Isaias 51 – APSD-CEB & CARSA

Ang Pulong Sa Dios

Isaias 51:1-23

Ang Panawagan sa Pagsalig sa Ginoo

1-2Miingon ang Ginoo, “Pamati kamo kanako, kamong gustong maluwas51:1-2 gustong maluwas: o, gustong mahimong matarong. ug modangop kanako. Hinumdomi ninyo si Abraham ug si Sara nga inyong katigulangan. Sama sila sa bato diin kamo gitipak o sa bangag diin kamo gikubkub. Sa dihang gitawag ko si Abraham, nagainusara lang siya. Apan gipanalanginan ko siya ug gihatagan ug daghang mga kaliwat.

3“Kaloy-an ko gayod ang Jerusalem51:3 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Mao usab sa bersikulo 11 ug 16. ug ang tanang mga dapit niini nga nangaguba. Ang mga disyerto niini himuon kong sama sa Eden—ang akong hardin. Maanaa ang kalipay ug kasadya sa Jerusalem ug may pagpasalamat ug mga pag-awit usab.

4“Pamati kamo kanako, O katawhan ko! Patalinghogi ninyo ako, O nasod ko! Ipadayag ko ang akong kasugoan. Ug ang akong katarong ug kaangayan mohatag ug kahayag sa mga nasod. 5Hapit ko na kamo hatagan ug kadaogan.51:5 kadaogan: o, pagkamatarong. Sa dili madugay luwason ko kamo. Pagadumalahan ko ang mga nasod. Ang anaa sa mga isla magahulat kanako ug magalaom sa akong gahom. 6Tan-awa ninyo ang kalangitan ug ang kalibotan. Mawala ang kalangitan sama sa aso. Mogabok ang kalibotan sama sa panapton. Mangamatay ang mga lumulupyo niini sama sa gagmayng mananap nga nagalupad. Apan ang kaluwasan ug kadaogan nga ihatag ko magapadayon sa walay kataposan. 7Pamatia ninyo ako, kamo nga nasayod kon unsa ang husto ug nagatuman sa akong kasugoan! Ayaw kamo kahadlok sa mga pagsaway ug pagpakaulaw sa mga tawo kaninyo. 8Kay mahisama sila sa panapton nga kutkoton sa mga gagmayng mananap. Apan ang kadaogan ug kaluwasan nga akong ihatag magapadayon sa walay kataposan.”

9Sige na, Ginoo, tabangi kami. Gamita ang imong gahom sa pagluwas kanamo. Tabangi kami sama sa imong gihimo kaniadto. Dili ba ikaw man ang nagtagodtagod sa dragon nga si Rahab?51:9 Rahab: Kini nagarepresentar sa Ehipto. 10Dili ba ikaw man ang nagpamala sa dagat aron sa paghimog agianan diha sa taliwala niini aron makatabok ang katawhan nga imong giluwas? 11Mobalik sa Zion ang imong mga linuwas nga nagaawit sa walay hunong nga kalipay. Mawala na ang ilang kasubo, ug mag-awas-awas ang ilang kalipay.

12Mitubag ang Ginoo, “Ako mao ang nagdasig kaninyo. Busa nganong mahadlok man kamo sa mga tawong mamatay ra sama sa sagbot? 13Nalimot na ba kamo nga ako ang naghimo kaninyo? Ako ang nagbukhad sa kalangitan ug nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Nganong nagakinabuhi kamo nga kanunayng may kahadlok sa kasuko sa mga nagalutos ug buot molaglag kaninyo? Ang ilang kasuko dili na makaunsa kaninyo. 14Sa dili madugay buhian ang mga binihag. Dili sila mamatay sa gibilanggoan kanila, ni mawad-an ug pagkaon. 15Kay ako, ang Ginoo nga inyong Dios, ang nagakutaw sa dagat aron modahunog ang mga balod. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. 16Gitudlo ko kaninyo ang angay ninyong isulti, ug gipanalipdan ko kamo pinaagi sa akong gahom. Ako ang nagpahimutang sa kalangitan ug ang nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Ug ako ang nagaingon sa Zion, ‘Ikaw ang akong katawhan.’ ”

17Bangon na, Jerusalem! Ang kasuko sa Ginoo sama sa ilimnon nga gihurot mog inom hangtod nga nagsusapinday ka sa kahubog. 18Walay usa sa imong katawhan51:18 katawhan: sa literal, kabataan. nga makaagak kanimo; walay usa kanila nga makatabang kanimo. 19Nahitabo kanimo kining duha ka kalamidad: naguba ikaw tungod sa gubat ug nagaantos sa kagutom ang imong katawhan. Walay nahibilin sa imong katawhan nga modasig ug molipay kanimo. 20Gipangkuyapan sila ug nagbuy-od sa eskina sa matag dalan sama sa usa nga nalit-agan. Nahiagom sila sa labihan nga kasuko sa Ginoo; gibadlong sila sa imong Dios.

