Salmo 7878:0 Salmo 78 Ang ulohan sa Hebreo: Ang “maskil” ni Asaf.
Ang Paggiya sa Dios sa Iyang mga Katawhan
1Mga katagilungsod,78:1 Mga katagilungsod: o, Mga katawhan ko. pamatia ninyo ang akong mga katudloanan.
2Tudloan ko kamo pinaagi sa sambingay.
Suginlan ko kamo sa mga tinagong mga kamatuoran kaniadto
3nga nadungog na nato ug nahibaloan,
tungod kay gisugilon na kini kanato sa atong mga katigulangan.
4Dili nato kini itago sa atong mga kabataan;
isugilon nato kini sa mosunod nga mga henerasyon.
Suginlan nato sila sa gahom sa Ginoo ug sa iyang dalaygon ug katingalahang mga buhat.
5Gihatagan niya ug kasugoan ang katawhan sa Israel nga mga kaliwat ni Jacob.
Gimandoan niya ang atong mga katigulangan nga itudlo kini sa ilang mga kabataan,
6aron ang sunod nga mga henerasyon makahibalo usab niini,
ug ikatudlo usab nila kini sa ilang mga kabataan.
7Pinaagi niini mosalig sila sa Dios ug dili nila kalimtan ang iyang gipanghimo,
ug tumanon nila ang iyang mga sugo.
8Dili sila mahisama sa ilang mga katigulangan nga mga gahig ulo, masinupakon, dili matinud-anon sa Dios, ug dili maunongon kaniya.
9Ang mga sundalo sa Efraim, bisan sangkap sa mga pana, nangatras sa panahon sa gira.
10Wala nila tumana ang ilang kasabotan sa Dios;
wala nila sunda ang iyang kasugoan.
11Gikalimtan nila ang katingalahang mga buhat nga iyang gipakita kanila.
12Naghimo ang Dios ug milagro didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto
ug nakita kini sa atong78:12 atong: sa Hebreo, ilang, nga mao ang mosunod nga henerasyon. Tan-awa ang bersikulo 6-8. mga katigulangan.
13Gitunga niya ang dagat ug gipalatas sila;
gihimo niya ang tubig nga daw mga paril.
14Sa adlaw, gigiyahan niya sila pinaagi sa panganod,
ug sa gabii, gigiyahan niya sila pinaagi sa kahayag sa kalayo.
15Gipaliki niya ang mga bato sa kamingawan ug miagas ang tubig.
Gipatuyangan niya silag inom sa tubig nga daw sa naggikan sa kinahiladman sa yuta.
16Gipabuhagay niya ang tubig gikan sa bato, ug midagayday kini nga daw suba.
17Apan ang atong mga katigulangan nagpadayon sa pagpakasala batok kaniya.
Didto sa kamingawan misukol sila sa Labing Halangdong Dios.
18Gituyo nila ang pagsulay sa Dios pinaagi sa pagpangayo sa gipangandoy nila nga kalan-on.
19Giinsulto nila ang Dios pinaagi sa pag-ingon, “Makapakaon ba ang Dios kanato sa kamingawan?
20Tinuod nga gihapak niya ang bato ug mibuhagay ang tubig,
apan makahatag ba siyag pan ug karne kanato nga iyang katawhan?”
21Busa napungot ang Ginoo sa pagkadungog niya niini.
Sa iyang kasuko sa mga Israelinhon, nga mga kaliwat ni Jacob, giataki niya sila pinaagi sa kalayo.
22Kay wala silay pagtuo kaniya, ug wala sila mosalig nga luwason niya sila.
23Apan bisan pa niana, gimandoan niya ang langit nga moabli,
24ug gipaulanan niya sila ug pagkaon nga gitawag ug manna.
Gihatag niya kanila ang pagkaon nga gikan sa langit aron ilang kan-on.
25Mikaon silang tanan sa pagkaon sa mga anghel.
Gipadad-an sila sa Dios ug abunda nga pagkaon.
26Gipahuyop sa Dios ang hangin nga gikan sa sidlakan ug sa habagatan pinaagi sa iyang gahom.
27Ug gipadagsaan niya sila ug mga langgam nga sama kadaghan sa balas sa baybayon.
28Gipatugpa niya kini sa palibot sa ilang mga tolda didto sa ilang kampo.
29Busa mikaon sila ug nangabusog, kay gihatag sa Dios kanila ang ilang gipangandoy.
30Apan samtang nangaon pa sila ug wala pa matagbaw,
31nasuko ang Dios kanila.
Gipamatay niya ang himsog ug kusgang mga batan-on sa Israel.
