Isaias 51 – APSD-CEB & BDS

Ang Pulong Sa Dios

Isaias 51:1-23

Ang Panawagan sa Pagsalig sa Ginoo

1-2Miingon ang Ginoo, “Pamati kamo kanako, kamong gustong maluwas51:1-2 gustong maluwas: o, gustong mahimong matarong. ug modangop kanako. Hinumdomi ninyo si Abraham ug si Sara nga inyong katigulangan. Sama sila sa bato diin kamo gitipak o sa bangag diin kamo gikubkub. Sa dihang gitawag ko si Abraham, nagainusara lang siya. Apan gipanalanginan ko siya ug gihatagan ug daghang mga kaliwat.

3“Kaloy-an ko gayod ang Jerusalem51:3 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Mao usab sa bersikulo 11 ug 16. ug ang tanang mga dapit niini nga nangaguba. Ang mga disyerto niini himuon kong sama sa Eden—ang akong hardin. Maanaa ang kalipay ug kasadya sa Jerusalem ug may pagpasalamat ug mga pag-awit usab.

4“Pamati kamo kanako, O katawhan ko! Patalinghogi ninyo ako, O nasod ko! Ipadayag ko ang akong kasugoan. Ug ang akong katarong ug kaangayan mohatag ug kahayag sa mga nasod. 5Hapit ko na kamo hatagan ug kadaogan.51:5 kadaogan: o, pagkamatarong. Sa dili madugay luwason ko kamo. Pagadumalahan ko ang mga nasod. Ang anaa sa mga isla magahulat kanako ug magalaom sa akong gahom. 6Tan-awa ninyo ang kalangitan ug ang kalibotan. Mawala ang kalangitan sama sa aso. Mogabok ang kalibotan sama sa panapton. Mangamatay ang mga lumulupyo niini sama sa gagmayng mananap nga nagalupad. Apan ang kaluwasan ug kadaogan nga ihatag ko magapadayon sa walay kataposan. 7Pamatia ninyo ako, kamo nga nasayod kon unsa ang husto ug nagatuman sa akong kasugoan! Ayaw kamo kahadlok sa mga pagsaway ug pagpakaulaw sa mga tawo kaninyo. 8Kay mahisama sila sa panapton nga kutkoton sa mga gagmayng mananap. Apan ang kadaogan ug kaluwasan nga akong ihatag magapadayon sa walay kataposan.”

9Sige na, Ginoo, tabangi kami. Gamita ang imong gahom sa pagluwas kanamo. Tabangi kami sama sa imong gihimo kaniadto. Dili ba ikaw man ang nagtagodtagod sa dragon nga si Rahab?51:9 Rahab: Kini nagarepresentar sa Ehipto. 10Dili ba ikaw man ang nagpamala sa dagat aron sa paghimog agianan diha sa taliwala niini aron makatabok ang katawhan nga imong giluwas? 11Mobalik sa Zion ang imong mga linuwas nga nagaawit sa walay hunong nga kalipay. Mawala na ang ilang kasubo, ug mag-awas-awas ang ilang kalipay.

12Mitubag ang Ginoo, “Ako mao ang nagdasig kaninyo. Busa nganong mahadlok man kamo sa mga tawong mamatay ra sama sa sagbot? 13Nalimot na ba kamo nga ako ang naghimo kaninyo? Ako ang nagbukhad sa kalangitan ug nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Nganong nagakinabuhi kamo nga kanunayng may kahadlok sa kasuko sa mga nagalutos ug buot molaglag kaninyo? Ang ilang kasuko dili na makaunsa kaninyo. 14Sa dili madugay buhian ang mga binihag. Dili sila mamatay sa gibilanggoan kanila, ni mawad-an ug pagkaon. 15Kay ako, ang Ginoo nga inyong Dios, ang nagakutaw sa dagat aron modahunog ang mga balod. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. 16Gitudlo ko kaninyo ang angay ninyong isulti, ug gipanalipdan ko kamo pinaagi sa akong gahom. Ako ang nagpahimutang sa kalangitan ug ang nagbutang sa mga patukoranan sa kalibotan. Ug ako ang nagaingon sa Zion, ‘Ikaw ang akong katawhan.’ ”

