Lucas 17 – APSD-CEB & OL

Ang Pulong Sa Dios

Lucas 17:1-37

Ang Sala

(Mat. 18:6-7, 21-22; Mar. 9:42)

1Miingon si Jesus sa iyang mga tinun-an, “Dili mahimo nga dili muabot ang mga pagtintal. Apan alaot ang tawo nga mahimong hinungdan sa pagpakasala sa iyang isigka-tawo. 2Mas maayo pa nga higtan ang iyang liog ug galingan nga bato ug itambog sa dagat kaysa mahimo siyang hinungdan sa pagpakasala sa usa niining mga bata pa sa pagtuo. 3Busa pagbantay kamo!

“Kon makasala ang imong igsoon kanimo, badlonga siya. Ug kon maghinulsol siya, pasayloa siya. 4Kon sulod sa usa ka adlaw makapito siya makasala kanimo, ug sa matag higayon nga makasala siya mangayo siyag pasaylo, pasayloa siya.”

Ang Pagtuo

5Miingon ang mga apostoles kaniya, “Ginoo, dugangi ang among pagtuo!” 6Mitubag ang Ginoo kanila, “Kon may pagtuo kamo nga sama kagamay sa liso sa mustasa, makahimo kamong mosulti niining kahoy, ‘Malukat ka ug balhin sa dagat!’ Ug motuman kini kaninyo.”

Ang Katungdanan sa Sulugoon

7Midugang si Jesus sa pag-ingon kanila, “Pananglitan, may sulugoon ka nga nagdaro o nagbantay sa imong mga hayop, ug bag-o pa lang siya nakapauli gikan sa iyang trabaho. Isip agalon moingon ba ikaw kaniya, ‘Dali kaon na!’ 8Dili gayod. Hinuon moingon ka, ‘Sige, andami ako sa akong panihapon ug silbihi ako. Pagkahuman ikaw na usab ang mokaon.’ 9Wala niya pasalamati ang sulugoon tungod kay naghimo lang kini sa iyang katungdanan. 10Ingon usab kamo niana, human ninyo matuman ang gipahimo kaninyo, huna-hunaa ninyo nga kamo mga sulugoon lang nga nagtuman sa inyong katungdanan.”

Giayo ni Jesus ang Napulo ka Tawo nga May Ngilngig nga Sakit sa Panit

11Samtang naglakaw si Jesus padulong sa Jerusalem, miagi siya sa utlanan sa Samaria ug Galilea. 12Ug sa iyang pagsulod sa usa ka baryo, gisugat siya sa napulo ka tawo nga may ngilngig nga sakit sa panit.17:12 ngilngig nga sakit sa panit: Tan-awa usab ang 4:27. Nagtindog lang sila sa unahan,17:12 Wala sila moduol kang Jesus tungod kay mga sanglahon sila. Gidid-an ang mga sanglahon nga moduol sa mga tawo, kay basin kon matakdan ang mga tawo sa ilang sangla. 13ug naninggit, “Jesus, Ginoo! Malooy ka kanamo!” 14Pagkakita ni Jesus kanila, miingon siya, “Adto kamo sa mga pari ug pagpatan-aw kanila.” Sa naglakaw pa lang sila, nangaayo na sila. 15Pagkakita sa usa kanila nga naayo na siya, mibalik siya kang Jesus ug misinggit sa pagdayeg sa Dios. 16Miluhod siya ug nagpasalamat kang Jesus. Kadtong tawhana taga-Samaria. 17Unya miingon si Jesus, “Dili ba napulo man ang nangaayo? Hain na man ang siyam? 18Nganong wala may mibalik aron magpasalamat sa Dios gawas niining tawo nga dili Judio?” 19Ug miingon si Jesus kaniya, “Tindog ug pauli na. Ang imong pagtuo maoy nagluwas17:19 nagluwas: Sa Griego nga pinulongan, ang buot ipasabot niini, nagluwas ug/o nagaayo. kanimo.”

