Malakias 1 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Malakias 1:1-14

1Mao kini ang mensahe sa Ginoo ngadto sa mga taga-Israel pinaagi kang Malakias.

Gihigugma sa Ginoo ang mga Israelinhon

2Miingon ang Ginoo, “Ginahigugma ko kamo. Apan naga-pangutana pa kamo, ‘Giunsa mo man kami paghigugma?’ Hinumdomi ninyo nga bisan managsoon si Esau ug si Jacob, gihigugma1:2 gihigugma: o, gipili. ko si Jacob 3apan si Esau wala. Gilumpag ko ang mga bukid ni Esau, busa nahimo na lang kining pinuy-anan sa mga ihalas nga mga iro.1:3 ihalas nga mga iro: sa English, jackals.

4“Kon moingon ang mga Edomihanon,1:4 mga Edomihanon: o, mga kaliwat ni Esau. ‘Bisan pag nagun-ob ang among dapit, patindogon namo kini pag-usab,’ ako, ang Ginoo nga Makagagahom, magaingon nga, ‘Bisan patindogon pa nila ang ilang dapit gun-ubon ko gihapon kini. Tawgon sila nga “daotang nasod” ug “mga katawhan nga kanunayng gikapungtan sa Ginoo.” 5Masaksihan gayod ninyo ang ilang pagkalaglag ug makaingon kamo, “Gamhanan ang Ginoo bisan sa gawas sa Israel.” ’ ”

Gibadlong sa Ginoo ang mga Pari

6Miingon ang Ginoo nga Makagagahom ngadto sa mga pari, “Ang anak nagatahod sa iyang amahan, ug ang ulipon nagatahod sa iyang agalon. Apan nganong ako nga inyong amahan ug agalon wala man ninyo tahora? Ginapasipalahan pa ninyo ako. Apan miingon pa gayod kamo, ‘Giunsa ka man namo pagpasipala?’ 7Gipasipalahan ninyo ako pinaagi sa paghalad ug hugaw1:7 hugaw: Ang buot ipasabot, dili takos nga ihalad sa Dios. nga mga halad diha sa akong halaran. Apan mangutana pa kamo, ‘Sa unsang paagi namo gihugawan ang mga halad?’1:7 Sa unsang paagi… halad?: Mao kini sa Septuagint; apan sa Hebreo, Sa unsang paagi ka namo gihugawan? Gihugawan ninyo ang inyong mga halad pinaagi sa pagsulti nga walay hinungdan ang akong halaran. 8Mao nga naghalad kamo ug mga mananap nga buta, bakol, o masakiton. Dili kana husto! Sulayi paghatag ang inyong gobernador sa sama niana nga matang sa mga mananap. Siguro gayod nga dili siya malipay kaninyo ug dili niya kamo pakitaag maayong pagtagad.”

9“Busa karon, kamong mga pari, hangyoa ninyo ang Dios nga kaloy-an kita. Apan niana nga matang sa mga halad nga ginahalad ninyo kaniya sigurado gayod nga dili niya kamo pakitaan ug kaayo. Mao kini ang giingon sa Ginoo nga Makagagahom.”

10Miingon pa gayod ang Ginoo nga Makagagahom, “Unta may usa kaninyong mga pari nga mosira sa mga pultahan sa akong templo, aron dili na kamo maghaling ug kalayo nga walay kapuslanan diha sa akong halaran. Dili ko dawaton ang inyong mga halad, tungod kay wala ako malipay kaninyo. 11Sa pagka-tinuod, ginadayeg ang akong ngalan sa mga nasod sa bisan asang bahin sa kalibotan.1:11 sa bisan… kalibotan: sa literal, sukad sa pagsubang sa adlaw hangtod sa pagsalop niini. Bisan asang dapit nagasunog ang mga tawo ug insenso ug nagahalad ug hinlo1:11 hinlo: Ang buot ipasabot, takos nga ihalad sa Dios. nga mga halad kanako. 12Apan kamo, gipakaulawan ninyo ang akong ngalan pinaagi sa pag-ingon nga hugaw ang akong halaran1:12 ang akong halaran: o, ako. Mao usab sa bersikulo 13. ug walay kapuslanan ang mga gipanghalad didto. 13Ug nagaingon pa kamo nga napul-an na kamo sa paghalad kanako, ug gipakawalay-bili ninyo ang akong halaran. Mao kanay hinungdan nga ginahalaran lang ninyo ako ug mga mananap nga samaron,1:13 samaron: o, kinawat. bakol, o masakiton. Nagdahom ba kamo nga dawaton ko kini? 14Panghimaraoton ko ang limbongan, nga nagsaad nga maghalad siya ug maayo nga mananap apan ang iyang gihalad kanako may deperensya. Panghimaraoton ko siya kay ako ang gamhanan nga hari ug gikahadlokan sa kanasoran.” Mao kini ang giingon sa Ginoo nga Makagagahom.