21Busa pamatia ninyo kini, kamong nagaantos ug nangahubog apan dili tungod sa bino. 22Mao kini ang giingon sa Ginoo nga inyong Dios nga nagalaban kaninyo, “Pamati! Gikuha ko na gikan kaninyo ang akong kasuko nga daw ilimnon nga makahubog. Dili ko na kamo paimnon niini pag-usab. 23Ihatag ko kini sa mga nagpaantos kaninyo, ug sa nagsugo kaninyo nga mohapa aron ilang tumban ug himuong daw yuta ug dalan ang inyong mga likod.”

Священное Писание (Восточный перевод), версия с «Аллахом»

Исаия 51:1-23

Вечный – Утешитель Исраила

1– Послушайте Меня, стремящиеся к правде

и ищущие Вечного!

Взгляните на скалу, из которой вы вытесаны,

и на каменоломню, из которой вы извлечены;

2взгляните на Ибрахима, вашего отца,

и на Сарру, родившую вас.

Когда Я призвал его, он был один,

но Я благословил его и умножил51:2 См. Нач. 12:1-3; 17:5; 21:1-3..

3Так же Вечный непременно утешит Исраил51:3 Букв.: «Сион»; также в ст. 16.,

утешит Он все его развалины.

Он сделает пустыни его, как Эдем,

пустоши его, как сад Вечного.

Веселье и радость будут в нём,

благодарение и звуки песен.

4Послушай Меня, народ Мой,

внимай Мне, племя Моё!

От Меня выйдет Закон;

Моё правосудие станет светом для народов.

5Моё избавление близится быстро,

спасение Моё уже в пути,

Своей рукой Я установлю правосудие среди народов.

Будут ждать Меня острова

и надеяться на силу Моей руки.

6Поднимите взгляд к небесам

и взгляните на землю внизу:

небеса рассеются, как дым,

а земля износится, как одежда,

и её обитатели помрут, как мухи.

Но Моё спасение будет вечным,

избавление Моё никогда не кончится.

7Слушайте Меня, знающие правду,

народ, у которого в сердце Закон Мой:

не бойтесь упрёков людей,

не страшитесь их оскорблений.

8Потому что моль поест их, как одежду,

черви пожрут их, словно шерсть.

Но Моё избавление будет вечным,

спасение Моё – во все поколения.

9Поднимись, поднимись,

облекись силой, рука Вечного!

Поднимись, как в минувшие дни,

как во времена древних поколений!

Разве не ты рассекла на куски Рахава51:9 Рахав – мифическое морское чудовище, символизирующее силы зла и разрушения; здесь олицетворяет египетское войско.

и пронзила это чудовище?

10Разве не ты иссушила море,

воды великой бездны,

проложила дорогу в морских глубинах,

чтоб могли перейти искупленные?51:10 См. Исх. 14.

11Избавленные Вечным вернутся

и с пением придут на Сион;

увенчает их головы вечная радость.

Они обретут веселье и радость,

а скорбь и вздохи исчезнут.

12– Я, только Я Утешитель ваш.

Почему же ты боишься людей,

смертных, которые вянут, как трава?

13Ты забываешь Вечного, своего Создателя,

распростёршего небеса

и заложившего основания земли!

Постоянно, каждый день, живёшь в страхе

из-за ярости притеснителя,

который стремится к разрушению.

Но где же ярость притеснителя?

14Скоро узники будут освобождены;

они не умрут в темнице

и больше не будут нуждаться в хлебе.

15Я – Вечный, твой Бог,

возмущающий море так, что волны его ревут;

имя Моё – Вечный, Повелитель Сил.

16Я вложил Мои слова в уста твои

и прикрыл тебя тенью Моей руки.

Я простёр небеса,

положил основания земли

и сказал Исраилу: «Ты – Мой народ».

Чаша гнева Аллаха

17Воспрянь, воспрянь,

встань, Иерусалим,

испивший чашу гнева

из руки Вечного,

осушивший до самого дна

чашу хмельную.

18Из всех рождённых им сыновей

некому было его вести;

из всех взращённых им сыновей

некому было взять его за руку.

19Постигла тебя двойная беда –

кто о тебе поплачет? –

гибель и разорение, голод и меч –

кто может51:19 Или: «как Мне». тебя утешить?

20Твои сыновья обессилели;

лежат они на углах всех улиц,

как антилопа в силках.

Они в полной мере испытали на себе гнев Вечного,

ярость нашего Бога.

21Поэтому выслушай это, страдалец,

не от вина опьяневший.

22Так говорит твой Владыка Вечный,

твой Бог, защищающий Свой народ:

– Вот Я забрал из твоей руки

чашу, от которой ты опьянел;

из чаши той, кубка гнева Моего,

ты больше пить не будешь.

23Я отдам её в руки твоих мучителей,

говоривших тебе:

«Склонись, чтобы нам по тебе пройти».

И ты сделал спину свою как бы землёю,

улицей, чтобы ходить по ней.