant à Jonathan et au jeune homme qui portait ses armes, ils leur crièrent : Montez jusqu’à nous, nous avons quelque chose à vous apprendre.

Alors Jonathan dit à son serviteur : Suis-moi là-haut, car l’Eternel donne à Israël la victoire sur eux.

13Jonathan grimpa en s’aidant des mains et des pieds, et le jeune homme qui portait ses armes le suivait. Ils attaquèrent les Philistins qui tombèrent sous les coups de Jonathan, tandis que le jeune homme les achevait derrière lui. 14Ils massacrèrent ainsi une vingtaine d’hommes sur un espace de quelques mètres carrés.

15La panique se répandit dans le camp philistin, elle gagna toute la région et toute l’armée ; les avant-postes et la troupe de choc furent terrifiés à leur tour, de plus, la terre se mit à trembler. Dieu lui-même sema la panique parmi eux.

La délivrance

16Les guetteurs postés par Saül autour de Guibéa de Benjamin virent les soldats du camp ennemi courir en tous sens et se disperser çà et là. 17Alors Saül ordonna à ses soldats : Faites l’appel et voyez qui nous a quittés.

On fit l’appel et l’on s’aperçut que Jonathan et le jeune homme qui portait ses armes manquaient. 18Saül dit à Ahiya : Apportez l’éphod14.18 D’après l’ancienne version grecque ; le texte hébreu traditionnel parle du coffre de Dieu. L’expression de la fin du v. 19 montre qu’il s’agit bien de l’éphod. !

Car le prêtre portait en ce temps-là l’éphod devant les Israélites.

19Pendant que Saül parlait au prêtre, le désordre augmentait dans le camp des Philistins. Alors Saül dit au prêtre : Cela suffit ! Retire ta main.

20Saül et ses hommes se rassemblèrent et s’avancèrent sur le champ de bataille. Et que virent-ils ? Leurs ennemis étaient en train de s’entretuer à coups d’épée dans une mêlée indescriptible. 21Les Hébreux qui, depuis longtemps, étaient au service des Philistins et qui participaient à leurs expéditions, firent volte-face et passèrent du côté des Israélites qui étaient avec Saül et Jonathan. 22De même, tous les Israélites qui s’étaient cachés dans la région montagneuse d’Ephraïm apprirent la défaite des Philistins et se mirent, eux aussi, à les talonner pour les combattre. 23Ainsi, ce jour-là, l’Eternel accorda la délivrance à Israël et le combat se poursuivit jusqu’au-delà de Beth-Aven.

Le serment insensé

24Les hommes d’Israël étaient exténués car Saül les avait placés sous cette imprécation : Maudit soit l’homme qui prendra de la nourriture avant le soir, avant que je me sois vengé de mes ennemis !

Personne n’avait donc rien mangé. 25Toute l’armée avait atteint un bois où du miel coulait jusque sur le sol. 26En arrivant, les hommes virent bien ce miel qui ruisselait des rayons, mais aucun d’eux n’osa y toucher et en porter à sa bouche par respect du serment. 27Toutefois Jonathan, qui ignorait que son père avait fait prêter serment à tout le peuple, tendit le bâton qu’il tenait en main et en trempa le bout dans le rayon de miel, puis il le porta à sa bouche. Immédiatement, ses yeux s’éclaircirent. 28A ce moment, l’un des soldats l’avertit en disant : Ton père a adjuré le peuple par un serment en disant : « Maudit soit l’homme qui prendra aujourd’hui de la nourriture ! » C’est pour cela que tous sont épuisés.

29Jonathan déclara : Mon père fait le malheur du pays. Voyez donc comme ma vue s’est éclaircie depuis que j’ai mangé un peu de ce miel. 30Ah ! si nos hommes avaient mangé aujourd’hui de la nourriture qu’ils ont trouvée chez nos ennemis, la défaite des Philistins serait bien plus grande !

31Les Israélites battirent ce jour-là les Philistins depuis Mikmas jusqu’à Ayalôn14.31 A quelque 25 kilomètres à l’ouest de Mikmas., ensuite les hommes étaient si épuisés 32qu’ils se ruèrent sur le butin, ils prirent des moutons, des bœufs et des veaux, les égorgèrent sur place et les mangèrent avec le sang. 33On vint dire à Saül que les hommes étaient en train de commettre une faute contre l’Eternel en mangeant des bêtes avec le sang. Alors le roi s’écria : Vous êtes des infidèles ! Roulez immédiatement vers moi une grande pierre14.33 Voir Lv 17.10-14 ; 19.26. ! 34Puis il ajouta : Répandez-vous dans l’armée et dites à chacun de venir m’amener son bœuf ou son mouton et de l’égorger ici. Ensuite vous en mangerez et vous ne commettrez plus de faute contre l’Eternel en mangeant ces bêtes avec le sang !

