1Miingon ang Ginoo, “Gisalikway ko ba ang Jerusalem50:1 Jerusalem: sa literal, inyong inahan. sama sa usa ka bana nga mibulag sa iyang asawa? Pamatud-i ninyo!50:1 Pamatud-i ninyo: sa literal, Hain na ang papeles sa pagpakigbulag? Gibaligya ko ba kamo ingon nga ulipon ngadto sa akong giutangan isip bayad? Gibihag kamo tungod sa inyong mga sala. Gisalikway ang Jerusalem tungod sa inyong mga kalapasan. 2Nganong wala man kamo sa akong pag-abot? Nganong wala may mitubag sa akong pagpanawag? Dili ba ako makahimo pagluwas kaninyo? Mahimo ko ganing pamad-an ang dagat sa usa lang ka pagmando ug himuon nga disyerto ang mga suba, nga mahimong hinungdan sa pagkamatay sa mga isda! 3Mahimo ko usab nga pangitngiton ang kalangitan sama kaitom sa bisting isul-ob sa pagbangotan.”
Ang Matinumanon nga Alagad sa Dios
4Gitudloan ako sa Ginoong Dios kon unsa ang akong isulti aron madasig ko ang gipangkapoy. Pukawon niya ako matag buntag sa pagpamati sa iyang itudlo kanako. 5Nagsulti ang Ginoong Dios kanako ug namati ako. Wala ako mosupak ni magpahilayo kaniya. 6Gitahan ko ang akong likod ngadto sa mga nagbunal kanako, ug ang akong nawong ngadto sa nangibot sa akong bangas. Wala ako molikay sa ilang pagpakaulaw kanako ug pagluwa sa akong nawong. 7Apan wala ako mobati ug kaulaw kay gitabangan ako sa Ginoong Dios. Busa nagmalig-on ako sama sa bato nga bantilis kay nasayod ako nga dili ako maulawan. 8Ania duol kanako ang Dios nga nagapadayag nga inosente ako. Kinsay nagaakusar kanako? Mag-atubang kami! 9Pamati! Ang Ginoong Dios mao ang nagatabang kanako. Kinsa ang makapamatuod nga nakasala ako? Magabok sila sama sa panapton. Kutkoton sila sa mga gagmayng mananap.
10Kinsa kaninyo ang nagatahod sa Ginoo ug nagatuman sa gitudlo sa iyang alagad? Angay siyang mosalig sa Ginoo nga iyang Dios bisan nagalakaw siya sa kangitngit ug wala gayoy kahayag. 11Apan pagbantay kamong nagaplano sa paglaglag sa uban; maunay kamo sa inyong kaugalingong plano! Ang Ginoo mismo mao ang mosilot kaninyo; mangamatay kamo sa hilabihan nga pagsilot.
บาปของอิสราเอลและการเชื่อฟังของผู้รับใช้
1องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า
“หนังสือหย่าของแม่เจ้าที่เราใช้ไล่นางไป
อยู่ที่ไหน?
หรือเราขายเจ้าไป
ให้เจ้าหนี้คนไหน?
ที่แท้เจ้าถูกขายไปเพราะบาปของเจ้า
แม่ของเจ้าถูกไล่ออกไปเพราะการล่วงละเมิดของเจ้า
2เมื่อเรามาถึง ทำไมจึงไม่มีใครสักคน?
เมื่อเราเรียก ทำไมไม่มีใครตอบ?
แขนของเราสั้นเกินกว่าที่จะไถ่เจ้าหรือ?
เราขาดกำลังที่จะช่วยเจ้าให้รอดหรือ?
เราสั่งเพียงคำเดียว ทะเลก็แห้งเหือด
เราทำให้แม่น้ำกลับกลายเป็นทะเลทราย
ปลาของพวกเขาเน่าเหม็นเพราะขาดน้ำ
และตายเพราะความกระหาย
3เราเอาความมืดห่อหุ้มท้องฟ้า
เอาผ้ากระสอบคลุมมันเสีย”
4พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตประทานลิ้นที่ฝึกปรือแล้วแก่ข้าพเจ้า
เพื่อจะรู้จักถ้อยคำซึ่งช่วยค้ำชูผู้อ่อนระโหย
ทุกๆ เช้าพระองค์ทรงปลุกข้าพเจ้า
ทรงปลุกหูของข้าพเจ้าให้รับฟังอย่างผู้ที่พระองค์ทรงสอน
5พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตทรงเปิดหูของข้าพเจ้า
และข้าพเจ้าไม่ได้ขัดขืน
หรือถอยหนี
6ข้าพเจ้ายอมหันหลังให้แก่ผู้ที่โบยตีข้าพเจ้า
และเอียงแก้มให้แก่ผู้ที่ทึ้งเคราของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าไม่ได้หันหน้าหนี
จากผู้ที่เย้ยหยันและถ่มน้ำลายรด
7เพราะพระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตทรงช่วยข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะไม่อัปยศอดสู
ฉะนั้นข้าพเจ้าจึงตั้งหน้าไว้ประหนึ่งหินเหล็กไฟ
และรู้ว่าตัวเองจะไม่ต้องอับอาย
8พระองค์ผู้ทรงพิสูจน์ว่าข้าพเจ้าเป็นฝ่ายถูกนั้นอยู่ใกล้
แล้วใครจะมาฟ้องร้องข้าพเจ้า?
ให้เรามาประจันหน้ากัน!
ใครเป็นโจทก์ของข้าพเจ้า?
ให้เขามาเผชิญหน้ากับข้าพเจ้า!
9พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตนี่แหละทรงช่วยข้าพเจ้า
ใครที่ไหนจะตัดสินโทษข้าพเจ้า?
พวกเขาจะเปื่อยยุ่ยไปเหมือนเสื้อผ้า
และถูกตัวแมลงกินหมด
10ใครบ้างในพวกท่านที่ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้า
และเชื่อฟังถ้อยคำผู้รับใช้ของพระองค์?
ผู้ที่ดำเนินในความมืด
ผู้ที่ไม่มีแสงสว่าง
จงวางใจในพระนามของพระยาห์เวห์
และพึ่งพิงพระเจ้าของตน
11แต่บัดนี้เจ้าทุกคนที่จุดไฟ
ผู้ชูคบไฟลุกโชติช่วงให้ตัวเอง
จงไปเดินอยู่ในแสงสว่างจากไฟของเจ้า
จากคบไฟที่เจ้าจุดโชติช่วง
สิ่งที่เจ้าจะได้รับจากมือของเรา คือ
เจ้าจะนอนลงในความทุกข์ทรมาน
