Awit sa Pagdayeg
1Ginoo, ikaw ang akong Dios! Daygon ug pasidunggan ko ikaw kay katingalahan gayod ang imong gipanghimo. Gituman mo gayod ang mga plano nga gihimo mo niadtong unang panahon. 2Giguba mo ang pinarilan nga mga lungsod sa mga langyaw. Gibungkag mo ang lig-on nga mga bahin sa ilang lungsod, ug dili na kini mapatindog pag-usab. 3Busa pasidunggan ka sa gamhanang mga katawhan, ug tahoron sa mapintas nga mga kanasoran. 4Ikaw ang dalangpanan sa mga kabos panahon sa ilang kalisod ug pagpanginahanglan. Silonganan ka panahon sa bagyo ug ting-init. Kay ang pagsulong sa mapintas nga mga tawo sama sa bagyo nga mohapak sa paril, 5ug sama sa kainit sa disyerto. Apan gipahilom mo ang kaguliyang sa mga langyaw. Gipahunong mo ang pagkanta sa mapintas nga mga tawo, sama sa init nga nawala kay gitabonan sa panganod.
6Dinhi sa Bukid sa Zion, mangandam ang Ginoo nga Makagagahom ug usa ka kombira alang sa tanang katawhan. Mga lamiang pagkaon ug labing maayong ilimnon ang iyang andamon. 7Ug dinhi usab sa maong bukid, kuhaon niya ang kasubo25:7 kasubo: sa literal, tabon, nga gisul-ob sa mga tawo sa unang panahon sa panahon sa pagsubo. sa mga katawhan sa tanang nasod. 8Wad-on sa Ginoong Dios ang gahom sa kamatayon ug pahiran niya ang mga luha sa tanang katawhan. Kuhaon niya ang pagkatinamay sa iyang katawhan sa tibuok kalibotan. Mao kini ang giingon sa Ginoo.
9Kon mahitabo na kini, moingon ang mga katawhan: “Siya ang atong Dios! Misalig kita kaniya, ug giluwas niya kita. Siya ang Ginoo nga atong gisaligan. Maglipay kita ug magsadya kay giluwas niya kita.”
10Sa pagkatinuod, tabangan sa Ginoo kining Bukid sa Zion, apan silotan niya ang Moab. Tunob-tunoban niya kini sama sa dagami nga gitunob-tunoban diha sa taehan. 11Maningkamot sila nga makalingkawas nianang kahimtanga sama sa pagkapay-kapay sa tawo nga nagalangoy diha sa tubig. Apan bisan pag maayo silang molangoy, lumsan gihapon sila sa Ginoo. Ipaubos niya sila sa ilang pagkagarboso. 12Lumpagon niya ang ilang habog ug lig-ong mga paril hangtod nga magkatag kini sa yuta.
God voert zijn plannen uit
1Here, ik zal uw naam eren en prijzen, want U bent mijn God, U doet zulke wonderbaarlijke dingen! U hebt uw plannen lang geleden vastgesteld en nu hebt U ze uitgevoerd, precies zoals U Zich had voorgenomen. 2Een machtige stad hebt U veranderd in een ruïne. Van het sterkste fort hebt U slechts puinhopen laten overblijven. Het paleis van de vreemdeling hebt U doen verdwijnen. Het zal nooit worden herbouwd. 3Daarom zullen sterke naties beven van angst voor U, meedogenloze volken gehoorzamen U en prijzen uw naam.
4Maar voor de armen, o Here, bent U een schuilplaats in de storm, een schaduw tijdens de hitte. Een toevluchtsoord tegen genadeloze volken die lijken op een slagregen die een aarden wal doorweekt en laat instorten. 5Zoals een heet en droog land door de schaduw van wolken wordt verkoeld, zo zult U de trots van meedogenloze volken bekoelen.
6Hier op de berg Sion in Jeruzalem zal de Here van de hemelse legers een indrukwekkend feest houden voor iedereen op aarde, een prachtig feest met heerlijk voedsel, met wijn van een goed jaar en het beste vlees. 7Dan zal Hij de schemer van hopeloosheid en de sluier van de dood die over de volken van de aarde ligt, wegnemen, 8Hij zal de dood voor altijd opslokken. De Here God zal alle tranen afvegen en voor altijd de beledigingen en de spot tegen zijn land en volk wegnemen. De Here heeft gesproken, Hij zal dit zeker doen!
9Op die dag zullen de mensen verklaren: ‘Dit is onze God, op wie wij vertrouwden en op wie wij wachtten. Hij is gekomen om ons te redden, laat ons daarom blij zijn over onze bevrijding!’ 10Want de goede hand van de Here zal op Jeruzalem rusten en Moab zal als stro onder zijn voeten worden vertrapt en worden achtergelaten om te verrotten. 11Gods hand zal hen wegduwen zoals een zwemmer het water met zijn handen wegduwt. Hij zal een einde maken aan hun trots en slechte daden. 12De hoge, steile muren van Moab zullen worden vernield en tot stof worden verpulverd.
