Isaias 64 – APSD-CEB & NVI-PT

Ang Pulong Sa Dios

Isaias 64:1-12

1Ginoo, pikasa ang langit ug kanaog aron mangatay-og ang mga bukid sa imong presensya. 2Maingon nga ang kalayo mosunog sa mga laya nga sanga ug mopabukal sa tubig, ang imong pag-abot mopakurog sa mga nasod nga imong mga kaaway, ug maila nila kon kinsa ka. 3Sa dihang nanaog ka kaniadto ug naghimog katingalahang mga butang nga wala namo paabota, nangurog ang mga bukid sa imong presensya. 4Sukad masukad wala pa gayoy nakadungog o nakakita ug Dios nga sama kanimo nga motabang sa mga mosalig kaniya. 5Ginadawat mo ang mga nagakalipay sa pagbuhat ug matarong, ug nagasunod sa imong mga pamaagi. Apan nasuko ka kanamo kay nagpadayon kami sa pagsupak sa imong pamaagi. Busa unsaon pa man namo pagkaluwas? 6Nahisama kaming tanan sa usa ka hugawng butang, ug ang tanan namong mga maayong binuhatan sama lang sa hugawng trapo. Sama kaming tanan sa dahon nga nalaya, ug ang among kadaotan sama sa hangin nga mipalid kanamo. 7Wala gayoy bisan usa kanamo nga midangop kanimo ug naninguha sa pagkupot kanimo. Mao kana ang hinungdan kon nganong mitalikod ka kanamo, ug gipasagdan mo kami nga mangamatay64:7 mangamatay: sa literal, mangatunaw. tungod sa among mga sala. 8Apan sa gihapon ikaw ang among Amahan, Ginoo. Sama ikaw sa magkukolon, ug kami sama sa lapok. Ikaw ang naghimo kanamong tanan. 9Ginoo, ayaw palabihi ang imong kasuko kanamo; ayawg hinumdomi hangtod sa hangtod ang among mga sala. Nagahangyo kami kanimo nga tagdon mo kami, kay kaming tanan imong katawhan. 10Ang imong balaan nga mga siyudad, apil ang Jerusalem, nahisama sa disyerto nga walay nagpuyo. 11Nasunog ang among balaan ug matahom nga templo, diin gisimba ka sa among mga katigulangan. Naguba ang tanang mga butang nga among gipakamahal. 12Bisan ba niining tanan, dili mo pa gihapon kami tabangan, Ginoo? Magpakahilom ka na lang ba, ug silotan mo kami sa hilabihan?

Nova Versão Internacional

Isaías 64:1-12

1Ah, se rompesses os céus e descesses!

Os montes tremeriam diante de ti!

2Como quando o fogo acende os gravetos

e faz a água ferver,

desce, para que os teus inimigos conheçam o teu nome

e as nações tremam diante de ti!

3Pois, quando fizeste coisas tremendas,

coisas que não esperávamos, desceste,

e os montes tremeram diante de ti.

4Desde os tempos antigos ninguém ouviu,

nenhum ouvido percebeu,

e olho nenhum viu outro Deus, além de ti,

que trabalha para aqueles que nele esperam.

5Vens ajudar aqueles que praticam a justiça com alegria,

que se lembram de ti e dos teus caminhos.

Mas, prosseguindo nós em nossos pecados, tu te iraste.

Como, então, seremos salvos?

6Somos como o impuro—todos nós!

Todos os nossos atos de justiça são como trapo imundo.

Murchamos como folhas,

e como o vento as nossas iniquidades nos levam para longe.

7Não há ninguém que clame pelo teu nome,

que se anime a apegar-se a ti,

pois escondeste de nós o teu rosto e nos deixaste perecer

por causa das nossas iniquidades.

8Contudo, Senhor, tu és o nosso Pai.

Nós somos o barro; tu és o oleiro.

Todos nós somos obra das tuas mãos.

9Não te ires demais, ó Senhor!

Não te lembres constantemente das nossas maldades.

Olha para nós! Somos o teu povo!

10As tuas cidades sagradas transformaram-se em deserto.

Até Sião virou um deserto, e Jerusalém, uma desolação!

11O nosso templo santo e glorioso,

onde os nossos antepassados te louvavam,

foi destruído pelo fogo,

e tudo o que nos era precioso está em ruínas.

12E depois disso tudo, Senhor, ainda irás te conter?

Ficarás calado e nos castigarás além da conta?