32Bisan pa niining tanan niyang gipanghimo, nagpadayon sila pagpakasala. Bisan sa mga milagro nga iyang gipangbuhat, wala sila motuo kaniya.
33Busa gitapos niya ang ilang kinabuhi pinaagi sa kalit nga kalaglagan.
34Sa dihang gipatay niya ang uban kanila, ang nahibilin nangandoy kaniya.
Naghinulsol sila ug midangop kaniya.
35Nahinumdom sila nga ang Labing Halangdong Dios mao ang ilang salipdanan nga bato ug manluluwas.
36Apan kutob lang sa baba ang ilang gipanulti; ug namakak sila.
37Dili sila maunongon kaniya;
wala sila nagmatinumanon sa kasabotan nga gihatag sa Dios kanila.
38Apan bisan pa niini, maloloy-on ang Dios.
Gipasaylo niya ang ilang mga sala ug wala niya sila laglaga.
Sa daghang higayon gipugngan niya ang iyang kasuko bisan labihan na gayod ang iyang kapungot.
39Nahinumdoman niya nga sila mga tawo lamang nga lumalabay sama sa hangin.
40Sa makadaghang higayon gisupak ug gipasubo nila ang Dios didto sa kamingawan.
41Kanunay nila siyang gisulayan;
gipasakitan gayod nila ang pagbati sa Balaang Dios sa Israel.
42Gikalimtan nila ang iyang gahom nga gipakita sa dihang giluwas niya sila sa ilang mga kaaway,
43ug ang gihimo niya nga mga milagro ug katingalahang mga buhat didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto.
44Gihimo niyang dugo ang mga suba sa mga Ehiptohanon,
ug tungod niini dili sila makainom.
45Nagpadala siya ug labihan kadaghang mga langaw sa pagpaantos kanila,
ug mga baki sa pagdaot sa ilang mga yuta.
46Gipakaon niya sa mga dulon ang ilang mga tanom ug mga abot.
47Gipamatay niya ang ilang mga ubas ug mga kahoy nga igos pinaagi sa ulan nga ice.
48Gipamatay niya ang ilang mga hayop pinaagi sa kilat ug sa pagpaulan ug ice.
49Tungod sa iyang labihan nga kasuko kanila,
gipadad-an niya sila ug mga anghel sa paglaglag kanila.
50Wala niya pugngi ang iyang kasuko;
wala niya sila luwasa sa kamatayon,
kondili gipamatay hinuon niya sila pinaagi sa mga katalagman.
51Gipamatay niya ang tanang kamagulangang anak nga lalaki sa Ehipto—ang lugar sa mga kaliwat ni Ham.
52Unya gipagawas niya gikan sa Ehipto ang iyang katawhan nga daw panon sa mga karnero,
ug gigiyahan niya sila sa kamingawan.
53Giubanan niya sila, busa wala sila mahadlok.
Apan ang ilang mga kaaway nangalumos sa dagat.
54Gidala niya sila sa yuta nga iyang gigahin, didto sa bukid nga iyang giilog pinaagi sa iyang gahom.
55Giabog niya ang mga lumulupyo didto pahilayo sa iyang katawhan,
ug gibahin-bahin niya ang maong yuta sa mga tribo sa Israel aron ilang panag-iyahan,
ug gipapuyo niya sila didto.
56Apan gisulayan nila ang Labing Halangdong Dios ug misupak sila kaniya.
Wala nila tumana ang iyang mga sugo.
57Nagpahilayo sila ug nagluib sa Dios sama sa ilang mga katigulangan.
Dili sila kasaligan sama sa depektado nga pana.
58Gipapangabugho ug gipalagot nila ang Dios tungod sa ilang mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit ug sa ilang mga dios-dios.
59Nahibaloan78:59 Nahibaloan: sa literal, Nadunggan. sa Dios kining gihimo sa mga Israelinhon,
busa nasuko siya ug gisalikway niya sila sa hingpit.
60Gibiyaan niya ang iyang tolda sa Shilo nga maoy iyang pinuy-anan dinhi sa kalibotan.
61Gitugotan niya nga ilogon sa kaaway ang sudlanan sa Kasabotan nga simbolo sa iyang pagkagamhanan ug pagkahalangdon.
62Nasuko siya sa iyang katawhan nga iyang gipanag-iyahan,
busa gipapatay niya sila pinaagi sa gira.
63Gilamoy sa kalayo ang ilang batan-ong mga lalaki,
busa wala nay mabana ang ilang mga dalaga.
