Yeremia Anwiinwii
1Ao Awurade, sɛ mede asɛm to wʼanim ɛberɛ biara a
mehunu sɛ wobu atɛntenenee.
Ɛno enti, mepɛ sɛ mene wo bɛkasa afa wʼatɛntenenee ho:
Adɛn enti na amumuyɛfoɔ ɛkwan si wɔn yie?
Adɛn enti na wɔn a wɔnni gyidie ho dwo wɔn?
2Woadua wɔn, na wɔagye nhini;
wɔnyinyini na wɔso aba.
Wɔbɔ wo din ɛberɛ biara
nanso wɔn akoma mmɛn wo.
3Nanso, wonim me, Ao Awurade;
wohunu me, na wosɔ mʼadwene a mewɔ wɔ wo ho hwɛ.
Twe wɔn kɔ sɛ nnwan a wɔrekɔkum wɔn!
Yi wɔn si nkyɛn ma okum da!
4Asase no ntwɛn nkɔsi da bɛn?
Prama so ɛserɛ no mpo adwan.
Esiane sɛ wɔn a wɔte so no yɛ amumuyɛfoɔ enti
mmoa ne nnomaa a wɔwɔ so awuwu.
Na nnipa no da so ka sɛ,
“Ɔrenhunu deɛ ɛba yɛn so.”
Onyankopɔn Mmuaeɛ
5“Sɛ wo ne mmarima tu mmirika
na sɛ wɔma wo abrɛ a,
ɛbɛyɛ dɛn na wo ne apɔnkɔ asi mmirikakan?
Sɛ wosunti wɔ asase petee so a,
ɛnneɛ wobɛyɛ dɛn wɔ Yordan ho nkyɛkyerɛ mu?
6Wo nuammarima, wʼankasa abusuafoɔ,
wɔn mpo ayi wo ama;
wɔteam denden tia wo.
Sɛ mpo wɔka wo ho asɛm pa a,
mfa wo ho nto wɔn so.
7“Magya me nkurɔfoɔ,
mato mʼagyapadeɛ agu;
mede deɛ medɔ noɔ no
bɛhyɛ nʼatamfoɔ nsa.
8Mʼagyapadeɛ ayɛ me sɛ
gyata a ɔwɔ kwaeɛm.
Ɔbobɔ mu gu me so;
ɛno enti metane no.
9Mʼagyapadeɛ ayɛ sɛ anomaa a
nkekaeɛ sisi ne ho a ɔkyere mmoa,
nanso, nnomaa a wɔkyere mmoa atwa ne ho ahyia resosɔ no.
Monkɔboaboa nkekaboa nyinaa ano.
Momfa wɔn mmra na wɔnkum wɔn.
10Nnwanhwɛfoɔ bebree bɛsɛe me bobeturo,
na wɔatiatia me mfuo so;
wɔbɛdane me mfuo fɛfɛ no
ayɛ no asase wesee a ada mpan.
11Ɛbɛyɛ asase a ada mpan a
awo wesee na ɛda hɔ kwa wɔ mʼanim;
asase no nyinaa bɛda mpan
ɛfiri sɛ obiara nni hɔ a ɔhwɛ soɔ.
12Wɔ nkokoɔ wesee a ɛwɔ anweatam no nyinaa so no,
asɛefoɔ bɛba abɛgu so bebree,
Awurade akofena bɛkunkum wɔn
afiri asase ano de akɔsi ano nohoa;
obiara remfa ne ho nni.
13Wɔbɛdua atokoɔ, nso wɔbɛtwa nkasɛɛ;
wɔbɛbrɛ wɔn ho, nanso wɔrennya hwee.
Enti ma wʼani nwu wɔ wo otwa berɛ ho.
Awurade abufuhyeɛ nti.”
