Ang Tubag ni Bildad
1Unya mitubag si Bildad nga taga-Shua, 2“Job, kanus-a ka pa ba moundang nianang imong gipanulti? Taronga ra gud ang imong gipanulti, ug unya makigsulti kami kanimo. 3Giisip mo ba kami nga sama sa mga baka nga walay panabot? 4Gisakit mo lang ang imong kaugalingon sa imong kasuko. Naghunahuna ka ba nga tungod lang kanimo pasagdan sa Dios ang kalibotan o balhinon niya ang mga bato gikan sa ilang nahimutangan?
5“Sa pagkatinuod, ang daotan nga tawo sigurado gayod nga mamatay. Sama siya sa suga nga dili na mosiga. 6Mongitngit ang iyang tolda kay mapalong ang suga sa iyang tapad. 7Kaniadto sigurado ang iyang mga lakang, apan karon magkadagma-dagma na siya. Ang iya mismong daotang plano maoy molaglag kaniya. 8Siya mismo ang mipaingon sa lit-ag, ug nalit-agan siya. 9Nabitik siya sa tiil ug dili na makabuhi. 10Gibutang kini nga lit-ag sa iyang agianan, ug natago kini sa yuta. 11Napalibotan siya sa mga butang nga nagapahadlok kaniya ug daw sa nagagukod kini kaniya. 12Ang kalamidad daw sa gutom nga tawo nga gustong molamoy kaniya. Ang kalaglagan andam na sa paglaglag kaniya. 13Ang iyang panit gikutkot sa makamatay nga balatian. Nagkadunot ang iyang mga tiil ug kamot. 14Gipapahawa siya sa iyang puloy-anan18:14 puloy-anan: sa literal, tolda. nga naghatag ug kasigurohan kaniya, ug gidala siya ngadto sa makahahadlok nga hari.18:14 makahahadlok nga hari: Tingali ang buot ipasabot, ang kamatayon. 15Mawala ang iyang puloy-anan tungod kay masunog kini sa nagdilaab nga asupre. 16Mahisama siya sa kahoy nga mangalaya ang mga gamot ug mga sanga. 17Wala nay makahinumdom kaniya dinhi sa kalibotan. Kalimtan na gayod siya. 18Abugon siya gikan niining kalibotan nga mahayag paingon sa mangitngit nga dapit sa mga patay. 19Wala siyay mga anak o mga kaliwat, ug wala gayoy mahibiling buhi sa iyang pamilya.18:19 pamilya: o, lungsod. 20Ang mga tawo sa bisan asang lugar18:20 sa bisan asang lugar: sa literal, sa sidlakan ug sa kasadpan. nangatingala ug nangahadlok sa nahitabo kaniya. 21Mao gayod kanay dangatan sa tawong daotan, nga wala nagaila sa Dios.”
The Second Speech of Bildad
1Then Bildad the Shuhite replied,
2“Job, when will you stop these speeches of yours?
Be reasonable! Then we can talk.
3Why do you look at us as if we were cattle?
Why do you think of us as being stupid?
4Your anger is tearing you to pieces.
Does the earth have to be deserted just to prove you are right?
Must all the rocks be moved from their places?
5“The lamps of sinful people are blown out.
Their flames will never burn again.
6The lights in their tents become dark.
The lamps beside those who are evil go out.
7They walk more slowly than they used to.
Their own evil plans make them fall.
8Their feet take them into a net.
They wander right into it.
9A trap grabs hold of their heels.
It refuses to let them go.
10A trap lies in their path.
A rope to catch them is hidden on the ground.
11Terrors alarm them on every side.
They follow them every step of the way.
12Trouble would like to eat them up.
Danger waits for them when they fall.
13It eats away parts of their skin.
Death itself feeds on their arms and legs.
14They are torn away from the safety of their tents.
They are marched off to the one who rules over death.
15Fire races through their tents.
Burning sulfur is scattered over their homes.
16Their roots dry up under them.
Their branches dry up above them.
17No one on earth remembers them.
Their names are forgotten in the land.
18They are driven from light into the place of darkness.
They are thrown out of the world.
19Their family dies out among their people.
No one is left where they used to live.
20What has happened to them shocks the people in the west.
It terrifies the people in the east.
21Now you know what the homes of sinners are like.
Those who don’t know God live in places like that.”