64Nangamatay sa gira ang ilang mga pari,
ug ang ilang mga biyuda dili makahimo sa pagbangotan alang kanila.
65Unya daw sa nahigmata ang Ginoo;
sama siya sa usa ka kusgang tawo nga naisog tungod sa bino.
66Giabog niya ang iyang mga kaaway;
gipakaulawan niya sila sa walay kataposan.
67Wala niya pilia ang tribo ni Efraim78:67 Wala… Efraim: Ang buot ipasabot, Wala niya pilia ang ilang dapit nga mahimong sentro sa pagsimba ug diin mohari ang iyang pinili nga hari. nga mga kaliwat ni Jose.
68Gipili hinuon niya ang tribo ni Juda ug ang Bukid sa Zion nga iyang gimahal.
69Didto gitukod niyang sama sa langit ug sa yuta ang iyang templo—lig-on hangtod sa kahangtoran.
70-71Gipili sa Dios si David nga mahimong iyang alagad.
Gikuha niya siya gikan sa pagkamagbalantay sa karnero ug gihimong hari sa Israel, ang katawhan nga iyang gipanag-iyahan.
Sama sa usa ka magbalantay sa mga karnero,
72matinud-anong giatiman ni David ang mga Israelinhon,
ug gipangulohan niya sila sa maalamon nga paagi.
Salmo 78
Cântico didático de Asafe.
1Meu povo, presta atenção ao meu ensino;
abre os ouvidos às palavras da minha boca.
2Falarei por parábolas;
explicarei mistérios desde a antiguidade.
3Os problemas que os nossos pais enfrentaram
e que servem para nos ensinar a nós;
coisas que ouvimos e sabemos,
que os nossos pais nos contaram.
4Também não deixaremos de contar
e de mostrar às gerações futuras
as coisas pelas quais o Senhor deve ser louvado,
o seu poder e todos os seus milagres.
5Deus deu o seu testemunho a Jacob,
e estabeleceu a sua Lei em Israel;
mandou que os nossos pais
os dessem a conhecer aos seus filhos.
6Para que as gerações futuras os conhecessem;
foi assim que passaram de geração em geração.
7Pois era necessário que confiassem em Deus;
não esquecessem as suas obras maravilhosas
e sempre guardassem os seus mandamentos.
8Que não fossem como os seus antepassados,
gente teimosa e rebelde,
que não soube entregar o seu coração a Deus
nem submeter-lhe fielmente o seu espírito.
9O povo de Efraim, completamente armado,
virou as costas à batalha, tomado de medo.
10Não se manteve fiel à aliança de Deus
e recusou andar na sua Lei.
11Esqueceu-se das obras
e dos milagres que fizera na sua frente.
12E também na frente dos seus pais,
lá no Egito e em Zoã.
13Dividiu o mar em dois e fê-los passar;
fez com que as águas se amontoassem e atravessaram.
14De dia guiava-os com uma nuvem branca
e de noite com um clarão de fogo.
15Fez as rochas abrirem-se para lhes dar água
que correu com a abundância de um rio.
16Fez com que fontes saíssem das rochas,
donde brotaram caudais de água.
17Mesmo assim, continuaram a pecar;
não tiveram medo de, ali no deserto,
desafiar o Altíssimo.
18Queixaram-se, exigindo que Deus lhes desse outra comida,
pois apetecia-lhes carne.
19Revoltavam-se, dizendo: “Será Deus capaz
de servir-nos à mesa no deserto?
20É verdade que ele bateu na rocha e dela saiu água;
tanta que formava um rio!
Mas poderá ele dar-nos também pão,
e preparar carne verdadeira para o seu povo?”
21Ouvindo isto, acendeu-se a ira do Senhor,
que lançou fogo
contra Jacob e também se indignou contra Israel.
22Pois não creram em Deus,
nem na sua capacidade para os salvar.
23Isto apesar do Senhor já ter ordenado
que se abrissem as janelas do céu.
24Fez chover sobre eles o maná,
que era o pão do céu, para se alimentarem.
25Assim puderam comer a comida dos anjos,
tanta quanto quiseram, até fartar!
26Contudo, Deus fez que soprasse com força
um vento de oriente e também do sul.
27Este trouxe sobre eles bandos de aves
que mais pareciam nuvens de pó ou de areia,
como quando se levanta o vento na praia.
28As aves vieram parar-lhes mesmo às mãos,
ali onde estavam, no meio das suas tendas.
29E o povo comeu até se fartar;
tiveram o que desejavam.
30Contudo, mal tinham satisfeito o seu apetite,
ainda tinham aquela comida na boca.
