Jeremias 18 – APSD-CEB & NVI

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 18:1-23

1Miingon pa gayod ang Ginoo kanako, 2“Lakaw sa balay sa tighimog kolon, ug didto isulti ko kanimo ang akong mensahe.” 3Busa miadto ako sa balay sa tighimog kolon ug didto naabtan ko kini nga gahimog kolon. 4Kon dili gani maayo ang porma sa kolon nga iyang gihimo, usbon niya kini ug hulmahon ngadto sa porma nga iyang maangayan.

5Unya miingon ang Ginoo kanako, 6“O katawhan sa Israel, dili ko ba mahimo kaninyo ang gihimo sa tighimog kolon ngadto sa yutang kolonon? Sama ra usab kamo sa yutang kolonon sa akong mga kamot. 7Kon moingon ako nga ang usa ka nasod o gingharian mapukan ug malaglag, 8unya kanang nasora o gingharian mobiya sa iyang pagkadaotan, dili ko padayonon ang kalaglagan nga akong giplano alang kaniya. 9Kon moingon ako nga tukoron ug lig-onon ang usa ka nasod o gingharian, 10unya kanang nasora maghimog kadaotan ug dili motuman kanako, dili ko padayonon ang kaayohan nga akong giplano alang kaniya.

11“Busa ingna ang katawhan sa Juda ug ang mga lumulupyo sa Jerusalem nga mao kini ang akong gisulti: ‘Paminaw! Aduna akoy kalaglagan nga giandam ug giplano batok kaninyo. Busa biya na kamo sa inyong mga daotang gawi. Usba na ninyo ang inyong mga batasan ug binuhatan.’ 12Apan motubag18:12 motubag: o, mitubag. ang mga tawo, ‘Wala nay kapuslanan! Magpadayon kami sa among ginabuhat; sundon namo ang kagahi sa among daotang kasingkasing.’ ”

13Busa mao kini ang giingon sa Ginoo, “Pangutana sa ubang mga nasod kon nakadungog ba silag sama niini nga hitabo. Ang Israel nga sama sa putli nga babaye naghimo ug labihan kangil-ad nga butang! 14Mawad-an ba ug yelo ang kabukiran sa Lebanon? Moundang ba sa pagdagayday ang bugnawng tubig gikan niining kabukiran? 15Apan ang akong katawhan nalimot na kanako. Nagasunog silag insenso ngadto sa walay pulos nga mga dios-dios. Mibiya sila sa husto ug karaan nga dalan ug misubay sa hiwi nga dalan diin nangapandol sila. 16Mahimong awaaw ug talamayon ang ilang yuta hangtod sa hangtod. Ang tanang moagi magpanglingo sa kahibulong ug kalisang. 17Katagon ko sila atubangan sa ilang mga kaaway, sama sa abog nga gipalid sa hangin gikan sa sidlakan. Talikdan ko sila ug dili ko tabangan sa panahon sa ilang kalaglagan.”

18Unya miingon ang mga tawo, “Dali, mangita kitag paagi nga mapaundang nato si Jeremias! Aduna bitaw kitay mga pari nga motudlo kanato sa kasugoan, mga maalamon nga mga tawo nga motambag kanato, ug mga propeta nga mosaysay kanato sa mensahe sa Dios. Busa mag-imbento kitag estorya batok kaniya ug dili na kita maminaw sa iyang gipanulti.”

19Busa nagaampo ako, “O Ginoo, tabangi ako! Paminawa ang gisulti sa akong mga kaaway batok kanako. 20Maayo ang gihimo ko kanila; angay bang balosan ug daotan ang maayo? Nagkalot sila ug bangag alang kanako, bisan pag miduol ako kanimo sa paghangyo nga dili mo ipahamtang kanila ang imong kasuko. 21Apan karon, pasagdi nga mangamatay ang ilang kabataan sa kagutom ug sa gira. Pasagdi nga mabiyuda ug mawad-an ug mga anak ang ilang mga asawa. Pasagdi nga mangamatay ang ilang mga lalaki sa balatian ug ang ilang mga batan-on sa gira. 22Pasinggita sila sa kalisang kon pakalitan mog pasulong sa mga kaaway ang ilang mga balay. Kay nagkalot silag bangag aron pagdakop kanako, ug nagbutang silag mga lit-ag aron paglit-ag kanako. 23Apan nasayod ka, O Ginoo, sa tanan nilang plano sa pagpatay kanako. Busa ayaw sila pasayloa sa ilang paglapas ug pagpakasala. Ipapildi sila sa ilang mga kaaway samtang ikaw nagatan-aw. Ipahamtang kanila ang imong kasuko.”

