Ang Israel sama sa Suga sa Kanasoran
1Pamati kamo kanako, kamong anaa sa mga isla. Sa wala pa ako matawo gitawag na ako sa Ginoo nga moalagad kaniya. 2Gihimo niya ang akong mga pulong nga sama kahait sa espada. Gipanalipdan niya ako sa iyang gahom. Gihimo niya ako nga sama sa sinaw nga pana nga andam nang gamiton. 3Miingon siya kanako, “Israel, ikaw ang akong alagad. Pinaagi kanimo, pasidunggan ako sa mga tawo.” 4Apan miingon ako, “Ang akong paghago nakawang; giusikan ko ang akong kusog sa mga butang nga walay hinungdan.” Apan gitugyan ko lang kini sa Ginoo nga akong Dios; siya na ang mahibalong moganti kanako.
5Ang Ginoo naghimo kanako diha sa sabakan sa akong inahan nga mahimong iyang alagad aron magtigom ug dad-on pagbalik ang mga Israelinhon ngadto kaniya. Gipasidunggan ako sa Ginoo ug siya nga akong Dios mao ang naghatag kanakog kusog. 6Miingon siya, “Ikaw nga akong alagad, may dako pa akong buluhaton nga ipabuhat kanimo, gawas sa pagpabalik sa mga Israelinhon nga akong gipanalipdan. Himuon ko ikaw nga sama sa suga ngadto sa mga kanasoran aron maluwas ang tibuok kalibotan.49:6 tibuok kalibotan: sa literal, kinatumyan sa kalibotan.”
7Miingon ang Ginoo, ang Manluluwas ug Balaang Dios sa Israel, ngadto sa tawo nga gikalagotan ug gitamay sa mga nasod, ug alagad sa mga pangulo, “Makita sa mga hari kon kinsa gayod ikaw ug manindog sila sa pagtahod kanimo. Ang mga pangulo moyukbo sa pagpasidungog kanimo. Mahitabo kini tungod kanako, ang Ginoo nga matinumanon, ang Balaan nga Dios sa Israel. Ako ang nagpili kanimo.”
Tukoron Pag-usab ang Jerusalem
8Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa hustong panahon nga luwason ko ikaw, tubagon ug tabangan ko ikaw. Panalipdan ko ikaw ug pinaagi kanimo maghimo akog kasabotan tali sa mga tawo. Tukoron mo pag-usab ang yuta sa Israel nga naguba, ug ihatag mo kini pagbalik sa akong katawhan. 9Moingon ka sa mga Israelinhon nga binihag ug binilanggo diha sa mangitngit nga dapit, ‘Gawas kamo! May kagawasan na kamo!’
“Mahisama sila sa mga karnero nga manibsib sa daplin sa mga agianan o sa taas nga mga dapit. 10Dili sila gutomon o uhawon. Dili sila maunsa sa kainit sa adlaw o sa mainit nga hangin sa disyerto. Kay ako nga may kalooy kanila motultol kanila ngadto sa tuboran. 11Himuon kong dalan ang akong mga bukid nga ilang agianan. 12Moabot ang akong katawhan gikan sa layo, ang uban gikan sa amihan, ang uban sa kasadpan, ug ang uban gikan sa yuta sa Sinim.49:12 Sinim: Sa ubang mga kopya sa Hebreo, Aswan, nga usa ka dapit sa habagatan sa Ehipto.”
13Pag-awit sa kalipay, O kalangitan! Paglipay, O kalibotan! Pag-awit kamong mga bukid! Kay lipayon ug kaloy-an sa Ginoo ang iyang katawhan nga nagaantos. 14Apan miingon ang katawhan sa Jerusalem,49:14 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. “Gisalikway na kami sa Ginoo. Gikalimtan na niya kami.”
15Apan mitubag ang Ginoo, “Makalimot ba ang usa ka inahan sa iyang anak nga masuso? Dili ba niya kaloy-an ang bata nga iyang gipanganak? Bisan malimot siya, ako dili gayod malimot kaninyo!
