Ang Panawagan sa Pagsalig sa Ginoo
1-2Miingon ang Ginoo, “Pamati kamo kanako, kamong gustong maluwas51:1-2 gustong maluwas: o, gustong mahimong matarong. ug modangop kanako. Hinumdomi ninyo si Abraham ug si Sara nga inyong katigulangan. Sama sila sa bato diin kamo gitipak o sa bangag diin kamo gikubkub. Sa dihang gitawag ko si Abraham, nagainusara lang siya. Apan gipanalanginan ko siya ug gihatagan ug daghang mga kaliwat.
3“Kaloy-an ko gayod ang Jerusalem51:3 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Mao usab sa bersikulo 11 ug 16. ug ang tanang mga dapit niini nga nangaguba. Ang mga disyerto niini himuon kong sama sa Eden—ang akong hardin. Maanaa ang kalipay ug kasadya sa Jerusalem ug may pagpasalamat ug mga pag-awit usab.
4“Pamati kamo kanako, O katawhan ko! Patalinghogi ninyo ako, O nasod ko! Ipadayag ko ang akong kasugoan. Ug ang akong katarong ug kaangayan mohatag ug kahayag sa mga nasod. 5Hapit ko na kamo hatagan ug kadaogan.51:5 kadaogan: o, pagkamatarong. Sa dili madugay luwason ko kamo. Pagadumalahan ko ang mga nasod. Ang anaa sa mga isla magahulat kanako ug magalaom sa akong gahom. 6Tan-awa ninyo ang kalangitan ug ang kalibotan. Mawala ang kalangitan sama sa aso. Mogabok ang kalibotan sama sa panapton. Mangamatay ang mga lumulupyo niini sama sa gagmayng mananap nga nagalupad. Apan ang kaluwasan ug kadaogan nga ihatag ko magapadayon sa walay kataposan. 7Pamatia ninyo ako, kamo nga nasayod kon unsa ang husto ug nagatuman sa akong kasugoan! Ayaw kamo kahadlok sa mga pagsaway ug pagpakaulaw sa mga tawo kaninyo. 8Kay mahisama sila sa panapton nga kutkoton sa mga gagmayng mananap. Apan ang kadaogan ug kaluwasan nga akong ihatag magapadayon sa walay kataposan.”
9Sige na, Ginoo, tabangi kami. Gamita ang imong gahom sa pagluwas kanamo. Tabangi kami sama sa imong gihimo kaniadto. Dili ba ikaw man ang nagtagodtagod sa dragon nga si Rahab?51:9 Rahab: Kini nagarepresentar sa Ehipto. 10Dili ba ikaw man ang nagpamala sa dagat aron sa paghimog agianan diha sa taliwala niini aron makatabok ang katawhan nga imong giluwas? 11Mobalik sa Zion ang imong mga linuwas nga nagaawit sa walay hunong nga kalipay. Mawala na ang ilang kasubo, ug mag-awas-awas ang ilang kalipay.
12Mitubag ang Ginoo, “Ako mao ang nagdasig kaninyo. Busa nganong mahadlok man kamo sa mga tawong mamatay ra sama sa sagbot? 13Nalimot na ba kamo nga ako ang naghimo kaninyo? Ako ang nagbukhad sa kalangitan ug nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Nganong nagakinabuhi kamo nga kanunayng may kahadlok sa kasuko sa mga nagalutos ug buot molaglag kaninyo? Ang ilang kasuko dili na makaunsa kaninyo. 14Sa dili madugay buhian ang mga binihag. Dili sila mamatay sa gibilanggoan kanila, ni mawad-an ug pagkaon. 15Kay ako, ang Ginoo nga inyong Dios, ang nagakutaw sa dagat aron modahunog ang mga balod. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. 16Gitudlo ko kaninyo ang angay ninyong isulti, ug gipanalipdan ko kamo pinaagi sa akong gahom. Ako ang nagpahimutang sa kalangitan ug ang nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Ug ako ang nagaingon sa Zion, ‘Ikaw ang akong katawhan.’ ”
17Bangon na, Jerusalem! Ang kasuko sa Ginoo sama sa ilimnon nga gihurot mog inom hangtod nga nagsusapinday ka sa kahubog. 18Walay usa sa imong katawhan51:18 katawhan: sa literal, kabataan. nga makaagak kanimo; walay usa kanila nga makatabang kanimo. 19Nahitabo kanimo kining duha ka kalamidad: naguba ikaw tungod sa gubat ug nagaantos sa kagutom ang imong katawhan. Walay nahibilin sa imong katawhan nga modasig ug molipay kanimo. 20Gipangkuyapan sila ug nagbuy-od sa eskina sa matag dalan sama sa usa nga nalit-agan. Nahiagom sila sa labihan nga kasuko sa Ginoo; gibadlong sila sa imong Dios.
