Ang Gugma sa Ginoo alang sa Jerusalem
1Miingon ang Ginoo, “Pag-awit, O Jerusalem, ikaw nga sama sa usa ka babayeng baog. Pag-awit ug paghugyaw sa kalipay, ikaw nga wala gayod makasinati sa kasakit sa pagpanganak. Tungod kay bisan biniyaan ka, mas daghan pa unya ang imong mahimong anak kay sa babayeng nagapuyo uban sa iyang bana. 2Padak-i ug lig-ona54:2 lig-ona: sa literal, pataasa ang imong mga pisi ug lig-ona ang imong mga palpal. ang imong puloy-anan.54:2 puloy-anan: sa literal, tolda. Ayaw pugngi ang pagpalapad niini. 3Kay padak-an ang imong mga utlanan, sakopon sa imong mga katawhan ang ubang mga nasod, ug puy-an nila ang mga giabandonang siyudad niini. 4Ayaw kahadlok, kay dili ka maulawan. Malimtan mo na gayod ang kaulawan sa imong pagkabatan-on ug ingon man sa imong pagkabalo. 5Kay ako nga imong Magbubuhat mahimong ingon sa usa ka bana kanimo. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. Ako, ang Balaan nga Dios sa Israel mao ang imong Manluluwas. Gitawag ako nga ‘Dios sa tibuok kalibotan.’
6“Jerusalem, sama ka sa batan-ong asawa nga naguol tungod kay gibiyaan sa iyang bana. Apan karon tawgon ko ikaw nga mobalik kanako. 7Sa mubong panahon gibiyaan ko ikaw, apan sa dakong kalooy kuhaon ko ikaw pag-usab. 8Tungod sa labihan kong kapungot kanimo, gitalikdan ko ikaw sulod sa mubong panahon. Apan tungod sa akong walay kataposang gugma, kaloy-an ko ikaw. Ako, ang Ginoo nga imong Manluluwas, ang nagaingon niini.
9“Alang kanako, sama kini sa panahon54:9 panahon: Mao kini sa ubang karaang mga teksto; apan sa Hebreo, tubig. ni Noah diin nanumpa ako nga dili na gayod molunop dinhi sa kalibotan. Ug karon, nanumpa usab ako nga dili na gayod ako masuko o mosilot kanimo. 10Bisag mangatumpag pa ang mga bukid ug mga bungtod, ang akong gugma magpabilin, ingon man ang akong kasabotan uban kaninyo nga panalanginan ko kamo. Ako, ang Ginoo nga nalooy kanimo, ang nagaingon niini.
11“O Jerusalem, daw gikuso-kuso ka sa bagyo. Nagaantos ka ug wala gayoy midasig kanimo. Apan tukoron ko ikaw pag-usab sa mga patukoranan nga hinimo gikan sa mga batong safiro ug gamiton ko ang mahalong mga bato sa paghimo sa mga bongbong sa imong balay. 12Gamiton ko ang mga batong rubi alang sa imong tore, ug ang matahom nga mga bato sa paghimo sa imong mga pultahan ug mga paril. 13Ako mismo ang motudlo sa imong katawhan,54:13 katawhan: sa literal, mga anak. ug magmauswagon gayod sila pag-ayo. 14Molig-on ka tungod kay magkinabuhi nga matarong ang imong katawhan. Mahilayo ka na sa modaog-daog kanimo, busa wala ka nay kahadlokan. Dili na moduol kanimo ang imong mga kaaway, busa dili ka na malisang. 15Kon may mosulong kanimo, dili kini akong kagustohan. Moampo kanimo ang mosulong kanimo. 16Pamati! Ako mismo ang naghimo sa mga panday nga maoy nagahuyop sa gabagang uling ug naghimog armas. Ug ako usab ang naghimo sa mga sundalo nga nagagamit niining mga armas sa pagpanglaglag. 17Walay hinagiban nga gihimo sa pagpakigbatok kanimo ang makaunsa kanimo. Matubag mo ang mga sumbong batok kanimo. Mao kini ang panulondon sa akong mga alagad; molaban ako kanila. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”
A Futura Glória de Sião
1“Cante, ó estéril,
você que nunca teve um filho;
irrompa em canto, grite de alegria,
você que nunca esteve em trabalho de parto;
porque mais são os filhos da mulher abandonada
do que os daquela que tem marido”, diz o Senhor.
2“Alargue o lugar de sua tenda,
estenda bem as cortinas de sua tenda, não o impeça;
estique suas cordas, firme suas estacas.
3Pois você se estenderá para a direita e para a esquerda;
seus descendentes desapossarão nações
e se instalarão em suas cidades abandonadas.
4“Não tenha medo; você não sofrerá vergonha.
Não tema o constrangimento; você não será humilhada.
Você esquecerá a vergonha de sua juventude
e não se lembrará mais da humilhação de sua viuvez.
5Pois o seu Criador é o seu marido,
o Senhor dos Exércitos é o seu nome,
o Santo de Israel é seu Redentor;
ele é chamado o Deus de toda a terra.
6O Senhor chamará você de volta
como se você fosse uma mulher abandonada e aflita de espírito,
uma mulher que se casou nova
apenas para ser rejeitada”, diz o seu Deus.
7“Por um breve instante eu a abandonei,
mas com profunda compaixão eu a trarei de volta.
8Num impulso de indignação
escondi de você por um instante o meu rosto,
mas com bondade eterna terei compaixão de você”,
diz o Senhor, o seu Redentor.
9“Para mim isso é como os dias de Noé,
quando jurei que as águas de Noé
nunca mais tornariam a cobrir a terra.
De modo que agora jurei não ficar irado contra você,
nem tornar a repreendê-la.
10Embora os montes sejam sacudidos
e as colinas sejam removidas,
ainda assim a minha fidelidade para com você não será abalada,
nem será removida a minha aliança de paz”,
diz o Senhor, que tem compaixão de você.
11“Ó cidade aflita, açoitada por tempestades e não consolada,
eu a edificarei com turquesas,
edificarei seus alicerces com safiras.
12Farei de rubis os seus escudos,
de carbúnculos as suas portas,
e de pedras preciosas todos os seus muros.
13Todos os seus filhos serão ensinados pelo Senhor,
e grande será a paz de suas crianças.
14Em retidão você será estabelecida:
A tirania estará distante;
você não terá nada a temer.
O pavor estará removido para longe;
ele não se aproximará de você.
15Se alguém a atacar, não será por obra minha;
todo aquele que a atacar se renderá a você.
16“Veja, fui eu quem criou o ferreiro,
que sopra as brasas até darem chama
e forja uma arma própria para o seu fim.
E fui eu quem criou o destruidor para gerar o caos;
17nenhuma arma forjada contra você prevalecerá,
e você refutará toda língua que a acusar.
Esta é a herança dos servos do Senhor,
e esta é a defesa que faço do nome deles”, declara o Senhor.
