Nangutana si Job kon Nganong Wala Siloti sa Dios ang mga Tawong Daotan
1“Nganong wala man magtakda ang Makagagahom nga Dios ug panahon sa paghukom sa mga tawong daotan? Nganong dili man makita sa mga nakaila kaniya kanang panahon sa paghukom? 2Mangilog ug yuta ang mga tawong daotan pinaagi sa pagbalhin sa mga muhon. Mangawat silag mga hayop ug iipon nila kini sa ilang kahayopan. 3Kawatan nilag asno ang mga ilo, ug kuhaag baka ang biyuda ingon nga garantiya sa utang. 4Gidaog-daog24:4 Gidaog-daog: sa literal, Gitikwang sa dalan. nila ang mga kabos, busa napugos sila sa pagtago. 5Nagapangita silag pagkaon sa kamingawan sama sa ihalas nga mga asno. Halos wala na silay laing lugar nga makuhaan ug pagkaon para sa ilang mga anak. 6Manghagdaw sila sa mga abot sa uma ug sa ubasan sa mga tawong daotan. 7Mangatulog sila nga ginatugnaw kon gabii, kay wala silay habol ug kulang silag bisti. 8Mangabasa sila sa ulan sa kabukiran, ug magpasalipod na lang sila sa mga bato tungod kay wala silay kapasilongan.
9“Ginakuha sa mga tawong daotan ang anak sa biyuda ug sa babayeng kabos ingon nga garantiya sa utang. 10Manglakaw ang mga kabos nga halos walay bisti; papas-anon sila sa mga inani nga trigo samtang ginagutom sila. 11Ginapapuga silag olibo ug ubas, apan dili sila makapahimulos niini. 12Madungog diha sa lungsod ang pag-agulo sa mga himalatyon ug ang pagpangayog tabang sa mga grabing nasamdan, apan wala lang gayod magpakabana ang Dios niini.
13“May mga tawo nga supak sa kahayag. Wala sila magsubay sa kahayag ug wala nila kini masabti. 14Mobangon ug sayo ang mamumuno aron pagpatay sa mga kabos, ug sa gabii mangawat siya. 15Ang mananapaw maghulat nga mongitngit aron walay makakita kaniya. Tabonan niya ang iyang nawong aron walay makaila kaniya. 16Kon gabii manglungkab ang mga kawatan sa mga balay, apan kon adlaw manarangka sila, kay naglikay sila sa kahayag. 17Giisip nilang kahayag ang kangitngit, kay kakunsabo nila ang makahahadlok nga kangitngit.”
Ang Tubag sa Higala ni Job
18“Apan sama sa bula sa tubig, dili gayod molungtad ug dugay ang mga tawong daotan. Ang yuta nga ilang gipanag-iyahan tinunglo sa Dios. Busa walay moadto sa ilang ubasan. 19Maingon nga ang snow matunaw ug mahanaw sa init sa adlaw, ang mga makasasala mahanaw usab sa kalibotan. 20Dili na sila hinumdoman pa. Kalimtan na sila bisan sa ilang inahan. Malaglag sila nga daw kahoy nga giputol ug kutkoton sila sa mga ulod. 21Kay wala nila ayoha pagtagad ang mga babayeng baog. Ug wala nila kaloy-i ang mga biyuda.
22“Pinaagi sa gahom sa Dios gilaglag niya ang mga tawong gamhanan. Bisan lig-on sila, walay kasigurohan ang ilang kinabuhi. 23Posible nga tugotan sila sa Dios nga magkinabuhi nga walay katalagman, apan ginabantayan gayod sa Dios ang tanan nilang lihok. 24Pasidunggan sila sulod sa mubo nga panahon, apan pagkahuman mangawala sila sama sa bulak nga nalaya o sa uhay nga gigalab. 25Kon dili husto ang akong gisulti, kinsa ang makapamatuod nga nagabakak ako? Kinsa ang makaingon nga sayop ako?”
1‘Why does the Almighty not set times for judgment?
Why must those who know him look in vain for such days?
2There are those who move boundary stones;
they pasture flocks they have stolen.
3They drive away the orphan’s donkey
and take the widow’s ox in pledge.
4They thrust the needy from the path
and force all the poor of the land into hiding.
5Like wild donkeys in the desert,
the poor go about their labour of foraging food;
the wasteland provides food for their children.
6They gather fodder in the fields
and glean in the vineyards of the wicked.
7Lacking clothes, they spend the night naked;
they have nothing to cover themselves in the cold.
8They are drenched by mountain rains
and hug the rocks for lack of shelter.
9The fatherless child is snatched from the breast;
the infant of the poor is seized for a debt.
10Lacking clothes, they go about naked;
they carry the sheaves, but still go hungry.
11They crush olives among the terraces24:11 The meaning of the Hebrew for this word is uncertain.;
they tread the winepresses, yet suffer thirst.
12The groans of the dying rise from the city,
and the souls of the wounded cry out for help.
But God charges no-one with wrongdoing.
13‘There are those who rebel against the light,
who do not know its ways
or stay in its paths.
14When daylight is gone, the murderer rises up,
kills the poor and needy,
and in the night steals forth like a thief.
15The eye of the adulterer watches for dusk;
he thinks, “No eye will see me,”
and he keeps his face concealed.
16In the dark, thieves break into houses,
but by day they shut themselves in;
they want nothing to do with the light.
17For all of them, midnight is their morning;
they make friends with the terrors of darkness.
18‘Yet they are foam on the surface of the water;
their portion of the land is cursed,
so that no-one goes to the vineyards.
19As heat and drought snatch away the melted snow,
so the grave snatches away those who have sinned.
20The womb forgets them,
the worm feasts on them;
the wicked are no longer remembered
but are broken like a tree.
21They prey on the barren and childless woman,
and to the widow they show no kindness.
22But God drags away the mighty by his power;
though they become established, they have no assurance of life.
23He may let them rest in a feeling of security,
but his eyes are on their ways.
24For a little while they are exalted, and then they are gone;
they are brought low and gathered up like all others;
they are cut off like ears of corn.
25‘If this is not so, who can prove me false
and reduce my words to nothing?’
