Ang Tubag ni Zofar
1Unya mitubag si Zofar nga taga-Naamat, 2“Kinahanglan nga motubag ako kay dili ako mahimutang. 3Gibadlong mo ako uban ang pagpanginsulto, ug may nagtukmod kanako sa pagtubag kanimo. 4Sigurado gayod nga nasayod ka nga gikan pa sa karaang panahon, sukad nga gibutang ang tawo dinhi sa kalibotan, 5ang kalipay sa tawong daotan lumalabay lang. Oo, dili molungtad ug dugay ang kalipay sa tawo nga dili diosnon. 6Bisag hilabihan ang iyang pagkamapahitas-on, nga daw sangko na kini sa langit o sa panganod, 7mahanaw siya hangtod sa hangtod sama sa iyang tae. Ang mga nakaila kaniya moingon, ‘Hain na siya?’ 8Mahanaw siya sama sa damgo o sa panan-awon sa kagabhion, ug dili na gayod siya makita. 9Dili na siya makita sa nakaila kaniya, ug mahanaw siya sa dapit nga iya kaniadtong gipuy-an. 10Ang iyang mga anak maoy magbayad sa iyang gikawat gikan sa mga kabos. 11Mamatay siya nga batan-on pa ug baskog.
12“Ang paghimo ug daotan nahisama sa pagkaon nga tam-is diha sa iyang baba; 13ugomon niya kini ug dugay aron matagamtaman gayod niya ang kalami niini. 14Apan pag-abot niini sa iyang tiyan mopait kini ug mahimong hilo nga sama sa lala sa mga bitin. 15Isuka niya sama sa pagkaon ang bahandi nga iyang kinawat. Bisan anaa na kini sa iyang tiyan ipasuka kini sa Dios kaniya. 16Suyopon niya ang lala sa mga bitin nga mao ang mopatay kaniya. 17Dili na niya matagamtaman ang kaabundansya sa lana, keso, ug dugos, nga daw sapa o suba nga magdagayday. 18Dili niya madawat ang balos sa iyang hinagoan o magmaya sa iyang bahandi. 19Kay gidaog-daog niya ang mga kabos ug gipasagdan niya sila nga maglisod. Giilog niya ang mga balay nga dili iya. 20Walay katagbawan ang iyang kahakog. Ang bisan unsay iyang magustohan dili niya palabyon. 21Apan wala na siyay makaon, kay ang iyang bahandi mahanaw. 22Sa iyang kaabundansya, moabot kaniya ang kalisod. Moabot kaniya ang labihan nga pag-antos. 23Samtang gitagbaw niya ang iyang kaugalingon, ipatagamtam sa Dios kaniya ang iyang labihan nga kasuko, ug paulanan siya sa silot. 24Bisag makaikyas siya sa puthaw nga armas, matuhog gihapon siya sa bronsi nga pana. 25Maigo ang iyang apdo, ug molapos kini sa iyang lawas. Bation niya ang kalisang. 26Mahanaw ang iyang bahandi diha sa kangitngitan. Sunogon siya ug ang tanan nga nahibilin sa iyang pinuy-anan20:26 pinuy-anan: sa literal, tolda. sa kalayo nga dili tawo ang nagpasiga. 27Ipadayag sa langit ang iyang sala ug mosaksi ang yuta batok kaniya. 28Anuron sa baha ang iyang balay sa adlaw nga ipatagamtam sa Dios ang iyang kasuko. 29Mao kanay dangatan sa tawong daotan nga gitakda sa Dios alang kaniya.”
Zofar
1Discurso de Zofar, o naamatita:
2“Apresso-me a tomar a palavra para responder,
visto que tenho uma resposta a dar.
3Tentaste envergonhar-me, ao considerar-te um pecador;
mas o meu espírito tem qualquer coisa a dizer-te.
4Não te dás conta do que sucede,
desde que o homem foi posto sobre a Terra?
5O triunfo do malvado sempre foi de curta duração
e as alegrias do ímpio apenas momentos passageiros.
6Ainda que o ímpio pretenda elevar-se a si mesmo,
até ao cimo dos céus,
e ande sempre de cara levantada,
7há de perecer para sempre, posto de lado, como esterco.
Aqueles que o conheciam dirão:
‘Onde está?’
8Desaparece tal como um sonho;
ele se dissipará como uma visão da noite.
9Os olhos que o viam já não o verão mais,
nem sequer o seu lugar será visto de novo.
10Os seus filhos serão obrigados a indemnizar os pobres;
pelo seu próprio e duro trabalho pagarão as dívidas do pai.
11Ainda que seja jovem,
os seus ossos jazerão no pó da terra.
12Ele aprecia o gosto da maldade;
é como doçura para o seu paladar.
13Guarda-a na boca para prolongar-lhe o sabor.
14Mas, repentinamente, os alimentos que ingere
transformam-se em veneno de víboras nas suas entranhas.
15É obrigado a vomitar todas as riquezas que engoliu;
Deus não permitirá que as guarde.
16Sugará o veneno da cobra;
as presas de uma víbora o matarão.
17Não gozará dos bens que roubou;
não serão, de maneira nenhuma, manteiga ou mel para ele.
18O seu trabalho não lhe será pago;
a riqueza não lhe trará alegria.
19Porque oprime o pobre e confisca-lhe as casas;
casas essas que os infelizes jamais recuperarão.
20Era insaciável e agora nada tem;
nada daquilo com que sonhou pode conservar.
21Visto que aproveitava cada ocasião para roubar,
a sua fazenda não se manterá.
22Ainda que em plena abastança, viverá sempre angustiado;
a mão de outros infames procurará destruí-lo.
23Quando estiver a encher a barriga,
Deus fará chover sobre ele o ardor da sua ira.
24Ainda que fuja das armas de ferro,
acabará por ser atravessado por um arco de bronze.
25Ao arrancarem a flecha do seu corpo, sair-lhe-á o fel;
assombros mortais virão sobre ele.
26Os seus tesouros perder-se-ão em tenebrosos esconderijos;
um fogo devastador devorar-lhe-á as riquezas,
consumindo tudo o que deixou.
27Os céus revelarão os seus pecados
e a Terra dará testemunho contra ele.
28Uma inundação arrastará os bens da sua casa.
Como torrentes serão levados pelo furor de Deus.
29Eis a sorte do ímpio;
isto é o que Deus lhe prepara!”
