1Pagkamingaw sa Jerusalem, nga kaniadto daghag mga tawo! Bantogan kini kaniadto sa tibuok kalibotan, apan karon sama na sa usa ka biyuda. Kaniadto mao kini ang nagaunang siyudad, apan karon sama na kini sa ulipon. 2Sama siya sa babaye nga naghilak pag-ayo tibuok gabii; ang iyang mga luha nagatulo sa iyang mga aping. Wala gayoy bisan usa sa iyang mga hinigugma nga milipay kaniya. Giluiban siya sa tanan niyang mga higala, ug nahimo niya silang mga kaaway.
3Gipaantos ug gibihag ang katawhan sa Juda. Tua na sila magpuyo sa laing mga nasod diin lisod ang ilang kahimtang. Gigukod sila sa ilang mga kaaway, ug wala silay kaikyasan.
4Subo ang mga dalan paingon sa Jerusalem,1:4 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. kay wala nay nagaadto didto sa pagsaulog sa gitakda nga mga pista. Mingaw ang tanang mga pultahan niini. Nagaagulo ang iyang mga pari. Ang iyang mga putli ang babaye nagasubo pag-ayo. Pagkasubo sa gidangatan sa Jerusalem!
5Ang iyang mga kaaway mao na ang nagadumala kaniya, ug kini nga mga kaaway nagmauswagon. Gipaantos sa Ginoo ang Jerusalem tungod sa iyang mga sala. Ang iyang mga lumulupyo gibihag sa mga kaaway. 6Nahanaw na ang katahom sa Jerusalem.1:6 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Zion. Ang iyang mga pangulo nahisama sa gutom nga mga usa nga walay makitang sabsabanan. Nahutdan silag kusog samtang nangikyas gikan sa nagagukod kanila. 7Karon nga anaa sa kalisod ang Jerusalem ug nagkatibulaag, nahinumdom siya sa tanan niyang bahandi kaniadto. Sa dihang nahulog siya sa kamot sa iyang mga kaaway, walay mitabang kaniya. Gitamay siya ug gikataw-an sa iyang mga kaaway sa iyang pagkalaglag.
8Dako kaayo ang sala sa Jerusalem, busa nahimo kini nga hugaw. Ang tanan nga mipasidungog kaniya kaniadto mitamay na kaniya, tungod kay nakita nila ang iyang kaulawan.1:8 kaulawan: sa literal, pagkahubo. Nagaagulo siya ug mitalikod tungod sa kaulaw. 9Ang iyang pagkahugaw makita sa tanan, apan wala siya maghunahuna sa iyang dangatan. Makalilisang ang iyang pagkalaglag, ug wala gayoy mitabang kaniya. Busa miingon siya, “O Ginoo, hatagig pagtagad ang akong mga pag-antos, kay gidaog ako sa kaaway.”
10Gipanguha sa kaaway ang tanan niyang bahandi. Nakita niya nga misulod ang mga pagano didto sa iyang templo—mga tawo nga gidid-an sa Ginoo nga mosulod sa templo. 11Ang iyang katawhan nagaagulo samtang nagapangita ug pagkaon. Gipabaylohan nilag pagkaon ang ilang mga bahandi aron padayon silang mabuhi. Miingon ang Jerusalem, “O Ginoo, tan-awa ako, kay gipakaulawan ako.” 12Miingon usab siya sa mga tawo nga nanglabay, “Wala ba kamoy pagpakabana? Tan-awa ninyo! Aduna bay adona bay nagaantos sama sa akong pag-antos? Kini nga pag-antos gipahamtang sa Ginoo kanako sa panahon sa iyang labihan nga kasuko. 13Gikan sa langit nagpadala siyag kalayo nga daw sa misunog sa akong mga bukog. Gibutangan niyag lit-ag ang akong agianan ug nalit-agan ako. Gihimo niya akong awaaw nga nagaantos sa tibuok adlaw. 14Gitigom niya ang akong mga sala ug gihimo kini nga daw higot nga miguyod kanako sa pagkabihag. Daw gibutangan akog yugo sa liog. Gipaluya ako sa Ginoo, ug gitugyan ngadto sa mga kaaway nga dili ko masuklan. 15Gisalikway sa Ginoo ang tanan kong sundalo. Nagtigom siyag mga sundalo sa paglaglag sa akong mga batan-ong lalaki. Ang mga lumulupyo1:15 Ang mga lumulupyo: sa Hebreo, Ang putli nga anak nga babaye. sa Juda daw mga ubas lang nga gitunob-tunoban sa Ginoo. 16Tungod niini, nagahilak ako ug daw nagabaha ang mga luha sa akong mga mata. Wala gayoy makalipay ug makadasig kanako. Alaot ang akong katawhan kay gipildi sila sa kaaway.”
17Nangayog tabang ang Jerusalem, apan wala gayoy mitabang kaniya. Pagbuot sa Ginoo nga ang mga nasod sa palibot sa mga kaliwat ni Jacob mahimong ilang kaaway. Isipon nila nga usa ka hugaw nga butang ang Jerusalem.
