Jeremias 14 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 14:1-22

Ang Hulaw sa Juda

1Mao kini ang giingon sa Ginoo kanako mahitungod sa taas nga hulaw, 2“Nagbangotan ang Juda. Huyang na ang iyang mga lungsod. Nangyaka sa yuta ang iyang mga lumulupyo tungod sa kasubo, ug madungog ang mga pagtiyabaw gikan sa Jerusalem. 3Gisugo sa mga adunahan ang ilang mga sulugoon sa pagsag-ob. Nangadto sila sa mga bangag nga pundohanan ug tubig apan walay tubig didto. Busa namalik sila nga walay sulod ang ilang mga sudlanan. Naminghoy sila, ug gitabonan nila ang ilang mga nawong14:3 nawong: sa literal, ulo. Mao usab sa bersikulo 4. tungod sa kaulaw ug kasubo. 4Nangliki ang yuta tungod kay walay ulan. Ug tungod sa kasubo, gitabonan sa mga mag-uuma ang ilang mga nawong. 5Bisan ang usa mibiya sa iyang bag-ong gihimugso nga anak kay wala nay sagbot. 6Ang ihalas nga mga asno nangtindog sa taas nga mga dapit ug nanghangos nga daw giuhaw nga ihalas nga mga iro.14:6 ihalas nga mga iro: sa English, jackals. Nahalap na ang ilang panan-aw tungod kay wala na silay masabsab.”

7Miingon ang mga tawo, “O Ginoo, nakasala kami kanimo. Makadaghan na kami nga mitalikod kanimo, ug angay kaming silotan. Apan tabangi kami tungod ug alang sa imong ngalan. 8Ikaw lang ang paglaom sa Israel, ug ang iyang manluluwas sa panahon sa kalisdanan. Nganong daw nahimo ka man nga usa ka dumuduong dinhi sa among nasod? Nganong daw nahimo kang usa ka biyahedor nga mihapit lamang aron sa pagpalabay sa kagabhion? 9Nganong nahingangha ka nga daw sundalo nga walay katakos sa pagluwas? Ania ka uban kanamo, O Ginoo, ug imo kaming katawhan. Busa ayaw kamig talikdi.”

10Mao kini ang tubag sa Ginoo sa mga tawo, “Gikalipay ninyo ang pagpalayo kanako. Wala kamo magpugong sa inyong kaugalingon. Busa dili ko na kamo ilhon nga akong katawhan. Hinumdoman ko ang inyong pagkadaotan ug silotan ko kamo tungod sa inyong mga sala.”

11Unya miingon ang Ginoo kanako, “Ayaw pag-ampo alang sa kaayohan niining mga tawhana. 12Bisan magpuasa pa sila, dili ko paminawon ang ilang pagpangayog tabang kanako. Bisan ug maghalad pa silag halad nga sinunog ug halad sa pagpasidungog kanako, dili ko kini dawaton. Pamatyon ko hinuon sila pinaagi sa gira, kagutom, ug mga katalagman.”

13Apan miingon ako, “O Ginoong Dios, nasayod ka nga giingnan sila sa mga propeta nga walay moabot nga gira o kagutom, tungod kay nagaingon ka kuno nga hatagan mo silag kalinaw dinhi niining dapita.” 14Mitubag ang Ginoo, “Kadto nga mga propeta nanagna ug bakak ginamit ang akong ngalan. Wala ko sila ipadala o sugoa, ug wala ako makigsulti kanila. Ang gisaysay nila kaninyo nga mga panan-awon wala maggikan kanako. Ang ilang mga panagna mini ug walay hinungdan; bunga lang kini sa ilang malimbongon nga mga hunahuna. 15Busa ako, ang Ginoo, nagaingon nga silotan ko kining mga bakakon nga propeta. Nagapanagna sila sa akong ngalan bisan wala ko sila ipadala. Nagaingon sila nga walay gira o kagutom nga moabot niini nga nasod. Apan malaglag sila pinaagi sa gira ug kagutom. 16Ug mahitungod sa mga tawo nga ilang gisultihan sa ilang mga mensahe, ipanglabay ang ilang mga patayng lawas diha sa mga kadalanan sa Jerusalem. Mangamatay sila tungod sa gira ug kagutom. Walay molubong kanila, sa ilang mga asawa, ug sa ilang mga kabataan. Ipatagamtam ko kanila ang silot nga angay kanila.

17Jeremias, isulti kini sa mga tawo, ‘Adlaw ug gabii walay hunong ang akong paghilak kay grabe ang samad sa akong katawhan nga giisip ko nga akong putli nga anak, ug nasakitan gayod sila. 18Kon moadto ako sa kaumahan ug mga lungsod, makita ko ang mga patayng lawas sa nangamatay sa gira ug kagutom. Ang mga propeta ug mga pari nagapadayon sa ilang buluhaton, apan wala sila masayod kon unsa ang ilang gibuhat.14:18 nagapadayon… gibuhat: o, gidala sa yuta nga wala nila mailhi.’ ”

Midangop ang mga Tawo sa Ginoo

19O Ginoo, gisalikway mo na ba gayod ang Juda? Naglagot ka ba gayod sa Jerusalem?14:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Nganong gisamaran mo kami pag-ayo, sa paagi nga dili na gayod kami maulian? Naglaom kami nga moabot ang kalinaw, apan walay miabot. Naglaom kami ug kaayohan, apan kalisang ang miabot. 20Ginoo, giangkon namo ang among pagkadaotan ug ang sala sa among mga katigulangan. Nakasala gayod kami batok kanimo. 21Ginoo, alang sa kadungganan sa imong ngalan, ayaw gayod kami isalikway. Ayaw pagpakaulawi ang imong halangdon nga trono. Hinumdomi ang imong kasabotan kanamo, ug ayaw kini pagpakyasa. 22Makahimo ba sa pagpaulan ang mga dios-dios sa mga kanasoran? Bisan ang langit mismo dili makahimo sa pagpaulan sa iyang kaugalingon lamang. Ikaw lang gayod, Ginoo, nga among Dios, ang makahimo niini, busa nagalaom kami kanimo.