Chacun amena donc pendant la nuit le bétail qu’il avait sous la main et on l’égorgea en cet endroit. 35Saül bâtit un autel à l’Eternel. Ce fut le premier qu’il édifia en son honneur.

36Saül proposa : Descendons cette nuit derrière les Philistins et pillons-les jusqu’à l’aube. Nous ne laisserons pas de survivants.

Les soldats lui dirent : Fais comme tu le juges bon.

Alors le prêtre intervint en disant : Consultons d’abord Dieu ici.

37Saül interrogea Dieu : Descendrai-je à la poursuite des Philistins ? Les livreras-tu en notre pouvoir ?

Mais Dieu ne lui répondit pas ce jour-là. 38Alors Saül convoqua tous les chefs du peuple auprès de lui et leur dit : Faites des recherches et tâchez de savoir quelle faute a été commise aujourd’hui ! 39Aussi vrai que l’Eternel qui vient de délivrer Israël est vivant, je jure que le coupable mourra, même s’il s’agissait de mon fils Jonathan.

Mais personne dans tout le peuple ne lui répondit mot.

40Alors il dit : Mettez-vous tous d’un côté, et mon fils Jonathan et moi-même, nous nous mettrons de l’autre.

– Fais comme tu le juges bon, lui répondirent ses soldats.

41Saül dit à l’Eternel : Dieu d’Israël, [pourquoi n’as-tu pas répondu à ton serviteur aujourd’hui ? Si la faute se trouve en moi-même ou en mon fils Jonathan, réponds par l’ourim ; si elle se trouve dans l’armée, réponds par le toummim14.41 Les mots entre crochets se trouvent seulement dans l’ancienne version grecque et la Vulgate. Le texte hébreu traditionnel dit simplement : fais connaître la vérité. Sur l’ourim et le toummim, voir Ex 28.30..]

Dans sa réponse, Dieu désigna Saül et Jonathan. Ainsi le peuple fut mis hors de cause. 42Alors Saül ordonna : Jetez le sort pour déterminer s’il s’agit de moi ou de mon fils Jonathan14.42 L’ancienne version grecque ajoute : Celui que l’Eternel désignera mourra. » Le peuple protesta en disant à Saül : « Jamais ! Cela ne se fera pas ! » Mais Saül s’obstina et fit prévaloir sa volonté sur celle de ses hommes et l’on tira au sort entre lui et son fils Jonathan. !

Et le sort tomba sur Jonathan. 43Alors Saül lui demanda : Qu’as-tu fait ? Avoue-le-moi !

Et Jonathan lui déclara : J’ai goûté un peu de miel avec le bâton que j’avais en main. Me voici prêt à mourir.

44Saül s’écria : Oui, certainement, tu seras puni de mort, Jonathan ! Que Dieu me punisse très sévèrement si je te laisse en vie.

45Mais les soldats intervinrent et dirent : Comment ! Jonathan mourrait alors que c’est lui qui est à l’origine de cette grande victoire pour Israël ! Sûrement pas ! Aussi vrai que l’Eternel est vivant, nous ne permettrons pas qu’un seul cheveu tombe de sa tête, car ce qu’il a fait aujourd’hui, c’est avec l’aide de Dieu qu’il l’a réalisé.

Ainsi, l’intervention du peuple sauva Jonathan et il ne fut pas mis à mort. 46Saül abandonna la poursuite des Philistins, et ceux-ci regagnèrent leur pays.

Les victoires militaires de Saül

47Une fois que Saül eut reçu la royauté sur Israël, il fit la guerre à tous les ennemis d’alentour : aux Moabites, aux Ammonites, aux Edomites, aux rois14.47 Selon le texte hébreu traditionnel. Le texte hébreu de Qumrân et l’ancienne version grecque ont le singulier. de Tsoba14.47 Sans doute une région de Syrie (voir 2 S 10.6). et aux Philistins ; partout où il se tournait, il les malmenait. 48Il signala sa bravoure en battant les Amalécites et en délivrant Israël de ceux qui le pillaient.

