Jeremias 31 – APSD-CEB & NVI

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 31:1-40

Ang Pagbalik sa mga Israelinhon

1Nagpadayon ang Ginoo sa pag-ingon, “Nianang panahona, mahimo akong Dios sa tanang pamilya sa Israel, ug sila mahimong akong katawhan. 2Ako, ang Ginoo, nagaingon nga atimanon ko ang mga tawo nga nakalingkawas sa kamatayon samtang maglakaw sila sa kamingawan. Mobalik ako sa paghatag ug kapahulayan sa Israel.”

3Kaniadto,31:3 Kaniadto: o, Gikan sa layo. nagpakita ang Ginoo sa mga Israelinhon ug miingon, “Gihigugma ko gayod kamo sa walay kataposan nga gugma. Sa akong kaayo, gipaduol ko kamo kanako. 4Pabarogon ko kamo pag-usab, O katawhan sa Israel nga sama sa putli nga babaye. Gamiton ninyo pag-usab ang inyong mga tamborin ug mosayaw sa kalipay. 5Mananom kamo pag-usab ug mga ubas sa mga bukid sa Samaria, ug magpulos sa bunga niini. 6Moabot ang higayon nga ang mga tigbantay sa siyudad mosinggit gikan sa mga kabungtoran sa Efraim, ‘Dali kamo, motungas kita sa Jerusalem31:6 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. sa pagsimba sa Ginoo nga atong Dios.’ ”

7Miingon pa gayod ang Ginoo, “Pag-awit kamo ug panghugyaw sa kalipay alang sa Israel,31:7 Israel: sa Hebreo, Jacob. ang nagauna sa tanang nasod. Ipadayag ang inyong mga pagdayeg ug moingon, ‘O Ginoo, luwasa ang imong katawhan, ang nahibiling buhi sa mga Israelinhon.’ 8Pamati! Dad-on ko sila pagbalik gikan sa yuta sa amihan ug tigomon gikan sa labing halayo nga bahin sa kalibotan. Uban kanila mao ang mga buta ug mga bakol, ingon man ang mga mabdos ug ang mga hapit nang manganak. Usa ka dakong panon ang mobalik dinhi. 9Dad-on ko sila pagbalik nga nagahilak31:9 nagahilak: o, nagahilak sa paghinulsol. ug nagaampo. Dad-on ko sila sa kasapaan ug moagi sila sa maayong dalan diin dili sila mapandol. Kay ako ang amahan sa Israel, ug si Efraim31:9 Efraim: Ang labing lig-on nga tribo sa amihan nga Israel. Usahay nagarepresentar kini sa gingharian sa Israel. ang akong kamagulangang anak.

10“O mga nasod, paminawa ninyo ang isulti sa Ginoo, ug ibalita kini sa mga isla: Gipatibulaag ko ang mga Israelinhon, apan tigomon ko sila, ug bantayan sama sa gibuhat sa magbalantay sa mga karnero. 11Luwason ko ang mga kaliwat ni Jacob gikan sa kamot sa mga tawong mas gamhanan pa kay kanila. 12Moadto sila sa Bukid sa Zion ug manghugyaw sa kalipay. Maglipay sila tungod sa akong kaayo kanila—sa abunda nga trigo, bino, lana, ug mga kahayopan. Mahisama sila sa tanaman nga kanunayng gibisbisan, ug dili na sila maguol pag-usab. 13Ang ilang mga putli nga babaye ug mga batan-ong lalaki, apil ang mga tigulang, mosayaw sa kalipay. Pulihan ko ug kalipay ang ilang paghilak. Dasigon ko sila ug lipayon sa ilang kasubo. 14Busgon ko ang mga pari sa kaabundansya sa lamiang mga pagkaon. Tagbawon ko ang akong katawhan sa mga maayong butang. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”

15Nagpadayon pa gayod sa pag-ingon ang Ginoo, “Madungog ang paghilak ug pagminatay sa lungsod sa Rama. Nagahilak si Raquel tungod sa iyang mga anak. Nagabakho siya ug wala gayoy makahupay sa iyang kasubo kay nangamatay ang iyang kabataan.”

16Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Ayaw na paghilak kay gantihan ko ikaw sa imong mga binuhatan. Mobalik ang imong mga anak gikan sa yuta sa mga kaaway. 17Busa may paglaom pa alang sa imong kaugmaon. Kay mobalik ang imong mga anak sa ilang kaugalingong yuta. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”

18Nadungog ko gayod ang mga pagbakho sa mga taga-Efraim. Miingon sila, “O Ginoo, sama kami sa nating baka nga wala mamanso. Gidisiplina mo kami ug nakakat-on kami. Ipasig-uli kami diha kanimo kay ikaw ang Ginoo nga among Dios. 19Mibiya kami kanimo, apan naghinulsol kami. Sa dihang nakaamgo kami sa among sala, nakapanghinuktok kami sa kasubo.31:19 nakapanghinuktok kami sa kasubo: sa Hebreo, gihapak nako ang akong paa (timailhan sa kasubo). Naulaw kaayo kami sa among gipanghimo niadtong mga batan-on pa kami.”

20Mitubag ang Ginoo, “Kamong katawhan sa Efraim pinalangga ko nga mga anak. Nalipay ako kaninyo. Bisan ug nagsige akog sulti batok kaninyo, nagahunahuna gihapon ako kaninyo. Gimingaw ako ug nalooy gayod kaninyo.

21“Pagbutang kamog mga ilhanan o mga ugsok nga mogiya kaninyo diha sa dalan. Timan-i ninyo pag-ayo ang inyong giagian kay mao kini ang dalan nga inyong pagaagian sa inyong pagbalik. O katawhan sa Israel nga sama sa putli nga babaye, balik na kamo sa inyong mga lungsod. 22Hangtod kanus-a kamong maglatagaw, O mga anak ko nga nahisalaag? Maghimo akog kabag-ohan sa kalibotan—ang babaye mao nay manalipod sa lalaki.”

Ang Umaabot nga Kauswagan sa Israel

23Miingon ang Ginoo nga Makagagahom, ang Dios sa Israel, “Kon mapabalik ko na sa ilang yuta ang katawhan sa Juda moingon na usab sila, ‘Hinaut nga panalanginan sa Ginoo ang balaan nga bukid sa Jerusalem, diin siya nagapuyo.’ 24Magpuyo ang mga tawo sa Juda ug sa mga lungsod niini, apil ang mag-uuma ug ang mga bakero. 25Kay dasigon ko ang nagmagul-anon ug tagbawon ko ang nangaluya tungod sa kagutom. Busa moingon ang mga tawo,31:25 Busa moingon ang mga tawo: Ang ubang maalamon sa Biblia miingon nga si Jeremias ang misulti. 26‘Sa akong pagmata gibati ko nga nakaayo kanako ang akong pagkatulog.’ ”

27Nagpadayon sa pagsulti ang Ginoo, “Moabot ang higayon nga padaghanon ko gayod ang katawhan sa Israel ug Juda ug ang ilang kahayopan. 28Kaniadto gilaglag, giguba, ug gipukan ko sila. Apan karon sigurohon ko nga mapabarog sila, ug lig-onon ko sila. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini. 29Nianang higayona ang mga tawo dili na moingon, ‘Mikaon ug aslom nga ubas ang mga ginikanan, ug ang mga anak ang gingilohan.’ 30Tungod kay ang tawo nga mikaon ug aslom nga ubas, mao lang ang mangilohan. Ang tawo lang nga nakasala mao ang mamatay.”

31Nagpadayon pa gayod sa pag-ingon ang Ginoo, “Moabot ang adlaw nga maghimo akog bag-ong kasabotan sa mga taga-Israel ug mga taga-Juda, 32ug dili kini sama niadtong unang kasabotan nga akong gihimo sa ilang mga katigulangan sa dihang gigiyahan ko sila pagawas gikan sa Ehipto. Gipakawalay-bili nila ang maong kasabotan bisan ug nahisama ako sa usa ka bana ngadto kanila. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”

33Midugang pag-ingon ang Ginoo, “Ang bag-ong kasabotan nga akong himuon sa mga taga-Israel sa umaabot nga mga adlaw mao kini: Ibutang ko ang akong mga sugo sa ilang hunahuna, ug isulat ko kini sa ilang kasingkasing. Mahimo nila akong Dios, ug sila mahimong akong katawhan. 34Dili na kinahanglan nga tudloan pa nila ang ilang katagilungsod o igsoon nga moila sa Ginoo tungod kay silang tanan moila kanako—gikan sa labing ubos hangtod sa labing dungganon. Kay pasayloon ko sila sa ilang mga kalapasan, ug dili ko na hinumdoman ang ilang mga sala. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”