Hoffnung für Alle

Jeremia 14:1-22

Die große Dürre

1Der Herr sprach zu Jeremia während der großen Dürre:

2»Das Land Juda trauert, seine Städte leiden Not, verzweifelt sitzen die Menschen auf der Erde, und in Jerusalem hört man lautes Klagen. 3Die Reichen schicken ihre Diener los, um Wasser zu holen. Sie gehen zu den Zisternen, aber alle sind ausgetrocknet. Mit leeren Krügen kehren sie zurück, enttäuscht und traurig verhüllen sie ihr Gesicht. 4Auch die Bauern verhüllen ihr Gesicht in Trauer; der Boden zeigt tiefe Risse, weil der Regen so lange ausbleibt. 5Die Hirschkuh verlässt ihr Junges gleich nach der Geburt, weil sie kein Futter findet. 6Die Wildesel stehen auf den kahlen Höhen, sie schnappen nach Luft wie Schakale und verenden, weil nirgendwo mehr Gras wächst.«

7Herr, unsere Sünden klagen uns an, doch hilf uns und mach deinem Namen Ehre! Wir haben dir oft die Treue gebrochen, gegen dich haben wir gesündigt. 8Du bist Israels einzige Hoffnung, sein Retter in Zeiten der Not. Warum verhältst du dich wie ein Fremder bei uns im Land, wie ein Wanderer, der nur für eine Nacht bleibt? 9Warum bist du wie ein Kriegsheld, der überwältigt wurde und niemandem mehr helfen kann? Du wohnst doch mitten unter uns! Wir tragen deinen Namen. Herr, verlass uns nicht!

Bete nicht mehr für dieses Volk!

10Aber der Herr antwortete mir: »Dieses Volk liebt es, mir davonzulaufen, sie wollen einfach nicht bei mir bleiben. Darum finde ich kein Gefallen mehr an ihnen, ich verschone sie nicht mehr, sondern ziehe sie für ihre Sünden zur Rechenschaft.« 11Und weiter sprach der Herr zu mir: »Jeremia, bete nicht mehr für das Wohl dieses Volkes! 12Wenn sie auch fasten und mich um Gnade anflehen, werde ich sie doch nicht erhören. Wenn sie mir Brand- und Speiseopfer bringen, nehme ich ihre Opfer nicht an; nein, ich werde sie auslöschen durch Kriege, Hungersnot und Seuchen.«

13»Aber Herr, mein Gott«, erwiderte ich, »die Propheten sind schuld! Sie reden ihnen ein: ›Ihr werdet keinen Krieg und keine Hungersnot erleben. Gott wird unserem Land bleibenden Frieden geben.‹«

14Doch der Herr sprach zu mir: »Was diese Propheten in meinem Namen verkünden, ist nichts als Lüge! Ich habe sie weder beauftragt noch gesandt, kein Wort habe ich mit ihnen geredet! Erlogene Visionen geben sie euch weiter, trügerische Wahrsagerei und ihre eigenen Hirngespinste. 15Das sage ich, der Herr, über diese Propheten, die in meinem Namen auftreten: Ich habe sie nicht gesandt, und doch behaupten sie: ›Weder Krieg noch Hungersnot wird dieses Land je treffen!‹ Genau diese Propheten werden im Krieg umkommen oder vor Hunger sterben! 16Und die Menschen, denen sie geweissagt haben, werden auf den Straßen von Jerusalem liegen, verhungert oder vom Schwert durchbohrt: Männer, Frauen und Kinder, niemand wird sie begraben. Ihre Bosheit werde ich ihnen reichlich vergelten.«

Herr, vergib uns, wir haben gesündigt!

17Der Herr befahl mir: »Verheimliche ihnen deine Trauer nicht! Sag ihnen: ›Ich weine hemmungslos, meine Tränen fließen Tag und Nacht. Denn mein geliebtes Volk ist schwer verwundet, zerschlagen liegt es am Boden. 18Wenn ich hinaus aufs Land gehe, sehe ich die Leichen daliegen – vom Schwert durchbohrt; gehe ich zurück in die Stadt, sehe ich verhungernde Menschen. Die Priester und Propheten werden in ein Land verschleppt, das sie nicht einmal kennen.14,18 Oder: Die Priester und Propheten ziehen durchs Land und wissen selbst keinen Rat.‹«

19O Gott, hast du Juda denn ganz und gar aufgegeben? Verabscheust du Jerusalem, die Stadt auf dem Berg Zion? Warum hast du uns so verwundet, dass wir nicht mehr gesund werden? Wir hofften, alles werde wieder gut – doch vergeblich! Wir dachten, die Wunden unseres Volkes würden heilen – aber wir erleben nichts als Schrecken!

20Herr, gegen dich haben wir gesündigt, wir bekennen dir unsere Schuld und die Schuld unserer Vorfahren. 21Bitte verstoß uns jetzt nicht, es geht doch um deine Ehre! Gib den Tempel, deinen herrlichen Thron, nicht dem Gespött preis! Denk an den Bund, den du mit uns geschlossen hast, und heb ihn nicht auf! 22Kein Götze der Heiden kann uns helfen, keiner kann Regen bringen, und auch der Himmel gibt den Regen nicht von selbst. Nein, du bist es, Herr, unser Gott! Du hast alles geschaffen. Darum hoffen wir auf dich!