1“Ang kinabuhi sa tawo dinhi sa kalibotan labihan kakapoy—sama kakapoy sa adlaw-adlaw nga trabaho sa usa ka trabahante, 2o sa ulipon nga naghandom nga mohapon na aron makapahulay na siya, o sa trabahante nga nagpaabot nga masuweldohan. 3Ingon usab niana ang akong kahimtang. Pila na ka bulan akong nagaantos nga wala man lay kapuslanan. Bisan sa kagabhion nagaantos ako. 4Inighigda ko sa gabii moingon ako, ‘Kanus-a pa kaha mobuntag?’ Apan hinay modagan ang oras, ug mag-alindasay ako hangtod sa kadlawon. 5Puno sa ulod ug kugang ang akong lawas. Nangbuto ang akong mga hubag-hubag ug nagnana.”
Nanawag si Job sa Dios
6“Nanglabay ang mga adlaw sa akong kinabuhi nga wala nay paglaom. Nanglabay kini nga mas paspas pa kaysa lansadera7:6 lansadera: ginagamit kini sa tighimo ug panapton. sa maghahabol. 7Hinumdomi, O Dios, nga ang akong kinabuhi sama lang sa hangin, ug dili na ako makasinati pa ug kalipay. 8Makita mo pa ako karon apan sa kaulahian dili na. Kon mangita ka kanako, dili mo na ako makita. 9Maingon nga ang dag-om mahanaw, ang nangamatay dili na mobalik pa. 10Dili na siya mopauli sa iyang balay, ug malimtan na siya sa mga nakaila kaniya.
11“Busa dili mahimo nga mohilom lang ako; labihan kabug-at sa akong gibati. Isulti ko ang kalain sa akong buot. 12Nganong gibantayan mo man gayod ako, O Dios? Bangis ba ako nga mananap sa dagat? 13Kon mohigda ako aron mahupay ang akong kasakit, 14hadlokon mo ako pinaagi sa mga damgo ug mga panan-awon. 15Mas maayo pa tuk-on na lang ako ug mamatay kaysa mabuhi niining akong lawas. 16Naglagot ako sa akong kinabuhi. Dili na ako gustong mabuhi pa. Pasagdi na lang ako, kay wala nay pulos ang akong kinabuhi.
17“Unsa ba gayod ang tawo nga imo man nga gikabalak-an ug gihatagag dakong pagtagad? 18Ginasusi mo siya matag adlaw, ug ginasulayan sa tanang panahon. 19Nganong dili mo na man lang ako pasagdan bisag makadiyot? 20Nakasala ba ako? Unsa ang sala nga nahimo ko kanimo, O Magbalantay sa tawo? Nganong gipuntirya mo man gayod ako? Bug-at ba ako nga palas-anon alang kanimo? 21Kon nakasala man gayod ako, nganong dili mo na man lang ako pasayloon? Sa dili madugay mamatay na ako, ug bisan pangitaon mo ako, dili mo na ako makita pa.”
1Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of an hireling?7.1 an appointed…: or, a warfare 2As a servant earnestly desireth the shadow, and as an hireling looketh for the reward of his work:7.2 earnestly…: Heb. gapeth after 3So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me. 4When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day.7.4 the night…: Heb. the evening be measured? 5My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome. 6My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope.
7O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good.7.7 shall…: Heb. shall not return7.7 see: to see, that is, to enjoy 8The eye of him that hath seen me shall see me no more: thine eyes are upon me, and I am not.7.8 I am…: that is, I can live no longer 9As the cloud is consumed and vanisheth away: so he that goeth down to the grave shall come up no more. 10He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more. 11Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul. 12Am I a sea, or a whale, that thou settest a watch over me? 13When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint; 14Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions: 15So that my soul chooseth strangling, and death rather than my life.7.15 life: Heb. bones 16I loathe it; I would not live alway: let me alone; for my days are vanity.
17What is man, that thou shouldest magnify him? and that thou shouldest set thine heart upon him? 18And that thou shouldest visit him every morning, and try him every moment? 19How long wilt thou not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle? 20I have sinned; what shall I do unto thee, O thou preserver of men? why hast thou set me as a mark against thee, so that I am a burden to myself? 21And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? for now shall I sleep in the dust; and thou shalt seek me in the morning, but I shall not be.