35Unya miingon ang Ginoo, “Ako ang nagmando sa adlaw nga mohatag ug kahayag inigkaadlaw, ug sa bulan ug sa mga bitoon nga mohatag ug kahayag sa panahon sa kagabhion. Ug ako ang nagakutaw sa dagat aron modahunog ang mga balod. Ginoo nga Makagagahom ang akong ngalan. 36Samtang anaa pa ang langit ug ang kalibotan, magpabilin usab nga usa ka nasod ang Israel. 37Maingon nga dili masukod ang langit ug dili matugkad ang pundasyon sa kalibotan, dili ko usab isalikway sa hangtod ang tanang kaliwat ni Israel tungod sa daotan nilang mga binuhatan. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”

38Nagpadayon sa pag-ingon ang Ginoo, “Moabot ang adlaw nga ang siyudad sa Jerusalem tukoron pag-usab alang kanako gikan sa Tore ni Hananel paingon sa pultahan nga gitawag ug Eskina. 39Gikan nianang mga lugara, magpadayon kini ngadto sa bungtod sa Gareb dayong liko sa Goa. 40Ang tibuok lugut nga labayanan sa mga patayng lawas ug sa mga abo sa mga halad—apil ang tanang kaumahan sa lugut sa Kidron sa sidlakan, hangtod sa pultahan nga ginaagian sa mga kabayo didto sa amihan—igahin alang kanako. Dili na gayod malaglag o mapukan pag-usab kini nga siyudad.”

Nueva Versión Internacional

Jeremías 31:1-40

1«En aquel tiempo —afirma el Señor—, seré el Dios de todas las familias de Israel, y ellas serán mi pueblo».

2Así dice el Señor:

«El pueblo que escapó de la espada

ha hallado gracia en el desierto;

Israel va en busca de su reposo».

3Hace mucho tiempo31:3 Hace mucho tiempo. Alt. Desde lejos. se me apareció el Señor y me dijo:

«Con amor eterno te he amado;

por eso te he prolongado mi fidelidad,

4oh virginal Israel.

Te edificaré de nuevo;

¡sí, serás reedificada!

De nuevo tomarás panderos

y saldrás a bailar con alegría.

5Volverás a plantar viñedos

en las colinas de Samaria

y, quienes los planten,

gozarán de sus frutos.

6Vendrá un día en que los centinelas

gritarán por las colinas de Efraín:

“¡Vengan, subamos a Sión,

al Señor nuestro Dios!”».

7Así dice el Señor:

«Canten jubilosos en honor de Jacob;

griten de alegría por la mejor de las naciones.

Hagan oír sus alabanzas y clamen:

“¡Salva, Señor, a tu pueblo!

¡Salva al remanente de Israel!”.

8Yo los traeré del país del norte;

los reuniré de los confines de la tierra.

¡Volverá una gran multitud!

Entre ellos vendrán ciegos y cojos,

embarazadas y parturientas.

9Entre llantos vendrán

y entre consuelos los conduciré.

Los guiaré a corrientes de agua

por un camino llano en el que no tropezarán.

Yo soy el padre de Israel;

mi primogénito es Efraín.

10»Naciones, escuchen la palabra del Señor,

y anuncien en las costas más lejanas:

“El que dispersó a Israel, lo reunirá;

lo cuidará como un pastor a su rebaño”.

11Porque el Señor rescató a Jacob;

lo redimió de una mano más poderosa que él.

12Vendrán y cantarán jubilosos en las alturas de Sión;

disfrutarán de las bondades del Señor:

el trigo, el vino nuevo y el aceite,

las crías de las ovejas y las vacas.

Serán como un jardín bien regado,

y no volverán a desfallecer.

13Entonces las jóvenes danzarán con alegría

y los jóvenes junto con los ancianos.

Convertiré su duelo en gozo y los consolaré;

transformaré su dolor en alegría.

14Colmaré de abundancia a los sacerdotes,

y saciaré con mis bienes a mi pueblo»,

afirma el Señor.

15Así dice el Señor:

«Se oye un grito en Ramá,

lamentos y amargo llanto.

Es Raquel que llora por sus hijos

y no quiere ser consolada.

¡Sus hijos ya no existen!».

16Así dice el Señor:

«Reprime tu llanto,

las lágrimas de tus ojos,

pues tus obras tendrán su recompensa:

tus hijos volverán del país enemigo»,

afirma el Señor.