49Saül avait des fils : Jonathan, Yishvi et Malkishoua14.49 Voir 2 S 2.8, 10 ; 1 Ch 8.33 ; 9.39 ; 10.2., ainsi que deux filles : Mérab, l’aînée, et Mikal, la cadette14.49 Voir 18.17, 20, 27 ; 19.11-17 ; 25.44 ; 2 S 6.16-23.. 50Sa femme s’appelait Ahinoam, elle était fille d’Ahimaats. Le général en chef de son armée était Abner, le fils de son oncle Ner. 51Ner, comme Qish le père de Saül, était fils d’Abiel. 52La guerre contre les Philistins se poursuivit avec acharnement pendant toute la vie de Saül. Dès que celui-ci remarquait un homme fort et courageux, il l’enrôlait dans son armée.

Ang Pulong Sang Dios

1 Samuel 14:1-52

Ginsalakay ni Jonatan ang mga Filistinhon

1Isa ka adlaw, nagsiling si Jonatan sa bataon nga lalaki nga manugdala sang iya armas, “Dali, makadto kita sa balantayan sang mga Filistinhon agod magpang-espiya.” Pero wala niya pagsugiri ang iya amay.

2Sadto nga tion si Saul didto sa idalom sang kahoy nga pomegranata sa Migron, sa dulunan sang Gibea. Kaupod niya ang 600 niya ka tinawo. 3Didto man si Ahia nga pari, kag nagasuksok siya sang espesyal nga panapton14:3 espesyal nga panapton: sa Hebreo, efod. sang pari. Si Ahia anak ni Ahitub, nga utod ni Icabod. Si Ahitub anak ni Finehas. Si Finehas anak ni Eli nga pari sadto sang Ginoo sa Shilo. Wala sing may nakahibalo nga naglakat si Jonatan.

4Sa magtimbang nga kilid sang alagyan nga ginaagyan ni Jonatan pakadto sa balantayan sang mga Filistinhon, may duha ka banglid; ang isa ginatawag nga Bozez kag ang isa ginatawag nga Sene. 5Ang isa nga ara sa aminhan nagaatubang sa Micmash, kag ang isa nga ara sa bagatnan nagaatubang sa Geba.

6Nagsiling si Jonatan sa manugdala sang iya armas, “Dali, kadtuan naton ang balantayan sang mga tawo nga wala nagatuo sa Dios.14:6 mga tawo nga wala nagatuo sa Dios: sa literal, wala matuli. Basi pa lang buligan kita sang Ginoo, kay wala sing may makapugong sa iya sa pagpadaog sa aton, bisan madamo man kita ukon diutay lang.” 7Nagsiling ang manugdala sang iya armas, “Himua ang gusto mo; kaupod mo ako bisan ano ang matabo.”

8Nagsiling si Jonatan, “Dali na, makadto kita sa ila kag magpakita. 9Kon magsiling sila nga sila ang magdulhog sa aton agod magpakig-away, indi na kita magtaklad kundi hulaton naton sila. 10Pero kon magsiling sila nga kita ang magtaklad, mataklad kita, kay amo ina ang tanda nga ipapierdi gid sila sang Ginoo sa aton.”

11Sang magpakita sila nga duha didto sa balantayan sang mga Filistinhon, ginyaguta sila sang mga Filistinhon nga nagasiling, “Tan-awa ninyo ang mga Hebreo!14:11 Hebreo: ukon, Israelinhon. Nagguwa na sila sa mga buho nga ila ginapanaguan.” 12Ginsinggitan nila dayon si Jonatan kag ang manugdala sang iya armas, “Taklad kamo diri sa amon, kay tudluan namon kamo sang leksyon!” Gani nagsiling si Jonatan sa manugdala sang iya armas, “Sunod ka sa akon kay sigurado nga ipapierdi sila sang Ginoo sa Israel.”

13Nagkamang pataklad si Jonatan, kag nagsunod ang manugdala sang iya armas. Ginpamatay ni Jonatan ang mga Filistinhon, kag amo man ang ginhimo sang manugdala sang iya armas. 14Sa sining una nila nga pagsalakay, nakapatay sila sang 20 ka Filistinhon sa lugar nga mga tunga sa hektarya ang kalaparon. 15Hinadlukan gid ang mga Filistinhon—atong ara sa kampo, sa uma, sa balantayan, kag pati ang mga nagasalakay. Dayon naglinog, kag puwerte na gid ang ila kahadlok.14:15 puwerte na gid ang ila kahadlok: ukon, ginpahadlok sila sang Dios.

