Ahohia Ne Mmoa
1Due, Ao ɔdesɛefoɔ Asiria,
wo a wɔnnsɛee woɔ!
Due, Ao ɔfatwafoɔ,
wo a wɔnnii wo hwammɔ!
Sɛ wowie ade sɛe a,
wɔbɛsɛe wo;
sɛ wowie hwammɔdie a,
wɔbɛdi wo hwammɔ.
2Ao Awurade, hunu yɛn mmɔbɔ;
yɛn ani da wo so.
Yɛ yɛn ahoɔden anɔpa biara,
ne yɛn nkwagyeɛ wɔ ahohia mu.
3Aman no te wo nne mmobɔmu a, wɔdwane;
sɛ woma wo ho so a, amanaman no bɔ hwete.
4Sɛdeɛ ntutummɛ tu hyɛ asase so we so nnɔbaeɛ no;
saa ara na nnipa bɛto ahyɛ Asiria so.
5Wɔama Awurade so, na ɔte ɔsorosoro;
ɔde tenenee ne adeteneneeyɛ bɛhyɛ Sion ma.
6Ɔbɛyɛ fapem a atim yie wɔ mo mmerɛ so,
nkwagyeɛ, nyansa ne nhunumu mmorosoɔ akoraeɛ;
Awurade suro bɛyɛ wʼademudeɛ.
7Monhwɛ, wɔn mmarima akokoɔdurufoɔ su teateaam wɔ mmɔntene so;
asomdwoeɛ ho abɔfoɔ su yaayaaya.
8Akwantempɔn no so da hɔ kwa,
akwantufoɔ biara nni akwan no so.
Wɔabu apam no so;
wɔbu nʼadansefoɔ animtia
wɔmmu obiara.
9Asase no awo wesee na ɛresɛe,
Lebanon agyigya na nʼanim agu ase;
Saron ayɛ sɛ Araba,
Basan ne Karmel poro wɔn nhahan.
10“Afei na mɛsɔre,” sei na Awurade seɛ.
“Afei na wɔbɛpagya me;
afei na wɔbɛma me so akɔ soro.
11Monyinsɛne ntɛtɛ,
na mo wo ɛserɛ;
mo ahome yɛ ogya a ɛhye mo.
12Wɔbɛhye aman no ama wɔayɛ sɛ akaadoo;
wɔbɛto wɔn mu ogya te sɛ nkasɛɛ a wɔatwa.”
13Mo a mowɔ akyirikyiri no, montie deɛ mayɛ;
mo a mobɛn no, monkamfo me kɛseyɛ!
14Nnebɔneyɛfoɔ a wɔwɔ Sion abɔ huboa;
ahopopoɔ aka wɔn a wɔnnim Onyame:
“Yɛn mu hwan na ɔbɛtumi ne ogya a ɛhye adeɛ atena?
Yɛn mu hwan na ɔbɛtumi ne daa ogya dɛreɛ atena?”
15Deɛ ɔnante tenenee mu
na ɔdi nokorɛ
deɛ ɔpo mfasoɔ a nsisie de ba
na ɔnnye adanmudeɛ,
deɛ ɔntie awudie ho pɔ bɔ
deɛ ɔmpɛ sɛ ɔhunu bɔneyɛ ho agyinatuo no,
16saa onipa yi na ɔbɛtena ɔsorosoro hɔ.
Ne dwanekɔbea bɛyɛ bepɔ aban no.
Wɔde nʼaduane bɛma no
na ne nsuo mmɔ no.
17Mo ani bɛhunu ɔhene no wɔ nʼanimuonyam mu
na moahunu asase a ɛtrɛ kɔ akyirikyiri no.
18Mo adwendwene mu no, mobɛbooboo deɛ na ɔhunahuna mo no ho:
“Odwumayɛfoɔ panin no wɔ he?
Deɛ na ɔgyegye toɔ no wɔ he?
Deɛ na ɔhwɛ aban tenten so no wɔ he?”
19Morenhunu saa ahantanfoɔ no bio,
wɔn a wɔn kasa mu nna hɔ,
na monte deɛ wɔka no ase no.
20Monhwɛ Sion, yɛn afahyɛ kuropɔn no;
mo ani bɛhunu Yerusalem,
asomdwoeɛ tenaberɛ, ntomadan a wɔnntutu;
wɔrentutu ne mpɛɛwa da,
na wɔrentete ne ntampehoma mu nso.
21Ɛhɔ na Awurade bɛyɛ yɛn Otumfoɔ.
Ɛbɛyɛ sɛ beaeɛ a nsuo akɛseɛ ne nsuwansuwa wɔ.