Nueva Versión Internacional

Jeremías 18:1-23

Parábola del alfarero

1Esta es la palabra que vino a Jeremías de parte del Señor: 2«Levántate y baja ahora mismo a la casa del alfarero y allí te comunicaré mi mensaje».

3Entonces bajé a la casa del alfarero y lo encontré trabajando en el torno. 4Pero la vasija que estaba modelando se deshizo en sus manos; así que volvió a hacer otra vasija, hasta que le pareció que había quedado bien.

5En ese momento la palabra del Señor vino a mí y me dijo: 6«Pueblo de Israel, ¿acaso no puedo hacer con ustedes lo mismo que hace este alfarero con el barro?», afirma el Señor. «Ustedes, pueblo de Israel, son en mis manos como el barro en las manos del alfarero. 7En un momento puedo hablar de arrancar, derribar y destruir a una nación o a un reino; 8pero si la nación de la cual hablé se arrepiente de su maldad, también yo desistiré del castigo que había pensado infligirles. 9En otro momento puedo hablar de construir y plantar a una nación o a un reino. 10Pero si esa nación hace lo malo ante mis ojos y no me obedece, yo desistiré del bien que había pensado hacerles. 11Y ahora habla con los habitantes de Judá y de Jerusalén y adviérteles que así dice el Señor: “Estoy preparando una calamidad contra ustedes y elaborando un plan en su contra. ¡Vuélvanse ya de su mal camino; enmienden su conducta y sus acciones!”. 12Ellos objetarán: “Es inútil. Vamos a seguir nuestros propios planes” y cada uno cometerá la maldad que dicte su obstinado corazón».

13Por eso, así dice el Señor:

«Pregunten entre las naciones:

¿Quién ha oído algo semejante?

La virginal Israel

ha cometido algo terrible.

14¿Acaso la nieve del Líbano

desaparece de las laderas rocosas?

¿Se agotan las aguas frías

que fluyen de las montañas?18:14 ¿Se agotan … montañas? Texto de difícil traducción.

15Sin embargo, mi pueblo me ha olvidado;

quema incienso a ídolos inútiles,

que los hicieron tropezar en sus caminos,

en los senderos antiguos.

Los hicieron caminar

por sendas y veredas escabrosas.

16Así ha dejado desolada su tierra;

la ha hecho objeto de burla constante.

Todo el que pase por allí

meneará atónito la cabeza.

17Como un viento del este,

los esparciré delante del enemigo.

En el día de su calamidad

les daré la espalda y no la cara».

18Ellos dijeron: «Vengan, tramemos un plan contra Jeremías. Porque no faltará la Ley al sacerdote, ni el consejo al sabio, ni la palabra al profeta. Ataquémoslo de palabra y no hagamos caso de nada de lo que diga».

19¡Señor, préstame atención!

¡Escucha a los que me acusan!

20¿Acaso el bien se paga con el mal?

¡Pues ellos me han cavado una fosa!

Recuerda que me presenté ante ti

para interceder por ellos,

para apartar de ellos tu ira.

21Por eso, entrega ahora sus hijos al hambre;

abandónalos a merced de la espada.

Que sus esposas se queden viudas y sin hijos;

que sus maridos mueran asesinados

y que sus jóvenes caigan en combate a filo de espada.

22Que se oigan los gritos desde sus casas,

cuando de repente mandes contra ellos invasores.

Han cavado una fosa para atraparme,

y han puesto trampas a mi paso.

23Pero tú, Señor, conoces

todos sus planes para matarme.

¡No perdones su iniquidad

ni borres de tu presencia sus pecados!

¡Que caigan derribados ante ti!

¡Enfréntate a ellos en el momento de tu ira!