14Deɛ Awurade seɛ nie: “Na amumuyɛfoɔ a wɔfa agyapadeɛ a mede maa me nkurɔfoɔ Israelfoɔ no deɛ, mɛtu wɔn afiri wɔn nsase so na mɛtu Yudafie afiri wɔn mu. 15Na sɛ metu wɔn wie a, mɛhunu wɔn mmɔbɔ bio, na mede wɔn mu biara bɛba nʼagyapadeɛ ne nʼasase so. 16Na sɛ wɔsua me nkurɔfoɔ akwan yie na wɔbɔ me din ka ntam sɛ, ‘Nokorɛm sɛ Awurade te ase yi’ a, ɛwom sɛ mmerɛ bi wɔkyerɛɛ me nkurɔfoɔ sɛdeɛ wɔde Baal kaa ntam deɛ, nanso wɔn ase bɛtim wɔ me nkurɔfoɔ mu. 17Nanso, sɛ ɔman bi antie a, mɛtu nʼase, na masɛe no korakora,” Awurade na ɔseɛ.
Het volk door de Here verstoten
1Here, U bent altijd rechtvaardig als ik een zaak aan U voorleg om uw beslissing te horen. Mag ik daarom deze klacht aan U voorleggen: waarom gaat het slechte mensen altijd goed? Waarom hebben de goddelozen zoʼn gemakkelijk leven? 2U plant ze, ze schieten wortel, bloeien op en hun handel floreert. Hun winsten groeien en zij zijn rijk. Zij zeggen: ‘God zij dank!’ Maar in hun hart menen zij daar niets van. 3Maar wat mij betreft, Here, U kent mijn hart, U weet hoe ik naar U verlang. Sleur hen weg als hulpeloze schapen naar het slachthuis, Here. Veroordeel hen, o God! 4Hoe lang moet uw land al hun daden nog verdragen? Zelfs het gras in de weiden is erdoor verdord. De wilde dieren en de vogels zijn omgekomen door de goddeloosheid van de mensen. Maar toch blijven de mensen zeggen: ‘God zal geen oordeel over ons brengen. Ons kan niets gebeuren!’ 5De Here gaf mij als antwoord: ‘Als u al moeite hebt om mensen bij te houden, wat doet u dan als u het moet opnemen tegen paarden, tegen de koning, zijn hofhouding en al zijn slechte priesters? Als u op vlak terrein al struikelt en valt, hoe zal het u dan vergaan in de wildernis bij de Jordaan? 6Zelfs uw broers, uw eigen familie, hebben u verraden. Achter uw rug spreken zij tegen iedereen kwaad over u. Vertrouw hen niet, hoe vriendelijk ze ook praten. Geloof hen niet.’
7Toen zei de Here: ‘Ik heb mijn volk, mijn erfenis, verstoten, Ik heb de mensen van wie Ik houd aan hun vijanden overgeleverd. 8Mijn volk heeft als een leeuw tegen Mij gebruld, daarom ben Ik het gaan haten. 9Mijn volk is een lokaas. Ik zal zwermen roofvogels en wilde dieren erop afsturen om het te verscheuren. 10Vele buitenlandse heersers zullen een ravage maken van mijn wijngaard, mijn akkers kapottrappen en de schoonheid van mijn velden in een troosteloze wildernis veranderen. 11Zij zullen het land tot een dorre lege woestenij maken. Het hele land zal vernield worden en niemand zal er naar omzien. 12Verwoestende legers zullen het land plunderen, het zwaard van de Here zal velen doden, nergens is men meer veilig. 13Mijn volk heeft tarwe gezaaid, maar zal dorens oogsten. De mensen hebben hard gewerkt, zonder dat het hun iets oplevert. Zij zullen een oogst van schande binnenhalen, want de vreselijke toorn van de Here rust op hen.’
14En nu zegt de Here tegen de slechte volken die het land omringen dat God zijn volk Israël gaf: ‘Kijk, Ik zal u net zo uit uw land wegrukken als Juda. 15Maar daarna zal Ik medelijden met u krijgen en u weer terugbrengen naar uw eigen land, iedereen naar zijn eigen erfdeel. 16En als deze heidense volken bij mijn naam leren zweren door te zeggen: “Zo waar als de Here leeft,” net zoals zij mijn volk bij de naam van Baäl hebben leren zweren, dan zullen zij bij mijn volk gaan horen. 17Maar ieder volk dat weigert Mij te gehoorzamen, zal weer worden weggejaagd en vernietigd,’ zegt de Here.