Ang Bahin sa Paghari sa Dios

(Mat. 24:23-28, 37-41)

20May mga Pariseo nga nangutana kang Jesus kon kanus-a magsugod ang paghari sa Dios. Miingon si Jesus kanila, “Sa pagsugod sa paghari sa Dios walay timailhan nga makita. 21Busa walay makaingon, ‘Ania dinhi, tan-awa ninyo!’ O, ‘Atua didto!’ Kay ang paghari sa Dios anaa na kaninyo.” 22Unya miingon si Jesus sa iyang mga tinun-an, “Moabot ang panahon nga mangandoy kamo nga unta makita ninyo ako nga Anak sa Tawo bisan sa usa lang ka adlaw, apan dili pa kana mahitabo. 23May mga tawo nga moingon kaninyo, ‘Atua siya didto!’ o, ‘Ania siya dinhi!’ Ayaw kamo pagtuo kanila o mangita ba hinuon kanako. 24Tungod kay ang Anak sa Tawo mobalik sama sa kilat nga mokilab sa palibot.17:24 Ang buot ipasabot ni Jesus, kon mobalik siya, makita gayod sa tanan. 25Apan kinahanglan nga daghan una nga mga pag-antos ang akong maagian. Isalikway ako sa mga tawo niining panahona.

26“Kon unsa ang gihimo sa mga tawo sa panahon ni Noe, mao usab ang himuon sa mga tawo sa pag-abot sa Anak sa Tawo. 27Sa panahon ni Noe, walay laing gihuna-huna ang mga tawo kondili ang maglipay: nagsige lang ug kaon, inom, ug nagminyoanay hangtod nga miabot ang adlaw nga misulod si Noe sa arka. Unya milunop ug nalumos silang tanan. 28Ang himuon sa mga tawo sama usab sa gihimo sa mga tawo sa panahon ni Lot. Ang mga tawo kaniadto nagsige lang ug kaon, inom, pamalit, pamaligya, pananom, ug nagsige lang ug patukod ug mga balay. 29Apan sa adlaw nga nakagawas na si Lot sa Sodoma, miulan didto ug kalayo ug asupre. Ug nangamatay silang tanan. 30Mao usab kana ang mahitabo kon ako nga Anak sa Tawo muabot na. 31Nianang adlawa, ang tawo nga anaa sa gawas sa iyang balay kinahanglan nga dili na mosulod pa aron sa pagkuha sa iyang mga kabtangan. Ug ang atua didto sa uma kinahanglan nga dili na mopauli pa sa iyang balay. 32Hinumdomi ninyo ang nahitabo sa asawa ni Lot. 33Si bisan kinsa nga magtinguha sa pagtipig sa iyang kinabuhi mawad-an hinuon niini. Apan si bisan kinsa nga magbuhis sa iyang kinabuhi tungod sa iyang pagsunod kanako makabaton sa kinabuhi nga walay kataposan. 34Ang tinuod, nianang gabhiona, kon may duha ka tawo nga magtapad sa pagpangatulog, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin. 35Kon may duha ka babaye nga maggaling, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin. 36[Ug kon may duha ka tawo nga magtrabaho didto sa uma, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin.]” 37Unya nangutana ang iyang mga tinun-an, “Ginoo, asa man kini mahitabo?” Gitubag niya sila pinaagi sa usa ka panultihon, “Kon asa ang patayng lawas, atua usab didto magtigom ang mga uwak.”

O Livro

Lucas 17:1-37

Pecado, fé e responsabilidade

(Mt 18.6-7, 21-22; Mc 9.42)

1“É impossível que não haja tropeções na fé”, disse Jesus aos discípulos. “Mas ai daquele que os provocar! 2Melhor seria ser atirado ao mar com uma mó amarrada ao pescoço do que fazer tropeçar na fé um só destes pequeninos. 3Deem atenção! Repreende o teu irmão se ele pecar e perdoa-lhe se se arrepender. 4Mesmo que te ofenda sete vezes num dia, se cada vez voltar e te pedir perdão, perdoa-lhe sempre!”

