1Miingon ang Ginoo, “O Israel, kon gusto mo gayod nga mobalik, balik na kanako. Kon isalikway mo ang imong mangil-ad nga mga dios-dios ug dili ka na mobiya kanako, 2ug kon manumpa ka sa ako lang gayod nga ngalan ug magkinabuhi nga kasaligan, husto ug matarong, mahimo ikaw nga panalangin ngadto sa mga nasod, ug ila akong pasidunggan.”
3Mao kini ang gisulti sa Ginoo ngadto sa mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, “Maingon nga ginadaro ang bantok nga yuta, bag-oha usab ninyo ang inyong gahi nga mga kasingkasing. Ayaw isabwag ang inyong maayong binhi sa sampinitan. 4Hinloi ninyo ang inyong mga kasingkasing atubangan sa Ginoo, kamong mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, kay kon dili, matagamtaman ninyo ang akong kasuko nga sama sa kalayo nga wala gayoy makapalong. Mahitabo kini tungod sa kadaotan nga inyong gihimo.
Ang Silot nga Modangat sa Juda
5“Ingna ang Juda ug Jerusalem: ‘Patingoga ang budyong sa tibuok yuta. Isinggit ug kusog nga magtapok sila ug managan ngadto sa pinarilan nga mga lungsod. 6Ipataas ang bandera sa pagpahibalo sa katawhan nga mangadto sila sa Jerusalem. Lihok na ug panago kamo dayon, kay magpadala akog dakong katalagman gikan sa amihan.’ ”
7Daw sa liyon nga migula sa iyang tagoanan ang tiglaglag sa mga nasod. Mibiya na siya sa iyang dapit sa paglaglag sa inyong yuta. Ang inyong mga lungsod panggub-on hangtod dili na kini kapuy-an. 8Busa pagbisti kamog sako sa pagpakita sa inyong pagsubo. Pagminatay kamog hilak kay anaa pa gihapon ang hilabihan nga kasuko sa Ginoo kanato. 9Miingon ang Ginoo, “Nianang adlawa, ang hari ug ang iyang mga opisyal mawad-an ug kaisog, ug ang mga pari ug mga propeta makurat.” 10Unya miingon ako, “O Ginoong Dios, gilimbongan mo gayod ang mga tawo tungod kay misaad ka nga moabot ang kalinaw sa Jerusalem. Apan diay ang espada andam na sa pagpatay kanila.”
11Moabot ang higayon nga moingon ang Ginoo sa katawhan sa Jerusalem, “Mohuyop ang init nga hangin gikan sa taas nga mga dapit sa kamingawan paingon sa akong katawhan. Apan dili kini hangin nga mopalid sa tahop sa ilang trigo. 12Labihan kini kakusog nga hangin nga magagikan kanako. Ipadayag ko karon kanila ang akong silot.”
13Tan-awa! Ang atong kaaway nagapadulong nga daw sa mga panganod. Ang iyang mga karwahe daw buhawi, ug ang iyang mga kabayo tulin pa sa mga agila. Alaot kita! Malaglag gayod kita.
14“Mga taga-Jerusalem, hinloi sa kadaotan ang inyong kasingkasing aron maluwas kamo. Hangtod kanus-a magpabilin ang pagkadaotan sa inyong hunahuna? 15Ang inyong kalaglagan gipamalita na sa mga mensahero gikan sa Dan ug sa mga kabungtoran sa Efraim. 16Gisugo sila nga pasidan-an ang mga nasod ug ang Jerusalem nga adunay mosulong nga mga sundalo gikan sa layong dapit. Gapanghagit sila ug away batok sa mga lungsod sa Juda. 17Gipalibotan nila ang Jerusalem nga daw mga tawong nagabantay ug uma, tungod kay nagrebelde ang Jerusalem kanako. 18Ang inyo mismong mga gawi ug binuhatan maoy naghatod kaninyo niini. Mao kini ang inyong silot. Pait kini kaayo, ug midulot kini sa inyong kasingkasing!”
Naghilak si Jeremias alang sa Iyang Katagilungsod
19Dili ko na maagwanta ang akong kaguol. Labihan gayod ang akong pag-agulo. Gikumot ang kasingkasing ug dili ako mahimutang. Kay nadungog ko ang tingog sa budyong ug ang singgit sa pakiggubat. 20Nagasunod-sunod ang mga katalagman. Nalukop sa kadaot ang tibuok nasod. Bisan ang akong mga tolda kalit lang nga naguba, ug ang mga kurtina niini nangagisi. 21Hangtod kanus-a ko pa padayon nga makita ang bandera sa pagpakiggira ug madungog ang tingog sa budyong?
22Miingon ang Ginoo, “Buang-buang ang akong katawhan. Wala sila makaila kanako. Sama sila sa mga batang walay panabot. Hanas silang mohimo ug daotan; dili sila mahibalong mobuhat ug maayo.”
Ang Panan-awon ni Jeremias bahin sa Umaabot nga Kalaglagan
23Nakita ko ang kalibotan. Hawan kini ug walay porma. Nakita ko usab ang kalangitan ug wala kini kahayag. 24Nakita ko ang mga bukid ug mga bungtod ug nangatay-og kini. 25Nakita ko usab nga wala nay mga tawo, ug ang tanang langgam nanglupad na. 26Nakita ko nga ang tabunok nga yuta nahimong disyerto. Ang tanang lungsod nalaglag tungod sa labihan nga kasuko sa Ginoo. 27Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Ang tibuok kayutaan mangaguba, apan dili ko kini laglagon sa hingpit. 28Ang kalibotan magsubo ug ang kalangitan mongitngit, kay nasulti ko na ang silot, ug dili ko na kini bakwion pa. Nakahukom na ako ug dili na mausab ang akong hunahuna.”
