Salmo 132
Pagdayeg sa Templo sa Dios
1Ginoo, ayaw kalimti si David ug ang tanang kalisod nga giantos niya.
2Hinumdomi Ginoo, nga Gamhanang Dios ni Jacob, ang iyang saad kanimo.
Misaad siya nga:
3“Dili ako mopauli o mohigda;
4dili ako matulog
5hangtod nga dili ako makakita ug dapit nga kapuy-an sa Ginoo, ang Gamhanang Dios ni Jacob.”
6Sa dihang didto kami sa Efrata132:6 Efrata: Tingali mao kini ang Betlehem. nakadungog kami nga atua ang sudlanan sa Kasabotan,
ug nakita namo kini sa kaumahan sa Jaar.
7Unya miingon kami, “Moadto kita sa templo sa Ginoo ug mosimba atubangan sa iyang trono.132:7 trono: sa literal, tungtonganan sa tiil.”
8Sige na, Ginoo, adto sa imong templo uban sa sudlanan sa Kasabotan nga simbolo sa imong gahom.
9Hinaut nga kanunayng magkinabuhi nga matarong ang imong mga pari ug mag-awit sa kalipay ang imong matinud-anong katawhan.
10Tungod ug alang kang David nga imong alagad, ayaw isalikway ang imong pinili nga hari.
11Misaad ka kaniadto kang David,
ug sigurado nga tumanon mo ug dili mo gayod kini bakwion.
Mao kini ang imong saad:
“Ang usa sa imong mga kaliwat ipapuli ko kanimo isip hari.
12Kon tumanon sa imong mga kaliwat ang akong kasabotan ug ang mga katudloanan nga gitudlo ko kanila,
ang ilang mga kaliwat magahari usab hangtod sa kahangtoran.”
13Tinuod nga gihandom ug gipili sa Ginoo ang Zion132:13 Zion: mao usab ang Jerusalem. nga mahimong iyang puloy-anan.
Miingon siya,
14“Mao kini ang akong puloy-anan hangtod sa kahangtoran;
dinhi ako mopuyo132:14 mopuyo: o, mohari. kay gihandom ko kini.
15Hatagan ko ang Zion sa tanan niyang gikinahanglan,
ug busgon ko sa pagkaon ang iyang kabos nga mga lumulupyo.
16Kanunay kong luwason ang iyang mga pari,
ug ang iyang matinud-anon nga mga lumulupyo magaawit kanunay sa kalipay.
17“Lig-onon ko ang gingharian ni David;
paharion ko sa Zion ang mga kaliwat ni David.132:17 paharion… kaliwat ni David: sa literal, mag-andam ako ug suga alang sa akong pinili.
18Pakaulawan ko ang iyang mga kaaway,
apan pauswagon ko ang iyang gingharian.”
Salmo 132
132:8-10 – 2Cr 6:41-42
Cántico de los peregrinos.
1Señor, acuérdate de David
y de todas sus penurias.
2Acuérdate de sus juramentos al Señor,
de sus promesas al Poderoso de Jacob:
3«No entraré a mi casa
ni iré a mi cama;
4no me permitiré cerrar los ojos,
ni siquiera el menor pestañeo,
5antes de hallar un lugar para el Señor,
una morada para el Poderoso de Jacob».
6En Efrata oímos hablar del arca;132:6 del arca. Lit. de ella; véase 1S 7:1.
dimos con ella en los campos de Yagar:132:6 Yagar. Es decir, Quiriat Yearín.
7«Vayamos hasta su morada;
postrémonos ante el estrado de sus pies».
8Levántate, Señor; ven a tu lugar de reposo,
tú y tu arca poderosa.
9¡Que se revistan de justicia tus sacerdotes!
¡Que tus fieles canten jubilosos!
10Por amor a David, tu siervo,
no des la espalda a132:10 no des la espalda a. Lit. no vuelvas el rostro de. tu ungido.
11El Señor ha hecho a David
un firme juramento que no revocará:
«A uno de tus propios descendientes
lo pondré en tu trono.
12Si tus hijos cumplen con mi pacto
y con los mandatos que les enseñaré,
también sus descendientes
te sucederán en el trono para siempre».
13El Señor ha escogido a Sión;
su deseo es hacer de este monte su morada:
14«Este será para siempre mi lugar de reposo;
aquí pondré mi trono, porque así lo deseo.
15Bendeciré con creces sus provisiones,
y saciaré de pan a sus pobres.
16Revestiré de salvación a sus sacerdotes
y jubilosos cantarán sus fieles.
17»Aquí haré renacer el poder132:17 poder. Lit. cuerno. de David
y encenderé la lámpara de mi ungido.
18A sus enemigos los cubriré de vergüenza,
pero él lucirá su corona esplendorosa».
