Job 29 – APSD-CEB & CARSA

Ang Pulong Sa Dios

Job 29:1-25

Ang mga Panalangin nga Nadawat ni Job Kaniadto

1Nagpadayon pagsulti si Job, 2“Kon mobalik lang unta ang nanglabayng mga panahon diin gibantayan pa ako sa Dios, 3ug diin gihayagan pa niya ang akong dalan sa akong paglakaw sa kangitngit. 4Niadtong panahon nga maayo pa ang akong kahimtang, ang Dios mao ang suod kong higala, ug gipanalanginan niya ang akong panimalay. 5Giubanan pa ako kaniadto sa Makagagahom nga Dios, ug kauban ko pa ang akong mga anak. 6Niadtong mga panahona, ang akong mga baka nagahatag ug daghan kaayong gatas, ug ang akong mga olibo nagahatag ug daghan kaayong lana. 7Inig-adto ko sa pultahan sa lungsod, ug moapil sa panaghisgotay sa mga tigdumala niini, 8magpadaplin ang batan-on nga mga lalaki kon makita nila ako ug ang mga tigulang manindog sa pagtahod kanako. 9Manghilom bisan ang mga pangulo 10ug ang mga dungganon. 11Si bisan kinsa nga makakita kanako o makadungog sa akong pagsulti, nagadayeg kanako. 12Kay ginatabangan ko ang mga kabos nga nanginahanglan ug tabang ug ang mga ilo nga walay kadangpan. 13Ginapanalanginan ako sa himalatyon nga tawo nga akong gitabangan, ug nalipay gayod ang mga biyuda nga ako usab nga natabangan. 14Gihimo ko kanunay ang matarong ug husto; daw sama na kini sa bisti ug turban nga kanunay kong gisul-ob. 15Akoy nahimong mata sa tawong buta ug tiil sa tawong bakol. 16Akoy nahimong amahan sa mga kabos, ug bisan ang mga estranghero gitabangan ko sa ilang mga kaso. 17Gikuhaan ko sa gahom ang mga tawong daotan ug giluwas ang ilang mga biktima.

18“Abi nakog magkinabuhi akog dugay ug mamatay nga nalibotan sa akong pamilya. 19Kay nahisama ako kaniadto sa kahoy kansang mga gamot nakaabot sa tubig ug ang mga sanga kanunayng matun-ogan. 20Gidayeg ako kanunay sa mga tawo ug kanunay akong baskog. 21Hilom ug namati pag-ayo ang mga tawo sa akong tambag. 22Pagkahuman kog sulti, wala na silay ikadugang pa kay kontento sila sa akong gisulti. 23Naghandom sila sa akong mga pulong sama sa ilang paghandom sa ulan. Gusto gayod nila kining pamation. 24Daw dili sila makatuo kon pahiyoman ko sila;29:24 Daw dili… sila: o, Kon nawad-an silag paglaom, pahiyoman ko sila. ang akong malipayong panagway makapadasig kanila. 25Gitudloan ko sila sa angay nilang buhaton nga daw akoy ilang pangulo. Gipangulohan ko sila nga daw usa ka hari nga nagadumala sa iyang kasundalohan. Ginahupay ko ang ilang kasubo.

Священное Писание (Восточный перевод), версия с «Аллахом»

Аюб 29:1-25

Монолог Аюба

1И продолжил Аюб своё рассуждение:

2– Как я томлюсь по прошедшим месяцам,

по тем дням, когда Аллах хранил меня,

3и светильник Его сиял над моей головой,

и при свете Его я шёл сквозь тьму!

4О, это были мои лучшие годы,

когда совет Аллаха хранил мой шатёр,

5когда Всемогущий ещё был со мной,

а дети – вокруг меня,

6когда омывался мой путь молоком,

и скала источала для меня оливковое масло.

7Выходил ли я к городским воротам

и садился ли на площади,

8меня завидев, юноши отступали,

и поднимались старцы;

9властители удерживались от слов

и прикрывали рты руками;

10голоса знатных стихали,

прилипали у них языки к нёбу.

11Кто меня слышал, превозносил меня,

кто меня видел, меня хвалил,

12ведь я спасал плачущего бедняка

и беспомощного сироту.

13Умирающий благословлял меня,

и сердце вдовы наполнял я радостной песней.

14Я надевал праведность, как одежду,

справедливость – как мантию и тюрбан.

15Слепому я был глазами

и хромому – ногами.

16Я был отцом для бедняков;

я разбирал дело странника.

17Я сокрушал челюсти беззаконных

и спасал жертвы из их зубов.

18Я думал: «Скончаюсь в своём гнезде,

и дни мои будут многочисленны, как песок.

19Как дерево, чьи корни достигают воды,

на чьи ветви ложится роса,

20не увядает слава моя,

и крепко рука моя держит лук».

21Внимали мне, ожидали меня,

в молчании слушали мой совет.

22Когда замолкал я, больше не говорили;

ложились слова мои, как роса.

23Ждали меня, как дождя,

и слова мои ртом ловили, как ливень весенний.

24Не могли поверить, если я им улыбался,

света лица моего они не помрачали.

25Воссев, как вождь, я направлял их;

я был словно царь посреди войска,

словно тот, кто плачущих утешает.