Ang Sala
(Mat. 18:6-7, 21-22; Mar. 9:42)
1Miingon si Jesus sa iyang mga tinun-an, “Dili mahimo nga dili muabot ang mga pagtintal. Apan alaot ang tawo nga mahimong hinungdan sa pagpakasala sa iyang isigka-tawo. 2Mas maayo pa nga higtan ang iyang liog ug galingan nga bato ug itambog sa dagat kaysa mahimo siyang hinungdan sa pagpakasala sa usa niining mga bata pa sa pagtuo. 3Busa pagbantay kamo!
“Kon makasala ang imong igsoon kanimo, badlonga siya. Ug kon maghinulsol siya, pasayloa siya. 4Kon sulod sa usa ka adlaw makapito siya makasala kanimo, ug sa matag higayon nga makasala siya mangayo siyag pasaylo, pasayloa siya.”
Ang Pagtuo
5Miingon ang mga apostoles kaniya, “Ginoo, dugangi ang among pagtuo!” 6Mitubag ang Ginoo kanila, “Kon may pagtuo kamo nga sama kagamay sa liso sa mustasa, makahimo kamong mosulti niining kahoy, ‘Malukat ka ug balhin sa dagat!’ Ug motuman kini kaninyo.”
Ang Katungdanan sa Sulugoon
7Midugang si Jesus sa pag-ingon kanila, “Pananglitan, may sulugoon ka nga nagdaro o nagbantay sa imong mga hayop, ug bag-o pa lang siya nakapauli gikan sa iyang trabaho. Isip agalon moingon ba ikaw kaniya, ‘Dali kaon na!’ 8Dili gayod. Hinuon moingon ka, ‘Sige, andami ako sa akong panihapon ug silbihi ako. Pagkahuman ikaw na usab ang mokaon.’ 9Wala niya pasalamati ang sulugoon tungod kay naghimo lang kini sa iyang katungdanan. 10Ingon usab kamo niana, human ninyo matuman ang gipahimo kaninyo, huna-hunaa ninyo nga kamo mga sulugoon lang nga nagtuman sa inyong katungdanan.”
Giayo ni Jesus ang Napulo ka Tawo nga May Ngilngig nga Sakit sa Panit
11Samtang naglakaw si Jesus padulong sa Jerusalem, miagi siya sa utlanan sa Samaria ug Galilea. 12Ug sa iyang pagsulod sa usa ka baryo, gisugat siya sa napulo ka tawo nga may ngilngig nga sakit sa panit.17:12 ngilngig nga sakit sa panit: Tan-awa usab ang 4:27. Nagtindog lang sila sa unahan,17:12 Wala sila moduol kang Jesus tungod kay mga sanglahon sila. Gidid-an ang mga sanglahon nga moduol sa mga tawo, kay basin kon matakdan ang mga tawo sa ilang sangla. 13ug naninggit, “Jesus, Ginoo! Malooy ka kanamo!” 14Pagkakita ni Jesus kanila, miingon siya, “Adto kamo sa mga pari ug pagpatan-aw kanila.” Sa naglakaw pa lang sila, nangaayo na sila. 15Pagkakita sa usa kanila nga naayo na siya, mibalik siya kang Jesus ug misinggit sa pagdayeg sa Dios. 16Miluhod siya ug nagpasalamat kang Jesus. Kadtong tawhana taga-Samaria. 17Unya miingon si Jesus, “Dili ba napulo man ang nangaayo? Hain na man ang siyam? 18Nganong wala may mibalik aron magpasalamat sa Dios gawas niining tawo nga dili Judio?” 19Ug miingon si Jesus kaniya, “Tindog ug pauli na. Ang imong pagtuo maoy nagluwas17:19 nagluwas: Sa Griego nga pinulongan, ang buot ipasabot niini, nagluwas ug/o nagaayo. kanimo.”
