Salmo 107
Ang Pagdayeg sa Kaayo sa Dios
1Pasalamati ang Ginoo, kay maayo siya;
ang iyang gugma walay kataposan.
2Isulti ninyo kana, kamong iyang giluwas sa kamot sa mga kaaway.
3Kay gitigom niya kamo gikan sa mga yuta sa sidlakan, kasadpan, amihan, ug habagatan.
4May mga tawo nga naglatagaw sa kamingawan;
wala nila matultoli ang agianan paingon sa siyudad nga mahimo nilang kapuy-an.
5Gigutom sila ug giuhaw, ug gibati nila nga daw mamatay na sila.
6Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
7Gitultolan niya sila sa diretso nga dalan paingon sa siyudad nga ilang kapuy-an.
8Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
9Kay gipainom niya ang giuhaw ug gibusog niya ang gigutom.
10May mga tawo nga gibilanggo nga gikadenahan
ug nagalingkod sa labihan kangitngit nga bilanggoan,
11tungod kay misupak sila sa mga sugo sa Labing Halangdong Dios
ug gipakawalay-bili nila ang iyang mga pahimangno.
12Busa gilisod-lisod niya sila sa mabug-at nga mga buluhaton.
Nangatumba sila apan walay mitabang kanila.
13Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
14Gipamugto niya ang ilang mga kadena
ug gipagawas niya sila gikan sa labihan kangitngit nga bilanggoan.
15Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
16Kay gipangguba niya ang mga pultahan nga bronsi
ug gipangbali ang mga rehas nga puthaw.
17May mga tawo nga nahimong buang-buang tungod sa ilang pagkamalapason
ug nagaantos sila tungod sa ilang pagkadaotan.
18Silang tanan wala nay ganang mokaon ug himalatyon na.
19Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
20Gipamulong lang niya ug nangaayo sila.
Giluwas niya sila gikan sa kamatayon.
21Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
22Angay silang mohalad ug mga halad sa pagpasalamat sa Dios;
ug pinaagi sa awit sa kalipay isugilon nila ang iyang mga buhat.
23May mga tawo nga misakay sa mga barko ingon nga mga trabahante o negosyante.
24Nakita nila ang katingalahang mga buhat sa Ginoo diha sa kadagatan.
25Sa iyang pagmando, mihangin ug kusog ug nanagko ang mga balod,
26hinungdan nga ang ilang sakayan mopataas ug unya kalit lang nga mopaubos.
Tungod niini, nawad-an sila ug kaisog.
27Nagsusapinday sila nga daw sa mga hubog
ug wala na sila mahibalo kon unsay ilang himuon.
28Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
29Gipahunong niya ang kusog nga hangin ug milinaw ang dagat.
30Nalipay sila sa dihang milinaw ang dagat,
ug gitultolan sila sa Dios sa dunggoanan nga ilang gipangandoy.
31Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
32Angay nilang pasidunggan ug dayegon ang Dios diha sa ilang panagtigom
ug sa panagtigom sa ilang mga tigdumala.
33Gihimong disyerto sa Ginoo ang mga kasubaan,
ug gipamad-an niya ang mga tuboran.
34Gihimo niyang walay pulos ang maayo nga yuta,
tungod sa pagkadaotan sa mga namuyo niini.
35Gihimo niyang katubigan ang disyerto,
ug gihimo niyang mga tuboran ang mga malang yuta.
36Gipapuyo niya didto ang gipanggutom
ug nagtukod sila ug siyudad nga ilang puy-an.
37Nagpugas sila sa kaumahan ug nagtanom ug ubas,
ug abunda ang ilang mga abot.
38Gipanalanginan sila sa Dios, ug midaghan sila pag-ayo.
Bisan ang ilang mga mananap misanay usab.
39Tungod sa pagpangdaog-daog, kasakit, ug kasubo,
migamay ang ilang gidaghanon ug naulawan sila.
