1“Hapit na akong mamatay; daw sa mabugto na ang akong gininhawa. Andam na ang lubnganan alang kanako. 2Gipalibotan ako sa mga mabiay-biayon. Dayag kaayo ang ilang pagtamay kanako. 3Labani ako, O Dios, kay wala nay laing mobarog sa pagtabang kanako kondili ikaw lang. 4Gisirad-an mo ang panghunahuna sa akong mga higala aron dili sila makasabot. Busa ayaw sila tugoti nga magmadaogon sa ilang pag-akusar kanako. 5Sama sila sa tawo nga nagluib sa iyang mga higala aron makakuwarta, nga mao ang hinungdan nga mag-antos17:5 mag-antos: sa literal, pagkabuta. ang iyang kabataan.
6“Gihimo ako sa Dios nga kataw-anan taliwala sa mga tawo, ug gilud-an nila ako sa nawong. 7Mingitngit na ang akong panan-aw sa kasubo; mora na ug tukog17:7 tukog: sa literal, anino. ang tibuok kong lawas sa kaniwang. 8Ang mga tawo nga miisip sa ilang kaugalingon nga matarong, nangatingala niining nahitabo kanako. Gitunglo nila ako sama sa usa ka dili diosnon nga tawo. 9Alang kanila ang matarong nga tawo lig-on sa iyang pagkinabuhi ug mas magkalig-on pa gayod. 10Apan ginaaghat ko sila sa pagsusi pag-usab kanako. Sigurado ako nga walay bisan usa kanila nga nakasabot. 11Hapit na matapos ang akong mga adlaw. Napakyas ang akong mga plano ug mga tinguha. 12Apan nagaingon sila nga basig mamaayo ra usab ang akong kahimtang sa umaabot. Miingon sila, ‘Luyo sa kangitngit may moabot nga kahayag.’ 13Kon molaom man ako, ang akong laoman mao ang pagpuyo sa dapit sa mga patay. Gusto ko nang ipahimutang ang akong higdaanan niining mangitngit nga dapit. 14Isipon ko ang lubnganan nga akong amahan, ug ang mga ulod nga mokaon kanako isipon ko nga akong inahan ug mga igsoong babaye. 15May paglaom pa ba ako? Kinsay makasulti nga may paglaom pa ako? 16Ang akong paglaom mouban kanako sa dapit sa mga patay. Mag-uban kami didto ilalom sa yuta.”
1Estou doente e perto de me apagar;
o sepulcro está pronto para me receber.
2Estou rodeado de trocistas;
vejo-os por toda a parte.
3Dá-me, por favor, alguém como fiador diante de ti,
alguém que me segure pela mão e me apoie.
4Tu, ó Deus, impediste-os de compreenderem isto.
Oh! Não os deixes triunfar!
5Se aceitaram subornos para denunciarem os amigos,
os seus filhos tornar-se-ão cegos.
6Fez de mim objeto de troça entre o povo;
cospem-me na face.
7Já nem consigo ver com clareza, de tanto chorar;
não sou senão uma sombra do que fui.
8A gente honesta fica espantada quando me vê,
mas um dia, o inocente será exaltado acima dos ímpios.
9Os retos seguirão o seu caminho firmemente;
os que têm um coração puro tornar-se-ão cada vez mais fortes.
10Quanto a vocês, por favor, venham cá;
de certo não encontrarei nenhum sábio no vosso meio.
11Já se foram os bons tempos e perdi as esperanças;
malograram-se as aspirações do meu coração.
12Eles chamam à noite dia e dia à noite,
pervertem a verdade!
13Ora, se o único lar pelo qual aguardo é o mundo dos mortos,
e estendo a minha cama na escuridão,
14se digo à corrupção mortal: ‘És meu pai!’
e aos vermes: ‘Vocês são minha mãe e irmã!’
15Onde está então a minha esperança?
Alguém saberá encontrá-la?
16Não, a minha esperança vai comigo para o mundo dos mortos;
descansaremos ambos debaixo da terra.”