31A ira de Deus caiu sobre eles
e matou os mais fortes, a elite de Israel!
32Pois nem mesmo assim deixaram de pecar;
continuaram sem acreditar,
sem ligar aos milagres do Senhor.
33Por isso, reduziu as suas vidas a dias sem sentido,
a anos cheios de angústia.
34Sempre que Deus os deixava sentir o terror da morte,
voltavam-se para ele e buscavam-no com ansiedade.
35Lembravam-se que Deus era como um rochedo firme
e que o Deus altíssimo era o seu Redentor.
36No entanto, o culto que lhe prestavam era só de boca;
no fundo mentiam-lhe!
37Os seus corações não eram retos para com Deus;
não foram fiéis à sua aliança.
38Mas Deus, que é extremamente misericordioso,
perdoou-lhes a sua maldade e não os destruiu;
frequentemente suspendeu o rigor da sua justiça e indignação.
39Porque se lembrava que eram meros humanos;
mortais que desaparecem num momento,
como um vento que sopra e não volta.
40Oh! Quantas vezes ofenderam a Deus no deserto
e na solidão o provocaram!
41Quantas vezes puseram Deus à prova;
irritaram constantemente o Santo de Israel.
42Esqueceram-se da força que tem a sua mão;
de tudo o que já tinha feito para livrá-los dos adversários.
43Esqueceram-se dos milagres que fez no Egito,
e das maravilhas que fez acontecer nos campos de Zoã.
44Como transformou em sangue as águas dos rios,
de modo que ninguém podia matar a sede.
45Como mandou grandes enxames de moscas,
que cobriram a terra,
e também rãs que encheram todo o Egito!
46As lagartas comeram-lhes as plantas
e os gafanhotos levaram o produto de todo o seu trabalho.
47Destruiu-lhes as vinhas e as figueiras bravas com a saraiva.
48Também o gado foi morto pelo granizo
e os rebanhos desvastados pelos raios.
49Soltou sobre eles a intensidade
de toda a sua severidade e indignação;
mandou-lhes angústias.
50Deu livre curso à sua cólera, não lhes poupou a vida;
deixou-os entregues às doenças e às pestes.
51Tirou a vida ao filho mais velho das famílias egípcias,
aqueles que constituíam os descendentes de Cam.
52Contudo, conduziu o seu povo através do deserto,
como um pastor que leva o rebanho.
53Guiou-os com segurança,
para não terem de recear coisa alguma;
aos adversários do seu povo, porém, o mar os cobriu.
54Conduziu-os até à entrada daquela terra santa,
que lhes tinha destinado;
até ao monte que, com o seu poder, lhes tinha reservado.
55Expulsou as nações que ocupavam essa terra
e repartiu-a por cada uma das tribos de Israel.
56Contudo, continuaram a revoltar-se,
e puseram à prova o Deus altíssimo;
recusaram obedecer aos seus mandamentos.
57Desviaram-se de Deus e foram-lhe infiéis
e foram desobedientes como os seus pais;
portaram-se como um arco cuja flecha se vira contra o atirador.
58Fizeram suscitar a cólera de Deus,
levantando altares a outros deuses
e fazendo imagens para adorarem.
59Ao ouvir isto Deus ficou altamente indignado
e rejeitou Israel.
60Por isso, abandonou a sua morada em Silo,
onde habitara no meio dos homens.
61Permitiu que a sua arca,
que representava a sua força e esplendor, fosse capturada pelo inimigo.
62Deixou que o seu povo fosse chacinado,
porque estava intensamente irado.
63Os seus jovens foram mortos pelo fogo
e as raparigas calaram as canções de noivado,
antes de atingirem a idade do casamento.
64Os sacerdotes foram assassinados
e as suas viúvas não puderam chorá-los.
65Até que o Senhor se levantou,
como se despertasse dum sono,
ou como um guerreiro que recobra os sentidos,
depois de uma noite de festa.
66Dispersou os seus inimigos,
que se puseram em fuga,
entregues a um desprezo permanente.
67Depois o Senhor entendeu por bem
não considerar a família de José, a tribo de Efraim.
68Em seu lugar escolheu a tribo de Judá
e o monte Sião que ele amava.
69Ali construiu um célebre templo,
como a Terra que estabeleceu para sempre.
70Também escolheu David para o servir,
quando este era pastor de ovelhas.
71David deixou as ovelhas e os cordeirinhos,
para ser o pastor de Jacob, o povo de Deus,
e de Israel, a sua propriedade.
72Ele conduziu esse rebanho do Senhor,
com integridade de coração e mãos hábeis.