29Sa pagkadungog nila sa kabanha sa nagpadulong nga mga tigkabayo ug mga tigpana, nangikyas sa kahadlok ang mga lumulupyo sa matag lungsod. Ang uban nanagan ngadto sa kakahoyan, ug ang uban nanaka sa mga kabatoan. Gipamiyaan ang tanang lungsod ug wala nay namuyo niini. 30Unsay gibuhat mo, Jerusalem, nga laglagonon? Nganong nagasul-ob ka pa ug nindot nga bisti ug alahas? Nganong nangarte ka sa imong mga mata? Ang imong pagpatahom wala nay pulos. Ang imong mga hinigugma4:30 hinigugma: Ang buot ipasabot, ang mga kaabin nga mga nasod. misalikway na kanimo ug gusto ka na nilang patyon.
31Nakadungog akog tiyabaw ug agulo, sama sa usa ka babayeng nanganak nga primerisa. Tiyabaw kini sa mga lumulupyo sa Jerusalem4:31 mga lumulupyo sa Jerusalem: sa literal, anak nga babaye sa Zion. nga daw makabsan sa ginhawa. Giisa nila ang ilang mga kamot ug nagkanayon, “Pagkamakalulooy namo; daw mawad-an na kamig panimuot. Kay miabot na ang mopatay kanamo.”
1‘If you, Israel, will return,’ declares the Lord,
‘then return to me.’
‘If you put your detestable idols out of my sight
and no longer go astray,
2and if in a truthful, just and righteous way
you swear, “As surely as the Lord lives,”
then the nations will invoke blessings by him
and in him they will boast.’
3This is what the Lord says to the people of Judah and to Jerusalem:
‘Break up your unploughed ground
and do not sow among thorns.
4Circumcise yourselves to the Lord,
circumcise your hearts,
you people of Judah and inhabitants of Jerusalem,
or my wrath will flare up and burn like fire
because of the evil you have done –
burn with no-one to quench it.
Disaster from the North
5‘Announce in Judah and proclaim in Jerusalem and say:
“Sound the trumpet throughout the land!”
Cry aloud and say:
“Gather together!
Let us flee to the fortified cities!”
6Raise the signal to go to Zion!
Flee for safety without delay!
For I am bringing disaster from the north,
even terrible destruction.’
7A lion has come out of his lair;
a destroyer of nations has set out.
He has left his place
to lay waste your land.
Your towns will lie in ruins
without inhabitant.
8So put on sackcloth,
lament and wail,
for the fierce anger of the Lord
has not turned away from us.
9‘In that day,’ declares the Lord,
‘the king and the officials will lose heart,
the priests will be horrified,
and the prophets will be appalled.’
10Then I said, ‘Alas, Sovereign Lord! How completely you have deceived this people and Jerusalem by saying, “You will have peace,” when the sword is at our throats!’
11At that time this people and Jerusalem will be told, ‘A scorching wind from the barren heights in the desert blows towards my people, but not to winnow or cleanse; 12a wind too strong for that comes from me. Now I pronounce my judgments against them.’
13Look! He advances like the clouds,
his chariots come like a whirlwind,
his horses are swifter than eagles.
Woe to us! We are ruined!
14Jerusalem, wash the evil from your heart and be saved.
How long will you harbour wicked thoughts?
15A voice is announcing from Dan,
proclaiming disaster from the hills of Ephraim.
16‘Tell this to the nations,
proclaim concerning Jerusalem:
“A besieging army is coming from a distant land,
raising a war cry against the cities of Judah.
17They surround her like men guarding a field,
because she has rebelled against me,” ’
declares the Lord.
18‘Your own conduct and actions
have brought this on you.
This is your punishment.
How bitter it is!
How it pierces to the heart!’
19Oh, my anguish, my anguish!
I writhe in pain.
Oh, the agony of my heart!
My heart pounds within me,
I cannot keep silent.
For I have heard the sound of the trumpet;
I have heard the battle cry.
20Disaster follows disaster;
the whole land lies in ruins.
In an instant my tents are destroyed,
my shelter in a moment.
21How long must I see the battle standard
and hear the sound of the trumpet?
22‘My people are fools;
they do not know me.
They are senseless children;
they have no understanding.
They are skilled in doing evil;
they know not how to do good.’
23I looked at the earth,
and it was formless and empty;
and at the heavens,
and their light was gone.
24I looked at the mountains,
and they were quaking;
all the hills were swaying.
25I looked, and there were no people;
every bird in the sky had flown away.
26I looked, and the fruitful land was a desert;
all its towns lay in ruins
before the Lord, before his fierce anger.
27This is what the Lord says:
‘The whole land will be ruined,
though I will not destroy it completely.
28Therefore the earth will mourn
and the heavens above grow dark,
because I have spoken and will not relent,
I have decided and will not turn back.’
29At the sound of horsemen and archers
every town takes to flight.
Some go into the thickets;
some climb up among the rocks.
All the towns are deserted;
no-one lives in them.
30What are you doing, you devastated one?
Why dress yourself in scarlet
and put on jewels of gold?
Why highlight your eyes with makeup?
You adorn yourself in vain.
Your lovers despise you;
they want to kill you.
31I hear a cry as of a woman in labour,
a groan as of one bearing her first child –
the cry of Daughter Zion gasping for breath,
stretching out her hands and saying,
‘Alas! I am fainting;
my life is given over to murderers.’
