Salmo 107
Ang Pagdayeg sa Kaayo sa Dios
1Pasalamati ang Ginoo, kay maayo siya;
ang iyang gugma walay kataposan.
2Isulti ninyo kana, kamong iyang giluwas sa kamot sa mga kaaway.
3Kay gitigom niya kamo gikan sa mga yuta sa sidlakan, kasadpan, amihan, ug habagatan.
4May mga tawo nga naglatagaw sa kamingawan;
wala nila matultoli ang agianan paingon sa siyudad nga mahimo nilang kapuy-an.
5Gigutom sila ug giuhaw, ug gibati nila nga daw mamatay na sila.
6Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
7Gitultolan niya sila sa diretso nga dalan paingon sa siyudad nga ilang kapuy-an.
8Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
9Kay gipainom niya ang giuhaw ug gibusog niya ang gigutom.
10May mga tawo nga gibilanggo nga gikadenahan
ug nagalingkod sa labihan kangitngit nga bilanggoan,
11tungod kay misupak sila sa mga sugo sa Labing Halangdong Dios
ug gipakawalay-bili nila ang iyang mga pahimangno.
12Busa gilisod-lisod niya sila sa mabug-at nga mga buluhaton.
Nangatumba sila apan walay mitabang kanila.
13Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
14Gipamugto niya ang ilang mga kadena
ug gipagawas niya sila gikan sa labihan kangitngit nga bilanggoan.
15Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
16Kay gipangguba niya ang mga pultahan nga bronsi
ug gipangbali ang mga rehas nga puthaw.
17May mga tawo nga nahimong buang-buang tungod sa ilang pagkamalapason
ug nagaantos sila tungod sa ilang pagkadaotan.
18Silang tanan wala nay ganang mokaon ug himalatyon na.
19Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
20Gipamulong lang niya ug nangaayo sila.
Giluwas niya sila gikan sa kamatayon.
21Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
22Angay silang mohalad ug mga halad sa pagpasalamat sa Dios;
ug pinaagi sa awit sa kalipay isugilon nila ang iyang mga buhat.
23May mga tawo nga misakay sa mga barko ingon nga mga trabahante o negosyante.
24Nakita nila ang katingalahang mga buhat sa Ginoo diha sa kadagatan.
25Sa iyang pagmando, mihangin ug kusog ug nanagko ang mga balod,
26hinungdan nga ang ilang sakayan mopataas ug unya kalit lang nga mopaubos.
Tungod niini, nawad-an sila ug kaisog.
27Nagsusapinday sila nga daw sa mga hubog
ug wala na sila mahibalo kon unsay ilang himuon.
28Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
29Gipahunong niya ang kusog nga hangin ug milinaw ang dagat.
30Nalipay sila sa dihang milinaw ang dagat,
ug gitultolan sila sa Dios sa dunggoanan nga ilang gipangandoy.
31Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
32Angay nilang pasidunggan ug dayegon ang Dios diha sa ilang panagtigom
ug sa panagtigom sa ilang mga tigdumala.
33Gihimong disyerto sa Ginoo ang mga kasubaan,
ug gipamad-an niya ang mga tuboran.
34Gihimo niyang walay pulos ang maayo nga yuta,
tungod sa pagkadaotan sa mga namuyo niini.
35Gihimo niyang katubigan ang disyerto,
ug gihimo niyang mga tuboran ang mga malang yuta.
36Gipapuyo niya didto ang gipanggutom
ug nagtukod sila ug siyudad nga ilang puy-an.
37Nagpugas sila sa kaumahan ug nagtanom ug ubas,
ug abunda ang ilang mga abot.
38Gipanalanginan sila sa Dios, ug midaghan sila pag-ayo.
Bisan ang ilang mga mananap misanay usab.
39Tungod sa pagpangdaog-daog, kasakit, ug kasubo,
migamay ang ilang gidaghanon ug naulawan sila.
40Gipakita sa Dios ang iyang kasuko sa mga nangdaog-daog kanila pinaagi sa pagpahisalaag kanila sa disyerto nga walay mga dalan.
41Apan gihaw-as niya ang mga kabos gikan sa ilang mga pag-antos,
ug gihimo niyang sama kadaghan sa panon sa mga hayop ang ilang mga pamilya.
42Nakita kini sa mga matarong ug nalipay sila,
apan ang tanang mga daotan wala gayoy ikasulti.
43Hinaut nga mamalandong niining mga butanga ang mga maalamon,
ug ilhon nila ang dakong gugma sa Ginoo.
