Salmo 10
Pag-ampo alang sa Tabang sa Ginoo
1Ginoo, nganong nagpalayo ka man?
Nganong motago ka man sa panahon sa among mga kalisod?
2Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, gipaantos nila ang mga kabos.
Hinaut pa nga maunay sila sa ilang daotang mga tinguha.
3Gipasigarbo nila ang ilang daotang mga tinguha.
Gitunglo ug gisalikway ang Ginoo sa mga tawong hakog.
4Tungod sa pagkamapahitas-on sa mga daotan, dili sila modangop kanimo.
Wala man gani sila maghunahuna mahitungod kanimo.
5Kanunay silang nagmauswagon.
Gibale-wala lang nila ang imong paghukom.
Gibiaybiay nila ang tanan nilang mga kaaway.
6Nagahunahuna sila nga dili sila matarog,
ug kanunay silang magmalipayon ug luwas sa katalagman.
7Ang ilang baba puno sa pagpanghimaraot, bakak, ug pagpanghulga.
Sayon ra alang kanila ang pagpanghimaraot sa uban.
8Mag-atang sila sa mga awaaw nga dapit ug pamatyon ang mga tawong inosente nga moagi.
Kanunay silang nagapangita ug ilang mabiktima.
9Daw liyon sila nga mag-atang sa tago nga dapit.
Panid-an nila ang ilang alaot nga mga biktima aron sa pagdakop kanila,
ug kon madakpan na gani nila, ila na dayon kining guroyon.
10Pinaagi sa ilang kusog dugmokon nila ang mga makalulooy nga biktima hangtod nga dili na kini makabangon.
11Moingon sila sa ilang kaugalingon nga wala magtagad ang Dios ug dili gayod siya makakita sa ilang gibuhat.
12Sige na, Ginoong Dios, siloti na ang mga daotan!
Ayaw pasagdi ang mga dinaog-daog.
13O Dios, nganong gibugalbugalan ka sa mga daotan?
Nagaingon pa sila nga dili kuno nimo sila silotan.
14Apan nakita mo ang nagaantos ug ang mga anaa sa kaguol,
ug andam ikaw sa pagtabang kanila.
Nagadangop kanimo ang mga makalulooy sama sa mga ilo,
ug ginatabangan mo sila.
15Kuhai ug kusog ang daotang mga tawo.
Siloti sila sa ilang kadaotan hangtod nga moundang na sila sa paghimo niini.
16Ginoo, hari ka sa walay kataposan.
Mahanaw sa kalibotan ang mga kanasoran nga wala moila kanimo.
17Nadungog mo, Ginoo, ang pag-ampo sa mga tinamay.
Tubaga sila ug lig-ona.
18Hatagi ug katarungan ang mga ilo ug mga dinaog-daog,
aron dili na sila hulgaon sa tawo nga gikan ra man sa yuta.
1Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?
2The wicked in his pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.10.2 The wicked…: Heb. In the pride of the wicked he doth persecute
3For the wicked boasteth of his heart’s desire, and blesseth the covetous, whom the LORD abhorreth.10.3 heart’s: Heb. soul’s10.3 blesseth…: or, the covetous blesseth himself, he abhorreth the LORD
4The wicked, through the pride of his countenance, will not seek after God: God is not in all his thoughts.10.4 God is…: or, all his thoughts are, There is no God
5His ways are always grievous; thy judgments are far above out of his sight: as for all his enemies, he puffeth at them.
6He hath said in his heart, I shall not be moved: for I shall never be in adversity.10.6 never: Heb. unto generation and generation
7His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue is mischief and vanity.10.7 deceit: Heb. deceits10.7 vanity: or, iniquity
8He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are privily set against the poor.10.8 are…: Heb. hide themselves
9He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.10.9 secretly: Heb. in the secret places
10He croucheth, and humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.10.10 He…: Heb. He breaketh himself10.10 by…: or, into his strong parts
11He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it.
12Arise, O LORD; O God, lift up thine hand: forget not the humble.10.12 humble: or, afflicted
13Wherefore doth the wicked contemn God? he hath said in his heart, Thou wilt not require it.
14Thou hast seen it; for thou beholdest mischief and spite, to requite it with thy hand: the poor committeth himself unto thee; thou art the helper of the fatherless.10.14 committeth: Heb. leaveth
15Break thou the arm of the wicked and the evil man: seek out his wickedness till thou find none.
16The LORD is King for ever and ever: the heathen are perished out of his land.
17LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thine ear to hear:10.17 prepare: or, establish
18To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.10.18 oppress: or, terrify