Ang Bahin sa Paghari sa Dios
(Mat. 24:23-28, 37-41)
20May mga Pariseo nga nangutana kang Jesus kon kanus-a magsugod ang paghari sa Dios. Miingon si Jesus kanila, “Sa pagsugod sa paghari sa Dios walay timailhan nga makita. 21Busa walay makaingon, ‘Ania dinhi, tan-awa ninyo!’ O, ‘Atua didto!’ Kay ang paghari sa Dios anaa na kaninyo.” 22Unya miingon si Jesus sa iyang mga tinun-an, “Moabot ang panahon nga mangandoy kamo nga unta makita ninyo ako nga Anak sa Tawo bisan sa usa lang ka adlaw, apan dili pa kana mahitabo. 23May mga tawo nga moingon kaninyo, ‘Atua siya didto!’ o, ‘Ania siya dinhi!’ Ayaw kamo pagtuo kanila o mangita ba hinuon kanako. 24Tungod kay ang Anak sa Tawo mobalik sama sa kilat nga mokilab sa palibot.17:24 Ang buot ipasabot ni Jesus, kon mobalik siya, makita gayod sa tanan. 25Apan kinahanglan nga daghan una nga mga pag-antos ang akong maagian. Isalikway ako sa mga tawo niining panahona.
26“Kon unsa ang gihimo sa mga tawo sa panahon ni Noe, mao usab ang himuon sa mga tawo sa pag-abot sa Anak sa Tawo. 27Sa panahon ni Noe, walay laing gihuna-huna ang mga tawo kondili ang maglipay: nagsige lang ug kaon, inom, ug nagminyoanay hangtod nga miabot ang adlaw nga misulod si Noe sa arka. Unya milunop ug nalumos silang tanan. 28Ang himuon sa mga tawo sama usab sa gihimo sa mga tawo sa panahon ni Lot. Ang mga tawo kaniadto nagsige lang ug kaon, inom, pamalit, pamaligya, pananom, ug nagsige lang ug patukod ug mga balay. 29Apan sa adlaw nga nakagawas na si Lot sa Sodoma, miulan didto ug kalayo ug asupre. Ug nangamatay silang tanan. 30Mao usab kana ang mahitabo kon ako nga Anak sa Tawo muabot na. 31Nianang adlawa, ang tawo nga anaa sa gawas sa iyang balay kinahanglan nga dili na mosulod pa aron sa pagkuha sa iyang mga kabtangan. Ug ang atua didto sa uma kinahanglan nga dili na mopauli pa sa iyang balay. 32Hinumdomi ninyo ang nahitabo sa asawa ni Lot. 33Si bisan kinsa nga magtinguha sa pagtipig sa iyang kinabuhi mawad-an hinuon niini. Apan si bisan kinsa nga magbuhis sa iyang kinabuhi tungod sa iyang pagsunod kanako makabaton sa kinabuhi nga walay kataposan. 34Ang tinuod, nianang gabhiona, kon may duha ka tawo nga magtapad sa pagpangatulog, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin. 35Kon may duha ka babaye nga maggaling, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin. 36[Ug kon may duha ka tawo nga magtrabaho didto sa uma, ang usa kuhaon ug ang usa ibilin.]” 37Unya nangutana ang iyang mga tinun-an, “Ginoo, asa man kini mahitabo?” Gitubag niya sila pinaagi sa usa ka panultihon, “Kon asa ang patayng lawas, atua usab didto magtigom ang mga uwak.”
O Pecado, a Fé e o Dever
1Jesus disse aos seus discípulos: “É inevitável que aconteçam coisas que levem o povo a tropeçar, mas ai da pessoa por meio de quem elas acontecem. 2Seria melhor que ela fosse lançada no mar com uma pedra de moinho amarrada no pescoço, do que levar um desses pequeninos a pecar. 3Tomem cuidado.
“Se o seu irmão pecar, repreenda-o e, se ele se arrepender, perdoe-lhe. 4Se pecar contra você sete vezes no dia, e sete vezes voltar a você e disser: ‘Estou arrependido’, perdoe-lhe”.
5Os apóstolos disseram ao Senhor: “Aumenta a nossa fé!”