17Bangon na, Jerusalem! Ang kasuko sa Ginoo sama sa ilimnon nga gihurot mog inom hangtod nga nagsusapinday ka sa kahubog. 18Walay usa sa imong katawhan51:18 katawhan: sa literal, kabataan. nga makaagak kanimo; walay usa kanila nga makatabang kanimo. 19Nahitabo kanimo kining duha ka kalamidad: naguba ikaw tungod sa gubat ug nagaantos sa kagutom ang imong katawhan. Walay nahibilin sa imong katawhan nga modasig ug molipay kanimo. 20Gipangkuyapan sila ug nagbuy-od sa eskina sa matag dalan sama sa usa nga nalit-agan. Nahiagom sila sa labihan nga kasuko sa Ginoo; gibadlong sila sa imong Dios.

21Busa pamatia ninyo kini, kamong nagaantos ug nangahubog apan dili tungod sa bino. 22Mao kini ang giingon sa Ginoo nga inyong Dios nga nagalaban kaninyo, “Pamati! Gikuha ko na gikan kaninyo ang akong kasuko nga daw ilimnon nga makahubog. Dili ko na kamo paimnon niini pag-usab. 23Ihatag ko kini sa mga nagpaantos kaninyo, ug sa nagsugo kaninyo nga mohapa aron ilang tumban ug himuong daw yuta ug dalan ang inyong mga likod.”

La Bible du Semeur

Esaïe 51:1-23

Le salut éternel de Dieu

1Ecoutez-moi,

vous qui êtes en quête de justice,

qui vous tournez vers l’Eternel !

Regardez le rocher

d’où vous avez été taillés,

et la carrière

d’où vous avez été tirés !

2Oui, considérez donc ╵Abraham votre père,

Sara qui vous a mis au monde,

car lorsque j’ai appelé Abraham, ╵il n’avait pas d’enfant.

Je l’ai alors béni ╵et je lui ai donné ╵de nombreux descendants.

3Oui, l’Eternel ╵va consoler Sion,

ses ruines lui inspireront ╵de la compassion ;

il rendra son désert ╵comme l’Eden,

la steppe comme le jardin ╵de l’Eternel.

La joie et l’allégresse ╵y régneront,

et l’on y entendra ╵de la musique ╵et des chants de reconnaissance.

4Prête-moi attention, mon peuple !

Vous, ma nation, ╵tendez vers moi l’oreille,

car je promulguerai la Loi,

et je proclamerai mon droit

pour éclairer les peuples.

5Oui, je ferai bientôt justice,

mon salut va paraître,

mes bras gouverneront les peuples.

Les îles, les régions côtières, ╵mettront leur espérance en moi,

elles s’en remettront ╵au secours de mon bras.

6Levez les yeux au ciel,

baissez-les sur la terre,

car, comme une fumée, ╵le ciel s’évanouira

et, comme un vêtement, ╵la terre s’usera.

Ses habitants mourront ╵comme des mouches,

mais mon salut ╵sera établi pour toujours,

mon œuvre de justice ╵ne sera pas anéantie.

7Ecoutez-moi, ╵vous qui savez ce qui est juste.

Peuple, qui a ma Loi ╵présente à son esprit,

ne crains donc pas ╵les injures des hommes,

que leurs outrages ╵ne t’emplissent pas de frayeur !

8Car ils seront ╵mangés par la vermine ╵comme un habit,

et rongés par les mites ╵comme la laine.

Quant à mon œuvre de justice, ╵elle sera établie pour toujours

et mon salut ╵pour toutes les générations.

L’éveil de la nouvelle création

Le nouvel exode, la nouvelle création

9Réveille-toi ! ╵Réveille-toi !

Revêts-toi de puissance,

ô bras de l’Eternel !