16Didto sa Gibea, nga sakop sang duta sang Benjamin, nakita sang mga bantay ni Saul ang mga soldado sang mga Filistinhon nga nagapinalagyo bisan diin. 17Nagsiling si Saul sa iya mga tinawo, “Tipuna ninyo ang mga soldado kag tan-awa kon sin-o ang wala.” Kag nasapwan nila nga wala si Jonatan kag ang manugdala sang iya armas.

18Nagsiling si Saul kay Ahia, “Dal-a diri ang Kahon sang Dios.”14:18 Kahon sang Dios nga amo ang Kahon sang Kasugtanan. (Sadto nga tion ang Kahon sang Dios didto sa mga Israelinhon.)14:18 Dal-a… sa mga Israelinhon: Amo ini sa Hebreo. Sa iban nga mga kopya sang Septuagint, “Dal-a diri ang espesyal nga panapton.” (Sadto nga tion ginasuksok ni Ahias ini nga panapton sa atubangan sang mga Israelinhon.) 19Samtang nagapakighambal si Saul sa pari, nagatudo pa gid ang ginahod sa kampo sang mga Filistinhon. Gani nagsiling si Saul sa pari, “Indi ka na lang magpamangkot sa Dios.” 20Dayon nagtipon si Saul kag ang iya mga tinawo kag naglakat sa pagpakig-away. Nakita nila ang mga Filistinhon nga nagasinalasala, nga nagapinatyanay sa espada. 21Ang mga Hebreo nga nagdampig sa mga Filistinhon kag nag-upod sa ila nagdampig na kay Saul kag kay Jonatan kag sa iban pa nga mga Israelinhon. 22Ang mga Israelinhon nga nagapanago sa kabukiran sang Efraim nakabalita nga nagapinalagyo na ang mga Filistinhon, gani nagbuylog man sila sa paglagas sa mga Filistinhon. 23Nakalambot ang inaway sa unhan pa sang Bet Aven. Kag sadto nga tion, ginpadaog sang Ginoo ang mga Israelinhon.

Ginsumpa ni Saul ang mga Soldado nga Nagkaon

24Sang sina nga adlaw, nagpalangluya ang mga Israelinhon sa kagutom kay nagpanumpa si Saul nga nagasiling, “Pakamalauton ang bisan sin-o nga magkaon antes maggab-i, sa indi pa ako makabalos sa akon mga kaaway.” Gani wala gid sing may nagkaon sa ila. 25-26Karon nagkadto ang tanan nga soldado sa kakahuyan, kag may nakita sila nga dugos nga nagatulo sa duta. Pero wala gid sing may nagkaon sa ila tungod kay nahadlok sila sa sumpa.

27Pero wala makabati si Jonatan sa ginsumpa sang iya amay nga dapat tumanon sang mga tawo. Gani gintum-oy niya ang punta sang iya baston sa dugos kag nagkaon siya, kag nag-ayo ang iya pamatyag. 28Ginsilingan siya sang isa sa mga soldado, “Indi kita puwede magkaon kay nagsumpa ang imo amay nga pakamalauton ang bisan sin-o nga magkaon subong nga adlaw. Amo gani nga maluya ang mga tawo.” 29Nagsiling si Jonatan, “Indi maayo ang ginahimo sang akon amay sa aton nasyon. Tan-awa bala kon daw ano kaayo sang akon pamatyag sang nakatilaw ako sang bisan diutay lang nga dugos. 30Daw ano pa gid ayhan kaayo sang aton pamatyag kon nagkaon kita sang aton mga nakuha sa aton mga kaaway, kag siguro madamo pa gid nga mga Filistinhon ang aton napatay.”

31Sadto nga adlaw, matapos mapierdi sang mga Israelinhon ang mga Filistinhon halin sa Micmash hasta sa Ayalon, ginkapoy kag gin-gutom gid sila. 32Gani nagdinaguso sila sa pagpanguha sang ila naagaw nga mga karnero kag mga baka, kag gin-ihaw nila ini didto mismo, kag ginkaon ang karne nga may dugo pa. 33May isa nga nagsugid kay Saul, “Tan-awa, nagapakasala ang mga tawo sa Ginoo paagi sa pagkaon sang karne nga may dugo pa.” Nagsiling si Saul, “Mga traidor! Paligira ninyo ang dako nga bato diri sa tupad ko. 34Dayon magkadto kamo sa mga tawo kag silinga sila tanan nga magdala sang mga baka, karnero, kag kanding, kag ihawon nila diri kag kan-on. Silinga man sila nga indi sila magpakasala sa Ginoo paagi sa pagkaon sang karne nga may dugo pa.” Gani sadto nga gab-i nagdala ang kada isa sang iya baka kay Saul kag gin-ihaw didto. 35Dayon naghimo si Saul sang halaran para sa Ginoo. Amo ato ang una nga halaran nga iya ginhimo.

