Ang Pagtawag kang Isaias
1Sa tuig nga namatay si Haring Uzia, nakita ko ang Ginoo nga naglingkod sa habog kaayong trono. Ang iyang taas nga bisti milukop sa tibuok templo. 2May mga serapin6:2 mga serapin: sa Hebreo, serafin. sa ibabaw niya. Ang matag usa niini may unom ka pako: ang duha ka pako gitabon sa ilang nawong, ang duha gitabon sa ilang mga tiil, ug ang laing duha gigamit nila sa paglupad. 3Nagaingnanay sila sa usag usa:
“Balaan, balaan, balaan ang Ginoo nga Makagagahom! Ang iyang gamhanang presensya milukop sa tibuok kalibotan.”
4Sa ilang mga tingog, natay-og ang mga patukoranan sa templo ug napuno sa aso ang templo. 5Unya miingon ako, “Alaot ako! Sigurado gayod nga laglagon ako, tungod kay daotan ang akong mga ginapulti ug nagpuyo ako uban sa mga tawong nagsulti usab ug daotan. Ug karon, nakita ko gayod ang Hari, ang Ginoo nga Makagagahom.”
6Unya ang usa sa mga serapin milupad paingon kanako nga nagadala ug baga nga kinuha niya gikan sa halaran. 7Gipadapat niya ang baga sa akong baba ug miingon, “Midapat na kini sa imong baba, busa wala ka nay sala kay gipasaylo ka na.” 8Unya nadungog ko ang tingog sa Ginoo nga nagaingon, “Kinsa ang akong ipadala? Kinsa ang moadto alang kanamo?” Mitubag ako, “Ania Ako. Ipadala ako.”
9Miingon siya, “Lakaw ug sultihi ang katawhan sa Israel, ‘Bisan sige kamog pamati, dili gihapon kamo makasabot. Bisan sige kamog tan-aw, dili gihapon kamo makakita.’ ”
10“Pagahia ang kasingkasing niining mga tawhana. Bungola sila ug butahi, kay basig makakita, makadungog, ug makasabot sila, ug mobalik sila kanako, ug mamaayo sila.”
11Nangutana ako, “Unsa kadugay, Ginoo?” Mitubag siya, “Hangtod nga magun-ob ang mga lungsod sa Israel ug wala nay tawo. Hangtod nga wala nay mopuyo sa mga balay ug ang yuta malaglag sa hingpit. 12Hangtod nga abugon ko ang mga Israelinhon ug ang ilang yuta mahimong awaaw. 13Bisan pag may mahibilin nga ikanapulo nga bahin sa mga Israelinhon sa yuta sa Israel, laglagon gihapon sila. Apan may gipili ako gikan kanila nga mahibilin. Sama sila sa tuod sa kahoyng terebinto (tugas) nga giputol.”
A chamada de Isaías
1No ano em que morreu o rei Uzias, eu vi o Senhor! Estava sentado num trono sublime. O templo estava cheio com a sua glória e a aba do seu manto enchia todo o templo. 2Pairando sobre ele havia serafins6.2 Anjos., cada um com seis asas. Com duas das asas cobriam as faces; com outras duas, os pés; com as duas últimas voavam. 3E clamavam uns para os outros:
“Santo, santo, santo é o Senhor dos exércitos!
Toda a Terra está cheia da sua glória!”
4Isto era expresso de tal maneira que fez tremer o templo até aos alicerces, e todo o santuário se encheu de fumo.
5Então eu disse: “Ai de mim que já estou condenado, porque sou um pecador de fala impura! Pertenço a uma raça pecadora que fala duma forma impura e vi o Rei, o Senhor dos exércitos!”
6Então um dos serafins voou sobre o altar e com uma tenaz tirou uma brasa. 7Tocou-me os lábios com ela e disse: “A partir de agora és considerado não culpado, porque esta brasa tocou a tua boca. Os teus pecados estão perdoados.”
8Depois ouvi o Senhor perguntar: “Quem enviarei como mensageiro ao seu povo? Quem irá por nós?”
E eu disse: “Vou eu! Envia-me a mim!”
9“Vai, então, e diz o seguinte a este povo:
Com efeito, ainda que ouçam com os vossos ouvidos,
não compreenderão;
e ainda que vejam com os vossos olhos,
não perceberão.
10Torna o coração deste povo insensível
e fecha-lhes os ouvidos e os olhos.
Que os seus olhos não vejam,
os seus ouvidos não ouçam
e os seus corações não compreendam,
para que não se arrependam e sejam curados.”
11Depois disso, perguntei: “Senhor, até quando?”
E ele respondeu: “Até que as suas cidades sejam destruídas de tal maneira que fiquem sem habitantes; até que todo o país se torne num deserto imenso. 12Até que o Senhor leve o seu povo para países distantes e toda a terra fique inteiramente desabitada! 13No entanto, uma décima parte ficará de resto e sobreviverá; ainda que Judá seja invadida repetidas vezes e seja queimada, no entanto, será semelhante a um terebinto ou um carvalho abatido, cujo cepo ainda pode reviver e dar novamente frutos.”