Entre en action ╵comme aux jours d’autrefois,

au temps des premières générations !

N’est-ce pas toi qui abattis ╵Rahav l’Egypte51.9 Voir Ps 87.4 et la note ; Ps 89.11 ; Es 30.7 et la note. Cf. Es 27.1.,

qui transperças ╵le monstre de la mer ?

10N’est-ce pas toi ╵qui desséchas la mer

et qui taris ╵les eaux du grand abîme ?

Toi qui fis un chemin ╵dans les profondeurs de la mer

pour que ton peuple délivré ╵puisse y passer ?

11De même, ceux que l’Eternel ╵a libérés retourneront,

ils iront à Sion ╵avec des cris de joie.

Une joie éternelle ╵couronnera leur tête,

la joie et l’allégresse ╵les accompagneront,

la tristesse et les plaintes ╵fuiront au loin.

Si Dieu est pour nous, qui sera contre nous ?

12C’est moi, c’est moi qui vous console.

Comment donc peux-tu craindre ╵l’homme qui doit mourir,

ou un humain ╵qui a le même sort que l’herbe ?

13As-tu donc oublié ╵l’Eternel qui t’a fait,

qui a tendu le ciel ╵et a fondé la terre ?

Comment peux-tu trembler ╵sans cesse tout le jour

parce que le tyran ╵déchaîne sa fureur

et se prépare à te détruire ?

Maintenant, où est-elle, ╵la fureur du tyran ?

14Bientôt, le prisonnier51.14 Autre traduction : celui qui ploie sous le fardeau. ╵va être libéré,

il ne périra pas ╵au fond de son cachot

et il ne sera plus ╵privé de nourriture.

15Moi, je suis l’Eternel, ton Dieu.

Quand j’agite la mer, ╵ses flots mugissent.

Voici mon nom : ╵le Seigneur des armées célestes.

16Oui, j’ai mis mes paroles dans ta bouche,

je t’ai couvert ╵de l’ombre de ma main51.16 Voir 49.2 ; 59.21.,

pour étendre le ciel, ╵et pour fonder la terre,

et pour proclamer à Sion : ╵« Tu es mon peuple ! »

Jérusalem se relève

17Réveille-toi, réveille-toi,

debout, Jérusalem,

toi qui as bu la coupe ╵remplie de la colère

que l’Eternel t’a présentée,

oui, toi qui as vidé ╵jusqu’à l’ultime goutte

la coupe du vertige.

18Parmi tous les fils ╵que tu as mis au monde,

il n’y en a aucun ╵pour te guider,

et parmi tous les fils ╵que tu as élevés,

il n’y en a aucun ╵pour te prendre la main !

19Deux malheurs t’ont frappé,

mais qui donc te plaindra ?

La dévastation et la destruction,

la famine et l’épée !

Et qui te consolera51.19 D’après le texte hébreu de Qumrân, l’ancienne version grecque, la version syriaque et la Vulgate. Le texte hébreu traditionnel a : qui suis-je pour te consoler ? ou par qui pourrais-je te consoler ? ?

20Tes fils défaillent,

ils sont couchés ╵à tous les coins de rue,

comme des antilopes ╵prises dans un filet.

Ils ont été chargés ╵de la fureur de l’Eternel,

de la sanction ╵infligée par ton Dieu.

21C’est pourquoi, malheureuse, ╵écoute donc ceci,

toi qui es enivrée, ╵mais pas de vin.

22Ainsi parle ton Dieu, ╵l’Eternel, ton Seigneur,

qui va défendre ╵la cause de son peuple :

J’ôterai de ta main

la coupe du vertige,

et tu ne boiras plus

désormais le calice ╵rempli de ma colère,

23car je le mettrai dans la main ╵de tes persécuteurs,

de ceux qui te disaient :

« Incline-toi, ╵afin que nous passions ! »

Et tu as présenté ╵ton dos pour qu’on le foule

comme une rue pour les passants.