1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.
7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.
13“Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”
1“O homem nascido de mulher
vive pouco tempo e passa por muitas dificuldades.
2Brota como a flor e murcha.
Vai-se como a sombra passageira; não dura muito.
3Fixas o olhar num homem desses?
E o14.3 Conforme a Septuaginta, a Vulgata e a Versão Siríaca. O Texto Massorético diz me. trarás à tua presença para julgamento?
4Quem pode extrair algo puro da impureza?
Ninguém!
5Os dias do homem estão determinados;
tu decretaste o número de seus meses e estabeleceste limites
que ele não pode ultrapassar.
6Por isso desvia dele o teu olhar e deixa-o
até que ele cumpra o seu tempo como o trabalhador contratado.
7“Para a árvore pelo menos há esperança:
se é cortada, torna a brotar,
e os seus renovos vingam.
8Suas raízes poderão envelhecer no solo
e seu tronco morrer no chão;
9ainda assim, com o cheiro de água ela brotará
e dará ramos como se fosse muda plantada.
10Mas o homem morre e morto permanece;
dá o último suspiro e deixa de existir.
11Assim como a água do mar evapora
e o leito do rio perde as águas e seca,
12assim o homem se deita e não se levanta;
até quando os céus já não existirem,
os homens não acordarão
e não serão despertados do seu sono.
13“Se tão somente me escondesses na sepultura14.13 Hebraico: Sheol. Essa palavra também pode ser traduzida por profundezas, pó ou morte.
e me ocultasses até passar a tua ira!
Se tão somente me impusesses um prazo
e depois te lembrasses de mim!
14Quando um homem morre,
acaso tornará a viver?
Durante todos os dias do meu árduo labor
esperarei pela minha dispensa14.14 Ou libertação.
15Chamarás, e eu te responderei;
terás anelo pela criatura que as tuas mãos fizeram.
16Por certo contarás então os meus passos,
mas não tomarás conhecimento do meu pecado.
17Minhas faltas serão encerradas num saco;
tu esconderás a minha iniquidade.
18“Mas, assim como a montanha sofre erosão e se desmorona,
e a rocha muda de lugar;
19e assim como a água desgasta as pedras
e as torrentes arrastam terra,
assim destróis a esperança do homem.
20Tu o subjugas de uma vez por todas, e ele se vai;
alteras a sua fisionomia e o mandas embora.
21Se honram os seus filhos, ele não fica sabendo;
se os humilham, ele não o vê.
22Só sente a dor do seu próprio corpo;
só pranteia por si mesmo”.
