Job 16 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Job 16:1-22

Ang Tubag ni Job

1Unya mitubag si Job, 2“Nadungog ko na kana kaniadto pa. Imbes nga lipayon ninyo ako, gipasubo pa hinuon ninyo ako. 3Dili na ba kamo moundang sa pagsultig walay pulos? Unsa ba gayoy nakapahasol kaninyo nga nagsige man kamog pakiglalis kanako? 4Kon kamoy ania sa akong sitwasyon ug ako sa inyo, makasulti usab akog sama sa inyong gipanulti kanako. Makadawat usab kamog daghang mga pagsaway gikan kanako, ug magpanglingo usab ako kaninyo. 5Apan dili ko kana buhaton. Mosulti hinuon akog mga pulong nga makapadasig ug makalipay kaninyo. 6Apan sa pagkakaron, nagapadayon ang akong kasakit bisag unsa pay akong isulti. Ug kon mohilom usab ako dili gihapon kini mawala.

7O Dios, gipaluyahan mo gayod ako. Gilaglag mo ang tibuok kong panimalay. 8Gipaniwang mo ako; bukog ug panit na lang ako. Sumala pa sa uban, nagapamatuod lang kini nga nakasala ako. 9Sa imong kasuko, O Dios, gihasmagan mo ako. Daw mabangis nga mananap ka nga mikunis-kunis sa akong unod. Gipakagotan mo ako sa imong ngipon ug gisimagan nga daw sa imo akong kaaway.

10“Gibiaybiay ako ug gikataw-an sa mga tawo. Gisagpa nila ako sa pagtamay kanako. Naghiusa sila batok kanako. 11Gitugyan ako sa Dios ngadto sa kamot sa mga tawong daotan ug makasasala. 12Maayo ang akong kahimtang kaniadto, apan gilaglag niya ako. Daw gituok niya ako ug gidugmok. Gihimo niya akong iyang targetanan. 13Gilibotan ako sa iyang mga tigpana, ug gipana sa walay kalooy. Natuhog ang akong batobato, ug miawas sa yuta ang akong apdo. 14Wala niya ako hunongi sa pag-ataki. Mihasmag siya kanako nga daw usa ka sundalo. 15Nagabisti akog sako ug nagalingkod sa yuta agig pagsubo. 16Namula ang akong nawong ug nanghubag ang akong mga mata sa labihan nga paghilak. 17Apan wala gayod akoy nahimo nga sala, ug kinasingkasing ang akong pag-ampo.

18“Sama ako sa tawong gipatay, nga nagahangyo sa yuta nga dili tabonan ang iyang dugo sa dili pa maangkon ang hustisya! 19Bisan karon ang akong saksi16:19 saksi: Posible nga usa ka langitnon nga tinuga. atua sa langit. Siya ang moingon nga ako walay sala. 20Gitamay ako sa akong mga higala, apan nagahilak ako nga nangayo ug tabang sa Dios. 21Ang akong saksi mao ang magpakilooy sa Dios alang kanako, sama sa usa ka tawo nga nagapakilooy alang sa iyang higala. 22Kay sa dili madugay motaliwan na ako ug dili na mobalik.”

Hoffnung für Alle

Hiob 16:1-22

Hiob: Ihr habt gut reden!

1Hiob erwiderte:

2»Ach, solche Worte habe ich schon oft gehört.

Ihr alle habt nur schwachen Trost zu bieten!

3Hört dein hohles Geschwätz niemals auf?

Was reizt dich so, dass du mir ständig widersprechen musst?

4Auch ich könnte reden so wie ihr,

wenn ich an eurer Stelle wäre!

Ich könnte euch dann schöne Vorträge halten

und weise mein Haupt schütteln.

5Mit meinen Worten würde ich euch stärken

und euch mein Beileid aussprechen.

6Doch wenn ich rede,

lässt mein Schmerz nicht nach,

und schweige ich,

so wird es auch nicht besser!«

Gott greift mich immer wieder an!

7»O Gott, du hast mir meine Kraft genommen,

meine Familie und meinen Freundeskreis hast du zerstört.

8Du hast mich gepackt –

schon das soll meine Schuld beweisen!

Meine Krankheit tritt als Zeuge gegen mich auf.

9Gott ist mein Feind geworden,

er fletscht die Zähne,

zerreißt mich im Zorn

und durchbohrt mich mit seinen Blicken.

10Auch die Menschen verbünden sich gegen mich.

Sie reißen ihr Maul gegen mich auf

und schlagen mir voller Hohn auf die Wange.

11Gott hat mich bösen Menschen ausgeliefert;

Gottlosen bin ich in die Hände gefallen.

12Ich lebte in Ruhe und Frieden,

aber Gott hat mich aufgeschreckt,

mich am Genick gepackt und zerschmettert.

Er hat mich zu seiner Zielscheibe gemacht,

13seine Pfeile schießen auf mich zu.

Erbarmungslos durchbohrt er meine Nieren,

meine Galle tropft zu Boden.

14Wunde um Wunde fügt er mir zu,

wie ein Soldat rennt er gegen mich an.

15In Trauerkleidung sitze ich hier,

ich bin am Boden zerstört16,15 Wörtlich: ich habe mein Horn in den Staub gesenkt. – Das Horn steht sinnbildlich für Stärke und Kraft..

16Ich habe dunkle Ringe um die Augen,

und mein Gesicht ist rot vom vielen Weinen,

17obwohl ich kein Unrecht begangen habe

und mein Gebet aus reinem Herzen kommt.«

Ich rufe meinen Zeugen an!

18»O Erde, bedecke mein Blut nicht,

lass meinen Hilfeschrei niemals verstummen!

19Doch auch jetzt schon habe ich einen Zeugen hoch im Himmel;

der tritt für mich ein!

20Meine Freunde verspotten mich,

darum schaue ich unter Tränen nach Gott aus.

21Er wird mich freisprechen

und mir bei anderen Menschen Recht verschaffen.

22Nur wenige Jahre habe ich noch zu leben,

bis ich den Weg beschreiten muss,

von dem es keine Rückkehr gibt.«