Leviathan
1Nianang adlawa, gamiton sa Ginoo ang iyang hait ug gamhanang espada sa pagpatay sa Leviatan, ang mangtas sa dagat nga morag bitin kon modagan.
2Nianang adlawa usab, moawit kamo mahitungod sa mabungahong ubasan. 3Ako, ang Ginoo, ang nagaatiman niining ubasan. Gibisbisan ko kini kanunay. Gibantayan ko kini adlaw ug gabii aron walay makahilabot niini. 4Wala na ako masuko niini nga tamnanan. Apan sa higayon nga may makita akong mga tunokon nga tanom diha kaniya, makig-away ako kaniya ug sunogon ko siya. 5Apan maluwas lang siya kon makighigala siya kanako, ug mohangyo sa akong pagpanalipod.
6Moabot ang adlaw nga ang katawhan sa Israel, ang mga kaliwat ni Jacob, manggamot sama sa tanom. Manalingsing kini ug mamulak. Mamunga kinig daghan nga molukop sa tibuok kalibotan. 7Wala siloti ug pamatya sa Ginoo ang Israel sama sa pagsilot ug pagpamatay niya sa mga kaaway niini. 8Gipabihag sa Ginoo ang iyang katawhan isip silot kanila. Giabog niya sila pinaagi sa hapak sa makusog nga hangin gikan sa sidlakan. 9Mapasaylo lang sila kon gub-on nila ang ilang mga bato nga halaran ug dugmokon nila kini, ug wad-on nila ang mga poste nga simbolo sa diosa nga si Ashera, ug ang mga halaran nga sunoganan nilag insenso.
10Nalumpag na ang pinarilan nga lungsod. Naawaaw na kini sama sa kamingawan; wala nay nagpuyo niini. Nahimo na lang kining sabsabanan ug pahulayan sa mga baka. Gihurot ug sibsib sa mga baka ang mga dahon sa mga sanga. 11Ug sa dihang nangalaya ug nangabali ang mga sanga, gitigom kini sa mga babaye aron isugnod. Tungod kay ang mga katawhan niini nga siyudad walay pagtagad, dili sila kaloy-an sa Dios nga nagbuhat kanila.
12Nianang adlawa, tigomon sa Ginoo ang mga Israelinhon gikan sa Suba sa Eufrates hangtod sa Lugut sa Ehipto sama sa trigo nga gilain gikan sa uhay. 13Ug nianang higayona patingogon ang budyong sa makusog. Mamalik sa Jerusalem ang mga Israelinhon nga nagaantos sa pagkabinihag sa Asiria ug Ehipto. Ug simbahon nila ang Ginoo didto sa balaan nga bukid sa Jerusalem.
1Til den tid vil Herren gribe sit skarpe sværd og straffe Livjatan, den lynhurtige slange, der vrider og snor sig, ja, han vil tilintetgøre dragen i havet. 2Da skal I tænke på Israel som en dejlig vinmark. 3Jeg, Herren, passer på den, vander den hver eneste dag, vogter den dag og nat, så ingen kan skade den. 4Min vrede mod Israel er ovre. Bliver den angrebet af tjørn og tidsler, går jeg i krig mod dem og brænder dem op. 5Jeg skåner kun dem, som overgiver sig og slutter fred med mig. 6Engang vil Israel slå rod og blomstre og fylde verden med frugt.
7Har Herren straffet Israel på samme måde, som han straffede deres fjender? 8Nej, fjenderne tilintetgjorde han, men Israel sendte han i eksil langt borte. De blev fejet bort fra deres land ved hans vældige åndepust, som var det en ørkenstorm. 9Israels straf vil være afsonet og deres synd slettet ud, når de har knust afgudsaltrenes sten og nedbrudt Asherapælene og røgelsesaltrene. 10Den befæstede by ligger forladt, dens huse er tomme, den ligner en ødemark. Kalve går og græsser dér. De lægger sig og tygger drøv på træernes blade. 11Folket blev som de tørre grene, kvinderne brækker af træerne for at bruge dem til brændsel. Det var et folk uden forståelse. Derfor viste deres skaber dem ingen barmhjertighed.
12Men engang i fremtiden vil Herren samle dem sammen igen lige fra Eufratfloden og til Egyptens bæk og bringe dem tilbage.27,12 Oversat ud fra LXX. Den hebraiske tekst er uklar. 13Til den tid vil signalet lyde fra det store vædderhorn, og da vil Herren kalde sit folk tilbage fra eksilet i Assyrien og Egypten. De skal vende hjem til Jerusalem og tilbede ham på hans hellige bjerg.