5Então, os apóstolos pediram ao Senhor: “Aumenta-nos a fé!”

6Jesus respondeu-lhes: “Se tivessem fé como um grão de mostarda, poderiam dizer a esta amoreira: ‘Arranca-te daí e planta-te no mar!’, e ela vos obedeceria.

7Um servo quando regressa do serviço nos campos ou de tratar do gado não se senta logo à mesa. 8Prepara primeiro a refeição do senhor e serve-lhe o jantar antes de ele próprio comer. 9E nem por isso lhe agradecem, porque está a fazer o que se espera dele. 10Igualmente, quando me obedecem, digam: ‘Somos uns servos inúteis, porque cumprimos simplesmente o nosso dever!’ ”

A cura de dez leprosos

11Prosseguindo no seu caminho para Jerusalém, chegaram aos limites da Galileia com Samaria. 12Quando entraram numa aldeia, dez leprosos pararam à distância, 13bradando: “Jesus, Mestre, tem misericórdia de nós!”

14Olhando para eles, Jesus disse: “Vão mostrar-se ao sacerdote.” Enquanto iam a caminho, constataram que a lepra desaparecera.

15-16Um deles voltou a procurar Jesus e, lançando-se diante de Jesus com o rosto em terra, dava em alta voz glória a Deus e agradecia o que lhe tinha feito. Este homem era samaritano.

17Então Jesus perguntou: “Não eram dez os homens que curei? Onde estão os outros nove? 18Só este estrangeiro é que volta para dar glória a Deus?” 19E disse ao homem: “Levanta-te, podes ir. A tua fé te salvou!”

A vinda do reino de Deus

(Mt 24.23-28, 37-44)

20Um dia, os fariseus perguntaram a Jesus: “Quando irá começar o reino de Deus?” E Jesus respondeu: “O reino de Deus não é anunciado por sinais visíveis. 21Nem se poderá dizer que começou aqui ou acolá, porque está entre vós.”

22Mais tarde, tornou a falar no assunto com os discípulos: “Lá virá o tempo em que hão de desejar que eu estivesse convosco, nem que fosse um só dia, mas já cá não estarei. 23Dirão que voltei e que estou neste ou naquele lugar; mas não acreditem nem saiam à minha procura. 24Porque, assim como o brilho do relâmpago ilumina o céu de um lado ao outro, assim será com o Filho do Homem, no dia próprio para ele regressar. 25Todavia, antes disso deverei sofrer muito e ser rejeitado pelas pessoas deste tempo.

26Assim como foi nos dias de Noé, assim será no dia do regresso do Filho do Homem. 27Naqueles dias antes do dilúvio, as pessoas comiam e bebiam e celebravam casamentos, até ao dia em que Noé entrou na arca e o dilúvio veio e destruiu a todos.

28O mundo estará como nos tempos de Lot. As pessoas continuavam atarefadas nos seus negócios diários, comendo e bebendo, comprando e vendendo, cultivando e construindo, 29até chegar aquela manhã em que Lot saiu de Sodoma e choveu do céu fogo e enxofre que destruiu toda a gente. 30Assim será o dia em que o Filho do Homem se revelar. 31Quem estiver fora de casa naquele dia não deve voltar para preparar bagagem; quem estiver nos campos não deve voltar para a cidade. 32Lembrem-se do que aconteceu à mulher de Lot! 33Quem procurar salvar a sua vida perdê-la-á. E quem a perder mantê-la-á. 34Digo-vos que naquela noite duas pessoas estarão a dormir no mesmo quarto; uma será levada e a outra deixada. 35Duas mulheres estarão a moer grão no mesmo moinho; uma será levada e a outra deixada. 36Do mesmo modo, dois homens estarão a trabalhar no campo e um será levado e o outro ficará.”

37“Senhor, para onde serão eles levados?”, inquiriram os discípulos. Jesus respondeu: “Onde estiver o cadáver, aí se juntarão os abutres!”