18Miingon ang Jerusalem, “Matarong ang Ginoo, apan wala ko tumana ang iyang sugo. Pamati kamong tanang katawhan, ug tan-awa ninyo ang akong pag-antos. Gibihag ang akong mga putli nga babaye ug mga batan-ong lalaki. 19Nangayo akog tabang sa akong mga kaabin, apan gilimbongan nila ako. Nangamatay sa siyudad ang akong mga pari ug mga tigdumala sa ilang pagpangitag pagkaon aron padayon silang mabuhi.
20“Sud-onga, Ginoo, ang akong kasakit! Labihan gyud ang akong kaguol. Daw sa gikumot ang akong kasingkasing tungod kay nagmasinupakon ako kanimo. Adunay pagpinatyanay sa mga kadalanan, ug bisan sa sulod sa mga balay adunay nangamatay. 21Nadungog sa mga tawo ang akong pag-agulo, apan wala gyoy usa nga milipay kanako. Nakabalita ang tanan kong mga kaaway sa akong pag-antos, ug nalipay sila nga imo kining gihimo kanako. Hinaut nga moabot ang adlaw sa pagsilot nga imong gisaad, aron mahisama usab sila kanako. 22Tan-awa ang ilang daotang gihimo. Siloti sila sama sa pagsilot mo kanako tungod sa akong pagkamasinupakon. Walay undang ang akong pag-agulo ug daw mawad-an na akog paglaom.”
1The city of Jerusalem is so empty!
She used to be full of people.
But now she’s like a woman whose husband has died.
She used to be great among the nations.
She was like a queen among the kingdoms.
But now she is a slave.
2Jerusalem weeps bitterly at night.
Tears run down her cheeks.
None of her friends comforts her.
All those who were going to help her
have turned against her.
They have become her enemies.
3After Judah’s people had suffered greatly,
they were taken away as prisoners.
Now they live among the nations.
They can’t find any place to rest.
All those who were chasing them have caught up with them.
And they can’t get away.
4The roads to Zion are empty.
No one travels to her appointed feasts.
All the public places near her gates are deserted.
Her priests groan.
Her young women are sad.
And Zion herself weeps bitterly.
5Her enemies have become her masters.
They have an easy life.
The Lord has brought suffering to Jerusalem
because her people have committed so many sins.
Her children have been taken away as prisoners.
Her enemies have forced her people to leave their homes.
6The city of Zion used to be full of glory.
But now her glory has faded away.
Her princes are like deer.
They can’t find anything to eat.
They are almost too weak to get away
from those who hunt them down.
7Jerusalem’s people are suffering and wandering.
They remember all the treasures
they used to have.
But they fell into the hands of their enemies.
And no one was there to help them.
Their enemies looked at them.
They laughed because Jerusalem had been destroyed.
8Her people have committed many sins.
They have become impure.
All those who honored Jerusalem now look down on her.
They all look at her as if she were a naked woman.
The city groans and turns away in shame.
9Her skirts are dirty.
She didn’t think about how things might turn out.
Her fall from power amazed everyone.
And no one was there to comfort her.
She said, “Lord, please pay attention to how much I’m suffering.
My enemies have won the battle over me.”
10Jerusalem’s enemies took away
all her treasures.
Her people saw outsiders
enter her temple.
The Lord had commanded them
not to do that.
11All Jerusalem’s people groan
as they search for bread.
They trade their treasures for food
just to stay alive.
Jerusalem says, “Lord, look at me.
Think about my condition.
Everyone looks down on me.”
12Jerusalem also says, “All you who are passing by,
don’t you care about what has happened to me?
Just look at my condition.
Has anyone suffered the way I have?
The Lord has brought all this on me.
He has made me suffer.
His anger has burned against me.
13“He sent down fire from heaven.
It went deep down into my bones.
He spread a net to catch me by the feet.
He stopped me right where I was.
He made me empty.
I am sick all the time.
14“My sins have been made into a heavy yoke.
They were woven together by his hands.
They have been placed on my neck.
The Lord has taken away my strength.
He has handed me over to my enemies.
I can’t win the battle over them.
15“The Lord has refused to accept
any of my soldiers.
He has sent for an army
to crush my young men.
I am like grapes in the Lord’s winepress.
He has stomped on me,
even though I am his very own.
16“That’s why I am weeping.
Tears are flowing from my eyes.
No one is near to comfort me.
No one can heal my spirit.
My children don’t have anything.
My enemies are much too strong for me.”
17Zion reaches out her hands.
But no one is there to comfort her people.
The Lord has ordered that
the neighbors of Jacob’s people would become their enemies.
Jerusalem has become impure among them.
18Jerusalem says, “The Lord always does what is right.
But I refused to obey his commands.
Listen, all you nations.
Pay attention to how much I’m suffering.
My young men and women
have been taken away as prisoners.
19“I called out to those who were going to help me.
But they turned against me.
My priests and elders
died in the city.
They were searching for food
just to stay alive.
20“Lord, see how upset I am!
I am suffering deep down inside.
My heart is troubled.
Again and again I have refused to obey you.
Outside the city, people are being killed by swords.
Inside, there is nothing but death.
21“People have heard me groan.
But no one is here to comfort me.
My enemies have heard about all my troubles.
What you have done makes them happy.
So please judge them, just as you said you would.
Let them become like me.
22“Please pay attention to all their sinful ways.
Punish them as you have punished me.
You judged me because I had committed so many sins.
I groan all the time.
And my heart is weak.”
