1“Hapit na akong mamatay; daw sa mabugto na ang akong gininhawa. Andam na ang lubnganan alang kanako. 2Gipalibotan ako sa mga mabiay-biayon. Dayag kaayo ang ilang pagtamay kanako. 3Labani ako, O Dios, kay wala nay laing mobarog sa pagtabang kanako kondili ikaw lang. 4Gisirad-an mo ang panghunahuna sa akong mga higala aron dili sila makasabot. Busa ayaw sila tugoti nga magmadaogon sa ilang pag-akusar kanako. 5Sama sila sa tawo nga nagluib sa iyang mga higala aron makakuwarta, nga mao ang hinungdan nga mag-antos17:5 mag-antos: sa literal, pagkabuta. ang iyang kabataan.
6“Gihimo ako sa Dios nga kataw-anan taliwala sa mga tawo, ug gilud-an nila ako sa nawong. 7Mingitngit na ang akong panan-aw sa kasubo; mora na ug tukog17:7 tukog: sa literal, anino. ang tibuok kong lawas sa kaniwang. 8Ang mga tawo nga miisip sa ilang kaugalingon nga matarong, nangatingala niining nahitabo kanako. Gitunglo nila ako sama sa usa ka dili diosnon nga tawo. 9Alang kanila ang matarong nga tawo lig-on sa iyang pagkinabuhi ug mas magkalig-on pa gayod. 10Apan ginaaghat ko sila sa pagsusi pag-usab kanako. Sigurado ako nga walay bisan usa kanila nga nakasabot. 11Hapit na matapos ang akong mga adlaw. Napakyas ang akong mga plano ug mga tinguha. 12Apan nagaingon sila nga basig mamaayo ra usab ang akong kahimtang sa umaabot. Miingon sila, ‘Luyo sa kangitngit may moabot nga kahayag.’ 13Kon molaom man ako, ang akong laoman mao ang pagpuyo sa dapit sa mga patay. Gusto ko nang ipahimutang ang akong higdaanan niining mangitngit nga dapit. 14Isipon ko ang lubnganan nga akong amahan, ug ang mga ulod nga mokaon kanako isipon ko nga akong inahan ug mga igsoong babaye. 15May paglaom pa ba ako? Kinsay makasulti nga may paglaom pa ako? 16Ang akong paglaom mouban kanako sa dapit sa mga patay. Mag-uban kami didto ilalom sa yuta.”
1My spirit is broken,
my days are cut short,
the grave awaits me.
2Surely mockers surround me;
my eyes must dwell on their hostility.
3“Give me, O God, the pledge you demand.
Who else will put up security for me?
4You have closed their minds to understanding;
therefore you will not let them triumph.
5If anyone denounces their friends for reward,
the eyes of their children will fail.
6“God has made me a byword to everyone,
a man in whose face people spit.
7My eyes have grown dim with grief;
my whole frame is but a shadow.
8The upright are appalled at this;
the innocent are aroused against the ungodly.
9Nevertheless, the righteous will hold to their ways,
and those with clean hands will grow stronger.
10“But come on, all of you, try again!
I will not find a wise man among you.
11My days have passed, my plans are shattered.
Yet the desires of my heart
12turn night into day;
in the face of the darkness light is near.
13If the only home I hope for is the grave,
if I spread out my bed in the realm of darkness,
14if I say to corruption, ‘You are my father,’
and to the worm, ‘My mother’ or ‘My sister,’
15where then is my hope—
who can see any hope for me?
16Will it go down to the gates of death?
Will we descend together into the dust?”
