1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.
7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.
13“Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”
1「人為婦人所生，
一生短暫，充滿患難。
2他如花盛開，轉眼凋謝；
如影消逝，無法久留。
3你還察看這樣的世人嗎？
還要把我召來受審嗎？
4誰能使污穢產生潔淨呢？
沒有人能。
5人的年日已被限定，
你掌管他的歲月，
設定他無法逾越的界限。
6求你轉身，別去管他，
好讓他如雇工度完他的日子。
7樹木若被砍下，還有希望，
它仍可重新萌芽，
嫩枝生長不息。
8雖然樹根在土裡衰老，
樹幹在地裡死去，
9但一有水氣，
它就會像新栽的樹一樣發芽長枝。
10但人一死，就失去力量；
人一嚥氣，就不知去向。
11湖水會枯竭，
江河會乾涸，
12人躺下便不再起來，
到諸天不復存在，
他仍不會醒來，
不會從長眠中被喚醒。
13但願你把我藏在陰間，
把我藏起來直到你息怒，
定下眷顧我的日期。
14人若死了，還能復生嗎？
我要在勞苦的歲月中等待，
直到我得釋放的日子來臨。
15那時你呼喚，我便回應，
你必惦念你親手所造之物。
16那時你必鑒察我的腳步，
但不會追究我的罪惡。
17我的過犯會被封在袋中，
你會遮蓋我的罪愆。
18「高山崩塌，
磐石挪移；
19流水磨損石頭，
急流沖走泥土；
你也這樣粉碎人的希望。
20你永遠擊敗他，使他消逝；
你改變他的容顏，讓他離世。
21他的後人得尊榮，他無從知曉；
他們遭貶抑，他也無法察覺。
22他只能感受自身的痛苦，
為自己哀哭。」
