Salmo 137
Handom sa mga Israelinhon nga Ipanimalos Sila
1Nanglingkod kami sa daplin sa mga suba sa Babilonia ug nanghilak sa dihang nahinumdom kami sa Zion.137:1 Zion: mao usab ang Jerusalem.
2Gipangsang-at namo ang among mga harpa sa mga sanga sa mga kahoy didto.
3Kay gipaawit kami sa mga mibihag kanamo.
Gisugo nila kami sa paglingaw kanila.
Miingon sila, “Awiti ninyo kami ug awit mahitungod sa Zion!”
4Unsaon namo pag-awit ug mga awit nga alang sa Ginoo sa yuta sa mga mibihag kanamo?
5Hinaut pa nga dili na makalihok ang akong tuong kamot kon kalimtan ko ikaw, Jerusalem!
6Hinaut pa nga dili na ako makaawit pag-usab137:6 makaawit pag-usab: sa literal, mopilit ang akong dila sa akong alingagngag. kon dili ko hinumdoman ug isipon nga akong dakong kalipay ang Jerusalem.
7Hinumdomi, Ginoo, ang gihimo sa mga Edomihanon sa dihang giilog sa Babilonia ang Jerusalem.
Miingon sila, “Gub-a ninyo kana sa hingpit.”
8Kamong mga lumulupyo sa Babilonia, laglagon kamo!
Bulahan ang mga tawo nga molaglag kaninyo sama sa inyong gihimong paglaglag kanamo.
9Bulahan silang mokuha sa inyong mga gagmayng kabataan ug molambos kanila sa bato.
Salmo 137
1Junto a los ríos de Babilonia nos sentábamos,
y llorábamos al acordarnos de Sión.
2En los álamos que había en la ciudad
colgábamos nuestras arpas.
3Allí, los que nos tenían cautivos
nos pedían que entonáramos canciones;
nuestros opresores nos pedían estar alegres;
nos decían: «¡Cantadnos un cántico de Sión!»
4¿Cómo cantar las canciones del Señor
en una tierra extraña?
5Ah, Jerusalén, Jerusalén,
si llegara yo a olvidarte,
¡que la mano derecha se me seque!
6Si de ti no me acordara,
ni te pusiera por encima de mi propia alegría,
¡que la lengua se me pegue al paladar!
7Señor, acuérdate de los edomitas
el día en que cayó Jerusalén.
«¡Arrasadla —gritaban—,
arrasadla hasta sus cimientos!»
8Hija de Babilonia, que has de ser destruida,
¡dichoso el que te haga pagar
por todo lo que nos has hecho!
9¡Dichoso el que agarre a tus pequeños
y los estrelle contra las rocas!