Hoffnung für Alle

Maleachi 1:1-14

Maleachi prangert Missstände beim Tempeldienst und im Volk an

(Kapitel 1–3)

Der Herr liebt sein Volk

1In diesem Buch ist die Botschaft des Herrn aufgeschrieben, die er Israel durch Maleachi verkünden ließ:

2»Ich habe euch immer geliebt«, sagt der Herr zu euch, doch ihr erwidert: »Woran hätten wir denn deine Liebe zu uns erkennen können?«

Darauf antwortet der Herr: »Waren nicht Jakob und Esau Brüder? Trotzdem habe ich Jakob geliebt, 3aber Esau von mir gestoßen. Das Bergland von Edom, die Heimat von Esaus Nachkommen, machte ich zur Wüste, und jetzt hausen dort die Schakale. 4Wenn die Edomiter sagen: ›Unsere Städte liegen in Trümmern, aber wir bauen sie wieder auf‹, dann entgegne ich, der Herr, der allmächtige Gott: ›Baut nur – ich werde alles wieder einreißen!‹ Ja, man wird ihr Gebiet ›Land der Gottlosigkeit‹ nennen und sie selbst ›Volk, auf dem für alle Zeiten Gottes Fluch lastet‹. 5Ihr werdet mit eigenen Augen sehen, wie dies geschieht, und dann werdet ihr Israeliten bekennen: ›Der Herr zeigt seine Macht weit über Israels Grenzen hinaus!‹«

Gott klagt die Priester an

6Ihr Priester, der Herr, der allmächtige Gott, klagt euch an: »Ein Sohn ehrt seinen Vater und ein Diener seinen Herrn. Ihr nennt mich euren Vater, doch wo bleibt die Ehre, die mir zusteht? Ihr nennt mich euren Herrn, doch wo ist eure Ehrfurcht vor mir? Ihr habt keine Achtung vor mir, und da fragt ihr auch noch: ›Wie kommst du darauf, dass wir dich nicht achten?‹ 7Auf meinem Altar bringt ihr Opfergaben dar, die ich für unrein erklärt habe. Und wieder fragt ihr: ›Wieso waren unsere Gaben unrein?‹ Nun, ihr meint, am Altar braucht ihr es nicht so genau zu nehmen. 8Wenn ihr mir als Opfer ein blindes Tier darbringt, denkt ihr: ›Das ist nicht so schlimm!‹ Und wenn es ein lahmes oder krankes ist, meint ihr: ›Das macht nichts!‹ Bietet ein solches Tier doch einmal eurem Statthalter an! Ich, der Herr, der allmächtige Gott, frage euch: Glaubt ihr wirklich, er würde zufrieden mit euch sein und die Gabe freundlich annehmen? 9Aber mich, euren Gott, wollt ihr mit solchen Opfern besänftigen und gnädig stimmen! Ihr meint doch nicht im Ernst, ich würde euch deswegen wieder annehmen? 10Wenn doch nur einer von euch die Tempeltore zuschließen würde! Dann könntet ihr nicht mehr hineingehen und auf meinem Altar Opfer verbrennen, die ich sowieso nicht annehme. Ich habe genug von euch, und mit euren Gaben tut ihr mir keinen Gefallen! Das sage ich, der Herr, der allmächtige Gott.

11In Ost und West wird mein Name verehrt, auf der ganzen Welt bringen mir die Menschen Opfergaben dar, die mir gefallen, und lassen den Rauch zu mir aufsteigen. Ja, die Völker ehren mich, den Herrn, den allmächtigen Gott. 12Aber ihr zieht meinen Namen in den Schmutz, denn ihr sagt: ›Beim Altar des Herrn müssen wir es nicht so genau nehmen. Was wir dort opfern, muss nicht das Beste sein.‹ 13Und dann jammert ihr auch noch über euren Dienst im Tempel, nur widerwillig facht ihr die Glut auf dem Altar an1,13 Oder: nur Verachtung habt ihr für ihn übrig. – Der hebräische Text ist nicht sicher zu deuten.! Lahme und kranke, ja sogar gestohlene Tiere bringt ihr als Opfer herbei. Soll ich, der Herr, mich etwa darüber auch noch freuen? 14Verflucht sei jeder Betrüger, der mir ein fehlerhaftes Tier opfert, obwohl er mir ein makelloses männliches Tier aus seiner Herde versprochen hat! Denn ich bin ein großer König, ich bin der Herr, der allmächtige Gott, und werde zu Recht von den Völkern gefürchtet!