40Gipakita sa Dios ang iyang kasuko sa mga nangdaog-daog kanila pinaagi sa pagpahisalaag kanila sa disyerto nga walay mga dalan.
41Apan gihaw-as niya ang mga kabos gikan sa ilang mga pag-antos,
ug gihimo niyang sama kadaghan sa panon sa mga hayop ang ilang mga pamilya.
42Nakita kini sa mga matarong ug nalipay sila,
apan ang tanang mga daotan wala gayoy ikasulti.
43Hinaut nga mamalandong niining mga butanga ang mga maalamon,
ug ilhon nila ang dakong gugma sa Ginoo.
Book V
Psalms 107–150
Psalm 107
1Give thanks to the Lord, for he is good;
his love endures for ever.
2Let the redeemed of the Lord tell their story –
those he redeemed from the hand of the foe,
3those he gathered from the lands,
from east and west, from north and south.107:3 Hebrew north and the sea
4Some wandered in desert wastelands,
finding no way to a city where they could settle.
5They were hungry and thirsty,
and their lives ebbed away.
6Then they cried out to the Lord in their trouble,
and he delivered them from their distress.
7He led them by a straight way
to a city where they could settle.
8Let them give thanks to the Lord for his unfailing love
and his wonderful deeds for mankind,
9for he satisfies the thirsty
and fills the hungry with good things.
10Some sat in darkness, in utter darkness,
prisoners suffering in iron chains,
11because they rebelled against God’s commands
and despised the plans of the Most High.
12So he subjected them to bitter labour;
they stumbled, and there was no-one to help.
13Then they cried to the Lord in their trouble,
and he saved them from their distress.
14He brought them out of darkness, the utter darkness,
and broke away their chains.
15Let them give thanks to the Lord for his unfailing love
and his wonderful deeds for mankind,
16for he breaks down gates of bronze
and cuts through bars of iron.
17Some became fools through their rebellious ways
and suffered affliction because of their iniquities.
18They loathed all food
and drew near the gates of death.
19Then they cried to the Lord in their trouble,
and he saved them from their distress.
20He sent out his word and healed them;
he rescued them from the grave.
21Let them give thanks to the Lord for his unfailing love
and his wonderful deeds for mankind.
22Let them sacrifice thank-offerings
and tell of his works with songs of joy.
23Some went out on the sea in ships;
they were merchants on the mighty waters.
24They saw the works of the Lord,
his wonderful deeds in the deep.
25For he spoke and stirred up a tempest
that lifted high the waves.
26They mounted up to the heavens and went down to the depths;
in their peril their courage melted away.
27They reeled and staggered like drunkards;
they were at their wits’ end.
28Then they cried out to the Lord in their trouble,
and he brought them out of their distress.
29He stilled the storm to a whisper;
the waves of the sea107:29 Dead Sea Scrolls; Masoretic Text / their waves were hushed.
30They were glad when it grew calm,
and he guided them to their desired haven.
31Let them give thanks to the Lord for his unfailing love
and his wonderful deeds for mankind.
32Let them exalt him in the assembly of the people
and praise him in the council of the elders.
33He turned rivers into a desert,
flowing springs into thirsty ground,
34and fruitful land into a salt waste,
because of the wickedness of those who lived there.
35He turned the desert into pools of water
and the parched ground into flowing springs;
36there he brought the hungry to live,
and they founded a city where they could settle.
37They sowed fields and planted vineyards
that yielded a fruitful harvest;
38he blessed them, and their numbers greatly increased,
and he did not let their herds diminish.
39Then their numbers decreased, and they were humbled
by oppression, calamity and sorrow;
40he who pours contempt on nobles
made them wander in a trackless waste.
41But he lifted the needy out of their affliction
and increased their families like flocks.
42The upright see and rejoice,
but all the wicked shut their mouths.
43Let the one who is wise heed these things
and ponder the loving deeds of the Lord.