16“O Jerusalem, dili ko gayod ikaw kalimtan. Gisulat ko ang imong ngalan sa akong mga palad. Gihunahuna ko kanunay nga pabarogon ko pag-usab ang imong mga paril. 17Hapit na moabot ang mopabarog kanimo pag-usab,49:17 mopabarog kanimo pag-usab: Mao kini sa ubang karaang mga teksto; apan sa Hebreo, ang imong mga anak o kaliwat. ug ang mga naglaglag kanimo mobiya na kanimo. 18Tan-awa ang imong palibot; ang imong katawhan nagatigom na ug nagaduol kanimo. Ako, ang buhi nga Ginoo, manumpa nga ipasigarbo mo sila sama sa pagpasigarbo sa babayeng kaslonon sa mga alahas nga iyang gisul-ob. 19Nalaglag ka ug nahimong awaaw. Apan karon, ang imong yuta halos dili na paigo nga puy-an sa imong katawhan. Ug kadtong mga naglaglag kanimo mahilayo na. 20Ang imong katawhan nga natawo sa panahon sa imong pagsubo49:20 panahon sa imong pagsubo: Ang buot ipasabot, ang panahon sa pagkalaglag sa Jerusalem ug pagkabihag sa katawhan niini. moingon kanimo, ‘Gamay ra kaayo kining dapita alang kanamo. Hatagi kamig mas dako pang dapit nga kapuy-an.’ 21Unya moingon ka sa imong kaugalingon, ‘Kinsa bay nanganak niini kanila alang kanako? Nangamatay ang daghan kong katawhan,49:21 katawhan: sa literal, mga anak. Mao usab sa bersikulo 22 ug 25. ug tungod niini nasubo ako. Ang uban kanila gibihag ngadto sa ubang dapit, ug nahibilin akong nagainusara. Busa diin kini sila gikan? Kinsa ang nagsagop kanila?’ ”
22Mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, “Pamati! Sinyasan ko ang mga nasod, ug ibalik nila kanimo ang imong katawhan nga daw sa mga bata nga ginakugos.49:22 nga daw sa mga bata nga ginakugos tungod kay tabangan sila sa mga taga-Persia sa ilang pagpauli. 23Magaalagad kanimo ang mga hari ug mga rayna. Sila ang moatiman kanimo. Moluhod sila agig pagtahod kanimo, ug magpasakop gayod sila kanimo.49:23 magpasakop gayod sila kanimo: sa literal, tilapan nila ang abog sa imong mga tiil. Unya mahibaloan mo nga ako mao ang Ginoo, ug ang mga nagsalig kanako dili gayod mapakyas.”
24Makuha ba pagbalik ang gipang-ilog sa mapintas49:24 mapintas: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Syriac, ug sa Latin Vulgate; apan sa Masoretic Text, matarong. nga mga sundalo? Maluwas pa ba ang ilang gipangbihag?
25Apan mao kini ang giingon sa Ginoo, “Oo, maluwas mo ang gipangbihag sa mapintas nga mga sundalo ug makuha mo pagbalik ang ilang gipang-ilog. Kay makig-away ako sa mga nakig-away kanimo ug luwason ko ang imong katawhan. 26Ipakaon ko sa mga nagdaog-daog kanimo ang ilang kaugalingong lawas. Ug sama sa bino, mahubog sila sa ilang kaugalingong dugo. Unya masayod ang tanang mga tawo nga ako mao ang Ginoo, ang imong Manluluwas ug Manunubos, ang Makagagahom nga Dios ni Jacob.”
O Servo do Senhor
1Escutem-me, vocês, ilhas;
ouçam, vocês, nações distantes:
Antes de eu nascer o Senhor me chamou;
desde o meu nascimento ele fez menção de meu nome.
2Ele fez de minha boca uma espada afiada,
na sombra de sua mão ele me escondeu;
ele me tornou uma flecha polida
e escondeu-me na sua aljava.
3Ele me disse: “Você é meu servo,
Israel, em quem mostrarei o meu esplendor”.
4Mas eu disse: Tenho me afadigado sem qualquer propósito;
tenho gastado minha força em vão e para nada.
Contudo, o que me é devido está na mão do Senhor,
e a minha recompensa está com o meu Deus.
5E agora o Senhor diz,
aquele que me formou no ventre para ser o seu servo,
para trazer de volta Jacó e reunir Israel a ele mesmo,
pois sou honrado aos olhos do Senhor,
e o meu Deus tem sido a minha força;
6ele diz:
“Para você é coisa pequena demais ser meu servo
para restaurar as tribos de Jacó
e trazer de volta aqueles de Israel que eu guardei.