21Busa pamatia ninyo kini, kamong nagaantos ug nangahubog apan dili tungod sa bino. 22Mao kini ang giingon sa Ginoo nga inyong Dios nga nagalaban kaninyo, “Pamati! Gikuha ko na gikan kaninyo ang akong kasuko nga daw ilimnon nga makahubog. Dili ko na kamo paimnon niini pag-usab. 23Ihatag ko kini sa mga nagpaantos kaninyo, ug sa nagsugo kaninyo nga mohapa aron ilang tumban ug himuong daw yuta ug dalan ang inyong mga likod.”
Everlasting salvation for Zion
1‘Listen to me, you who pursue righteousness
and who seek the Lord:
look to the rock from which you were cut
and to the quarry from which you were hewn;
2look to Abraham, your father,
and to Sarah, who gave you birth.
When I called him he was only one man,
and I blessed him and made him many.
3The Lord will surely comfort Zion
and will look with compassion on all her ruins;
he will make her deserts like Eden,
her wastelands like the garden of the Lord.
Joy and gladness will be found in her,
thanksgiving and the sound of singing.
4‘Listen to me, my people;
hear me, my nation:
instruction will go out from me;
my justice will become a light to the nations.
5My righteousness draws near speedily,
my salvation is on the way,
and my arm will bring justice to the nations.
The islands will look to me
and wait in hope for my arm.
6Lift up your eyes to the heavens,
look at the earth beneath;
the heavens will vanish like smoke,
the earth will wear out like a garment
and its inhabitants die like flies.
But my salvation will last for ever,
my righteousness will never fail.
7‘Hear me, you who know what is right,
you people who have taken my instruction to heart:
do not fear the reproach of mere mortals
or be terrified by their insults.
8For the moth will eat them up like a garment;
the worm will devour them like wool.
But my righteousness will last for ever,
my salvation through all generations.’
9Awake, awake, arm of the Lord,
clothe yourself with strength!
Awake, as in days gone by,
as in generations of old.
Was it not you who cut Rahab to pieces,
who pierced that monster through?
10Was it not you who dried up the sea,
the waters of the great deep,
who made a road in the depths of the sea
so that the redeemed might cross over?
11Those the Lord has rescued will return.
They will enter Zion with singing;
everlasting joy will crown their heads.
Gladness and joy will overtake them,
and sorrow and sighing will flee away.
12‘I, even I, am he who comforts you.
Who are you that you fear mere mortals,
human beings who are but grass,
13that you forget the Lord your Maker,
who stretches out the heavens
and who lays the foundations of the earth,
that you live in constant terror every day
because of the wrath of the oppressor,
who is bent on destruction?
For where is the wrath of the oppressor?
14The cowering prisoners will soon be set free;
they will not die in their dungeon,
nor will they lack bread.
15For I am the Lord your God,
who stirs up the sea so that its waves roar –
the Lord Almighty is his name.
16I have put my words in your mouth
and covered you with the shadow of my hand –
I who set the heavens in place,
who laid the foundations of the earth,
and who say to Zion, “You are my people.” ’
The cup of the Lord’s wrath
17Awake, awake!
Rise up, Jerusalem,
you who have drunk from the hand of the Lord
the cup of his wrath,
you who have drained to its dregs
the goblet that makes people stagger.
18Among all the children she bore
there was none to guide her;
among all the children she brought up
there was none to take her by the hand.
19These double calamities have come upon you –
who can comfort you? –
ruin and destruction, famine and sword –
who can51:19 Dead Sea Scrolls, Septuagint, Vulgate and Syriac; Masoretic Text / how can I console you?
20Your children have fainted;
they lie at every street corner,
like antelope caught in a net.
They are filled with the wrath of the Lord,
with the rebuke of your God.
21Therefore hear this, you afflicted one,
made drunk, but not with wine.
22This is what your Sovereign Lord says,
your God, who defends his people:
‘See, I have taken out of your hand
the cup that made you stagger;
from that cup, the goblet of my wrath,
you will never drink again.
23I will put it into the hands of your tormentors,
who said to you,
“Fall prostrate that we may walk on you.”
And you made your back like the ground,
like a street to be walked on.’