6Ele respondeu: “Se vocês tiverem fé do tamanho de uma semente de mostarda, poderão dizer a esta amoreira: ‘Arranque-se e plante-se no mar’, e ela obedecerá.
7“Qual de vocês que, tendo um servo que esteja arando ou cuidando das ovelhas, lhe dirá, quando ele chegar do campo: ‘Venha agora e sente-se para comer’? 8Ao contrário, não dirá: ‘Prepare o meu jantar, apronte-se e sirva-me enquanto como e bebo; depois disso você pode comer e beber’? 9Será que ele agradecerá ao servo por ter feito o que lhe foi ordenado? 10Assim também vocês, quando tiverem feito tudo o que for ordenado, devem dizer: ‘Somos servos inúteis; apenas cumprimos o nosso dever’ ”.
Dez Leprosos São Curados
11A caminho de Jerusalém, Jesus passou pela divisa entre Samaria e Galileia. 12Ao entrar num povoado, dez leprosos17.12 O termo grego não se refere somente à lepra, mas também a diversas doenças da pele. dirigiram-se a ele. Ficaram a certa distância 13e gritaram em alta voz: “Jesus, Mestre, tem piedade de nós!”
14Ao vê-los, ele disse: “Vão mostrar-se aos sacerdotes”. Enquanto eles iam, foram purificados.
15Um deles, quando viu que estava curado, voltou, louvando a Deus em alta voz. 16Prostrou-se aos pés de Jesus e lhe agradeceu. Este era samaritano.
17Jesus perguntou: “Não foram purificados todos os dez? Onde estão os outros nove? 18Não se achou nenhum que voltasse e desse louvor a Deus, a não ser este estrangeiro?” 19Então ele lhe disse: “Levante-se e vá; a sua fé o salvou17.19 Ou o curou”.
A Vinda do Reino de Deus
20Certa vez, tendo sido interrogado pelos fariseus sobre quando viria o Reino de Deus, Jesus respondeu: “O Reino de Deus não vem de modo visível, 21nem se dirá: ‘Aqui está ele’, ou ‘Lá está’; porque o Reino de Deus está no meio de17.21 Ou dentro de vocês”.
22Depois disse aos seus discípulos: “Chegará o tempo em que vocês desejarão ver um dos dias do Filho do homem, mas não verão. 23Dirão a vocês: ‘Lá está ele!’ ou ‘Aqui está!’ Não se apressem em segui-los. 24Pois o Filho do homem no seu dia17.24 Alguns manuscritos não trazem no seu dia. será como o relâmpago cujo brilho vai de uma extremidade à outra do céu. 25Mas antes é necessário que ele sofra muito e seja rejeitado por esta geração.
26“Assim como foi nos dias de Noé, também será nos dias do Filho do homem. 27O povo vivia comendo, bebendo, casando-se e sendo dado em casamento, até o dia em que Noé entrou na arca. Então veio o Dilúvio e os destruiu a todos.
28“Aconteceu a mesma coisa nos dias de Ló. O povo estava comendo e bebendo, comprando e vendendo, plantando e construindo. 29Mas, no dia em que Ló saiu de Sodoma, choveu fogo e enxofre do céu e os destruiu a todos.
30“Acontecerá exatamente assim no dia em que o Filho do homem for revelado. 31Naquele dia, quem estiver no telhado de sua casa, não deve descer para apanhar os seus bens dentro de casa. Semelhantemente, quem estiver no campo, não deve voltar atrás por coisa alguma. 32Lembrem-se da mulher de Ló! 33Quem tentar conservar a sua vida a perderá, e quem perder a sua vida a preservará. 34Eu digo a vocês: Naquela noite, duas pessoas estarão numa cama; uma será tirada e a outra deixada. 35Duas mulheres estarão moendo trigo juntas; uma será tirada e a outra deixada. 36Duas pessoas estarão no campo; uma será tirada e a outra deixada17.36 Muitos manuscritos não trazem este versículo.”.
37“Onde, Senhor?”, perguntaram eles.
Ele respondeu: “Onde houver um cadáver, ali se ajuntarão os abutres”.