Ahyɛmma a wɔhare remfa so;
ahyɛn akɛseɛ rennante so.
22Na Awurade ne yɛn ɔtemmufoɔ,
Awurade ne yɛn mmarahyɛfoɔ,
Awurade ne yɛn ɔhene;
na ɔno na ɔbɛgye yɛn nkwa.
23Wo ntampehoma mu ago
enti ɛhyɛn dua no nnyina hɔ yie,
na wɔntrɛɛ ɛhyɛn so ntoma no mu.
Afei wɔbɛkyɛ asadeɛ bebree no mu
na mpakye mpo bɛsoa afodeɛ akɔ.
24Obiara nni Sion a ɔbɛka sɛ, “Meyare”;
na wɔde wɔn a wɔte hɔ no bɔne bɛkyɛ wɔn.
De Here als rechter, wetgever en koning
1Wee u, verrader. Alles om u heen hebt u verwoest, maar niet uzelf. U verwacht van anderen dat zij hun beloften aan u houden, terwijl u hen wel bedriegt! Maar nu zult ook u worden bedrogen en verwoest. 2Maar wilt U, Here, ons genadig zijn, want wij hebben onze hoop op U gevestigd. Wees elke dag onze sterkte en onze redding in moeilijke tijden. 3De vijand slaat op de vlucht als hij uw stem hoort. Als U opstaat, vluchten de volken. 4Zoals sprinkhanen de velden en wijngaarden afstropen, zo zal Jeruzalem het verslagen leger afstropen!
5De Here is zeer machtig en woont hoog in de hemel. Hij geeft Jeruzalem gerechtigheid, goedheid en rechtvaardigheid. 6Een overvloed van heil ligt in een veilige plaats voor Juda opgeslagen, samen met wijsheid, kennis en ontzag voor God. 7Uw gezanten huilen van bittere teleurstelling, want de vredesregeling is verworpen. 8Uw wegen zijn verlaten en er zijn geen reizigers meer. Het vredesverdrag is verbroken en zij bekommeren zich niet om de beloften die zij in het bijzijn van getuigen hebben gedaan, zij hebben voor niemand respect. 9Het hele land Israël is in grote nood, de Libanon is verwoest, de Saron is een wildernis geworden, Basan en de Karmel zijn leeggeplunderd.
10Maar de Here zegt: Ik zal opstaan en mijn kracht en glorie laten zien. 11U, Assyriërs, zult niets bereiken met al uw inspanningen. Uw adem is een vuur dat u zelf zal verteren. 12Uw legers zullen tot kalk worden verbrand, als dorens die worden afgesneden en op het vuur gegooid. 13Luister naar wat Ik heb gedaan, of u ver weg of dichtbij woont, erken mijn macht! 14De zondaars onder mijn volk beven van angst. ‘Wie van ons,’ schreeuwen zij, ‘kan leven in de nabijheid van dit allesverterende, eeuwige vuur?’
15Ik zal u vertellen wie hier kan leven: allen die eerlijk en rechtvaardig zijn, die geen winst willen maken door bedrog, die zich niet laten omkopen, die weigeren te luisteren naar hen die moorden beramen en die het kwaad niet kunnen aanzien. 16Dergelijke mensen zullen worden verhoogd. De rotsen van de bergen zullen hun veilige schuilplaats zijn, zij zullen voedsel krijgen en water naar behoefte. 17Uw ogen zullen de koning zien in al zijn glorie en zijn uitgestrekte land aanschouwen. 18U zult terugdenken aan die tijd van onderdrukking, toen de Assyrische aanvoerders buiten uw muren de torens telden en schatten hoeveel de gevallen stad hun zou opleveren. 19Maar zij zullen binnenkort allemaal weg zijn. Deze harde, gewelddadige mensen met hun onverstaanbare taal zullen verdwijnen. 20In plaats daarvan zult u een vreedzaam Jeruzalem zien, een plaats waar God wordt aanbeden, een rustige en veilige stad, als een tent die stevig vaststaat. 21Daar zal de Here ons zijn macht tonen en daar stromen brede rivieren waarop geen vijandelijke schepen te zien zijn. 22Want de Here is onze rechter, onze wetgever en koning. Hij zal ons redden. 23De zeilen van de vijand flapperen tegen gebroken masten en kunnen niet meer strak worden gespannen. Hun buit zal worden verdeeld onder het volk van God, zelfs de verlamden zullen hun aandeel krijgen. 24Het volk van Israël zal niet langer zeggen: ‘Wij zijn ziek en hulpeloos,’ want de Here zal zijn volk de zonden vergeven en het zegenen.