Quinto Livro
(Salmos 107–150)
Salmo 107
1Deem graças ao Senhor porque ele é bom,
porque o seu amor é eterno!
2Que aqueles a quem o Senhor salvou
contem como Deus os salvou dos seus inimigos!
3Como tornou trazê-los dos quatro cantos da Terra,
do oriente e do ocidente, do norte e das zonas do mar.
4Andaram desgarrados pelo deserto, isolados,
sem um lar onde pudessem descansar.
5Andaram famintos, sedentos, desfalecendo.
6Mas clamaram ao Senhor, na sua tribulação,
e ele os livrou das suas angústias.
7Levou-os, por fim, com segurança,
a um lugar seguro onde habitaram.
8Louvem o Senhor pela sua bondade
e pelas suas maravilhas para com os homens!
9Porque satisfez plenamente a alma que tinha sede,
encheu de bens a alma que tinha fome.
10Quem são esses que estão sentados nas trevas,
nas sombras da morte, prisioneiros da miséria,
pela opressão e pela escravidão?
11Pois rebelaram-se contra as palavras de Deus
e desprezaram os decretos do Altíssimo.
12Foi por isso que ele os abateu com dificuldades;
caíram e ninguém houve que pudesse ajudá-los
a erguerem-se de novo.
13Mas clamaram ao Senhor, na sua tribulação,
e ele os livrou das suas angústias.
14Tirou-os daquelas trevas em que estavam,
daquelas sombras da morte,
e quebrou as cadeias que os amarravam.
15Louvem o Senhor pela sua bondade
e pelas suas maravilhas para com os homens!
16Derrubou os pesados portões de bronze
e despedaçou as barras de ferro das suas prisões;
fez em pedaços as correntes que os amarravam.
17Outros houve que foram afligidos
por causa das suas muitas transgressões,
da loucura que os levou por caminhos de maldade.
18À força de tanto sofrerem, chegaram a definhar;
nem sequer a comida lhes apetecia,
ficando às portas da morte.
19Então clamaram ao Senhor, na sua tribulação,
e ele os livrou das suas angústias.
20Lembrou-lhes a sua palavra,
e as suas fraquezas foram saradas;
livrou-os da destruição.
21Louvem o Senhor pela sua bondade,
e pelas suas maravilhas para com os homens!
22Ofereçam alegres sacrifícios de ação de graças,
e anunciem a toda a gente as suas maravilhosas obras.
23E há ainda os navegantes, os marinheiros,
que atravessam de lés a lés todos esses mares,
cruzando as rotas do mundo;
24Também esses, lá no mar alto,
podem ver obras maravilhosas que o Senhor fez.
25À sua ordem, podem levantar-se ventos tempestuosos
que fazem erguer vagas imensas.
26Pesados navios elevam-se nas suas cristas
e são mergulhados novamente no profundo abismo.
27A própria gente do mar encolhe-se de terror,
cambaleando, vacilando como bêbedos,
perdendo mesmo o controlo de si mesmos.
28Mas clamaram ao Senhor na sua tribulação,
e ele livrou-os das suas angústias.
29Ele faz acabar a tormenta, acalma as vagas.
30A alegria volta de novo com essa bonança;
Deus leva-os até ao porto desejado.
31Louvem o Senhor pela sua bondade
e pelas suas maravilhas para com os homens!
32Como deveriam dar toda a honra a Deus,
publicamente, e perante os anciãos conselheiros!
33Deus seca os rios e transforma-os em desertos.
34Transforma a boa terra num deserto de sal,
por causa da maldade dos que nela habitam.
35Por outro lado, converte os desertos
em terra fértil, cheia de água.
36Ele traz gente faminta para ali habitar
e construir as suas cidades.
37Semeiam os campos e plantam vinhas;
comem de tudo o que a terra produzir.
38É assim que Deus os abençoa
e os ajuda a constituírem grandes famílias,
fazendo multiplicar o seu gado.
39Vemos também que há outros que ficam pobres;
em vez de progredirem, definham,
abatidos pela opressão, aflição e tristeza.
40Deus lança desprezo sobre os orgulhosos;
faz com que governantes acabem por vaguear
entre as ruínas daquilo que possuíram.
41Contudo, aos desfavorecidos Deus os salva da opressão;
no seu abrigo seguro, faz as famílias a multiplicarem-se.
42Estas coisas alegram as pessoas que são retas,
enquanto os maus ficam mudos, sem palavras.
43A sabedoria consiste em prestar atenção a estas coisas,
em refletir sobre a grande bondade do Senhor!