17«Se vislumbra esperanza en tu futuro:

tus hijos volverán a su patria»,

afirma el Señor.

18«Por cierto, he escuchado el lamento de Efraín:

“Me has azotado como a un ternero sin domar

y he aceptado tu corrección.

Hazme volver, y seré restaurado;

porque tú, Señor, eres mi Dios.

19Yo me aparté,

pero me arrepentí;

al comprenderlo

me di golpes de pecho.31:19 de pecho. Lit. en el muslo.

Me siento avergonzado y humillado

porque cargo con la deshonra de mi juventud”.

20¿Acaso no es Efraín mi hijo amado?

¿Acaso no es el niño en quien me deleito?

Cada vez que lo reprendo,

vuelvo a acordarme de él.

Por él mi corazón se conmueve;

por él siento mucha compasión»,

afirma el Señor.

21«Ponte señales en el camino,

coloca marcas por donde pasaste,

fíjate bien en el sendero.

¡Vuelve, virginal Israel;

vuelve a tus ciudades!

22¿Hasta cuándo andarás errante,

hija infiel?

El Señor creará algo nuevo en la tierra,

la mujer regresará a su esposo».31:22 regresará a su esposo. Frase de difícil traducción.

23Así dice el Señor de los Ejércitos, el Dios de Israel: «Cuando yo los haga volver del cautiverio,31:23 los haga volver del cautiverio. Alt. les restaure su fortuna. en la tierra de Judá y en sus ciudades volverá a decirse: “Que el Señor te bendiga, morada de justicia, monte santo”. 24Allí habitarán juntos Judá y todas sus ciudades, los agricultores y los pastores de rebaños. 25Daré de beber a los sedientos y saciaré a los que estén agotados».

26En ese momento me desperté y abrí los ojos. Había tenido un sueño agradable.

27«Vienen días —afirma el Señor—, en que sembraré en Israel y en Judá la simiente de hombres y de animales. 28Y así como he estado vigilándolos para arrancar y derribar, para destruir y demoler, y para traer calamidad, así también habré de vigilarlos para construir y plantar», afirma el Señor. 29«En aquellos días no volverá a decirse:

»“Los padres comieron uvas agrias

y a los hijos les duelen los dientes”.

30Al contrario, al que coma las uvas agrias le dolerán los dientes; es decir, que cada uno morirá por su propia iniquidad.

31»Vienen días»,

afirma el Señor,

«en que haré un nuevo pacto

con Israel y con Judá.

32No será un pacto

como el que hice con sus antepasados

el día en que los tomé de la mano

y los saqué de Egipto,

ya que ellos lo quebrantaron

a pesar de que yo era su esposo»,

afirma el Señor.

33«Este es el pacto que después de aquel tiempo

haré con el pueblo de Israel», afirma el Señor.

«Pondré mi Ley en su mente

y la escribiré en su corazón.

Yo seré su Dios

y ellos serán mi pueblo.

34Ya nadie tendrá que enseñar a su prójimo;

tampoco dirá nadie a su hermano: “¡Conoce al Señor!”,

porque todos, desde el más pequeño hasta el más grande,

me conocerán»,

afirma el Señor.

«Porque yo perdonaré su iniquidad

y nunca más me acordaré de sus pecados».

35Así dice el Señor,

cuyo nombre es el Señor de los Ejércitos,

quien estableció el sol

para alumbrar el día,

la luna y las estrellas

para alumbrar la noche

y agita el mar

para que rujan sus olas:

36«Si alguna vez fallaran estos estatutos»,

afirma el Señor,

«entonces la descendencia de Israel

ya nunca más sería mi nación especial».

37Así dice el Señor:

«Si se pudieran medir los cielos en lo alto,

y en lo bajo explorar los cimientos de la tierra,

entonces yo rechazaría a la descendencia de Israel

por todo lo que ha hecho»,

afirma el Señor.

38«Vienen días —afirma el Señor—, en que la ciudad del Señor será reconstruida, desde la torre de Jananel hasta la puerta de la Esquina. 39El cordel para medir se extenderá en línea recta, desde allí hasta la colina de Gareb, y luego girará hacia Goa. 40Todo el valle donde se arrojan los cadáveres y las cenizas, y todos los campos, hasta el arroyo de Cedrón y hasta la puerta de los Caballos, en la esquina oriental, estarán consagrados al Señor. ¡Nunca más la ciudad será arrancada ni derribada!».