Ang Kaalam ug ang Kabuang
1Ang kaalam sama sa usa ka tawo nga nagpatukod ug dako ug matahom nga balay.9:1 dako ug matahom nga balay: sa literal, balay nga may pito ka haligi. 2Nagpakombira siya; nagaandam ug mga pagkaon ug ilimnon. 3Unya gisugo niya ang iyang mga sulugoong babaye nga moadtog habog nga mga dapit sa lungsod aron imantala kini: 4“Kamong mga walay alamag ug pagsabot, giimbitar kamo sa kombira. 5Panganhi kamo aron mokaon ug moinom sa akong giandam. 6Undanga na ang inyong pagkawalay-alamag aron padayon kamong mabuhi. Pagkinabuhi kamo nga may pagsabot.”
7Kon badlongon mo ang tawong mabiay-biayon, insultohon ka niya. Kon badlongon mo ang tawong daotan, pasipad-an ka niya. 8Ayaw badlonga ang tawong mabiay-biayon kay kapungtan ka niya. Badlonga ang tawong maalamon ug higugmaon ka niya. 9Tudloi ang maalamon, ug mahimo siyang mas maalamon. Tudloi ang tawong matarong ug madugangan pa gayod ang iyang kahibalo.
10Kon gusto ka magmaalamon, tahora ang Ginoo. Kon ilhon mo ang Balaan nga Dios, makaangkon kag maayong panabot. 11Pinaagi sa kaalam, motaas ang imong kinabuhi. 12Kon maalamon ka, makahatag kini kanimog kaayohan, apan kon isalikway mo ang kaalam, ikaw ray mag-antos.
13Ang kabuang sama sa usa ka babayeng sabaan, walay alamag, ug walay kahibalo. 14Maglingkod siya sa pultahan sa iyang balay o sa habog nga mga dapit sa lungsod, 15ug manawag sa mga molabay nga nagapadulong sa ilang mga trabaho. 16Moingon siya, “Kamong mga walay alamag, dali kamo dinhi.” Ug ingon pa niya sa mga walay panabot, 17“Mas lami ang tubig nga kinawat ug mas lami ang pagkaon nga kan-on sa tago.”9:17 Tingali ang buot ipasabot nga ang gidili mao hinuoy lami. 18Apan wala masayod ang mga tawo nga ang moadto kaniya mamatay. Ang nakaadto na kaniya anaa na karon sa dapit sa mga patay.
Convite da sabedoria
1A sabedoria já edificou o seu belo palácio,
levantado sobre sete colunas.
2Matou animais para o banquete,
misturou o vinho e preparou a mesa.
3Já deu ordens aos criados
e mandou-os ir convidar toda a gente para que venha.
Ela clama a todos, desde os pontos mais altos da cidade,
e onde passa mais gente:
4“Venham, aqueles que são simples,
sem muita inteligência!
5Venham ao banquete da sabedoria
e bebam as finas misturas que preparei!
6Deixem ficar para trás os insensatos e comecem a viver;
aprendam a ter entendimento!”
7Se repreenderes um arrogante,
tudo o que podes receber, é desprezo;
quem censura o perverso, será insultado.
8Por isso, não repreendas o escarnecedor, para que não te aborreça;
mas admoesta o sábio e ele te amará.
9Mas uma pessoa esclarecida quererá bem a quem a corrigir;
um indivíduo inteligente, quando é ensinado, fica mais culto;
aquele que é reto fica com mais capacidades, quando o instruem.
10O temor ao Senhor
é o fundamento de toda a sabedoria;
conhecer o Deus santo é alcançar o pleno conhecimento.
11“Eu, a sabedoria, tornarei cada momento da vossa vida mais proveitoso;
prolongarei os anos da vossa existência.”
12Terás toda a vantagem em seguir a sabedoria;
mas, se a desprezares, terás de suportar as consequências.
Convite da loucura
13A insensatez é como uma mulher escandalosa;
além do mais, é louca, e daí a sua ignorância.
14Senta-se à porta de casa,
ou nos lugares mais altos da cidade.
15Faz sinais aos que vão passando
e que seguem direito nos seus caminhos.
16“Venham comigo!”, diz ela aos simples,
sem muita inteligência!
17“A fruta roubada é a mais saborosa;
maçãs trincadas às escondidas sabem melhor!”
18E nem se dão conta de que os que antes foram com ela
são agora hóspedes do mundo dos mortos.