36Nagsiling si Saul, “Salakayon naton karon nga gab-i ang mga Filistinhon. Pamatyon naton sila tanan kag panguhaon naton ang ila mga pagkabutang hasta mag-aga.” Nagsabat ang mga tawo, “Himua kon ano sa imo ang maayo.” Pero nagsiling ang pari, “Pamangkuton ta anay ang Dios parte sini.” 37Gani nagpamangkot si Saul sa Dios, “Salakayon bala namon ang mga Filistinhon? Ipapierdi mo bala sila sa amon?” Pero wala magsabat ang Dios sadto nga adlaw. 38Gani nagsiling si Saul sa mga pangulo sang katawhan sang Israel, “Dali kamo diri, kag hibaluon naton kon ano nga sala ang nahimo naton sini nga adlaw. 39Nagasumpa ako sa buhi nga Ginoo nga nagaluwas sa mga Israelinhon, nga ang nakasala pagapatyon, bisan si Jonatan pa nga akon anak.” Pero wala gid sing may nagsabat.

40Nagsiling dayon si Saul sa tanan nga Israelinhon, “Tindog kamo dira, kag ako kag ang akon anak nga si Jonatan matindog diri.” Kag nagsugot ang mga tawo. 41Dayon nagpangamuyo si Saul, “Ginoo, Dios sang Israel, ipahibalo sa amon kon sin-o ang nakasala.” Kag paagi sa paggabot-gabot, si Jonatan kag si Saul ang nagabutan nga nakasala kag indi ang mga tawo. 42Dayon nagsiling si Saul, “Gabot-gabuti ninyo kon sin-o sa amon ni Jonatan ang nakasala.” Kag ang nagabutan amo si Jonatan. 43Dayon nagsiling si Saul kay Jonatan, “Ano ang imo ginhimo?” Nagsabat si Jonatan, “Gintum-oy ko ang punta sang akon baston sa dugos kag nagkaon ako sing diutay lang. Ti, kinahanglan gid bala nga patyon ako?” 44Nagsabat si Saul, “Huo! Kag kon indi ko ikaw pag-ipapatay, kabay pa nga silutan ako sang Dios sing puwerte gid.” 45Pero nagsiling ang mga tawo kay Saul, “Si Jonatan ang nagpadaog sa aton, kag karon patyon naton siya? Indi mahimo! Nagasumpa kami sa buhi nga Ginoo nga indi gid siya maano,14:45 indi gid siya maano: sa literal, wala sing bisan isa sa iya mga buhok nga mahulog sa duta. kay ang Dios ang nagbulig sa iya sa ginhimo niya subong.” Gani wala pagpatya si Jonatan, kay ginluwas siya sang mga tawo. 46Dayon nag-untat si Saul sa paglagas sa mga Filistinhon, kag nagbalik ang mga Filistinhon sa ila lugar.

47Sang naghari si Saul sa Israel, nagpakig-away siya sa ila mga kaaway sa palibot. Ang iya mga kaaway amo ang mga taga-Moab, mga taga-Ammon, mga taga-Edom, ang mga hari sang Zoba, kag ang mga Filistinhon. Bisan sin-o ang iya kontra ginalaglag niya. 48Maisog siya magpakig-away, kag napierdi niya ang mga Amaleknon. Sa sini nga paagi ginluwas niya ang mga Israelinhon sa kamot sang mga nagsalakay sa ila kag nagpanguha sang ila mga pagkabutang.

Ang Pamilya ni Saul

49Ang mga anak nga lalaki ni Saul amo si Jonatan, si Ishvi, kag si Malkishua. Ang iya mga anak nga babayi amo si Merab, ang magulang, kag si Mical, ang manghod. 50Ang asawa ni Saul amo si Ahinoam, nga anak ni Ahimaaz. Ang kumander sang iya mga soldado amo ang iya pakaisa nga si Abner, nga anak sang iya tiyo nga si Ner. 51Ang amay ni Saul nga si Kish kag ang amay ni Abner nga si Ner mga anak ni Abiel.

52Puwerte ang inaway sang mga Israelinhon kag sang mga Filistinhon sa bug-os nga pagkabuhi ni Saul. Kon may makita si Saul nga maisog kag makusog nga tawo ginahimo dayon niya nga soldado.