Também farei de você uma luz para os gentios,
para que você leve a minha salvação até os confins da terra”.
7Assim diz o Senhor,
o Redentor, o Santo de Israel,
àquele que foi desprezado e detestado pela nação,
ao servo de governantes:
“Reis o verão e se levantarão,
líderes o verão e se encurvarão,
por causa do Senhor, que é fiel,
o Santo de Israel, que o escolheu”.
A Restauração de Israel
8Assim diz o Senhor:
“No tempo favorável eu responderei a você
e no dia da salvação eu o ajudarei;
eu o guardarei e farei que você seja uma aliança para o povo,
para restaurar a terra e distribuir suas propriedades abandonadas,
9para dizer aos cativos: ‘Saiam’,
e àqueles que estão nas trevas: ‘Apareçam!’
“Eles se apascentarão junto aos caminhos
e acharão pastagem em toda colina estéril.
10Não terão fome nem sede;
o calor do deserto e o sol não os atingirão.
Aquele que tem compaixão deles os guiará
e os conduzirá às fontes de água.
11Transformarei todos os meus montes em estradas,
e os meus caminhos serão erguidos.
12Veja, eles virão de bem longe;
alguns do norte, alguns do oeste, alguns de Assuã49.12 Conforme os manuscritos do mar Morto. O Texto Massorético diz Sinim.”.
13Gritem de alegria, ó céus,
regozije-se, ó terra;
irrompam em canção, ó montes!
Pois o Senhor consola o seu povo
e terá compaixão de seus afligidos.
14Sião, porém, disse:
“O Senhor me abandonou,
o Senhor me desamparou”.
15“Haverá mãe que possa esquecer seu bebê que ainda mama
e não ter compaixão do filho que gerou?
Embora ela possa esquecê-lo,
eu não me esquecerei de você!
16Veja, eu gravei você nas palmas das minhas mãos;
seus muros estão sempre diante de mim.
17Seus filhos apressam-se em voltar,
e aqueles que a despojaram afastam-se de você.
18Erga os olhos e olhe ao redor;
todos os seus filhos se ajuntam e vêm até você.
Juro pela minha vida
que você se vestirá deles todos como ornamento;
você se vestirá deles como uma noiva”,
declara o Senhor.
19“Apesar de você ter sido arruinada e abandonada
e apesar de sua terra ter sido arrasada,
agora você será pequena demais para o seu povo,
e aqueles que a devoraram estarão bem distantes.
20Os filhos nascidos durante seu luto
ainda dirão ao alcance dos seus ouvidos:
‘Este lugar é pequeno demais para nós;
dê-nos mais espaço para nele vivermos’.
21Então você dirá em seu coração:
‘Quem me gerou estes filhos?
Eu estava enlutada e estéril;
estava exilada e rejeitada.
Quem os criou?
Fui deixada totalmente só,
mas estes… de onde vieram?’ ”
22Assim diz o Soberano, o Senhor:
“Veja, eu acenarei para os gentios,
erguerei minha bandeira para os povos;
eles trarão nos braços os seus filhos
e carregarão nos ombros as suas filhas.
23Reis serão os seus padrastos,
e suas rainhas serão as suas amas de leite.
Eles se inclinarão diante de você, com o rosto em terra;
lamberão o pó dos seus pés.
Então você saberá que eu sou o Senhor;
aqueles que esperam em mim não ficarão decepcionados”.
24Será que se pode tirar o despojo dos guerreiros,
ou será que os prisioneiros podem ser resgatados do poder dos violentos49.24 Conforme os manuscritos do mar Morto, a Vulgata e a Versão Siríaca. O Texto Massorético diz justos.?
25Assim, porém, diz o Senhor:
26“Sim, prisioneiros serão tirados de guerreiros,
e despojo será retomado dos violentos;
brigarei com os que brigam com você,
e seus filhos, eu os salvarei.
Farei seus opressores comerem sua própria carne;
ficarão bêbados com seu próprio sangue, como com vinho.
Então todo mundo saberá que eu,
o Senhor, sou o seu Salvador,
seu Redentor, o Poderoso de Jacó”.
